Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

[Lepton]

Το έντεχνο γεννήθηκε όταν άνθρωποι με κλασσικοί μουσική παιδεία ασχολήθηκαν με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Τότε η συνταγή ήταν πολλά υποσχόμενη και όντως απέφερε καρπούς.

Σήμερα έντεχνοι θεωρούνται οι μουσικοί που ακολουθούν τις φόρμες εκείνων των πρωτεργατών. Εξακολουθούν να ακούγονται ευχάριστα, ειδικά από ανθρώπους σαν εμένα που δεν ήρθαν εξαρχής σε επαφή με τους πρωτομάστορες.

Έτσι, ενώ τότε το έντεχνο ήταν πεδίο γόνιμου πειραματισμού, τώρα είναι άγονης επανάληψης και, μοιραία, εμπορευματοποίησης.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Για μένα ο όρος έχει νόημα μόνο ως -άστοχο κάπως- προσδιοριστικό ενός ιστορικού ρεύματος στο ελληνικό τραγούδι των δεκαετιών του '60 και του '70, με ουρές στη δεκαετία του '80, που χαρακτηρίστηκε από μελοποίηση ποιημάτων ή στίχων που είχαν γράψει επί τούτου ποιητές, όπως π.χ. Ρίτσος και ο Γκάτσος, από συνθέσεις με επιρροές από τη δυτική μουσική, τη βυζαντινή και τη δημοτική και από ενορχηστρώσεις που συνδύαζαν όργανα - ή μέρος - συμφωνικής ορχήστρας, με λαϊκά όργανα.

Πέρα από τα αισθητικά τους χαρακτηριστικά, αυτά τα τραγούδια είναι στενά συνδεδεμένα με τις κοινωνικές συνθήκες και την ιστορία της Ελλάδας από το τέλος του Εμφυλίου μέχρι την Μεταπολίτευση. Οποιαδήποτε απόπειρα μεταφοράς της ταμπέλας 'έντεχνο' εκτός αυτού του πλαισίου είναι κενή περιεχομένου.

ΥΓ. Άκου έντεχνος ο Χατζηγιάννης! :bang: Και η Cosmote έντεχνη είναι! :icon15:

 

[Βαγγέλης Σ.]

Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

+1000
και το 95% αυτών που τελικά ταυτίζονται είναι επειδή δεν γνωρίζουν άλλους δρόμους. Σκουντούφλησαν και βρήκαν. Μυρωδιά παραπέρα...

Το υπόλοιπο 5% ;

 

[Βαγγέλης Σ.]

Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

αυτό, νομίζω πως έχει να κάνει με το θυμικό μας σαν λαός: είμαστε κλαψο-μοίρες...πως να το κάνουμε;
το θέμα είναι πως εγώ τα ακούω και λέω "Δεν είμαι Αυτό!".
Είναι σαν να μου λένε πως ο τυπικός Νεοϋορκέζος είναι ο Γούντι Αλλεν - ε, Δεν είναι.

Ναι καλά!

Οι Velvet Underground δηλαδή είναι μέσα στην τρελή χαρά και το πανκ γεμάτο θετική στάση απέναντι στη ζωή. :chinscratch:

Κλαψο-μοιρίες βλέπω κι εγώ πολλές εδώ πέρα. Καμιά φορά γουστάρω κιόλας. Αλλά στο έντεχνο όπως το όρισε κι ο Δαμιανός παραπάνω, βλέπω μόνο περήφανο και αξιοπρεπή πόνο. Μόνο αγάπη και όραμα για την ζωή.

 

[Βαγγέλης Σ.]

...
...
ΥΓ. Άκου έντεχνος ο Χατζηγιάννης! :bang: Και η Cosmote έντεχνη είναι! :icon15:

:SFGSFGSF:

 

[Stergito]

Εδώ θεωρούνται έντεχνοι οι Πυξ Λαξ, τι να λέμε τώρα (η κακία θα με φάει )...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Εδώ θεωρούνται έντεχνοι οι Πυξ Λαξ, τι να λέμε τώρα (η κακία θα με φάει )...

o Πάριος της ελληνικής πόπ σκηνής....

