Οι βραχίονες παράλληλης μετατόπισης, θεωρητικά δεν παρουσιάζουν σφάλμα πλευρικής ανάγνωσης (η δύναμη ολίσθησης είναι πρακτικά ανύπαρκτη) και επομένως δεν απαιτούν δύναμη αντι-ολίσθησης. Στην απλούστερη περίπτωση, η οποία όμως δεν είναι και η ιδανική στηρίζονται απλά πάνω σε κάποια ειδική μηχανική διάταξη ρουλεμάν. Ποιοτικότερες κατασκευές του είδους έχουν σχετικά υψηλό κόστος, διότι πρέπει να αντιμετωπίζουν με επιτυχία το πρόβλημα των άνισων αποστάσεων μεταξύ των γειτονικών ιχνών του δίσκου (στα δυνατά περάσματα της μουσικής, τα ίχνη είναι πιο αραιά, ενώ στα ασθενικά περάσματα είναι πιο πυκνά). Ορισμένες υλοποιήσεις χρησιμοποιούν κάποιο ακριβό σύστημα αναγνώρισης των αποστάσεων μεταξύ των γειτονικών ιχνών (φωτοκύτταρο), το οποίο στη συνέχεια δίνει εντολή σε ειδικό σερβομηχανισμό για ανάλογη μετατόπιση του βραχίονα. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή, είναι η καταπίεση του θορύβου από τον κινητήρα του σερβομηχανισμού μετατόπισης. Γενικά, οι βραχίονες παράλληλης μετατόπισης απαιτούν συχνές και λεπτομερείς ρυθμίσεις (έχουν και αυτοί κάποια σφάλματα). Υλοποιήσεις υψηλού κόστους διαθέτουν μηχανισμό αεραντλίας, με σκοπό την ανάρτηση του βραχίονα πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρος υπό πίεση, με σκοπό τις χαμηλότερες δυνατές τριβές, ενώ ολόκληρος ο βραχίονας μετακινείται μόνον από την “απαλή” πλευρική δύναμη του αυλακιού επί της ακίδας.
Όπως και να το κάνουμε αποτελούν εξεζητημένες κατασκευές, οι καλύτερες από τις οποίες είναι εξαιρετικά υψηλού κόστους (......περί το δεκαχίλιαρο).