Επιτρέψτε μου να παραθέσω το παρακάτω μιας και γίνεται λόγος περί "νησίδας πολιτισμού" και παρακαλώ μην τα πάρετε στραβά. Δεν το κάνω για λόγους προβολής. Λ.Σ.
Σάκης Παπαδημητρίου
Nosferatu A Monopoli
ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟ 2007 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ (EBU) ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ.
Ο JOHN ROTTIERS (ΒΕΛΓΙΟ) ΣΤΙΣ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007 ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2 ΩΡΩΝ ΣΤΟ CD ΑΥΤΟ:
"ΕΛΠΙΖΩ TO ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΥΤΟ ΔΙΠΛΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΣΤΑΝΤΑΡ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΒΑΡΗ ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ"
"ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟ! ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ! Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ" Ralph Karsten, Atma-sphere Music Systems
"ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ "SOUNDTRACK", ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΠΛΑΘΕΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΗΧΟΥΣ, ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΑΦΩΣ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ. Ο ΔΙΣΚΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ, ΤΗΣ 'ΑΝΑΚΡΟΥΣΙΣ' Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΟΥΚΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ ... ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΧΟΜΠΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ... ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ... ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ, ΚΑΘΩΣ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟΣΟ ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ. ΩΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, ΖΥΓΙΣΜΕΝΟΣ ΤΟΝΙΚΑ, ΜΕ ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΕΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΕΣ ΜΕΣΑΙΕΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ 'ΔΡΩΜΕΝΑ'. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ, ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ, ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΟ Ή ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΟ... ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ 'ΣΠΟΥΔΗ'... ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ." Π.Παναγόπουλος, High Fidelity, Τεύχος 2
"ΑΦΕΘΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗΣ ΑΥΤΗΣ ΗΧΗΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ ΑΦΟΒΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΗΣΥΧΗ ΠΥΞΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ, ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΗΧΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΔΥΣΕΥΡΕΤΑ.
"ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ -ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΙΣΘΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ- ΑΥΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ Η ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΗ ΕΤΑΡΕΙΑ ANAKROUSIS ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΥΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΗΣ ΑΦΗΝΕΙ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΕΦΕΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ." Γιάννης Μουγγολιάς, Περιοδικό ΤΟ ΔΟΝΤΙ, Τεύχος 44, 2006 & Περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ, Τεύχος 5ο-6ο, 2006-2007
"ΕΧΟΝΤΑΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΜΙΑ ΔΕΚΑΜΕΛΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΙΤΑΛΩΝ ... ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΝΑ ΑΠΛΩΘΟΥΝ ... ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΟ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ (ΤΕΛΙΚΗ) ΑΝΑΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ -ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΔΩ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΩΣ....ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑΙΣΘΗΤΟ -ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΑ ΑΨΟΓΟ- ΔΙΠΛΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ... ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΜΙΑΣ ΗΔΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ (ΜΟΥΣΙΚΑ) ΠΡΟΣΕΓΓΥΣΗΣ ΣΤΟ LIVE SOUNDTRACKING. ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΤΕΡΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ PROJECT, ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΕΔΩ..." Γιώργος Χαρωνίτης, Περιοδικό Jazz & Τζαζ, Τεύχος 155, Φεβρουάριος 2006
ΔΙΣΚΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΟΥ AV MENTOR
Σάκης Παπαδημητρίου - Nosferatu A Monopoli
Σάκης Παπαδημητρίου (πιάνο), Γεωργία Συλλαίου (φωνητικά), Gianni Lenoci (πιάνο, Synthesizer), Mario Volpe (Φλάουτα Μπαμπού) και μουσικοί-φοιτητές του ωδείου Nino Rota
ΑΝΑΚΡΟΥΣΙΣ ANKR 001 / 002, CD
TRACK LIST:
CD-1: 01.Anakrousis/Generique, 02. Nina at Home, 03. Renfield The Middleman, 04. Farewell Nina, 05. The Voyage to Transylvania/The Book of the Vampires, 06. Gymnopedies at the Castle, 07. Love Letter, 08. The Contract, 09. Horror and Nightmares, 10. Harker Escapes.
CD-2: 01. Down the River, 02. Dr. Van Helsing's Laboratory/Nina by the Dunes, 03. The Death Ship, 04. The Master is Coming, 05. Eroticism, 06. Plague and Panic, 07. Only can A Woman, 08. Chasing Renfield, 09. Finale.
