Ζώα και άνθρωπος
- Thread starter Tyler ? Durden
- Start date
SR-71
AVClub Fanatic
Ειναι γνωστο τοις πασι .... οτι ο χειροτερος τυρρανος του σκυλου ειναι ο ανθρωπος.
Μπορει να μην ειναι ΟΛΟΙ οι ανθρωποι .... αλλα σιγουρα ειναι καποιοι απο μας !
Μπορει να μην ειναι ΟΛΟΙ οι ανθρωποι .... αλλα σιγουρα ειναι καποιοι απο μας !
Νικος Πετειναρακης
AVClub Fanatic
SR-71
AVClub Fanatic
Πολυ φοβαμαι ειναι ψυχανωμαλα παληκαρακια ... που μετρουν τον ανδρισμο τους με καφριλα !!!
Οπως τοτε με το πεταγμα της σκυλιτσας στον γκρεμο. Δεν μπορουν να τα κανουν σε ανθρωπους
(ο φοβος του νομου, που λεγαμε) ... τα κανουν σε ζωα.
Ζωα που τους πλησιασαν για χαδακια και τρυφεροτητα.
ΑΜΝΟΥΣ του θεου !
Οπως τοτε με το πεταγμα της σκυλιτσας στον γκρεμο. Δεν μπορουν να τα κανουν σε ανθρωπους
(ο φοβος του νομου, που λεγαμε) ... τα κανουν σε ζωα.
Ζωα που τους πλησιασαν για χαδακια και τρυφεροτητα.
ΑΜΝΟΥΣ του θεου !
Εγώ συμφωνώ απόλυτα με τον Μάνο γιατί νιώθω ακριβώς έτσι.
Όχι τόσο για το διαμέρισμα, όσο για τη ζωή μου που φεύγω στις 8:00 το πρωί και γυρίζω κάποιες μέρες στις 8 και 9 το βράδυ.
Ε, να έχω έναν σκυλάκο μόνο του στο σπίτι τόσες ώρες και μετά να ζορίζομαι για να τον βγάλω έξω μία βόλτα, είναι θέμα.
Άσε που έχω ζήσει απώλειες ανθρώπων και κατοικίδιων και δεν θέλω να τις ξαναζήσω αν είναι δυνατόν...
Όχι τόσο για το διαμέρισμα, όσο για τη ζωή μου που φεύγω στις 8:00 το πρωί και γυρίζω κάποιες μέρες στις 8 και 9 το βράδυ.
Ε, να έχω έναν σκυλάκο μόνο του στο σπίτι τόσες ώρες και μετά να ζορίζομαι για να τον βγάλω έξω μία βόλτα, είναι θέμα.
Άσε που έχω ζήσει απώλειες ανθρώπων και κατοικίδιων και δεν θέλω να τις ξαναζήσω αν είναι δυνατόν...
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Αυτό που με παρηγορεί και με "κρατάει" στα πόδια μου στην περίπτωση απώλειας κατοικίδιου είναι κάτι πολύ ουσιαστικό: του πρόσφερα μια καλή ζωή.
Μια ζωή που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχε με τίποτε.
Το Λενιώ μου το υπερ-αγαπώ και είναι σίγουρο ότι θα καταστενοχωρηθώ όταν "φύγει". Θα κλάψω -κυριολεκτικά- με μαύρο δάκρυ.
Σκέφτομαι όμως ότι μαζί μου έχει μια πολύ καλής ποιότητας ζωή.
Ήδη έχει μπει στα 15 και είναι υγιέστατη, ήσυχη (δεν έχει στρες), ορεξάτη για παιχνίδια, χάδια και τρυφερότητα.
Αν ήταν στον δρόμο, ζήτημα να είχε ζήσει 3 - 4 (το πολύ) χρόνια γεμάτα κακουχίες μέσα στον τρόμο και σε ένα συνεχή πανικό.
Ε χαλάλι η δική μου στενοχώρια!
Η πραγματική ζωοφιλία ξεκινάει ακριβώς από εκεί: όταν βάλεις τον δικό σου πόνο σε δεύτερο επίπεδο προκειμένου να φροντίσεις το ζωάκι.
Πως αλλιώς νομίζετε ότι αντέχει ένας φιλόζωος για να σταματάει και να μαζεύει από το δρόμο ένα χτυπημένο ζωάκι που σφαδάζει μέσα στα αίματα και τα σκατά του (και αυτά χέζονται από τον φόβο τους, όχι μόνο οι άνθρωποι).
