Υπάρχει σχετικό μπέρδεμα μεταξύ σας, αν και λέτε σχεδόν τα ίδια.
Οι κλασσικές ηχογραφήσεις στηρίζονται σε ένα κύριο ζεύγος μικροφώνων (main pair), το οποίο δίνει την κύρια ακριβή εικόνα του συνόλου, στις 3 διαστάσεις, και τα όποια κοντινά μικρόφωνα, σε όργανα ή ομάδες οργάνων (feel) δίνουν την περισσότερη λεπτομέρεια και την δυνατότητα αύξησης στάθμης. Αυτά τα τελευταία, καθυστερούνται ψηφιακά σε φάση σε σχέση με τα main, ανάλογα την απόστασή τους από αυτά. Ετσι έχουμε την αληθινή εικόνα και σωστές φάσεις.
Σε όποιο άλλο είδος μουσικής ισχύουν τελείως άλλες τεχνικές πολυκαναλικές.
Στο στούντιο, ως επι το πλείστον χωρίς αντηχήσεις, το κάθε όργανο έχει το μικρόφωνό του και το κανάλι του. Ο μηχανικός στην μίξη θα ρυθμίσει ένταση, χροιές και θέση (pan). Το βάθος το δίνει η ποσότητα της αντήχησης που θα μπεί σε κάθε όργανο. Έτσι έχουμε μία "κατασκευασμένη" εικόνα που η αληθοφάνειά της εξαρτάται από τον εκάστοτε μηχανικό.
Υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις τζάζ ηχογραφήσεων, παλιές οι περισσότερες, που γράφτηκαν με κλασσικό τρόπο. Αυτές είναι μερικές του '50, φυσικά η διάσημη "Jazz at the pawnshop" (2 μικροφ σε ένα Revox) και αρκετές της πολύ ψαγμένης ηχοληπτικά Chesky.
Για περισσότερα περί τέτοιων ηχογραφήσεων, αρμοδιότερος o Λουκάς.