Hχογράφηση: Zωντανή ηχογράφηση κατά την διάρκεια προβολής της ταινίας "Nosferatu" στις 9 Σεπτεμβρίου 2004, Ωδείο Nino Rota, Μonopoli, Ιταλία. Μηχανικός ήχου: Antonio Furio, Remastering: Θεοχάρης Μπάρλας, Παραγωγός, Λουκάς Στεφανίδης, Artwork, Δ.Ε.Στεφανίδου.
Σάκης Παπαδημητρίου (πιάνο), Γεωργία Συλλαίου (φωνητικά), Fabrizio Scarafile (τενόρο σαξόφωνο), Luigi Tridente (σοπράνο σαξόφωνο), Francesco Massaro (κοντράλτο και βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο), Francesco Angiuli (κοντραμπάσο), Giuseppe Amatulli (βιολί), Marcello Nici (ντράμς και κρουστά), Gianni Lenoci (σύνθ, πιάνο και ηλεκτρονικά), Mario Volpe (ηλεκτρονικά, φλάουτο μπαμπού)
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ότι χρειάζεται αρκετό θάρρος (για να μην πω άγνοια του κινδύνου) για να ξεκινήσεις μία δισκογραφική εταιρία -έστω και ειδική- με ένα έργο όπως το εν λόγω. Με δεδομένη την γνώση και το μεράκι του Λουκά Στεφανίδη γύρω από τους δίσκους, τη δισκογραφία και την "καλή" μουσική, με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου, θα περίμενε κανείς ότι η Αnakrousis θα επένδυε σε ένα περισσότερο αναγνωρίσιμο, αισθητικά ηπιότερο και συμβατικό σε απαιτήσεις, έργο προκειμένου να γνωριστεί με το κοινό της. Κι όμως. Ο δίσκος με αριθμό 001 αποτελεί κυριολεκτικά την απόλυτη έκπληξη: Ζωντανή, επι τόπου εκτέλεση μίας μουσικής σύνθεσης την οποία ο Σάκης Παπαδημητρίου δημιούργησε ως μία "ένα εκ των υστέρων" ηχητική μπάντα ενός από τα πλέον διάσημα κινηματογραφικά φίλμς, του Nosferatu, που σκηνοθέτησε ο Μurnau το 1921! Aν ψάχνατε ένα ιδιοσυγκρασιακό, από όλες τις πλευρές, δίσκο τον έχετε βρεί: Μιλάμε για μία ζωντανή "one take" ηχογράφηση, χωρίς εκ των υστέρων επεξεργασία, η οποία πραγματοποιήθηκε ενώ οι συντελεστές της παρακολουθούσαν ταυτοχρόνως την προβολή του φίλμ. Η ίδια η ιδέα σηκώνει μερικές διευκρινήσεις:
Η ιδέα της δημιουργίας εναλλακτικής μουσικής για τα φίλμ του βωβού κινηματογράφου όχι μόνο δεν είναι καινούρια αλλά κατά καιρούς έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις: Οι συντηρητικοί θεωρούν ότι οι ταινίες αυτής της εποχής θα πρέπει να παρακολουθούνται με μουσική γραμμένη κατά την ίδια χρονική περίοδο -κατά προτίμηση με τις ευλογίες του σκηνοθέτη. Οι προοδευτικοί, θεωρούν ότι μία σύγχρονη προσέγγιση, η οποία καταφέρνει να συγκεράσει τον σεβασμό στο φιλμ και τις δυνατότητες της σύγχρονης μουσικής παραγωγής, ωθεί το συνολικό αποτέλεσμα σε ανώτερα επίπεδα. Είναι προφανής η θέση του Παπαδημητρίου επί του θέματος αυτού: Οχι μόνο ανήκει στην δεύτερη κατηγορία αλλά έχει υλοποιήσει και συγκεκριμένο concept με τίτλο "Silent Movies With Music In Situ", το οποίο προβλέπει όχι απλώς την σύνθεση ενός μουσικού έργου αλλά την ζωντανή, ταυτόχρονη εκτέλεσή του με την προβολή, όπου ο χώρος, τα τεκταινόμενα επί της οθόνης και η χρονική συγκυρία ωθούν σε αυτοσχεδιασμούς που κάνουν το αποτέλεσμα μοναδικό κάθε