Re: Απάντηση: ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Δημήτρης Αντωνόγλου said:
Με παρεξηγήσατε. Δεν εννοώ την κατάργηση τους. Εννοώ τον υπερβολικό αριθμό ωρών διδασκαλίας τους. Και γιατί μιλάτε για θράσος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχετε αυτή την επιθετικότητα και το ύφος του κατηγορώ
Αγαπητέ Δημήτρη, έχεις απόλυτο δίκιο! Είμαι επιθετικός, και ξέρεις γιατί; Διότι, ως χώρα, έχουμε καταντήσει να θεωρούμε αυτονόητο το γεγονός ότι ο σύγχρονος Έλληνας έχει χάσει την επαφή του με τη γλώσσα, δεν μπορεί πλέον να βάλει πέντε, όχι έξι ρε πο@στη μου, πέντε λέξεις στη σωστή σειρά. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εκφραστεί, που δεν μπορεί να επικοινωνήσει, τί να τους κάνει του τόννους εξισώσεων; Να μιλήσουμε για ορθογραφία; Άστο καλύτερα. Σε λίγο, όποιος αναφέρει απλώς τη λέει ορθογραφία θα του κολλάνε τη ρετσινιά του γραφικού, του προσκολλημένου στο παρελθόν. Και αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα το φαινόμενο να έχει εισέλθει σε φαύλο κύκλο, καθώς πολλοί από αυτούς που εξήλθαν του εκπαιδευτικού συστήματος έχουν ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία. Θες παράδειγμα; Δυό – τρεις λεξούλες μόνο! Κάθισε δυό - τρία βράδια και δες τα τηλεοπτικά δελτία, για να δεις ότι αυτές οι χαζοφρασούλες πάνε σύννεφο, είναι ο κανόνας. Ποιές;
«Κάνω παρέμβαση».
«Συμπεριφορές».
«Είχα μια επικοινωνία με τον κ. Υπουργό».
Σόρρυ ρε Δημήτρη, αλλά τα Ελληνικά που βαίνουν ως αποτέλεσμα της λεξιπενίας –των ρημάτων, κυρίως- δεν είναι Ελληνικά. Είναι Ελληνικά του κώλου. Και αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση δεν μπορούν να τη σώσουν ο Χατζηνικολάου, η Χούκλη, η Τατιάνα, και δυό - τρεις ακόμη, που γνωρίζουν Ελληνικά, και άσε δηλαδή αυτούς που τους χώνουν το μικρόφωνο να μιλήσουν σε απ’ ευθείας σύνδεση. Και μη μου πεις για τα ρήματα, γιατί,
οι εξισώσεις θέλουν σκέψη, και το μέσο της σκέψης είναι η γλώσσα, και τα ρήματα είναι η ατμομηχανή της γλώσσας. Και να σου πω κάτι; Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η –ως εκ του αποτελέσματος- γλωσσική φτώχεια που μαστίζει το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.
Όσον αφορά την καλλιέργεια της σκέψης, τί να σου πω! Σήμερα το πρωί απόλαυσα τη συνδικαλιστική σας κεφαλή, που είπε το αμίμητο. «Πρέπει», είπε, «να έλθουμε σε συνεννόηση με το Υπουργείο, ώστε να διδάξουμε στα παιδιά το σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου». Μπορεί να μην το είπε έτσι ακριβώς, αλλ’ ακριβώς αυτό εννοούσε. ΕΚΕΙ καταντήσαμε: να θέλει ο άβουλος, ράθυμος εκπαιδευτικός να ρωτήσει το Υπουργείο, μην τυχόν και δεν του επιτραπεί να διδάξει
ΤΙ; Το θεσμικώς συντεταγμένο, αυτό που σύσσωμη η παγκόσμια εκπαιδευτική κοινότητα διδάσκει συνεχώς, με όλα αυτά περί της κλασικής Ελληνικής παιδείας, και όλα αυτά περί Διαφωτισμού και Αναγέννησης. Υπάρχει άραγε -
έστω ένας- υπουργός που να απαγορεύσει κάτι τέτοιο; Σκέψου δηλαδή να έρθουν μια μέρα οι μαθητές και να σου πουν «Κύριε, θα φέρετε αύριο το Σάββατο τον βιντεοπροβολέα από το σπίτι σας, να μας εξηγήσετε πέντε βασικά πράγματα για τη Σκηνοθεσία και τη Φωτογραφία»; Κάντο και θα δεις τί θα σου σύρουν οι γνωστοί – άγνωστοι χοντρόκωλοι καφεπότες συνάδελφοί σου.
Όλη η ζωή του Έλληνα τρία ρήματα. Είμαι, έχω, κάνω...
Είχε μια επικοινωνία με τον κ. Υπουργό... Σιγά μην είχε και μιάμιση επικοινωνία, το ούφο...