Τι νομίζατε? ότι οι φιλόζωοι πονάνε λιγότερο από αυτούς που λένε "αχ το καημένο" και στρέφουν το βλέμμα τους αλλού για να μη δουν την φρίκη? Μήπως νομίζετε ότι συνηθίζεται ο πόνος?
Ή ότι σιχαίνονται λιγότερο?
Απλά δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανάγκη που έχει το ζωάκι (μια ζωή) από ότι στα δικά τους συναισθήματα.
Αυτή είναι η λεπτή κόκκινη διαχωριστική γραμμή που πρέπει να περάσει κάποιος.
Μια ζωή που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχε με τίποτε.
Το Λενιώ μου το υπερ-αγαπώ και είναι σίγουρο ότι θα καταστενοχωρηθώ όταν "φύγει". Θα κλάψω -κυριολεκτικά- με μαύρο δάκρυ.
Σκέφτομαι όμως ότι μαζί μου έχει μια πολύ καλής ποιότητας ζωή.
Ήδη έχει μπει στα 15 και είναι υγιέστατη, ήσυχη (δεν έχει στρες), ορεξάτη για παιχνίδια, χάδια και τρυφερότητα.
Αν ήταν στον δρόμο, ζήτημα να είχε ζήσει 3 - 4 (το πολύ) χρόνια γεμάτα κακουχίες μέσα στον τρόμο και σε ένα συνεχή πανικό.
Ε χαλάλι η δική μου στενοχώρια!
Η πραγματική ζωοφιλία ξεκινάει ακριβώς από εκεί: όταν βάλεις τον δικό σου πόνο σε δεύτερο επίπεδο προκειμένου να φροντίσεις το ζωάκι.
Πως αλλιώς νομίζετε ότι αντέχει ένας φιλόζωος για να σταματάει και να μαζεύει από το δρόμο ένα χτυπημένο ζωάκι που σφαδάζει μέσα στα αίματα και τα σκατά του (και αυτά χέζονται από τον φόβο τους, όχι μόνο οι άνθρωποι).
Τι νομίζατε? ότι οι φιλόζωοι πονάνε λιγότερο από αυτούς που λένε "αχ το καημένο" και στρέφουν το βλέμμα τους αλλού για να μη δουν την φρίκη? Μήπως νομίζετε ότι συνηθίζεται ο πόνος?
Ή ότι σιχαίνονται λιγότερο?
Απλά δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανάγκη που έχει το ζωάκι (μια ζωή) από ότι στα δικά τους συναισθήματα.
Αυτή είναι η λεπτή κόκκινη διαχωριστική γραμμή που πρέπει να περάσει κάποιος.
SR-71
AVClub Fanatic
Χρηστο
Εζησες απωλεια καποιου αλλου ζωου (πριν την Λενιω) ?
(Και δεν διαφωνω ΚΑΘΟΛΟΥ οτι η ζωη μετραει περισσοτερο απο τον θανατο.
Ομως ελα να μου το πεις οταν χασεις την Λενιω ... πως θα βλεπεις την ιδεα
να υιοθετησεις μια δευτερη γατουλα ... )
Εζησες απωλεια καποιου αλλου ζωου (πριν την Λενιω) ?
(Και δεν διαφωνω ΚΑΘΟΛΟΥ οτι η ζωη μετραει περισσοτερο απο τον θανατο.
Ομως ελα να μου το πεις οταν χασεις την Λενιω ... πως θα βλεπεις την ιδεα
να υιοθετησεις μια δευτερη γατουλα ... )
Θα σου απαντήσω (και) εγώ Μάνο. Έχω βιώσει απώλεια ζώου που συγκατοικούσε μαζί μας επί σχεδόν 19 χρόνια (η Γλύκα, από 30 ημερών γατάκι). Στενοχωρήθηκα, έκλαψα, πένθησα. Τότε δεν μπορούσα καν να σκεφτώ ότι θα μπορέσω να πάρω (και να αγαπήσω) άλλο ζώο αλλά μετά από 2 1/2 χρόνια δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς ζώο στο σπίτι, οπότε ήρθε στη ζωή μας η Μινιόν. Δεν ξέχασα την Γλύκα, ακόμη και τώρα (σχεδόν 7 χρόνια μετά) όταν βλέπω φωτογραφία της μαγκώνεται η καρδιά μου! Ξέρω ότι δεν ήταν ελεύθερη αλλά επί 19 χρόνια της προσφέρθηκε αφειδώς αγάπη, ζεστασιά, φροντίδα και ότι εκεί έξω δεν θα ζούσε πάνω από 4-5 χρόνια.
Στη ζωή μας υπάρχει και ο θάνατος και πρέπει να τον αποδεχθούμε ως αναπόσπαστο κομμάτι. Με τη λογική σου (την οποία σέβομαι αλλά διαφωνώ 100%) δεν θα έπρεπε να αγαπάμε ανθρώπους, να κάνουμε παιδιά κλπ υπό τον φόβο μια πιθανής απώλειας. Αυτά όμως που κερδίζουμε είναι πολύ περισσότερα από αυτά που φοβόμαστε να χάσουμε.
Στη ζωή μας υπάρχει και ο θάνατος και πρέπει να τον αποδεχθούμε ως αναπόσπαστο κομμάτι. Με τη λογική σου (την οποία σέβομαι αλλά διαφωνώ 100%) δεν θα έπρεπε να αγαπάμε ανθρώπους, να κάνουμε παιδιά κλπ υπό τον φόβο μια πιθανής απώλειας. Αυτά όμως που κερδίζουμε είναι πολύ περισσότερα από αυτά που φοβόμαστε να χάσουμε.
chrisssb
Μέλος Σωματείου
SR-71
AVClub Fanatic
chrisssb
Μέλος Σωματείου
FINIX
AVClub Fanatic
- 22 November 2010
- 12,545
Παντως τα σκυλια ιδιως τα μεγαλοσωμα ειναι και τρομερη δεσμευση,σου περιοριζει πολλες δυνατοτητες ευκαιριες, μερικες φορες ειναι χειροτερα και απο το να χεις μωρο,εαν εισαι και μονος κλαφτα,να στα λεμε ολα ,μην σε παρουμε και στο λαιμο μας γιατι σε κοβω για "σκυλα",μια χαρα φιλοζωος εισαι το καταλαβαινει κανεις στα γραπτα σου..
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Τεράστια η δέσμευση το να υιοθετήσεις ζώο και χωρίς επιστροφή.
Και για χρόνια.
Δεν πρέπει να παίρνει κανείς την απόφαση εύκολα και μετά να μετανοιώνει.
Γίνονται πολλά και άσχημα με αυτό τον τρόπο.
Και για χρόνια.
Δεν πρέπει να παίρνει κανείς την απόφαση εύκολα και μετά να μετανοιώνει.
Γίνονται πολλά και άσχημα με αυτό τον τρόπο.
send
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Ζώα και άνθρωπος
Πάρε ένα κοκόνι που είναι βολικό και μην το σκέφτεσαι. Πήρε η μάνα μου που δεν είχε ποτέ της ζώο. Και μιλάνε κανονικά.
προσοχή όμως, παίζει να είναι και πιο πονηρό από εσένα... είναι μούτρα τα κοκόνια....
Πάρε ένα κοκόνι που είναι βολικό και μην το σκέφτεσαι. Πήρε η μάνα μου που δεν είχε ποτέ της ζώο. Και μιλάνε κανονικά.
προσοχή όμως, παίζει να είναι και πιο πονηρό από εσένα... είναι μούτρα τα κοκόνια....
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,609
μια χαρά μπαίνουν και σε 100τμ και σε 30τμ αυλή.
Και πιό πολύ σκλάβος τους είσαι εσύ.
Αρκεί να το θες βέβαια (και να αντέχεις)
Και πιό πολύ σκλάβος τους είσαι εσύ.
Αρκεί να το θες βέβαια (και να αντέχεις)
SR-71
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Ζώα και άνθρωπος
Το να χασεις ανθρωπο ... ΔΕΝ ειναι το ιδιο με το να χασεις ζωο.
Δεν μπορω να αντιληφθω το σκεπτικο πισω απο την συσχετιση που κανεις !
Το να χασεις ανθρωπο ... ΔΕΝ ειναι το ιδιο με το να χασεις ζωο.
Δεν μπορω να αντιληφθω το σκεπτικο πισω απο την συσχετιση που κανεις !
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Τι δεν καταλαβαίνεις?
Το να χάσεις άνθρωπο είναι απείρως χειρότερο.
Τι συζητάμε? αν χάσαμε ζώο?
Το να χάσεις άνθρωπο είναι απείρως χειρότερο.
Τι συζητάμε? αν χάσαμε ζώο?
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Ο άνθρωπος είναι ένα βαθιά διχασμένο πλάσμα.
Έχει όλη την βιολογία και τις ανάγκες του ζώου και ταυτόχρονα έχει και πνεύμα που τον κάνει να λογίζεται τα πιο απίστευτα, τα πιο "μακρινά", τα πιο αφαιρετικά πράγματα.
Με το πνεύμα του είναι ικανός να σκεφτεί και έξω από το ίδιο το σύμπαν.
Στην σημερινή του κατάσταση (το σημερινή το αναφέρω χαλαρά γιατί αφορά αιώνες ίσως) ζει σε μια ανισορροπία όσον αφορά αυτές τις δύο φύσεις που κουβαλάει.
Ζει εντελώς έξω από το περιβάλλον που η ζωώδης (ζωική?) πλευρά του έχει ανάγκη.
Σπανίως πατάει το χώμα με γυμνά πόδια, σπανιώτερα κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, σχεδόν ποτέ δεν πίνει από ένα ρυάκι, έχει χάσει την ευχαρίστηση του απρόσμενου που προσφέρει το φυσικό περιβάλλον. Τα παιδιά που γεννήθηκαν και ζούνε όλη τους τη ζωή στις μεγαλοπόλεις δεν έχουν ιδέα για το πως αισθάνεσαι με το πετριχώρ.
Ζει με κανόνες, προγραμματισμό και σχέδιο που θα του προσφέρει την μέγιστη απόδοση για τις προσπάθειες που καταβάλει.
Και αυτό είναι καλό.
Όμως ή άλλη του πλευρά έχει αγνοηθεί εντελώς.
Η συμβίωση με ένα ζώο προσφέρει μια τεράστια εξισορρόπιση σε αυτό. Τον φέρνει στην καρδιά του περιβάλλοντος που έχει στερηθεί.
Τον κάνει να συμβιώνει με πλάσματα απρόβλεπτα που ζούνε με μόνο συναίσθημα.
Τα ωφέλη είναι τεράστια!
Και σε ψυχολογικό επίπεδο και ακόμη και σε επίπεδο φυσιολογίας.
Η ισορροπία αποκαθίσταται με τον πιο γλυκό τρόπο, γίνεται πιο ολοκληρωμένος.
Έχει όλη την βιολογία και τις ανάγκες του ζώου και ταυτόχρονα έχει και πνεύμα που τον κάνει να λογίζεται τα πιο απίστευτα, τα πιο "μακρινά", τα πιο αφαιρετικά πράγματα.
Με το πνεύμα του είναι ικανός να σκεφτεί και έξω από το ίδιο το σύμπαν.
Στην σημερινή του κατάσταση (το σημερινή το αναφέρω χαλαρά γιατί αφορά αιώνες ίσως) ζει σε μια ανισορροπία όσον αφορά αυτές τις δύο φύσεις που κουβαλάει.
Ζει εντελώς έξω από το περιβάλλον που η ζωώδης (ζωική?) πλευρά του έχει ανάγκη.
Σπανίως πατάει το χώμα με γυμνά πόδια, σπανιώτερα κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, σχεδόν ποτέ δεν πίνει από ένα ρυάκι, έχει χάσει την ευχαρίστηση του απρόσμενου που προσφέρει το φυσικό περιβάλλον. Τα παιδιά που γεννήθηκαν και ζούνε όλη τους τη ζωή στις μεγαλοπόλεις δεν έχουν ιδέα για το πως αισθάνεσαι με το πετριχώρ.
Ζει με κανόνες, προγραμματισμό και σχέδιο που θα του προσφέρει την μέγιστη απόδοση για τις προσπάθειες που καταβάλει.
Και αυτό είναι καλό.
Όμως ή άλλη του πλευρά έχει αγνοηθεί εντελώς.
Η συμβίωση με ένα ζώο προσφέρει μια τεράστια εξισορρόπιση σε αυτό. Τον φέρνει στην καρδιά του περιβάλλοντος που έχει στερηθεί.
Τον κάνει να συμβιώνει με πλάσματα απρόβλεπτα που ζούνε με μόνο συναίσθημα.
Τα ωφέλη είναι τεράστια!
Και σε ψυχολογικό επίπεδο και ακόμη και σε επίπεδο φυσιολογίας.
Η ισορροπία αποκαθίσταται με τον πιο γλυκό τρόπο, γίνεται πιο ολοκληρωμένος.
SR-71
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Ζώα και άνθρωπος
Δεν διαφωνω, αλλα ...
υπαρχει κατι στην απωλεια ζωου ... που εχει την δικη του μοναδικη τραγικοτητα.
Ενα ζωο ΠΟΤΕ ΔΕΝ μπορεσε να σου πει σ'αγαπω. Μονο σε κοιτουσε. Ολη του την ζωη.
Δεν διαφωνω, αλλα ...
υπαρχει κατι στην απωλεια ζωου ... που εχει την δικη του μοναδικη τραγικοτητα.
Ενα ζωο ΠΟΤΕ ΔΕΝ μπορεσε να σου πει σ'αγαπω. Μονο σε κοιτουσε. Ολη του την ζωη.