Έχω να πιάσω σκαρπέλο στα χέρια μου σχεδόν δύο χρόνια.
Τελικά, όσο κι αν αντιστάθηκα, δεν το απέφυγα αφού ο φίλος μου, ο Ταλιμπάν όπως λέει ο Κυριάκος
, με έχει πρήξει να τον μάθω να δουλεύει τον ξυλότορνο και ήθελε συγκεκριμένα να φτιάξουμε ένα γουδί για άλλο φίλο που του το υποσχεθήκαμε από πρόπερσι
.
Ξεκινήσαμε με ένα κομμάτι κοκορεφτιά που είχε για 3 μήνες περίπου στο μούσκιο για να μην σκιστεί.
Προσωπικά διαφώνησα αφού το ξύλο της κομορεφτιάς είναι ακατάλληλο για τέτοιες κατασκευές, είναι πολύ ελαφρύ και σχεδόν σαν κούφιο.
Επέμενε όμως γιατί του αρέσουν πολύ τα νερά της κοκορεφτιάς κι εγώ του έκανα το χατήρι.
Πλύσιμο για να φύγει η άσχημη μυρωδιά του στάσιμου νερού και ξεκινήσαμε…
…οπχι για πολύ όμως, το ξύλο ήταν μούσκεμα μέχρι την καρδιά και ήταν πολύ δύσκολο να δουλευτεί. Ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο ξύλο δεν είναι και οτι καλύτερο γι’αυτή τη δουλειά κι αν συνυπολογίσεις και το μούσκεμα ο συνδυασμός είναι εντελώς λάθος.
Το φτάσαμε, εγώ δηλαδή
, μέχρι κάποιο σημείο και μετά του λέω άστο κι όταν στεγνώσει, κι αφού πετσικάρει, γιατί σίγουρα θα αλλάξει σχήμα, κσι σταθεροποιηθεί το ξαναβλέπουμε.
Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε…
Ο φίλος όμως που περιμένει το γουδί του τί φταίει;
Άντε, φέρε γρήγορα ένα άλλο ξύλο να ξεκινήσουμε καινούριο γουδί, του λέω, γιατί ο Αχιλλέας θα μας πάει γ..μιώντας και θα έχει και δίκιο.
Έιναι πολύ αργά, μου λέει, δε προλαβαίνουμε.
Ειπχε ήδη βαρεθεί, δεν πρόκειται να γίνει τορναδόρος αυτός, ποτέ…
Τελικά κόψαμε ένα στεγνό κομμάτι ευκάλυπτου και ξεκινήσανε απ’την αρχή.
Τα μαθήματα ξεκίνησαν απ’τα πιο απλά, το γυαλοχάρτισμα….
Μετά από κάμποση ωρίτσα τελείωσαν και τα βασικά του δεύτερου γουδιού και η εκπαίδευση τέλος για σήμερα.
Είχαμε ξελιγωθεί κι απ’την πείνα…
Απ’όλη αυτή τη διαδικασία, και το σχεδόν χαμένο πρωινό, αυτό που συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά είναι οτι αν δεν είμαι στο χώρο μου και δεν έχω και τα εργαλεία μου η δουλειά μου φαίνεται τρείς φορές πιο κουραστική και πιο δύσκολη.