 

[Stergito]

Μπορεί να είμαστε άλλοι κόσμοι, όσον αφορά αυτά που αγαπάμε, αλλά σιχαινόμαστε τα ίδια πράγματα...


(σα διαφήμιση από ουίσκι μου κάνει)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Ναι καλά!

Οι Velvet Underground δηλαδή είναι μέσα στην τρελή χαρά και το πανκ γεμάτο θετική στάση απέναντι στη ζωή.

Δεν είπα αυτό κι ούτε που διανοήθηκα να αξιολογήσω το τραγούδι με βάση τη ...θετική ενέργεια που παράγει. Ετσι ή αλλιώς, ο μόνος ήρωας που θυμάμαι να είχα στη ζωή μου ήταν ο Τζερόνιμο – πέθανε ηττημένος και αλκοολικός.
Αυτό που είπα είναι πως, κατά τη γνώμη μου, έχουμε, σαν λαός, μεγάλη έφεση στην κλάψα. Αυτή τη σκουντούφλα που σφραγίζει τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου και διαπερνάει ολόκληρη την καλλιτεχνική του έκφραση σε όλες της τις μορφές και μας πιάνει από το λαιμό με το που γεννιόμαστε. Δεν εννοώ μόνο το καψουροτράγουδο αλλά και όλα αυτά τα τραγούδια για χαμένες πατρίδες, ξεριζωμούς, νεκρούς αδελφούς, μάνες που κλαίνε στο μνήμα μαζί με την Παναγιά (!) και πεθαμένους αντάρτες που, κάτω από το χώμα, κρατάνε της καμπάνας το σχοινί. Πολύ κλάμα βρε αδερφέ - σαν το παιδί που κλαίει για να το πάρουν στα σοβαρά.

Μέσα από όλη αυτή τη μαυρίλα, την ήττα και την κακομοιριά, τους “εθνικούς” ποιητές και τη δημοτικο-πρεπή εποποιία, κάποιοι από εμάς ένιωσαν πως το στίγμα της εποχής τους και αυτό που συνέβαινε γύρω τους και μέσα τους, το έδωσαν πολύ πιο καθαρά κάτι ιδιοφυή τσογλάνια σαν τον Ντύλαν, τους Velvet Underground ή, στα καθ ημάς, δίσκοι σαν το “Βρώμικο Ψωμί” και το “Χαράτσι”.

 

[PanMan]

Re: Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Ναι καλά!

Οι Velvet Underground δηλαδή είναι μέσα στην τρελή χαρά και το πανκ γεμάτο θετική στάση απέναντι στη ζωή. :chinscratch:

Κλαψο-μοιρίες βλέπω κι εγώ πολλές εδώ πέρα. Καμιά φορά γουστάρω κιόλας. Αλλά στο έντεχνο όπως το όρισε κι ο Δαμιανός παραπάνω, βλέπω μόνο περήφανο και αξιοπρεπή πόνο. Μόνο αγάπη και όραμα για την ζωή.

Ειναι εντελως διαφορετικα πραγματα η αυτοκαταστροφη, το Decadence, η παραιτηση απο τη ζωη, η διαστροφη και αλλα ωραια πραγματα οπως εκφραστηκαν απο διαφορους καλλιτεχνες (ζωη σε λογου μας) απο το κλαψομουνιασμα γιατι μπορεις να αγγιξεις τη γκομενα μονο στα ονειρα. Ειναι σα να κοιτας την κραυγη του Munch και απο την αλλη μια φωτογραφια της Καλομοιρας στενοχωρημενης.

 

[Kosh]

Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Σωστά. Όμως έψαξα δεκάδες σάιτς, ειδικά για να βρω το σε ποιόν αποδίδεται η πατρότητα του όρου. Αν τα αναφέρω όλα, ίσως η αναφορά είναι μεγαλύτερη σε έκταση από το θέμα.

Δεν θα εχει αντιρρηση κανεις να γραψεις τις πηγες σου.

Ειδικα οταν μεταφερουμε ολοκληρα κομματια copy paste επιβαλλεται για να προστατευσουμε και το φορουμ απο τυχον ενστασεις για δημοσιευσεις υλικου χωρις την αδεια του συγγραφεα.