φορά. Φυσικά, ένα τέτοιο concept μπορεί είτε να καταλήξει σε ένα απλό, διεκπεραιωτικό project όπου η μουσική είναι ένα απλό χαλί είτε σε ένα κοπιώδες εγχείρημα, ένα βουνό που υψώνεται απειλητικά, κατ' αρχήν πάνω από τον συνθέτη και τους συντελεστές και στην συνέχεια, όταν το έργο ολοκληρωθεί, πάνω από τους δυνητικούς ακροατές. Επί του προκειμένου τώρα, το Nosferatu δεν είναι μία τυχαία "παλιά" ταινία: Είναι μία ταινία-αρχέτυπο των ταινιών τρόμου, βασισμένη στο γνωστό έργο "Dracula"(και μάλιστα εν κρυπτώ: υπήρξαν τεράστια προβλήματα με τα δικαιώματα του βιβλίου του Bram Stoker, με αποτέλεσμα τα αλλάξουν τα ονόματα των ηρώων και να κατασχεθούν τα αρνητικά του φιλμ, και μιλάμε για το 1921 -θυμίζω), μία εκδοχή του μύθου των βαμπίρ η οποία κατά πολλούς είναι και η πλέον τρομακτική όχι λόγω των ειδικών εφέ (αν και για την εποχή της η ταινία ήταν τεχνικώς άρτια) αλλά λόγω της ίδιας της δομής των εικόνων της. Για τους μύστες του Nosferatu, ο κόμης Orlock όπως αποδίδεται από τον Max Schreck είναι σαφώς πιο απωθητικός, επικίνδυνος και τελικώς φοβερός μέσα στην μοναξιά του, από τους "Δράκουλες" που ενσάρκωσαν οι Bella Lugosi, Christopher Lee και Garry Oldman οι οποίοι εμφανίζονται ως απόκοσμοι αλλά ταυτόχρονα κοσμοπολίτες και με αισθητική μπον-βιβέρ, γοητευτικοί βρυκόλακες, προσεγγιζόμενος μόνο από τον Klaus Kinski (στο ομώνυμο remake). H μουσική για μία τέτοια ταινία δεν θα μπορούσε να είναι απλή υπόθεση, και δεν είναι.
Το Nosferatu a Monopoli είναι μία ζωντανή -στις προδιαγραφές που έχει θέσει ο ίδιος ο Παπαδημητρίου- παράσταση η οποία έγινε στο ωδείο Nino Rota στο Monopoli της Ιταλίας και βασίστηκε σε μουσικές ιδέες που ο ίδιος ο συνθέτης έχει ήδη παρουσιάσει σε ένα ομώνυμο CD, με πιάνο, φωνητικά και κιθάρα. Σε αντίθεση με αυτό το "σκέτο" Nosferatu που έχει κυκλοφορήσει η εταιρία Leo, όπου η έμφαση δίνεται στο πιάνο και στην παράθεση των βασικών μουσικών ιδεών, στο Nosferatu a Monopoli έχουμε ένα πλήρες σε χρονική διάρκεια έργο, από μία μεγάλη ορχήστρα δέκα ατόμων. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό: Μια εξαίσια εναλλαγή εικόνων που ξεκινά από τον απλό θόρυβο (Down the River) και φθάνει μέχρι την αίσθηση της απόλυτης ροής ("The Voyage to Transylvania") και το σχεδόν βιντεοκλιπάδικο "Love Letter" , με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, και πάνω από όλα αυτά πλανάται η απειλητική φωνή της Γεωργίας Συλλαίου η οποία καταφέρνει να δημιουργήσει ρίγη τρόμου θυμίζοντας, με απόλυτη επιτυχία είναι η αλήθεια, το θέμα της ταινίας με το απόκοσμο "Nosferatu" της και, κυρίως με την απόδοση στα ελληνικά του "Only Can a Woman", μία μαεστρικά μελοποιημένη και απολύτως δυσοίωνη πρόβλεψη για το εγγύς μέλλον του Orlock... Aκούγοντάς την να απαγγέλει
"Μόνο μία γυναίκα με καρδιά
να σπάσει του βαμπίρ τα μάγια μπορεί
να του χαρίσει το αίμα της
και να κρατήσει τον βρυκόλακα μέχρι να λαλήσει ο πετεινός..."