 

[Δημοκηδής]

Ειναι σα να κοιτας την κραυγη του Munch και απο την αλλη μια φωτογραφια της Καλομοιρας στενοχωρημενης.

Καλοοό ....

 

[Γιώργος Κουν.]

Τέχνη είναι αυτό που καταλαβαίνεις. Τίποτε άλλο. Άμα σε πάνε στον Παρθενώνα και δεν σ’ αρέσει, κανένας δεν θα μπορέσει να σε πείσει ότι είναι όμορφος. Γιατί όταν θα σου πούνε ότι είναι από μάρμαρο, θα σκεφτείς ότι και τα σκαλιά της πολυκατοικίας σου είναι από μάρμαρο ή όταν θα σου πούνε ότι είναι μεγάλος θα σκεφτείς ότι το Ολυμπιακό Στάδιο είναι μεγαλύτερο. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα στην τέχνη.

Απο τη συνέντευξη του Δήμου Μούτση στο lifo
http://www.lifo.gr/content/i101/x8/482.html

Η χρήση του ενεστώτα χρόνου με βρίσκει σύμφωνο.
Όμως τίποτα δεν αποκλείει, πως αυτό που δεν "καταλαβαίνεις" σήμερα, μπορείς κάλιστα (με ή χωρίς την βοήθεια αυτών που προσπάθησαν να σε πείσουν) να το κατανοήσεις, εκτιμήσεις, αποδεχθείς μεθαύριο.

Όταν είχε βγεί ο "Άγιος Φεβρουάριος" ήμουν δώδεκα χρονών και μου την έσπαγε απίστευτα ο χάρος που βγήκε παγανιά. Αν είχα μείνει εκεί δεν θα είχα εκτιμήσει ποτέ - και θάμουν εγώ ο χαμένος - ενα απο τα μεγαλύτερα έργα της ελληνικής δισκογραφίας.

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Συμφωνώ απόλυτα με τον PANMAN.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως έντεχνο θεωρώ και το ''Άντε γραμμή σου'' της Χριστίνας Γαλάνη, η οποία υποφέρει και στα live πάνω στις πλατφόρμες της των 15 πόντων, τα δίνει όλα, τις πετάνε και διάφορα...
Εξάλλου η υπέρβαση από λουλουδού σε τραγουδίστρια κρύβει πόνο, θυσίες, κλάματα, άνοιγμα ορίων...
Και δεν κάνω πλάκα.
Αυτές οι αντιξοότητες , η παρακμή, το φθηνό αλκοόλ, τα θεωρώ περισσότερο τέχνη, από καλογυαλισμένους, καλοπληρωμένους κλαψιάρηδες.
Λίγες εξαιρέσεις υπάρχουν.


Υ.Γ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ''. ΑΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΟΜΩΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ''.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Τέχνη είναι αυτό που καταλαβαίνεις. Τίποτε άλλο. Άμα σε πάνε στον Παρθενώνα και δεν σ’ αρέσει, κανένας δεν θα μπορέσει να σε πείσει ότι είναι όμορφος. Γιατί όταν θα σου πούνε ότι είναι από μάρμαρο, θα σκεφτείς ότι και τα σκαλιά της πολυκατοικίας σου είναι από μάρμαρο ή όταν θα σου πούνε ότι είναι μεγάλος θα σκεφτείς ότι το Ολυμπιακό Στάδιο είναι μεγαλύτερο. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα στην τέχνη.

Απο τη συνέντευξη του Δήμου Μούτση στο lifo

Ωραίος... ! :a0210:

Αντίστοιχα παραθέτω τα λόγια του Σαββόπουλου, από το βιβλίο του Δ. Καράμπελα, Διονύσης Σαββόπουλος, από το Μεταίχμιο ( σελ 232-254)

Την αγωνία της επικοινωνίας μπορεί να μην τη βρεις σ’ ένα συνθέτη, θα τη βρεις όμως σ’ ένα ραδιοπειρατή. Το αίτημα της δικαιοσύνης μπορεί να το ζει ο δολοφόνος ίσως περισσότερο από ένα νοικοκύρη. Ο γύφτος καταλαβαίνει περισσότερο από ομορφιά παρά η κυρία. Ο μικροαστός που με την καληνύχτα της τηλεόρασης την κλείνει και στέκεται για μια στιγμή μέσα στο σκοτεινό διαμέρισμα ίσως νιώθει το κενό που το θρήσκευμα της ταυτότητας αγνοεί. Ή μια παντρεμένη μέσα στους εφιαλτικούς καβγάδες της πιστεύει στην αγάπη και τη σωτηρία της περισσότερο απ’ ότι ο σύλλογος γυναικών. Θέλω να πω, δηλαδή, υπάρχει ουσία τριγύρω μας, όχι όμως στη μορφή που θα θέλαμε, όχι στη δημόσια, πολιτική, πολιτιστική ζωή, παρά μόνο σε κάτι χώρους μακρινούς και χαμένους.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Συμφωνώ απόλυτα με τον PANMAN.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως έντεχνο θεωρώ και το ''Άντε γραμμή σου'' της Χριστίνας Γαλάνη, η οποία υποφέρει και στα live πάνω στις πλατφόρμες της των 15 πόντων, τα δίνει όλα, τις πετάνε και διάφορα...
Εξάλλου η υπέρβαση από λουλουδού σε τραγουδίστρια κρύβει πόνο, θυσίες, κλάματα, άνοιγμα ορίων...
Και δεν κάνω πλάκα.
Αυτές οι αντιξοότητες , η παρακμή, το φθηνό αλκοόλ, τα θεωρώ περισσότερο τέχνη, από καλογυαλισμένους, καλοπληρωμένους κλαψιάρηδες.
Λίγες εξαιρέσεις υπάρχουν.


Υ.Γ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ''. ΑΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΟΜΩΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ''.

Μη μικρή διόρθωση Τζιμάκο στην κατά τα λοιπά σύμφωνη και ως προς εμέ άποψή σου.

Είναι :"ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ (και όλα τα φτάνω.)" και "ΠΟΔΙΑ ΨΗΛΑ (και όλα τα ..πιάνω :BDGBGDB55

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Σωστός Δημήτρη.

 

[Βαγγέλης Σ.]

Συμφωνώ απόλυτα με τον PANMAN.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως έντεχνο θεωρώ και το ''Άντε γραμμή σου'' της Χριστίνας Γαλάνη, η οποία υποφέρει και στα live πάνω στις πλατφόρμες της των 15 πόντων, τα δίνει όλα, τις πετάνε και διάφορα...
Εξάλλου η υπέρβαση από λουλουδού σε τραγουδίστρια κρύβει πόνο, θυσίες, κλάματα, άνοιγμα ορίων...
Και δεν κάνω πλάκα.
Αυτές οι αντιξοότητες , η παρακμή, το φθηνό αλκοόλ, τα θεωρώ περισσότερο τέχνη, από καλογυαλισμένους, καλοπληρωμένους κλαψιάρηδες.
Λίγες εξαιρέσεις υπάρχουν.

Υ.Γ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ''. ΑΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΟΜΩΣ ''ΨΗΛΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ''.

Και βέβαια δεν τη θεωρείς ρε Δημήτρη, έντεχνη την Χριστίνα Γαλάνη, απλά θέλεις να "την βγείς" στους "εντεχνους". Οκ και γω μαζί σου.

Τι σόι έντεχνη μπορεί να είναι όταν ο σκοπός της είναι να γίνει κι αυτή καλογυαλισμένη, καλοπληρωμένη κλαψιάρα;

Κι αυτά με την παρακμή και το φθηνό αλκοόλ άστα καλύτερα. Δεν είναι για μας, τα παιδιά αυτού του φόρουμ αυτά....

 

[Βαγγέλης Σ.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Δεν είπα αυτό κι ούτε που διανοήθηκα να αξιολογήσω το τραγούδι με βάση τη ...θετική ενέργεια που παράγει. Ετσι ή αλλιώς, ο μόνος ήρωας που θυμάμαι να είχα στη ζωή μου ήταν ο Τζερόνιμο – πέθανε ηττημένος και αλκοολικός.

Αυτό που είπα είναι πως, κατά τη γνώμη μου, έχουμε, σαν λαός, μεγάλη έφεση στην κλάψα. Αυτή τη σκουντούφλα που σφραγίζει τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου και διαπερνάει ολόκληρη την καλλιτεχνική του έκφραση σε όλες της τις μορφές και μας πιάνει από το λαιμό με το που γεννιόμαστε.

Για να συμβαίνει έτσι μαζικά κάτι θα σημαίνει αυτό. Κάτι που θα πηγαίνει πολύ πολύ πίσω. Στο κάτω κάτω εμείς έχουμε μεγάλη γιορτή μας το Πάσχα με τον Χριστό Σταυρωμένο και την Παναγιά κλαίουσα, αυτοί απλά τα Χριστούγεννα

:nounder:

Δεν εννοώ μόνο το καψουροτράγουδο αλλά και όλα αυτά τα τραγούδια για χαμένες πατρίδες, ξεριζωμούς, νεκρούς αδελφούς, μάνες που κλαίνε στο μνήμα μαζί με την Παναγιά (!) και πεθαμένους αντάρτες που, κάτω από το χώμα, κρατάνε της καμπάνας το σχοινί. Πολύ κλάμα βρε αδερφέ - σαν το παιδί που κλαίει για να το πάρουν στα σοβαρά.

Μέσα από όλη αυτή τη μαυρίλα, την ήττα και την κακομοιριά, τους “εθνικούς” ποιητές και τη δημοτικο-πρεπή εποποιία, κάποιοι από εμάς ένιωσαν πως το στίγμα της εποχής τους και αυτό που συνέβαινε γύρω τους και μέσα τους, το έδωσαν πολύ πιο καθαρά κάτι ιδιοφυή τσογλάνια σαν τον Ντύλαν, τους Velvet Underground ή, στα καθ ημάς, δίσκοι σαν το “Βρώμικο Ψωμί” και το “Χαράτσι”.

Πολύ καλά, σεβαστόν!

Έτσι κι αλλιώς όλοι πατάμε με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί απέναντι. Όλοι, από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μέχρι....

Αλλά όταν κάποτε έψαχνα τους κοινωνικούς αγώνες που γίνανε σ αυτή εδώ την γωνιά της γης, δεν μου έλεγε εκείνη την στιγμή και πολλά ο Ντύλαν ή πολύ περισσότερο κάτι τυποι σαν τους πικν φλουντ κ.α....πως να γίνει; Και είμαι περήφανος γι αυτούς τους αγώνες, είναι η ιστορία μου. Και για την ιστορία αυτή κλαίω κι εγώ μαζί με την Παναγιά. Έτσι το αντιλαμβάνομαι και το βιώνω.

Θεωρώ το "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα" ένα από τα κορυφαία τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ σ αυτόν τον τόπο αλλά και παγκόσμια. Και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω.

Αυτό δεν με εμποδίζει να ακούω αυτή την στιγμή κάτι από Cool and the Gang που μόλις κατέβασα. Μπορώ;

 

[Σπύρος Σούρλας]

Aλλο η κλάψα ,άλλο η θλίψη...
Αλλο ο Κοτσιρας ,που εκφράζει τήν κλάψα και άλλο ο Μπιθικώτσης,που εκφράζει μιά γνήσια θλίψη μαζί με μιά περηφάνεια..
Αλλο ο Χατζιδάκις που εκφράζει μιά λεπτή μελαγχολία και έναν γνήσιο κοσμοπολιτισμό και άλλο οι διαφοροι ´τραγουδοποιοί´πού έχουν χάσει τον μπούσουλα.

Και τελικά ποιός λαός δεν εκδηλώνει τά συναισθήματά του μέσω τής μουσικής ή ακόμα και τών γεγονότων πού διέτρεξαν την Ιστορία του??
To δραματικό στοιχείο στην Τέχνη όταν είναι γνήσιο αγγίζει το θυμικό μεγάλης πληθυσμιακής μερίδας ,όταν βέβαια συνυπάρχει η Παιδεία...Και όταν υπάρχει η παιδεία παράγεις Ελ Γκρέκο,αλλοιώς Θέοφιλους(σημαντικός και αυτός αλλά οχι η πεμπτουσία τής Τέχνης)...
Τα Σαιξπηρικά τραγούδια είναι πολύ πιό χαζοχαρούμενα και κλαψομούνικα απο τά αντίστοιχα Ελληνικά Δημοτικά...Οπως και διάφορα Αναγεννησιακά μέσα στήν αφόρητη αφέλειά τους..
Οι Ιρλανδοί π.χ. εκφράζουν κάτι το χαρμόσυνο στίς μουσικές τους_?Με τέτοια ιστορική εμπειρία σαν λαός ειναι αδύνατον.

Βαγγέλη ,ο Χατζιδάκις επιβεβαιώνει αυτό που γράφεις για τίς γιορτές με την περίφημη φράση του ότι ´Τά Χριστούγεννα είναι η γιορτή τών αφελών και το Πάσχα η γιορτή τών Απελπισμένων´...
Οι αφελείς προσδοκούν ρόζ φάτνες και προβατάκια ενώ οι Απελπισμένοι τήν Ανάσταση...
Με τα παραπάνω δεν υπεραμύνομαι κάποιας Μοναδικής Ελληνικότητας,αλλά πάντα πίστευα οτι η εξερεύνηση τής Παράδοσής μου με βοηθά να αγαπώ πιό πολύ την Παγκόμια Τέχνη...
Οι ´καταραμένοι´σαφώς και έχουν θέση μέσα στην Τέχνη και μάλιστα εξέχουσα και πολλές φορές προχωράνε τά πράγματα γιατί τά αφουγκράζονται απο μιά πιό ´ιδιόρρυθμη´σκοπιά..
Ομως κάπου έχουν ´ακουμπήσει´και αυτοί για να παράξουν...
Παρθενογέννεση στην Τέχνη δεν υπάρχει...
Υ.Γ.
Η Μανα και η Παναγιά δεν ειναι μονον Ελληνικό φαινόμενο...
Ειναι Μεσογειακό φαινόμενο κυρίως(μια ματιά στίς δουλειές τής Γιαννάτου ή στην Μουσική Παράδοση τής Ν.Ιταλίας αρκεί)...
To Φλαμέγκο δεν κρύβει ´φονικό πάθος´μέσα του??
H μιζέρια τού ελληνικού κράτους και η μεταπρατική τάξη του μάς κατατάσσει εσκεμένα στά Βαλκάνια ενώ ανήκουμε στην Μεσογειακή λεκάνη..
Και κουβαλάμε μέσα μας το ´Αγγελικό και Μαύρο Φώς´τής Κίχλης τού Σεφέρη..Και αυτό το Φώς που κουβαλάει μέσα του το σπέρμα τής Ζωής και τού Θανάτου δυνητικά προσφέρει πολλά για παραγωγή Τέχνης...Αλλο εάν δεν αποτελεί πάντα πηγή εμπνεύσεως γιατί ο τόπος έχει κυριολεκτικά βουλιάξει στά σκουπίδια...
Εντεχνο τραγούδι δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ...
Τωρα πιά είναι μιά εμπορική κατασκευή και μόνον και παλιά δεν χρειαζόταν κάν ο όρος γιατί απλά υπήρξε καλό τραγούδι...
Η μάλλον απο τότε πού το Τραγούδι έπαψε να αποτελεί υπόθεση τών Συνθετών και έγινε υπόθεση τών τραγουδιστών έπαψε να εξελίσσεται...
Υπήρχε ποτέ περίπτωση τύπισσες σάν την Βισση να είχαν επιτυχίς στην δεκαετία τού 1960??Ουτε με σφαίρες.
Y.Γ.
Και γιά μένα πάντως ´Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού´ανήκει στήν Παγκόσμια Τέχνη...
Ο διάλογος ´Στά Περβόλια´με τον Χάρο μονον κλάψα δεν είναι...Αγάπη για την Ζωή και παλληκαρίσια παραδοχή τής θνητότητας είναι...............................