το μυαλό σου ταξιδεύει χωρίς να το καταλάβεις σε μία άλλη φωνητική εμπειρία, το Plague Mass της Diamanda Galas. Η αρτίοτητα της συνολικής σύνθεσης όπως την άκουσα για πρώτη φορά από το CD, με ώθησε στο εξής ακραίο πείραμα: Κατέβασα την ταινία του Murnau από το διαδίκτυο (ανήκει πλέον -λόγω ηλικίας- στο public domain, μπορείτε να την βρείτε εδώ ή και σε άλλες διευθύνσεις κωδικοποιημένη σε MPEG-1, MPEG-2 ή MPEG-4) και ξανα-άκουσα το έργο όπως προβλέπεται, να συνοδεύει δηλαδή τις εικόνες του Nosferatu. Aν και ο συγχρονισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση (η ταινία έχει κυκλοφορήσει σε διάφορες βερσιόν) η μουσική είναι τόσο σαφής και γεμάτη εκφραστικά στοιχεία σχετικά με τις σκηνές που δεν έχεις καμμία δυσκολία στο να την συνδυάσεις με τα όσο διαδραματίζονται στην οθόνη και να διαπιστώσεις παράλληλα την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει με κορυφαίες (κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη) στιγμές το Horror and Nightmares που καλύπτει την κοινή ονειρική εμπειρία του Ηarker και της Nina, το The Voyage to Transylvania (πάλι) και το The Master is Coming. Aν αποκτήσετε τον δίσκο, μη στερήσετε τον εαυτό σας από την συγκεκριμένη εμπειρία.
Παρά την "in situ" λογική του έργου, η συνολική παραγωγή πολύ απέχει από τα να είναι πρόχειρη, αναζητώντας δικαιολογίες στον live χαρακτήρα της όλης υπόθεσης. Η εικόνα κυμαίνεται από την ασφυκτικά -στα όρια του mono- εστιασμένη μπάντα, στο κέντρο της σκηνής, συνωστισμένη μπροστά σε μία υποθετική οθόνη, μέχρι την αέρινη περιγραφή ενός συνόλου επιθετικών πνευστών στα οποία επιβάλλονται μεγαλοπρεπώς τα φωνητικά τη συνοδεία ενός διακριτικότατου αλλά εμπεριστατωμένου πιανιστικού μέρους. (για να είμαι ειλικρινής, ο Παπαδημητρίου αδικεί εαυτόν στην συγκεκριμένη έκδοση: τα μέρη για πιάνο είναι εξαιρετικά όπως ακούγονται στο "Nosferatu" της Leo αλλά συγκριτικά "πίσω" στην εκδοχή της Αnakrousis, και αυτό έχω την εντύπωση δεν οφείλεται σε τεχνικούς λόγους αλλά σε επιλογή του συνθέτη που εδώ εκτελεί και χρέη μουσικού διευθυντή). Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ισορροπημένο και ευχάριστο (ε, χμ... πάντα στο πλαίσιο του θέματος) είναι δε χαρακτηριστικό ότι δεν κουράζει παρά τις αρκετές ακρότητες που οφείλονται όχι μόνο στο οπτικό υλικό αλλά και στους αυτοσχεδιασμούς. Ο δίσκος είναι διπλός με εξαιρετικά φροντισμένο εξώφυλλο στο οποίο περιλαμβάνεται ένα εισαγωγικό κείμενο και φωτογραφίες των συντελεστών ενώ το κάθε cd είναι τοποθετημένο σε δικό του χάρτινο φάκελλο (εδώ, είμαι βέβαιος, έβαλε το χέρι του το βινυλιακό alter ego του Λουκά...). Πολλοί ακροατές του έργου, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα μία -έστω συνοπτική- περιγραφή της κάθε σκηνής που θα βοηθούσε στην μεγαλύτερη κατανόηση των μουσικών ιδεών. Εν ανάγκη, ας υπάρξει σε downloadable μορφή από κάποιο σχετικό site.
Εν κατακλείδι, και για να είμαι ειλικρινής απέναντι σε όσους διαβάσουν το κείμενο αυτό, το Nosferatu A Monopoli δεν είναι μία απλή υπόθεση σαν ακρόαμα. Τι θα μπορούσε άλλωστε να περιμένει κανείς από την υλοποίηση -μέσω της μουσικής- της φρίκης που διαχρονικά αντιπροσωπεύει ο Nosferatu πέρα από μία ανάλογη ακουστική αίσθηση; Ωστόσο, με λίγη δουλειά από την πλευρά του ακροατή (που θα πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζει μερικά πράγματα γύρω από την ταινία) το έργο ξεδιπλώνει έναν κρυφό, υπέροχο κόσμο ήχων που αξίζει να ακούσετε ξανά και ξανά, αποτελώντας κόσμημα για την δισκοθήκη σας και ταυτόχρονα θέτοντας τον πήχη πολύ ψηλά, για τις επόμενες παραγωγές της Anakrousis...
Δημήτρης Σταματάκος, avmentor, δίσκοι αναφοράς, 15.02.2006
Anakrousis \ CDs / SACDs \ Anakrousis Records \ Σάκης Παπαδημητρίου
Nosferatu A Monopoli
- και δεν διατείνομαι πως τα ξέρω όλα.
opcorn:
