Διάθεση ρετρό
- Thread starter chris73
- Start date
Προπολεμικός Τιμοκατάλογος...
Με αφορμή τα παραπάνω περί κόστους, ας ρίξουμε μια ματιά στις προπολεμικές τιμές μερικών φωτογραφικών προϊόντων.
Εντωμεταξύ ελπίζω τα προηγούμενα να μη τα διαβάζει από πουθενά ο κύριος Nagel
, καθώς το προϊόν του θεωρώ πως προσφερόταν σε ήδη συμπιεσμένες τιμές.
Αλλά και γενικότερα, ειδικά αν μπορούσε να γίνει μια αναγωγή και σύγκριση του τότε με το τώρα, η αίσθησή μου είναι πως σήμερα απλά μας κοροϊδεύουν. Αν βάλεις στην εξίσωση συνολικούς αριθμούς παραγωγής που πουλούσε τότε μια εταιρία, το κόστος κατασκευής του κάθε τεμαχίου με καθαρά μηχανικά μέσα, τον συνολικό παγκόσμιο πληθυσμό που ήταν το 1/3 ή και λιγότερο του σημερινού, επιπλέον το πολύ μικρό σχετικά με σήμερα ποσοστό αυτού που μπορούσε να αγοράσει φωτογραφικά είδη κτλ κτλ κτλ. δεν νομίζω πως στο τέλος κάνω λάθος. Τροφή για σκέψη είναι αυτό και δεν έχω καμιά μελέτη στο χέρι είναι η αλήθεια. Ας πάμε όμως να δούμε μερικά παραδείγματα.
Πχ οι Ρέτινες από τότε που εμφανίστηκαν το 1934 έως και λίγο πριν τον πόλεμο κόστιζαν σταθερά 57.50 δολάρια που μεταφράζεται κάπου στα 1000-1100 σημερινά δολάρια.
Από την άλλη μια τηλεμετρική με φακό διαφράγματος f2 κόστιζε 140 δολάρια τότε, δλδ κάτι σαν 2500 σημερινά (με φακό f2.8 αντίσοιχα 115USD ή 2100 σήμερα)
Όσο για το αποτυχημένο Kolibri, το 1931 κόστιζε 62.50USD, δηλαδή κάπου 1100 σημερινά.
H Foth Derby το 1936 κόστιζε με τον 3.5 φακό 23.50USD, δηλαδή κάπου 450 σημερινά. (value for money για εμένα, ίσως γιατί αυτός δεν πλήρωνε "προστασία" (?))
Πάμε στις Leica. Μια σαν αυτή το 1936 κόστιζε με τον 3.5 φακό 156 δολάρια, σχεδόν δλδ σαν 3000 σημερινά.
Το ίδιο ακριβώς, την ίδια χρονιά, κόστιζε η αντίστοιχη αλλά προβληματική πρώτη Contax. (το model II είναι ένα από τα πολλά των προβληματικών πρώτων Contax...)
Το ξέρουν και οι ίδιοι, αλλά να το πω και εγώ (ξανά). Η Leica σαν ένα σκέτο τελικό προϊόν ήταν αρκετά/πολύ υπερτιμημένη. Άλλοι παράγοντες όμως της έδιναν επιπλέον αξία που πολλοί ήταν διατεθημένοι να πληρώσουν.
1936 Rolleiflex 112USD με τον 3.5 φακό = με περίπου 2100 σημερινά. (χμμμ τα έδινα-δεν τα έδινα)
Μια μικρή που πολύ θα ήθελα να έχω στη συλλογή μου σήμερα, η Plaubel Makinette (127 φιλμ) το 1936 με τον f2 φακό κόστίζε 110USD όπως δλδ περίπου και ή παραπάνω.
Για αυτή ίσως και να τα έδινα...
Όταν επιτέλους βγήκαν και οι Contax που λειτουργούσαν, με τον 3.5 φακό το 1939 κόστιζαν 170.10(USD), δλδ κάπου 3200 σημερινά, ενώ με τον Sonnar f2 216USD = περίπου 4100 σήμερα.
Αν είχε και κανένα "illumenized" (πεφωτισμένο, διαφωτισμένο? ) φακό, όπως πολλές φορές αποκαλούσαν τότε τους επιστρωμένους, δεν ξέρω πόσο θα κόστιζε.
Όποιος θέλει να συνεχίσει τους υπολογισμούς, εδώ ένα υπολογιστήρι καθώς και μερικές διαφημίσεις παρακάτω.
1936
1939
Με αφορμή τα παραπάνω περί κόστους, ας ρίξουμε μια ματιά στις προπολεμικές τιμές μερικών φωτογραφικών προϊόντων.
Εντωμεταξύ ελπίζω τα προηγούμενα να μη τα διαβάζει από πουθενά ο κύριος Nagel
, καθώς το προϊόν του θεωρώ πως προσφερόταν σε ήδη συμπιεσμένες τιμές.Αλλά και γενικότερα, ειδικά αν μπορούσε να γίνει μια αναγωγή και σύγκριση του τότε με το τώρα, η αίσθησή μου είναι πως σήμερα απλά μας κοροϊδεύουν. Αν βάλεις στην εξίσωση συνολικούς αριθμούς παραγωγής που πουλούσε τότε μια εταιρία, το κόστος κατασκευής του κάθε τεμαχίου με καθαρά μηχανικά μέσα, τον συνολικό παγκόσμιο πληθυσμό που ήταν το 1/3 ή και λιγότερο του σημερινού, επιπλέον το πολύ μικρό σχετικά με σήμερα ποσοστό αυτού που μπορούσε να αγοράσει φωτογραφικά είδη κτλ κτλ κτλ. δεν νομίζω πως στο τέλος κάνω λάθος. Τροφή για σκέψη είναι αυτό και δεν έχω καμιά μελέτη στο χέρι είναι η αλήθεια. Ας πάμε όμως να δούμε μερικά παραδείγματα.
Πχ οι Ρέτινες από τότε που εμφανίστηκαν το 1934 έως και λίγο πριν τον πόλεμο κόστιζαν σταθερά 57.50 δολάρια που μεταφράζεται κάπου στα 1000-1100 σημερινά δολάρια.
Από την άλλη μια τηλεμετρική με φακό διαφράγματος f2 κόστιζε 140 δολάρια τότε, δλδ κάτι σαν 2500 σημερινά (με φακό f2.8 αντίσοιχα 115USD ή 2100 σήμερα)
Όσο για το αποτυχημένο Kolibri, το 1931 κόστιζε 62.50USD, δηλαδή κάπου 1100 σημερινά.
H Foth Derby το 1936 κόστιζε με τον 3.5 φακό 23.50USD, δηλαδή κάπου 450 σημερινά. (value for money για εμένα, ίσως γιατί αυτός δεν πλήρωνε "προστασία" (?)
)Πάμε στις Leica. Μια σαν αυτή το 1936 κόστιζε με τον 3.5 φακό 156 δολάρια, σχεδόν δλδ σαν 3000 σημερινά.
Το ίδιο ακριβώς, την ίδια χρονιά, κόστιζε η αντίστοιχη αλλά προβληματική πρώτη Contax. (το model II είναι ένα από τα πολλά των προβληματικών πρώτων Contax...)
Το ξέρουν και οι ίδιοι, αλλά να το πω και εγώ (ξανά). Η Leica σαν ένα σκέτο τελικό προϊόν ήταν αρκετά/πολύ υπερτιμημένη. Άλλοι παράγοντες όμως της έδιναν επιπλέον αξία που πολλοί ήταν διατεθημένοι να πληρώσουν.
1936 Rolleiflex 112USD με τον 3.5 φακό = με περίπου 2100 σημερινά. (χμμμ τα έδινα-δεν τα έδινα)
Μια μικρή που πολύ θα ήθελα να έχω στη συλλογή μου σήμερα, η Plaubel Makinette (127 φιλμ) το 1936 με τον f2 φακό κόστίζε 110USD όπως δλδ περίπου και ή παραπάνω.
Για αυτή ίσως και να τα έδινα...
Όταν επιτέλους βγήκαν και οι Contax που λειτουργούσαν, με τον 3.5 φακό το 1939 κόστιζαν 170.10(USD), δλδ κάπου 3200 σημερινά, ενώ με τον Sonnar f2 216USD = περίπου 4100 σήμερα.
Αν είχε και κανένα "illumenized" (πεφωτισμένο, διαφωτισμένο?
) φακό, όπως πολλές φορές αποκαλούσαν τότε τους επιστρωμένους, δεν ξέρω πόσο θα κόστιζε.Όποιος θέλει να συνεχίσει τους υπολογισμούς, εδώ ένα υπολογιστήρι καθώς και μερικές διαφημίσεις παρακάτω.
1936
1939
Εκτιμήσεις και υποθέσεις…όχι πιά!
Έως περίπου το 1930, ο φωτογράφος δεν είχε στα χέρια του κανέναν αντικειμενικό τρόπο μέτρησης του εκάστοτε διαθέσιμου φωτός.
Τα παλιότερα χρόνια κατάφερνε να τα βγάζει πέρα βασιζόμενος στην εμπειρία, τον πειραματισμό και ορισμένες γενικές οδηγίες, ενώ αργότερα μερική ανακούφιση στη δυστυχία τούτη μπορούσαν να προσφέρουν κάποιες μέθοδοι εκτίμησης, όπως για παράδειγμα τα οπτικά «εξαφανιζόμετρα» (Extinction meters), καθώς και άλλες εφαρμογές που απαιτούσαν όμως χρονομετρήσεις, συγκρίσεις κτλ, …δλδ φέξε μου.
-Κάτω αριστερά ένα "εξαφανιζόμετρο". Έβλεπες μέσα από μια συνεχώς μεταβαλλόμενης πυκνότητας διαφάνεια μέχρι το θέμα να μην είναι σχεδόν ορατό.
-Η κατασκευή επάνω στη διαφήμιση φόρτωνε φωτοευαίσθητα χαρτιά, και κατόπιν χρονομετρούσες το απαιτούμενο διάστημα έκθεσης του χαρτιού στο διαθέσιμο φως, μέχρι αυτό να σκουρήνει όσο ένα άλλο φύλλο σύγκρισης.
Φυσικά όλα αυτά τα υποκειμενικά ήταν σίγουρα καλύτερα από το ολότελα, και ίσως ακόμη από την Παναγίωταινα, όμως η συνεχής τεχνολογική εξέλιξη έφερε μαζί της και μια πληθώρα διαθέσιμων υλικών, που έκαναν ακόμη δυσκολότερη τη κατάσταση.
Επιπλέον αν προσθέσουμε στην εξίσωση της ταλαιπωρίας τη χρήση διαφορετικών στάνταρ ευαισθησίας όπως αυτά προέκυψαν δεξιά και αριστερά με τα χρόνια, την αδυναμία απόλυτης αντιστοίχισης μεταξύ τους, το ότι κάθε ένας που δημοσίευε πίνακες μετατροπής μπορεί να έδινε διαφορετικές ερμηνείες, -και συνεχίζοντας επίτηδες χωρίς τελεία- (κυρίως για τα ορθοχρωματικά υλικά) τη διαφορετική ευαισθησία ανάλογα με τη θέση του ήλιου σε κάθε εποχή του χρόνου, την ώρα λήψης, το γεωγραφικό πλάτος/ύψος/μήκος το απόλυτο υψόμετρο και πάει λέγοντας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα όργανο που θα μετρούσε σωστά το φως, ήταν δυνατό να προσφέρει τουλάχιστον ένα αξιόπιστο σημείο εκκίνησης.
Από τη μια λοιπόν η εξέλιξη υπό ένα πρίσμα δημιούργησε πονοκεφάλους, αλλά από την άλλη αυτή ήταν που ήρθε και να τους απαλύνει με την εφεύρεση των φωτοηλεκτρικών οργάνων σεληνίου.
Η αρχή λειτουργίας τους ήταν ήδη γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες, όμως θα έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να υπάρξει η δυνατότητα κατασκευής φορητών συσκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν έξω από το εργαστήριο.
Και ο πρώτος?
Από μια σκοπιά, η πρώτη φορητή κατασκευή εμφανίστηκε στην αγορά το 1931 από την Rhamstine με την ονομασία Electrophot. Αυτή όμως λειτουργούσε με μπαταρία, πράγμα που δεν τη καθιστούσε ούτε τόσο φορητή, αλλά ούτε και τόσο ανεξάρτητη.
Στη συνέχεια, και προς το τέλος του 1932 η Weston θα παρουσιάσει το αρχικό μοντέλο 617, το οποίο μπορεί να μην χρειαζόταν μπαταρία, ωστόσο ήταν αρκετά μεγάλο και βαρύ.
Το Weston όταν πρωτο κυκλοφόρησε στοίχιζε 40 δολάρια, δηλαδή περίπου 770 σημερινά.
Τον ίδιο ακριβώς καιρό, ή ίσως λίιιιιιιιγο αργότερα, από τη Γερμανία μας ήρθε και το πρώτο φωτόμετρο σεληνίου από τη γνωστή Gossen, που τότε εισήλθε για πρώτη φορά στο φωτογραφικό χώρο, καθώς η εταιρία του Paul Gossen είχε σχηματιστεί πίσω στο 1919 με σκοπό τη κατασκευή οργάνων μέτρησης του ηλεκτρισμού.
Η πρόταση της Gossen εμφανίστηκε με το όνομα Photolux, όμως σύντομα ξανα βαπτίστηκε σε Ombrux. Υπήρχε και κινηματογραφική έκδοση ονόματι Blendux, αλλά και κάποια ειδικά για τη Leica, που ευτυχώς δεν ονόμασαν Leicux!
Το Photolux/Ombrux υπήρξε το πρώτο πραγματικά φορητό φωτόμετρο του είδους, και ίσως για αυτό η Weston αλλά και η Rhamstine σύντομα αντικατέστησαν τα αρχικά τους μοντέλα με περισσότερο συμμαζεμένες κατασκευές, ενώ στο χώρο δεν άργησαν να μπουν και άλλοι κατασκευαστές.
Κλίμακα? Ποια κλίμακα?
Όπως αναφέρθηκε όμως κλίμακες υπήρχαν πολλές, όποτε είχε φθάσει η στιγμή να γίνει μια προσπάθεια παγκόσμιου νοικοκυρέματος προς αυτή τη κατεύθυνση. Έτσι, το 1931 μαζεύτηκαν διάφοροι στη Γερμανία και κάθισαν να συζητήσουν το θέμα. Αποτέλεσμα αυτής της συνάθροισης ήταν η υιοθέτηση του (φωτογραφικού) DIN στη Γερμανία το 1934.
Το Din πάλι βασιζόταν στο υφιστάμενο έως τότε σύστημα Scheiner του οποίου ο εμπνευστής καθώς ήταν Γερμανός επικρατούσε στη χώρα έως τότε, όχι όμως πως δεν είχε υιοθετηθεί και μερικώς στην Αμερική αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το συγκεκριμένο φωτόμετρο που βλέπεται εδώ κατασκευάστηκε το 1933 όποτε καθώς ακόμη δεν είχε εφαρμοστεί το DIN, η μαμά του φρόντισε να μας ενημερώσει πως αναφέρεται σε 23ο Scheiner.
Αυτό μάλλον είναι ημερομηνία κατασκευής καθώς έχω δει το ίδιο και σε άλλα γερμανικά.
Ναι Scheiner, αλλά ποίο Scheiner?
Παρόλο που ο Scheiner ήταν ένας (ο αστρονόμος), για κάποιο λόγο που αν τον γνωρίζει κάποιος ας μου τον πει και εμένα, δεν υπήρχαν ούτε μια ούτε δύο διαφορετικές εκδοχές της κλίμακας αυτής.
Ακόμη και σε βιβλία και περιοδικά εποχής -πόσο μάλλον σήμερα, θα διαβάσουμε σχεδόν αποκλειστικά για το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό Scheiner που είχαν μεταξύ τους 2 στοπ διαφορά, με το ευρωπαϊκό να βρίσκεται στη γρήγορη πλευρά. Σχεδόν ποτέ όμως δεν γίνεται αναφορά στην ύπαρξη και του αποκλειστικά γερμανικού που βρισκόταν στη μέση…
Δηλαδή για παράδειγμα: 20ο Scheiner Αμερικής =23ο Γερμανίας =26ο Ευρώπης (+Μεγαλονήσου)… (!?)
Μέχρι να το καταλάβω αυτό είχε έρθει και η δική μου σειρά στον πονοκέφαλό καθώς τα 23 αναγραφόμενα Scheiner, στις γερμανικές οδηγίες χρήσης μετά την υιοθέτηση του DIN μας έλεγαν πως αντιστοιχούν σε 15-16 DIN πράγμα ασύμβατο σχεδόν με κάθε πίνακα που κυκλοφορεί/ούσε. Τα 15-16 DIN από την άλλη (…προ του 1961 DIN, αλλά ας μην μπλέξουμε και με αυτά) αντιστοιχούν σε κάτι σαν 25 ASA.
Παράδειγμα πίνακα...
Τέλος πάντων, σχετικά με το συγκεκριμένο πολυχρονεμένο φωτόμετρο αν και αρχικά δεν έδειχνε κανένα σημάδι ζωής, κατάφερε να ξυπνήσει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό μετά από ένα καθάρισμα τον επαφών του, …όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ καθώς στο τέλος έκανα μια πατάτα και ξανακοιμήθηκε οριστικά…R.I.P.
Έως περίπου το 1930, ο φωτογράφος δεν είχε στα χέρια του κανέναν αντικειμενικό τρόπο μέτρησης του εκάστοτε διαθέσιμου φωτός.
Τα παλιότερα χρόνια κατάφερνε να τα βγάζει πέρα βασιζόμενος στην εμπειρία, τον πειραματισμό και ορισμένες γενικές οδηγίες, ενώ αργότερα μερική ανακούφιση στη δυστυχία τούτη μπορούσαν να προσφέρουν κάποιες μέθοδοι εκτίμησης, όπως για παράδειγμα τα οπτικά «εξαφανιζόμετρα» (Extinction meters), καθώς και άλλες εφαρμογές που απαιτούσαν όμως χρονομετρήσεις, συγκρίσεις κτλ, …δλδ φέξε μου.
-Κάτω αριστερά ένα "εξαφανιζόμετρο". Έβλεπες μέσα από μια συνεχώς μεταβαλλόμενης πυκνότητας διαφάνεια μέχρι το θέμα να μην είναι σχεδόν ορατό.
-Η κατασκευή επάνω στη διαφήμιση φόρτωνε φωτοευαίσθητα χαρτιά, και κατόπιν χρονομετρούσες το απαιτούμενο διάστημα έκθεσης του χαρτιού στο διαθέσιμο φως, μέχρι αυτό να σκουρήνει όσο ένα άλλο φύλλο σύγκρισης.
Φυσικά όλα αυτά τα υποκειμενικά ήταν σίγουρα καλύτερα από το ολότελα, και ίσως ακόμη από την Παναγίωταινα, όμως η συνεχής τεχνολογική εξέλιξη έφερε μαζί της και μια πληθώρα διαθέσιμων υλικών, που έκαναν ακόμη δυσκολότερη τη κατάσταση.
Επιπλέον αν προσθέσουμε στην εξίσωση της ταλαιπωρίας τη χρήση διαφορετικών στάνταρ ευαισθησίας όπως αυτά προέκυψαν δεξιά και αριστερά με τα χρόνια, την αδυναμία απόλυτης αντιστοίχισης μεταξύ τους, το ότι κάθε ένας που δημοσίευε πίνακες μετατροπής μπορεί να έδινε διαφορετικές ερμηνείες, -και συνεχίζοντας επίτηδες χωρίς τελεία- (κυρίως για τα ορθοχρωματικά υλικά) τη διαφορετική ευαισθησία ανάλογα με τη θέση του ήλιου σε κάθε εποχή του χρόνου, την ώρα λήψης, το γεωγραφικό πλάτος/ύψος/μήκος το απόλυτο υψόμετρο και πάει λέγοντας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα όργανο που θα μετρούσε σωστά το φως, ήταν δυνατό να προσφέρει τουλάχιστον ένα αξιόπιστο σημείο εκκίνησης.
Από τη μια λοιπόν η εξέλιξη υπό ένα πρίσμα δημιούργησε πονοκεφάλους, αλλά από την άλλη αυτή ήταν που ήρθε και να τους απαλύνει με την εφεύρεση των φωτοηλεκτρικών οργάνων σεληνίου.
Η αρχή λειτουργίας τους ήταν ήδη γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες, όμως θα έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να υπάρξει η δυνατότητα κατασκευής φορητών συσκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν έξω από το εργαστήριο.
Και ο πρώτος?
Από μια σκοπιά, η πρώτη φορητή κατασκευή εμφανίστηκε στην αγορά το 1931 από την Rhamstine με την ονομασία Electrophot. Αυτή όμως λειτουργούσε με μπαταρία, πράγμα που δεν τη καθιστούσε ούτε τόσο φορητή, αλλά ούτε και τόσο ανεξάρτητη.
Στη συνέχεια, και προς το τέλος του 1932 η Weston θα παρουσιάσει το αρχικό μοντέλο 617, το οποίο μπορεί να μην χρειαζόταν μπαταρία, ωστόσο ήταν αρκετά μεγάλο και βαρύ.
Το Weston όταν πρωτο κυκλοφόρησε στοίχιζε 40 δολάρια, δηλαδή περίπου 770 σημερινά.
Τον ίδιο ακριβώς καιρό, ή ίσως λίιιιιιιιγο αργότερα, από τη Γερμανία μας ήρθε και το πρώτο φωτόμετρο σεληνίου από τη γνωστή Gossen, που τότε εισήλθε για πρώτη φορά στο φωτογραφικό χώρο, καθώς η εταιρία του Paul Gossen είχε σχηματιστεί πίσω στο 1919 με σκοπό τη κατασκευή οργάνων μέτρησης του ηλεκτρισμού.
Η πρόταση της Gossen εμφανίστηκε με το όνομα Photolux, όμως σύντομα ξανα βαπτίστηκε σε Ombrux. Υπήρχε και κινηματογραφική έκδοση ονόματι Blendux, αλλά και κάποια ειδικά για τη Leica, που ευτυχώς δεν ονόμασαν Leicux!
Το Photolux/Ombrux υπήρξε το πρώτο πραγματικά φορητό φωτόμετρο του είδους, και ίσως για αυτό η Weston αλλά και η Rhamstine σύντομα αντικατέστησαν τα αρχικά τους μοντέλα με περισσότερο συμμαζεμένες κατασκευές, ενώ στο χώρο δεν άργησαν να μπουν και άλλοι κατασκευαστές.
Κλίμακα? Ποια κλίμακα?
Όπως αναφέρθηκε όμως κλίμακες υπήρχαν πολλές, όποτε είχε φθάσει η στιγμή να γίνει μια προσπάθεια παγκόσμιου νοικοκυρέματος προς αυτή τη κατεύθυνση. Έτσι, το 1931 μαζεύτηκαν διάφοροι στη Γερμανία και κάθισαν να συζητήσουν το θέμα. Αποτέλεσμα αυτής της συνάθροισης ήταν η υιοθέτηση του (φωτογραφικού) DIN στη Γερμανία το 1934.
Το Din πάλι βασιζόταν στο υφιστάμενο έως τότε σύστημα Scheiner του οποίου ο εμπνευστής καθώς ήταν Γερμανός επικρατούσε στη χώρα έως τότε, όχι όμως πως δεν είχε υιοθετηθεί και μερικώς στην Αμερική αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το συγκεκριμένο φωτόμετρο που βλέπεται εδώ κατασκευάστηκε το 1933 όποτε καθώς ακόμη δεν είχε εφαρμοστεί το DIN, η μαμά του φρόντισε να μας ενημερώσει πως αναφέρεται σε 23ο Scheiner.
Αυτό μάλλον είναι ημερομηνία κατασκευής καθώς έχω δει το ίδιο και σε άλλα γερμανικά.
Ναι Scheiner, αλλά ποίο Scheiner?
Παρόλο που ο Scheiner ήταν ένας (ο αστρονόμος), για κάποιο λόγο που αν τον γνωρίζει κάποιος ας μου τον πει και εμένα, δεν υπήρχαν ούτε μια ούτε δύο διαφορετικές εκδοχές της κλίμακας αυτής.
Ακόμη και σε βιβλία και περιοδικά εποχής -πόσο μάλλον σήμερα, θα διαβάσουμε σχεδόν αποκλειστικά για το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό Scheiner που είχαν μεταξύ τους 2 στοπ διαφορά, με το ευρωπαϊκό να βρίσκεται στη γρήγορη πλευρά. Σχεδόν ποτέ όμως δεν γίνεται αναφορά στην ύπαρξη και του αποκλειστικά γερμανικού που βρισκόταν στη μέση…
Δηλαδή για παράδειγμα: 20ο Scheiner Αμερικής =23ο Γερμανίας =26ο Ευρώπης (+Μεγαλονήσου)… (!?)
Μέχρι να το καταλάβω αυτό είχε έρθει και η δική μου σειρά στον πονοκέφαλό καθώς τα 23 αναγραφόμενα Scheiner, στις γερμανικές οδηγίες χρήσης μετά την υιοθέτηση του DIN μας έλεγαν πως αντιστοιχούν σε 15-16 DIN πράγμα ασύμβατο σχεδόν με κάθε πίνακα που κυκλοφορεί/ούσε. Τα 15-16 DIN από την άλλη (…προ του 1961 DIN, αλλά ας μην μπλέξουμε και με αυτά) αντιστοιχούν σε κάτι σαν 25 ASA.
Παράδειγμα πίνακα...
Τέλος πάντων, σχετικά με το συγκεκριμένο πολυχρονεμένο φωτόμετρο αν και αρχικά δεν έδειχνε κανένα σημάδι ζωής, κατάφερε να ξυπνήσει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό μετά από ένα καθάρισμα τον επαφών του, …όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ καθώς στο τέλος έκανα μια πατάτα και ξανακοιμήθηκε οριστικά…R.I.P.
Και κάπως έτσι φθάσαμε στη Rolleiflex...
Όχι, δεν έπαθα ξαφνικά κανένα σύνδρομο Vivian Maier! Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι δε χώνεψα ποτέ τις διοπτικές… Από την άλλη, κοιτάζοντας την ιδέα και υλοποίηση των Franke και Heidecke με τα μάτια εκείνων των καιρών, δεν θα μπορούσα παρά να παραδεχτώ πως η Rolleiflex την εποχή που εμφανίστηκε ήρθε για να καλύψει πολύ έξυπνα ένα κενό της αγοράς, και ότι δεν δημιούργησε αδίκως στη συνέχεια τη δική της σχολή.
Κάπου το χάσαμε…
Η χαμένη ιστορία της πρώτης εμφάνισης των διοπτικών σε καμία περίπτωση δεν ξεκινάει με το προαναφερθέν δίδυμο, και το πιθανότερο είναι να πηγαίνει πολύ πίσω, αρκετά κοντά στα πρώτα χρόνια της φωτογραφικής εφεύρεσης.
Σχετικά με το θέμα βρίσκω ορισμένους Άγγλους να ψιθυρίζουν για κάποια πρωτότυπα, όπως επίσης και για την πρώτη διοπτική φωτογραφική παραγωγής της ιστορίας. Μέχρι να μας το τεκμηριώσουν όμως -και ειδικά το τελευταίο που αν ισχύει θα είναι και ευκολότερο να αποδειχθεί- ας κρατήσουμε πως το πιθανότερο είναι ότι τους πρόλαβε –τι ντροπή! ένας Γάλλος!
Je suis Francais!
Αν και ξεχασμένος σήμερα, ο μεσιέ Emile Francais υπήρξε ένας εξαιρετικός κατασκευαστής οπτικών στο μέσο προς τέλος του 19ου αιώνα. Για την ιστορία είχε μαθητεύσει κοντά στον Charles Louis Chevalier (Chevalier με ένα λάμδα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τον επίσης ξεχασμένο στις ημέρες μας μικρό κατασκευαστή μεσιέ Auzoux (όχι τον γνωστό δόκτορα της εποχής) πριν στήσει τη δική του εταιρεία το 1865.
![Aide-mιmoire_de_photographie___publiι_[...]Sociιtι_de_bpt6k5420897k_274.jpeg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/153/153225-c45283d165be57f704ec4cda99889f41.jpg "Aide-mιmoire_de_photographie___publiι_[...]Sociιtι_de_bpt6k5420897k_274.jpeg")
Από αυτή τη τελευταία λοιπόν φαίνεται να προέκυψε –μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου τουλάχιστον από κάποιον παρεξηγημένο Άγγλο κατά προτίμηση- η πρώτη διοπτική παραγωγής το έτος 1887 ονόματι “Kinegraphe”.
Η κατασκευή του κυρίου Emile βρήκε αμέσως τον δρόμο της στην αγορά, μεταπωλήθηκε από την αγγλική London Stereoscopic Company, εξελίχθηκε, αντιγράφηκε, όμως και αρκετά σύντομα ξεπεράστηκε με την εμφάνιση των πρώτων μονοοπτικών φωτογραφικών εκεί γύρω στο 1900.
Βέβαια, όλες οι παραπάνω σχετικά ογκώδεις και δύσχρηστες καθώς ήταν, έμελε να περιμένουν κάθε μία στην κατηγορία της τη τεχνολογία να ωριμάσει, και κάποιον σαν τον κύριο Heidecke με μια πρωτότυπη ιδέα ώστε να ξανά κάνουν την εμφάνισή τους και να μείνουν για περισσότερο κοντά μας αυτή τη φορά.
Και επειδή όπως είπα τις διοπτικές δεν τις χώνεψα ποτέ, κατά τη γνώμη μου έμειναν πολύ περισσότερο κοντά μας από όσο θα περίμενα, καθώς και σε αυτή την αναγέννηση θα έβρισκα λογικό να εκτοπιστούν γρηγορότερα από τις μονοοπτικές της δεύτερης εποχής, αυτής των 35 χιλιοστών.
Σε γαλλικό περιοδικό της ίδιας χρονιάς που εμφανίστηκε η Kinegraphe βρήκα και αυτό.
Διοπτική δε θέλετε? Οι Άγγλοι ήθελα να ήξερα που έχουν εξαφανιστεί???
Εν αρχή ην η …Voigtlander!
Τέλος πάντων, όσο αφορά το δίδυμο των Franke και Heidecke θα πρέπει να αναφέρουμε πως πριν καταλήξουν στην συνεργασία που έμελλε να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην ιστορία της φωτογραφικής εξέλιξης, και οι δύο είχαν βρεθεί στη Voigtlander.
Εν συντομία, από τη μία ο Paul Franke υπήρξε ένας δαιμόνιος πωλητής με πάρα πολλές επαφές στη φωτογραφική βιομηχανία, ενώ ο Reinhold Heidecke διέθετε το σχεδιαστικό ταλέντο της υπόθεσης, υπεύθυνο και για πολλές κατασκευές του τότε εργοδότη του.
Σύμφωνα με μια ιστορία που ανακυκλώνεται συχνά αλλά δε γνωρίζω το κατά πόσο θα μπορούσαμε να την πάρουμε και στα σοβαρά, η αρχική ιδέα που αργότερα εξελίχθηκε στη πρώτη Rolleiflex, γεννήθηκε στο μυαλό του κυρίου Heidecke στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου.
Φαίνεται ότι στις «φωτογραφικές του φαντάρου» ο Reinhold Heidecke έβλεπε πολλά μειονεκτήματα. Από τη μία το ευαίσθητο του πράγματος σε συνθήκες πολέμου με τη φυσούνα και όλα τα σχετικά, και από την άλλη το επικίνδυνο του πράγματος καθώς όπως καταλαβαίνεται δε θα ήταν και τόσο ασφαλές να σηκώνεσαι την ώρα της μάχης από το όρυγμα για να αποτυπώσεις μια φωτογραφία.
Η φυσούνα λοιπόν θα έπρεπε να απαλειφθεί για λόγους αντοχής στα δύσκολα με κάτι στιβαρότερο, και μια διοπτική σχεδίαση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με περισσότερη ασφάλεια την ώρα της δράσης (!) κρατώντας την «ανάποδα» σαν περισκόπιο επάνω από το κεφάλι. Επιπλέον η χρήση φιλμ αντί φωτογραφικών πλακών θα συνέβαλλε στη δημιουργία μιας περισσότερο συμμαζεμένης και εύχρηστης κατασκευής.
Αλλά μέσα στα χρόνια του πολέμου η ιδέα αυτή δε φαίνεται να ενθουσίασε καθόλου τη Voigtlander, καθώς ίσως δεν υπήρχε λόγος για πειραματισμούς όταν όλα ήταν στρωμένα και το χρήμα έρεε άφθονο από το στρατιωτικά συμβόλαια.
Είναι και πονηροί αυτοί...
Τι να κάνει ο κύριος Heidecke λοιπόν? Αν ήθελε να υλοποιήσει την ιδέα του θα έπρεπε να πορευτεί μέσω μιας άλλης οδού, ας πούμε δλδ μιας δικής του εταιρίας? Όμως κεφάλαια δεν υπήρχαν και τότε ήταν που προσέγγισε τον παλιό γνώριμο Paul Franke όπου στο μεταξύ είχε αποχωρήσει από την Voigtlander -ήδη από το 1912, ακολουθώντας και αυτός τον δικό του δρόμο.
Ο δαιμόνιος Franke φαίνεται να βρήκε την ιδέα του μετέπειτα συνεταίρου του εξαιρετική και άξια υλοποίησης, οπότε και συμφώνησε να βάλει και αυτός πλάτη στο εγχείρημα.
Και κάπως έτσι προέκυψε τον Φεβρουάριο του 1920 η “Werkstatt fur Feinmechanik und Optik - Franke & Heidecke ”
...
Όχι, δεν έπαθα ξαφνικά κανένα σύνδρομο Vivian Maier! Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι δε χώνεψα ποτέ τις διοπτικές… Από την άλλη, κοιτάζοντας την ιδέα και υλοποίηση των Franke και Heidecke με τα μάτια εκείνων των καιρών, δεν θα μπορούσα παρά να παραδεχτώ πως η Rolleiflex την εποχή που εμφανίστηκε ήρθε για να καλύψει πολύ έξυπνα ένα κενό της αγοράς, και ότι δεν δημιούργησε αδίκως στη συνέχεια τη δική της σχολή.
Κάπου το χάσαμε…
Η χαμένη ιστορία της πρώτης εμφάνισης των διοπτικών σε καμία περίπτωση δεν ξεκινάει με το προαναφερθέν δίδυμο, και το πιθανότερο είναι να πηγαίνει πολύ πίσω, αρκετά κοντά στα πρώτα χρόνια της φωτογραφικής εφεύρεσης.
Σχετικά με το θέμα βρίσκω ορισμένους Άγγλους να ψιθυρίζουν για κάποια πρωτότυπα, όπως επίσης και για την πρώτη διοπτική φωτογραφική παραγωγής της ιστορίας. Μέχρι να μας το τεκμηριώσουν όμως -και ειδικά το τελευταίο που αν ισχύει θα είναι και ευκολότερο να αποδειχθεί- ας κρατήσουμε πως το πιθανότερο είναι ότι τους πρόλαβε –τι ντροπή! ένας Γάλλος!
Je suis Francais!
Αν και ξεχασμένος σήμερα, ο μεσιέ Emile Francais υπήρξε ένας εξαιρετικός κατασκευαστής οπτικών στο μέσο προς τέλος του 19ου αιώνα. Για την ιστορία είχε μαθητεύσει κοντά στον Charles Louis Chevalier (Chevalier με ένα λάμδα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τον επίσης ξεχασμένο στις ημέρες μας μικρό κατασκευαστή μεσιέ Auzoux (όχι τον γνωστό δόκτορα της εποχής) πριν στήσει τη δική του εταιρεία το 1865.
Από αυτή τη τελευταία λοιπόν φαίνεται να προέκυψε –μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου τουλάχιστον από κάποιον παρεξηγημένο Άγγλο κατά προτίμηση- η πρώτη διοπτική παραγωγής το έτος 1887 ονόματι “Kinegraphe”.
Η κατασκευή του κυρίου Emile βρήκε αμέσως τον δρόμο της στην αγορά, μεταπωλήθηκε από την αγγλική London Stereoscopic Company, εξελίχθηκε, αντιγράφηκε, όμως και αρκετά σύντομα ξεπεράστηκε με την εμφάνιση των πρώτων μονοοπτικών φωτογραφικών εκεί γύρω στο 1900.
Βέβαια, όλες οι παραπάνω σχετικά ογκώδεις και δύσχρηστες καθώς ήταν, έμελε να περιμένουν κάθε μία στην κατηγορία της τη τεχνολογία να ωριμάσει, και κάποιον σαν τον κύριο Heidecke με μια πρωτότυπη ιδέα ώστε να ξανά κάνουν την εμφάνισή τους και να μείνουν για περισσότερο κοντά μας αυτή τη φορά.
Και επειδή όπως είπα τις διοπτικές δεν τις χώνεψα ποτέ, κατά τη γνώμη μου έμειναν πολύ περισσότερο κοντά μας από όσο θα περίμενα, καθώς και σε αυτή την αναγέννηση θα έβρισκα λογικό να εκτοπιστούν γρηγορότερα από τις μονοοπτικές της δεύτερης εποχής, αυτής των 35 χιλιοστών.
Σε γαλλικό περιοδικό της ίδιας χρονιάς που εμφανίστηκε η Kinegraphe βρήκα και αυτό.
Διοπτική δε θέλετε? Οι Άγγλοι ήθελα να ήξερα που έχουν εξαφανιστεί???
Εν αρχή ην η …Voigtlander!
Τέλος πάντων, όσο αφορά το δίδυμο των Franke και Heidecke θα πρέπει να αναφέρουμε πως πριν καταλήξουν στην συνεργασία που έμελλε να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην ιστορία της φωτογραφικής εξέλιξης, και οι δύο είχαν βρεθεί στη Voigtlander.
Εν συντομία, από τη μία ο Paul Franke υπήρξε ένας δαιμόνιος πωλητής με πάρα πολλές επαφές στη φωτογραφική βιομηχανία, ενώ ο Reinhold Heidecke διέθετε το σχεδιαστικό ταλέντο της υπόθεσης, υπεύθυνο και για πολλές κατασκευές του τότε εργοδότη του.
Σύμφωνα με μια ιστορία που ανακυκλώνεται συχνά αλλά δε γνωρίζω το κατά πόσο θα μπορούσαμε να την πάρουμε και στα σοβαρά, η αρχική ιδέα που αργότερα εξελίχθηκε στη πρώτη Rolleiflex, γεννήθηκε στο μυαλό του κυρίου Heidecke στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου.
Φαίνεται ότι στις «φωτογραφικές του φαντάρου» ο Reinhold Heidecke έβλεπε πολλά μειονεκτήματα. Από τη μία το ευαίσθητο του πράγματος σε συνθήκες πολέμου με τη φυσούνα και όλα τα σχετικά, και από την άλλη το επικίνδυνο του πράγματος καθώς όπως καταλαβαίνεται δε θα ήταν και τόσο ασφαλές να σηκώνεσαι την ώρα της μάχης από το όρυγμα για να αποτυπώσεις μια φωτογραφία.
Η φυσούνα λοιπόν θα έπρεπε να απαλειφθεί για λόγους αντοχής στα δύσκολα με κάτι στιβαρότερο, και μια διοπτική σχεδίαση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με περισσότερη ασφάλεια την ώρα της δράσης (!) κρατώντας την «ανάποδα» σαν περισκόπιο επάνω από το κεφάλι. Επιπλέον η χρήση φιλμ αντί φωτογραφικών πλακών θα συνέβαλλε στη δημιουργία μιας περισσότερο συμμαζεμένης και εύχρηστης κατασκευής.
Αλλά μέσα στα χρόνια του πολέμου η ιδέα αυτή δε φαίνεται να ενθουσίασε καθόλου τη Voigtlander, καθώς ίσως δεν υπήρχε λόγος για πειραματισμούς όταν όλα ήταν στρωμένα και το χρήμα έρεε άφθονο από το στρατιωτικά συμβόλαια.
Είναι και πονηροί αυτοί...
Τι να κάνει ο κύριος Heidecke λοιπόν? Αν ήθελε να υλοποιήσει την ιδέα του θα έπρεπε να πορευτεί μέσω μιας άλλης οδού, ας πούμε δλδ μιας δικής του εταιρίας? Όμως κεφάλαια δεν υπήρχαν και τότε ήταν που προσέγγισε τον παλιό γνώριμο Paul Franke όπου στο μεταξύ είχε αποχωρήσει από την Voigtlander -ήδη από το 1912, ακολουθώντας και αυτός τον δικό του δρόμο.
Ο δαιμόνιος Franke φαίνεται να βρήκε την ιδέα του μετέπειτα συνεταίρου του εξαιρετική και άξια υλοποίησης, οπότε και συμφώνησε να βάλει και αυτός πλάτη στο εγχείρημα.
Και κάπως έτσι προέκυψε τον Φεβρουάριο του 1920 η “Werkstatt fur Feinmechanik und Optik - Franke & Heidecke ”
...
...
Ο σίγουρος δρόμος
Για να κυλήσει όμως το νερό στο αυλάκι ειδικά εκείνα τα δύσκολα χρόνια, η νέα εταιρία θα έπρεπε να βγάλει στην αγορά κάτι δοκιμασμένο που θα απέφερε άμεσα κέρδη (fingers crossed). Έτσι, η πρώτη κατασκευή που άφησε τη γραμμή παραγωγής ήταν μια στέρεο ρεφλέξ φωτογραφική με πλάκες ονόματι Heidoscop.
Τον καιρό εκείνο αυτή η επιλογή φαινόταν αρκετά σίγουρη, χώρια που ο σχεδιαστής της υπήρξε άμεσα εμπλεκόμενος στη δημιουργία παρόμοιων κατασκευών (βλέπε τη Stereflektoskop που ξεπατίκωσε ουσιαστικά…) κατά τη θητεία του στη Voigtlander.
Όλοι συμφωνούν πως είναι προφανές από που προέκυψε η ονομασία Heidoscop (Heidecke- Heidoscop), ήηηηηηηηηηηηη μήπως ο κύριος Heidecke είχε στο μυαλό του πριν τα βαφτίσια και τον flou artistique φακό του μεσιέ Fleury Hermagis ονόματι “Eidoscope” (1905) -ονομασία που προέρχεται προφανώς από το «είδος» με την έννοια της μορφής/ειδώλου, και το παρατηρώ/σκοπεύω-, ε? ε? λέω εγώ τώρα...
Έτσι ή αλλιώς, τελικά αποδείχτηκε πως οι συνέταιροι είχαν πολύ δίκιο προχωρώντας σε αυτή την κίνηση, και τα πράγματα πήγαν τόσο καλά με αυτό το πρώτο τους εγχείρημα ώστε σύντομα δεν τους χωρούσε ο τόπος και αναγκάστηκαν να βρεθούν σε νέες μεγαλύτερες εγκαταστάσεις.
Η ώρα του φιλμ
Λίγα χρόνια αργότερα, στο τέλος του 1926, θα προκύψει μια ανάλογη κατασκευή ονόματι Rolleidoscop που τώρα χρησιμοποιούσε ως μέσο αποτύπωσης το φιλμ, και τότε ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε το όνομα Rollei στην ιστορία.
Ταυτόχρονα όμως η ιδέα του κυρίου Heidecke για μια εύχρηστη διοπτική με φίλμ από την οποία φαίνεται να ξεκίνησαν όλα δουλευόταν στο παρασκήνιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το 1927 να δουν το φως της ημέρας τα πρώτα πρωτότυπα της Rolleiflex, πράγμα που θα μας οδηγήσει τελικά στο 1929, και την πρώτη επίσημη εμφάνιση της φωτογραφικής που θα έγραφε τη δική της ιστορία.
Το πρώτο αυτό μοντέλο της Rolleiflex (Κ1-Rolleiflex Original) ήταν μια σχετικά απλή κατασκευή που δεν διέθετε τη γνωστή μας μανιβέλα, ενώ φόρτωνε το ξεχασμένο φιλμ τύπου 117 (Β1) το οποίο απέδιδε 6 καρέ των 6Χ6 εκατοστών.
Rolleiflex Original
Η ανταπόκριση της αγοράς ήταν μεγάλη και άμεση ειδικά αν βάλουμε στην εξίσωση τα δεδομένα της εποχής, καθώς μέσα σε 3 χρόνια θα κατασκευαστούν περίπου 33000 φωτογραφικές αυτού του μοντέλου.
Το 1932 θα ακολουθήσει η πρώτη αναβάθμιση της σειράς με το μοντέλο που βλέπετε σε αυτή τη παρουσίαση (K2). Αρχικά πήρε την ονομασία «Standard» αν και αργότερα, το 1939, αφού αντικαταστάθηκε από τη νέα “Standard” άρχισε να αποκαλείται ανεπίσημα “Old Standard”…
Αυτή η Standard τέλος πάντων υποστήριζε πια το γνωστό μας 120 φιλμ, απέκτησε μανιβέλα για την προώθησή του (αλλά όχι και για την όπλιση του κλείστρου), και αποσπώμενη πλάτη ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντάπτορες για φωτογραφικές πλάκες ή φιλμ 35 χιλιοστών. Επιπλέον μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για απευθείας σκόπευση στο ύψος του ματιού με μια μοναδική διάταξη που θα συναντήσουμε μόνο σε αυτό το μοντέλο.
...μόνο σε αυτό το μοντέλο μάλλον γιατί η μέθοδος δεν ήταν γρήγορη.
Πρέπει να τοποθετήσεις έτσι το μάτι ώστε να κεντραριστεί στον κυκλικό καθρέπτη και η ίριδα να βρίσκεται ακριβώς στην τρύπα του κέντρου.
Το δεύτερο αυτό μοντέλο της Rolleiflex γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από το προηγούμενο, φέρνοντας έτσι την εταιρία των δύο συνεταίρων και με τη στάμπα πλέον στα μεγάλα σαλόνια των κατασκευαστών φωτογραφικού εξοπλισμού της εποχής.
Η Standard κατασκευαζόταν από το 1932 έως και το 1938 και το σύνολο της παραγωγής ξεπέρασε τις 95000 μονάδες. Νούμερο πολύ υψηλό αν αναλογιστεί κανείς πως στόχευε -ή κατέληξε τέλος πάντων- κυρίως στην επαγγελματική αγορά.
H K2 στο συνολικό διάστημα παραγωγής της κυκλοφόρησε στις εξής 3 παραλλαγές:
-620 (1932-34) με κλείστρο Compur 1-1/300 T+B και φακό Tessar 75mm f4.5
-621 (1932-35) με κλείστρο Compur 1-1/300 T+B και φακό Tessar 75mm f3.8
-622 (1934-38) με κλείστρο Compur Rapid 1-1/500 T+B και φακό Tessar 75mm f3.5
Δεν θα σας δείξω εγώ τον Robert Capa, τον Robert Doisneau ή άλλους με μια Rolleiflex Standard (ψάξτε και θα τους βρείτε), αλλά δύο κυρίες. Επάνω η Lee Miller και κάτω η Olive Cotton.
Στα χρόνια που ακολούθησαν θα υπάρξει μια συνεχής εξέλιξη στη σειρά των διοπτικών μοντέλων της Rolleiflex αν και ποτέ ουσιαστικά δεν άλλαξε η βασική ιδέα, ακόμη και μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. (τώρα το τι κάνει πρακτικά μια τέτοια φωτογραφική πέρα της ρετρολαγνείας στις μέρες μας, εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω…)
Ας αναφερθεί ακόμη πως η Rolleiflex ήδη από το 1931 είχε αποκτήσει και μια μικρή αδελφή που σύντομα άρχισαν να αποκαλούν Baby, καθώς φόρτωνε φιλμ τύπου 127 αποδίδοντας 12 καρέ των 4x4εκ, όπως και μια οικονομικότερη ξαδέλφη στα 6x6εκ από το 1933 που ονομάστηκε Rolleicord.
...
Ο σίγουρος δρόμος
Για να κυλήσει όμως το νερό στο αυλάκι ειδικά εκείνα τα δύσκολα χρόνια, η νέα εταιρία θα έπρεπε να βγάλει στην αγορά κάτι δοκιμασμένο που θα απέφερε άμεσα κέρδη (fingers crossed). Έτσι, η πρώτη κατασκευή που άφησε τη γραμμή παραγωγής ήταν μια στέρεο ρεφλέξ φωτογραφική με πλάκες ονόματι Heidoscop.
Τον καιρό εκείνο αυτή η επιλογή φαινόταν αρκετά σίγουρη, χώρια που ο σχεδιαστής της υπήρξε άμεσα εμπλεκόμενος στη δημιουργία παρόμοιων κατασκευών (βλέπε τη Stereflektoskop που ξεπατίκωσε ουσιαστικά…) κατά τη θητεία του στη Voigtlander.
Όλοι συμφωνούν πως είναι προφανές από που προέκυψε η ονομασία Heidoscop (Heidecke- Heidoscop), ήηηηηηηηηηηηη μήπως ο κύριος Heidecke είχε στο μυαλό του πριν τα βαφτίσια και τον flou artistique φακό του μεσιέ Fleury Hermagis ονόματι “Eidoscope” (1905) -ονομασία που προέρχεται προφανώς από το «είδος» με την έννοια της μορφής/ειδώλου, και το παρατηρώ/σκοπεύω-, ε? ε? λέω εγώ τώρα...
Έτσι ή αλλιώς, τελικά αποδείχτηκε πως οι συνέταιροι είχαν πολύ δίκιο προχωρώντας σε αυτή την κίνηση, και τα πράγματα πήγαν τόσο καλά με αυτό το πρώτο τους εγχείρημα ώστε σύντομα δεν τους χωρούσε ο τόπος και αναγκάστηκαν να βρεθούν σε νέες μεγαλύτερες εγκαταστάσεις.
Η ώρα του φιλμ
Λίγα χρόνια αργότερα, στο τέλος του 1926, θα προκύψει μια ανάλογη κατασκευή ονόματι Rolleidoscop που τώρα χρησιμοποιούσε ως μέσο αποτύπωσης το φιλμ, και τότε ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε το όνομα Rollei στην ιστορία.
Ταυτόχρονα όμως η ιδέα του κυρίου Heidecke για μια εύχρηστη διοπτική με φίλμ από την οποία φαίνεται να ξεκίνησαν όλα δουλευόταν στο παρασκήνιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το 1927 να δουν το φως της ημέρας τα πρώτα πρωτότυπα της Rolleiflex, πράγμα που θα μας οδηγήσει τελικά στο 1929, και την πρώτη επίσημη εμφάνιση της φωτογραφικής που θα έγραφε τη δική της ιστορία.
Το πρώτο αυτό μοντέλο της Rolleiflex (Κ1-Rolleiflex Original) ήταν μια σχετικά απλή κατασκευή που δεν διέθετε τη γνωστή μας μανιβέλα, ενώ φόρτωνε το ξεχασμένο φιλμ τύπου 117 (Β1) το οποίο απέδιδε 6 καρέ των 6Χ6 εκατοστών.
Rolleiflex Original
Η ανταπόκριση της αγοράς ήταν μεγάλη και άμεση ειδικά αν βάλουμε στην εξίσωση τα δεδομένα της εποχής, καθώς μέσα σε 3 χρόνια θα κατασκευαστούν περίπου 33000 φωτογραφικές αυτού του μοντέλου.
Το 1932 θα ακολουθήσει η πρώτη αναβάθμιση της σειράς με το μοντέλο που βλέπετε σε αυτή τη παρουσίαση (K2). Αρχικά πήρε την ονομασία «Standard» αν και αργότερα, το 1939, αφού αντικαταστάθηκε από τη νέα “Standard” άρχισε να αποκαλείται ανεπίσημα “Old Standard”…
Αυτή η Standard τέλος πάντων υποστήριζε πια το γνωστό μας 120 φιλμ, απέκτησε μανιβέλα για την προώθησή του (αλλά όχι και για την όπλιση του κλείστρου), και αποσπώμενη πλάτη ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντάπτορες για φωτογραφικές πλάκες ή φιλμ 35 χιλιοστών. Επιπλέον μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για απευθείας σκόπευση στο ύψος του ματιού με μια μοναδική διάταξη που θα συναντήσουμε μόνο σε αυτό το μοντέλο.
...μόνο σε αυτό το μοντέλο μάλλον γιατί η μέθοδος δεν ήταν γρήγορη.
Πρέπει να τοποθετήσεις έτσι το μάτι ώστε να κεντραριστεί στον κυκλικό καθρέπτη και η ίριδα να βρίσκεται ακριβώς στην τρύπα του κέντρου.
Το δεύτερο αυτό μοντέλο της Rolleiflex γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από το προηγούμενο, φέρνοντας έτσι την εταιρία των δύο συνεταίρων και με τη στάμπα πλέον στα μεγάλα σαλόνια των κατασκευαστών φωτογραφικού εξοπλισμού της εποχής.
Η Standard κατασκευαζόταν από το 1932 έως και το 1938 και το σύνολο της παραγωγής ξεπέρασε τις 95000 μονάδες. Νούμερο πολύ υψηλό αν αναλογιστεί κανείς πως στόχευε -ή κατέληξε τέλος πάντων- κυρίως στην επαγγελματική αγορά.
H K2 στο συνολικό διάστημα παραγωγής της κυκλοφόρησε στις εξής 3 παραλλαγές:
-620 (1932-34) με κλείστρο Compur 1-1/300 T+B και φακό Tessar 75mm f4.5
-621 (1932-35) με κλείστρο Compur 1-1/300 T+B και φακό Tessar 75mm f3.8
-622 (1934-38) με κλείστρο Compur Rapid 1-1/500 T+B και φακό Tessar 75mm f3.5
Δεν θα σας δείξω εγώ τον Robert Capa, τον Robert Doisneau ή άλλους με μια Rolleiflex Standard (ψάξτε και θα τους βρείτε), αλλά δύο κυρίες. Επάνω η Lee Miller και κάτω η Olive Cotton.
Στα χρόνια που ακολούθησαν θα υπάρξει μια συνεχής εξέλιξη στη σειρά των διοπτικών μοντέλων της Rolleiflex αν και ποτέ ουσιαστικά δεν άλλαξε η βασική ιδέα, ακόμη και μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. (τώρα το τι κάνει πρακτικά μια τέτοια φωτογραφική πέρα της ρετρολαγνείας στις μέρες μας, εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω…)
Ας αναφερθεί ακόμη πως η Rolleiflex ήδη από το 1931 είχε αποκτήσει και μια μικρή αδελφή που σύντομα άρχισαν να αποκαλούν Baby, καθώς φόρτωνε φιλμ τύπου 127 αποδίδοντας 12 καρέ των 4x4εκ, όπως και μια οικονομικότερη ξαδέλφη στα 6x6εκ από το 1933 που ονομάστηκε Rolleicord.
...
...
Η συνολική παραγωγή της συγκεκριμένης παλιό-Standard που βλέπετε εδώ (621), ξεπέρασε τις 38000 μονάδες. Βάση διαφόρων λεπτομερειών αλλά και συνδυασμών αριθμών σειράς κλείστρου-φακού και σώματος, όπως και της χάραξης της ημερομηνίας κατασκευής (του, ή της ίδιας της φωτογραφικής???) στο πίσω μέρος του αυθεντικού καθρέφτη της, το πιθανότερο είναι αυτή η κυρία να βρέθηκε σε κάποιο κατάστημα κάπου στις αρχές του 1934.
Από την κατάσταση που την παρέλαβα με πεντακάθαρους φακούς, καθαρή αλλά όχι γυαλισμένη, και με τελευταίο πιθανό σέρβις κάπου 30 χρόνια πριν καθώς το γράσο ακόμη κρατούσε αρκετά καλά, υποθέτω πως ο προκάτοχος δεν ήταν κάποιος επαγγελματίας, αλλά ένας ερασιτέχνης που πιθανά πέρασε όλη τη ζωή του μαζί της χρησιμοποιώντας τη συχνά και φροντίζοντας την «τακτικά».
Στα συν πέρα της γενικότερης κατάστασής της, το αυθεντικό καπάκι των φακών, το αυθεντικό λουρί, όπως και η θήκης της που είναι από τα παλιότερα μοντέλα. Στα μείον τα χαμένα και δυσεύρετα συνήθως μικρά αποσπώμενα καπάκια των κόκκινων παραθύρων της πλάτης, που σε μεταγενέστερες εκδόσεις αντικαταστάθηκαν με ένα συρόμενο.
Γρήγορο τεστ. Flat Jpg όπως βγήκε από τη μηχανή.
Αν και δεν έπεσε στα χέρια κανενός φανατικού της κατηγορίας της, πιστεύω ότι στο νέο της σπίτι δε θα περάσει και άσχημα, και μάλιστα θα βλέπει που και που κανένα φιλμάκι…
Η λυπητερή του Τεξανού το 1941
Camera Porn κτλ
Η συνολική παραγωγή της συγκεκριμένης παλιό-Standard που βλέπετε εδώ (621), ξεπέρασε τις 38000 μονάδες. Βάση διαφόρων λεπτομερειών αλλά και συνδυασμών αριθμών σειράς κλείστρου-φακού και σώματος, όπως και της χάραξης της ημερομηνίας κατασκευής (του, ή της ίδιας της φωτογραφικής???) στο πίσω μέρος του αυθεντικού καθρέφτη της, το πιθανότερο είναι αυτή η κυρία να βρέθηκε σε κάποιο κατάστημα κάπου στις αρχές του 1934.
Από την κατάσταση που την παρέλαβα με πεντακάθαρους φακούς, καθαρή αλλά όχι γυαλισμένη, και με τελευταίο πιθανό σέρβις κάπου 30 χρόνια πριν καθώς το γράσο ακόμη κρατούσε αρκετά καλά, υποθέτω πως ο προκάτοχος δεν ήταν κάποιος επαγγελματίας, αλλά ένας ερασιτέχνης που πιθανά πέρασε όλη τη ζωή του μαζί της χρησιμοποιώντας τη συχνά και φροντίζοντας την «τακτικά».
Στα συν πέρα της γενικότερης κατάστασής της, το αυθεντικό καπάκι των φακών, το αυθεντικό λουρί, όπως και η θήκης της που είναι από τα παλιότερα μοντέλα. Στα μείον τα χαμένα και δυσεύρετα συνήθως μικρά αποσπώμενα καπάκια των κόκκινων παραθύρων της πλάτης, που σε μεταγενέστερες εκδόσεις αντικαταστάθηκαν με ένα συρόμενο.
Γρήγορο τεστ. Flat Jpg όπως βγήκε από τη μηχανή.
Αν και δεν έπεσε στα χέρια κανενός φανατικού της κατηγορίας της, πιστεύω ότι στο νέο της σπίτι δε θα περάσει και άσχημα, και μάλιστα θα βλέπει που και που κανένα φιλμάκι…
Η λυπητερή του Τεξανού το 1941
Camera Porn κτλ
Foca: Μια υπόθεση της υψηλής αριστοκρατίας…
Ο Antoine Auguste Agenor Armand (1879-1962), 12ος δούκας του Gramont, φαινόταν από μικρός να είναι μια καλλιτεχνική φύση. Όμως ο μπαμπάς δούκας καθώς και η μαμά –το γένος των γνωστών Rothschild, τον έσπρωξαν να σπουδάσει κάτι πιο πρακτικό με αποτέλεσμα να γίνει φυσικός κρατώντας τη ζωγραφική ως χόμπι.
Ο Armand του Gramont πάντως αν και θα μπορούσε δεν έμεινε μόνο στους τίτλους και τις εμφανίσεις στα σαλόνια της belle epoque, αλλά κυνήγησε την επιστημονική του καριέρα στήνοντας το 1908 ένα εργαστήριο αεροδυναμικής, κλάδο της φυσικής που φαντάζομαι ήταν της μόδας εκείνα τα χρόνια.
Κοσμικά…
Εντωμεταξύ νωρίτερα, το 1904, είχε νυμφευτεί την μοναχοκόρη κόμισσα Εlaine Greffulhe, που αν πιστέψουμε τις κακές γλώσσες ήταν μια βαρετή προσωπικότητα, σε αντίθεση με τον δούκα που κατά γενική ομολογία υπήρξε πολύ τσαχπίνης (if you know what I mean… ) To γεγονός μάλιστα αποτυπώθηκε και σε σωζόμενες κινούμενες εικόνες για τις οποίες έχει γίνει αρκετός λόγος στους καιρούς μας, καθώς πολλοί θεωρούν ότι εκεί κάνει τη μοναδική κινηματογραφική του εμφάνιση ο Προυστ.
Αυτός ο τελευταίος υπήρξε φίλος του ζεύγους και καλεσμένος στη περίσταση, όμως στο μικρό κινηματογραφικό απόσπασμα η φιγούρα για την οποία γίνεται όλη η φασαρία είναι πολύ περισσότερο «σε φόρμα» από όσο υπήρξε ο Προυστ εκείνη την εποχή.
Και εδώ για τους φίλους της λογοτεχνίας ας αναφέρουμε ότι στο «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» θα συναντήσουμε αρκετούς χαρακτήρες βασισμένους σε μέλη των οικογενειών των νεόνυμφων, και ειδικά η πεθερά του νεαρού δούκα της οποίας ο συγγραφέας υπήρξε μεγάλος θαυμαστής ενέπνευσε το χαρακτήρα της δούκισσας Guermantes.
Τέλος πάντων, είχαμε μείνει στα αεροδυναμικά πειράματα που πρέπει να πήγαιναν καλά στο μικρό εργαστήριο, ενώ ο de Gramont το 1911 πήρε και το διδακτορικό του στην αεροδυναμική των αεροπλάνων, όμως μετά ήρθε ο πόλεμος στο οποίο υπηρέτησε και εκεί ήταν που έκανε...
…μια θλιβερή διαπίστωση…
Διαπίστωσε λοιπόν –τι ντροπή!- την ανεπάρκεια της χώρας του ως προς την εξέλιξη και κατασκευή οπτικών ακριβείας, πράγμα που «ξαφνικά» αντιλήφθηκε και όλος ο υπόλοιπος κόσμος «μέσα σε μια στιγμή» πλην των γερμανών βεβαίως-βεβαίως. [σ.τ.μ. ομοιότητες με σημερινές καταστάσεις ισχυρής εξάρτησης σε διαφόρους τομείς δε βλέπω να είναι καθόλου τυχαίες. Η ιστορία δε βλέπω να διδάσκει τελικά…]
Τη προαναφερόμενη ανεπάρκεια φυσικά είχε βρει μπροστά του και το τμήμα αεροπορικών κατασκευών του γαλλικού υπουργείου πολέμου, όποτε παρότρυνε το δούκα να αναβαθμίσει το εργαστήριό του για να μπορέσει να βοηθήσει την κατάσταση -πράγμα που έγινε, και σε συνέχεια αυτού ιδρύθηκε το 1919 η O.P.L. -"Optique & Precision de Levallois", με το στρατό να αποτελεί τον κύριο πελάτη της μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο.
![L'Air___revue_mensuelle___[...]Ligue_nationale_oct 1939.jpeg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/158/158681-51ed35d5c3a7ed6eeb86ec465a3cc6bb.jpg "L'Air___revue_mensuelle___[...]Ligue_nationale_oct 1939.jpeg")
...
...
Vive la France!
Εγώ ο δούκας!
Στο μεσοπόλεμο ο δούκας του Gramont ως επιστήμων αλλά και πλέον ως βιομήχανος, φαίνεται πως είχε βαλθεί να ανταγωνιστεί σε όλα τα μέτωπα τους γερμανούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πέραν των στρατιωτικών οπτικών να στραφεί και στην πολιτική αγορά, κατασκευάζοντας αποκλειστικά για αυτό το σκοπό το 1938 ένα εργοστάσιο στο Chateaudun, με στόχο την παραγωγή ποιοτικών φωτογραφικών ειδών που θα μπορούσαν να σταθούν ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του χώρου.
Όμως ο πόλεμος που ακολούθησε έβαλε στο πάγο αυτά τα σχέδια, και η πρώτη φωτογραφική της O.P.L. ονόματι Foca* να εξέλθει από τις εγκαταστάσεις του Chateaudun κάπου στο τέλος του 1945.
* (εντωμεταξύ foca σημαίνει και φώκια αλλά αυτό δεν ξέρω που κολλάει. Ίσως όμως και να υπήρξε προφητικό όπως θα δούμε παρακάτω…)
Όχι πως δε δούλευε το εργοστάσιο εντωμεταξύ. Εδώ μπορούσαμε να ξεκινήσουμε καριέρα. Οκτώβριος 1944.
Τη Foca ως τηλεμετρική και με υφασμάτινο κλείστρο κουρτίνας εστιακού επιπέδου οριζόντιας διαδρομής, πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να χαρακτηρίζουν ως τη γαλλική Leica, όμως αν θέλω να είμαι δίκαιος θα πω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στη περίπτωση μας, σε αντίθεση με κατασκευές διαφόρων πριν, αλλά και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι κάπως μεγαλύτερη από μια αντίστοιχη Leica πάντως. Για εμένα αυτό στα μείον καθώς είμαι γνωστός μινιατουρίστας
Ίσως να έφταιγε ο φόβος των πνευματικών δικαιωμάτων ειδικά την περίοδο της εξέλιξής της προ/πολεμικά, η εθνική υπερηφάνεια, ή ποιος ξέρει τι άλλο, αλλά στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον δούκα πως έφτιαξε κάτι δικό του, και μάλιστα δημιούργησε ένα εντόπιο φωτογραφικό σύστημα στα 35 χιλιοστά προσφέροντας μια σειρά οπτικών καθώς και λοιπών περιφερειακών για τη Foca.
1950.
Τις Foceς τίμησε δεόντως και ο τεράστιος Willy Ronis (για καμιά 20αριά χρόνια χρησιμοποιούσε και μια Rolleiflex σαν την παραπάνω). Για εμένα οι λοιποί γνωστοί του «δρόμου» όταν έχει να κάνει με ανθρώπους τρων μακράν τη σκόνη του.
Τα πρώτα χρόνια θα κυκλοφορήσουν 3 μοντέλα που δεχόταν βιδωτούς φακούς με σπείρωμα διαφορετικό από αυτό της Leica. Το απλούστερο άνευ τηλεμέτρου, ένα με τηλέμετρο, και ένα μοντέλο με επιπλέον αργούς χρόνους κλείστρου. Στις τηλεμετρικές όμως, μόνο ο πενηντάρης φακός λειτουργούσε σε σύζευξη, μειονέκτημα που ξεπεράστηκε το 1949 με την παρουσίαση της Foca Universel η οποία διέθετε ένα νέο μπαγιονέτ κλείδωμα που επέτρεπε πια σε όλους τους διαθέσιμους φακούς του συστήματος να λειτουργούν σε σύζευξη με το τηλέμετρο, πλην του τέλε των 200 χιλιοστών).
Ο δούκας (με το μουστάκι) παρουσιάζει τη Universel στον υπουργό βιομηχανίας. Μόνο που τον υπουργό τον έλεγαν Robert. Δεν είναι να πιστεύει κανείς τίποτα από όσα διαβάζει…
Εδώ να αναφέρουμε και μια πρώτη παγκόσμια, καθώς η Foca υπήρξε η πρώτη φωτογραφική για την οποία κατασκευάστηκε καταδυτικό σκάφανδρο παραγωγής το 1950 (η προφητεία βγήκε!). Ήταν της Beuchat και εντασσόταν στην ευρύτερη σειρά προϊόντων της που έφεραν το όνομα …Tarzan.
...
Vive la France!
Εγώ ο δούκας!
Στο μεσοπόλεμο ο δούκας του Gramont ως επιστήμων αλλά και πλέον ως βιομήχανος, φαίνεται πως είχε βαλθεί να ανταγωνιστεί σε όλα τα μέτωπα τους γερμανούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πέραν των στρατιωτικών οπτικών να στραφεί και στην πολιτική αγορά, κατασκευάζοντας αποκλειστικά για αυτό το σκοπό το 1938 ένα εργοστάσιο στο Chateaudun, με στόχο την παραγωγή ποιοτικών φωτογραφικών ειδών που θα μπορούσαν να σταθούν ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του χώρου.
Όμως ο πόλεμος που ακολούθησε έβαλε στο πάγο αυτά τα σχέδια, και η πρώτη φωτογραφική της O.P.L. ονόματι Foca* να εξέλθει από τις εγκαταστάσεις του Chateaudun κάπου στο τέλος του 1945.
* (εντωμεταξύ foca σημαίνει και φώκια αλλά αυτό δεν ξέρω που κολλάει. Ίσως όμως και να υπήρξε προφητικό όπως θα δούμε παρακάτω…)
Όχι πως δε δούλευε το εργοστάσιο εντωμεταξύ. Εδώ μπορούσαμε να ξεκινήσουμε καριέρα. Οκτώβριος 1944.
Τη Foca ως τηλεμετρική και με υφασμάτινο κλείστρο κουρτίνας εστιακού επιπέδου οριζόντιας διαδρομής, πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να χαρακτηρίζουν ως τη γαλλική Leica, όμως αν θέλω να είμαι δίκαιος θα πω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στη περίπτωση μας, σε αντίθεση με κατασκευές διαφόρων πριν, αλλά και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι κάπως μεγαλύτερη από μια αντίστοιχη Leica πάντως. Για εμένα αυτό στα μείον καθώς είμαι γνωστός μινιατουρίστας
Ίσως να έφταιγε ο φόβος των πνευματικών δικαιωμάτων ειδικά την περίοδο της εξέλιξής της προ/πολεμικά, η εθνική υπερηφάνεια, ή ποιος ξέρει τι άλλο, αλλά στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον δούκα πως έφτιαξε κάτι δικό του, και μάλιστα δημιούργησε ένα εντόπιο φωτογραφικό σύστημα στα 35 χιλιοστά προσφέροντας μια σειρά οπτικών καθώς και λοιπών περιφερειακών για τη Foca.
1950.
Τις Foceς τίμησε δεόντως και ο τεράστιος Willy Ronis (για καμιά 20αριά χρόνια χρησιμοποιούσε και μια Rolleiflex σαν την παραπάνω). Για εμένα οι λοιποί γνωστοί του «δρόμου» όταν έχει να κάνει με ανθρώπους τρων μακράν τη σκόνη του.
Τα πρώτα χρόνια θα κυκλοφορήσουν 3 μοντέλα που δεχόταν βιδωτούς φακούς με σπείρωμα διαφορετικό από αυτό της Leica. Το απλούστερο άνευ τηλεμέτρου, ένα με τηλέμετρο, και ένα μοντέλο με επιπλέον αργούς χρόνους κλείστρου. Στις τηλεμετρικές όμως, μόνο ο πενηντάρης φακός λειτουργούσε σε σύζευξη, μειονέκτημα που ξεπεράστηκε το 1949 με την παρουσίαση της Foca Universel η οποία διέθετε ένα νέο μπαγιονέτ κλείδωμα που επέτρεπε πια σε όλους τους διαθέσιμους φακούς του συστήματος να λειτουργούν σε σύζευξη με το τηλέμετρο, πλην του τέλε των 200 χιλιοστών).
Ο δούκας (με το μουστάκι) παρουσιάζει τη Universel στον υπουργό βιομηχανίας. Μόνο που τον υπουργό τον έλεγαν Robert. Δεν είναι να πιστεύει κανείς τίποτα από όσα διαβάζει…
Εδώ να αναφέρουμε και μια πρώτη παγκόσμια, καθώς η Foca υπήρξε η πρώτη φωτογραφική για την οποία κατασκευάστηκε καταδυτικό σκάφανδρο παραγωγής το 1950 (η προφητεία βγήκε!). Ήταν της Beuchat και εντασσόταν στην ευρύτερη σειρά προϊόντων της που έφεραν το όνομα …Tarzan.
...
...
![[22_10_28_cathιdrale_de_Senlis_lors_[...]Agence_Rol_btv1b532061703_1.jpeg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/158/158697-d7bbe10193ad425a8658a090dced2709.jpg "[22_10_28_cathιdrale_de_Senlis_lors_[...]Agence_Rol_btv1b532061703_1.jpeg")
Ο δούκας με ένα καρδινάλιο που με τέτοια φάτσα δε θα μπορούσε να λείπει άσχετα με το τι λέμε εδώ!
Κάπου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50, τα πράγματα δε φαίνεται να πήγαιναν άσχημα για τη Foca, καθώς μια εγχώρια φωτογραφική πχοιότητας είχε το πλεονέκτημα στην εσωτερική αγορά λόγω του περιορισμού εισαγωγών και της αυξημένης φορολογίας για ανάλογα προϊόντα από το εξωτερικό.
Το άνοιγμα της αγοράς όμως στη συνέχεια έκανε το κλίμα να αναστραφεί. Οι γερμανοί ξαναήρθαν, οι μόδες άλλαζαν (SLR), η ανατολή …ανέτειλε στο χώρο και ήρθε για να μείνει, οπότε εν μέσω αυτών των νεφών η Foca και τα λοιπά φωτογραφικά κατασκευάσματα της O.P.L. δεν μπορούσαν να σταθούν πλέον εύκολα απέναντι στον εισαγόμενο ανταγωνισμό.
Μια κίνηση προς την κατεύθυνση δημιουργίας και οικονομικότερων κατασκευών δεν έσωσε την κατάσταση -πόσο μάλλον το κύρος της εταιρίας, με αποτέλεσμα μετά από μια σύντομη σύμπραξη με τη Lumiere, να ακολουθήσει η συγχώνευσή της το 1964 με τη SOM-Berthiot και πολύ αργότερα όλοι μαζί να καταλήξουν στη SAGEM που από το 2005 αποτελεί τμήμα του αεροδιαστημικό-αμυντικό-κτλ γκρουπ Safran.
Από τα κύκνεια άσματα της O.P.L. στα φωτογραφικά ας αναφέρουμε τη Focaflex (επάνω), μια ανορθόδοξη SLR 35 χιλιοστών που δεν είχε τον γνωστό κινούμενο καθρέπτη, καθώς και τη τελευταία εξέλιξη της Foca Universel που δεν πρόλαβε να κατασκευαστεί σε μεγάλους αριθμούς, οπότε σήμερα κατέληξε συλλεκτική.
Οι Foca δεν έκαναν ποτέ πραγματικά καριέρα εκτός των τειχών. Επίσημα φαίνεται να εισάχθηκαν στην Αμερική για ένα μικρό διάστημα κάπου στο 1950, ενώ ο εντοπισμός ενός manual στα γερμανικά δείχνει πως μάλλον έγινε και προς εκείνη την αγορά κάποια προσπάθεια εισχώρησης χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Πέραν τούτου σιγή ασυρμάτου. Βλέπετε, και οι άγγλοι για παράδειγμα εκείνα τα χρόνια είχαν τις δικές τους αντίστοιχες foceς για παρόμοιους με τους γάλλους λόγους οπότε τι? θα αγόραζαν και τις γαλλικές?
Όσο για τη φωτογραφική της παρουσίασης πρόκειται για μια Universel κατασκευής 1950-51 με τον 2.8 φακό που είναι κάπως περίεργης σχεδίασης για το άνοιγμά του, καθώς αποτελείται από 5 στοιχεία σε 4 γκρούπ.
Την επιπλέον ταλαιπωρία ως αποτέλεσμα αυτής της επιλογής νομίζω πως ο δούκας θα μπορούσε να αποφύγει εύκολα, καταφεύγοντας στην λύση ενός φακού τύπου tessar που έχει αποδειχθεί ότι τα πηγαίνει περίφημα έως και αυτό το άνοιγμα. Όμως ποιος ξέρει τι μπορεί να συνέβαινε στο μυαλό του? Ο Προύστ πάντως είχε πει ότι άσχετα με την αγάπη του (δούκα) για τη καλή ζωή αυτός ξεχώριζε από τους υπόλοιπους δούκες, και όταν επρόκειτο για δουλειά η προσήλωσή του ήταν μοναδική.
Η φωτογραφική δείχνει ότι μπορεί να αντέξει μεγάλη κακομεταχείριση και διαθέτει εξαιρετική ποιότητα ειδικά από άποψη μηχανουργικής κατεργασίας και συναρμογών. Για τα παραπάνω λοιπόν θα πρέπει να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον κατασκευαστή της, όμως και να του πω ότι στα 70+ της χρόνια αυτή και πολλές -αλλά όχι όλες- οι αδελφές της δείχνουν να πάσχουν σε δύο σημεία.
Αυτοί που κατασκεύαζαν το σασί για τις foces. Έφτιαχναν τα πάντα όλα για αυτοκινητοβιομηχανίες, ρολόγια, αυτοκινητάκια, και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το εργοστάσιο κατεδαφίστηκε κάπου στο 1969-70.
Το ένα είναι η καλή, αλλά όχι εξαιρετικής ποιότητας επιχρωμίωση που την αδικεί κοσμητικώς (αφού δεν είχε εξελιχθεί ακόμη επαρκώς η επιχρωμίωση αλουμινίου εκείνα τα χρόνια) στερώντας της σε φωτογένεια σε αυτή την ώριμη ηλικία, και το άλλο είναι η μειωμένη αντοχή των εξωτερικών οπτικών επιστρώσεων σε βάθος χρόνου από την οποία πάσχει και το συγκεκριμένο δείγμα που έφθασε στα χέρια μου.
Test. flat jpeg σε m43 όπως βγήκε από τη φωτογραφική.
Αυτόν κάπου τον έχουμε ξαναδεί!
Να προσθέσω επίσης πως θα περίμενα κάτι καλύτερο ως προς το τηλέμετρο από μια εταιρία που είχε το αντικείμενο για πλάκα. Αν είναι να το ρυθμίσεις από το μηδέν είναι μεγάλος μπελάς.
Από την άλλη οφείλω να υπερασπιστώ το δούκα και την ιδέα του ενάντια σε διάφορους αθλητές του copy-paste που ανακυκλώνουν την άποψη ότι μια Foca είναι δύσκολη στην επισκευή της. Εδώ θα ήθελα να απαντήσω πως αν σήκωναν τα δαχτυλάκια τους από το πληκτρολόγιο για λίγο και έπιαναν το κατσαβίδι, αμέσως θα διαπίστωναν ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται για μια εντελώς straight forward -που έλεγε και ο παππούς μου- κατασκευή.
Φτιάξτο μόνος σου!
Και για τους κλειστρο-ηχο-λάγνους, ας πω ότι ο ήχος της είναι λίγο περίεργος, κάπως σα να σχίζεται μια σίτα (!?), και αυτό οφείλεται στο μηχανισμό που κατασκεύασε ο de Gramont για να κρατάει σταθερή τη ταχύτητα της κουρτίνας σε όλη της τη διαδρομή. Εμένα δε μου αρέσει έτσι όπως ακούγεται, αλλά γούστα είναι αυτά και όπως τη βρίσκει κανείς.
Σήμερα πια, ότι απέμεινε από τις προσπάθειες του αριστοκράτη μας εκτός από κάτι τέτοια σουβενίρ είναι οι εγκαταστάσεις στο Chateaudun όπου στεγάζεται η Safran Aerosystems Hydraulics, ενώ έρευνα σε αεροφωτογραφίες υψηλής ανάλυσης -no watermarks or any other shit!- που απλόχερα διαθέτει δωρεάν το γαλλικό κράτος (hello Greece! Is there anybody???) σε όποιον ενδιαφερόμενο, έδειξε πως οι εγκαταστάσεις στο Levellois έδωσαν κάπου μετά το 1985 τη θέση τους σε κατοικίες.
Aν μάλιστα ενδιαφέρεστε για κάποια αγορά διαμερίσματος η μέση τιμή ανά τετραγωνικό βρίσκεται σήμερα στα 10.600ευρά (και πληροφορίες real estate! )
Ο δούκας με ένα καρδινάλιο που με τέτοια φάτσα δε θα μπορούσε να λείπει άσχετα με το τι λέμε εδώ!
Κάπου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50, τα πράγματα δε φαίνεται να πήγαιναν άσχημα για τη Foca, καθώς μια εγχώρια φωτογραφική πχοιότητας είχε το πλεονέκτημα στην εσωτερική αγορά λόγω του περιορισμού εισαγωγών και της αυξημένης φορολογίας για ανάλογα προϊόντα από το εξωτερικό.
Το άνοιγμα της αγοράς όμως στη συνέχεια έκανε το κλίμα να αναστραφεί. Οι γερμανοί ξαναήρθαν, οι μόδες άλλαζαν (SLR), η ανατολή …ανέτειλε στο χώρο και ήρθε για να μείνει, οπότε εν μέσω αυτών των νεφών η Foca και τα λοιπά φωτογραφικά κατασκευάσματα της O.P.L. δεν μπορούσαν να σταθούν πλέον εύκολα απέναντι στον εισαγόμενο ανταγωνισμό.
Μια κίνηση προς την κατεύθυνση δημιουργίας και οικονομικότερων κατασκευών δεν έσωσε την κατάσταση -πόσο μάλλον το κύρος της εταιρίας, με αποτέλεσμα μετά από μια σύντομη σύμπραξη με τη Lumiere, να ακολουθήσει η συγχώνευσή της το 1964 με τη SOM-Berthiot και πολύ αργότερα όλοι μαζί να καταλήξουν στη SAGEM που από το 2005 αποτελεί τμήμα του αεροδιαστημικό-αμυντικό-κτλ γκρουπ Safran.
Από τα κύκνεια άσματα της O.P.L. στα φωτογραφικά ας αναφέρουμε τη Focaflex (επάνω), μια ανορθόδοξη SLR 35 χιλιοστών που δεν είχε τον γνωστό κινούμενο καθρέπτη, καθώς και τη τελευταία εξέλιξη της Foca Universel που δεν πρόλαβε να κατασκευαστεί σε μεγάλους αριθμούς, οπότε σήμερα κατέληξε συλλεκτική.
Οι Foca δεν έκαναν ποτέ πραγματικά καριέρα εκτός των τειχών. Επίσημα φαίνεται να εισάχθηκαν στην Αμερική για ένα μικρό διάστημα κάπου στο 1950, ενώ ο εντοπισμός ενός manual στα γερμανικά δείχνει πως μάλλον έγινε και προς εκείνη την αγορά κάποια προσπάθεια εισχώρησης χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Πέραν τούτου σιγή ασυρμάτου. Βλέπετε, και οι άγγλοι για παράδειγμα εκείνα τα χρόνια είχαν τις δικές τους αντίστοιχες foceς για παρόμοιους με τους γάλλους λόγους οπότε τι? θα αγόραζαν και τις γαλλικές?
Όσο για τη φωτογραφική της παρουσίασης πρόκειται για μια Universel κατασκευής 1950-51 με τον 2.8 φακό που είναι κάπως περίεργης σχεδίασης για το άνοιγμά του, καθώς αποτελείται από 5 στοιχεία σε 4 γκρούπ.
Την επιπλέον ταλαιπωρία ως αποτέλεσμα αυτής της επιλογής νομίζω πως ο δούκας θα μπορούσε να αποφύγει εύκολα, καταφεύγοντας στην λύση ενός φακού τύπου tessar που έχει αποδειχθεί ότι τα πηγαίνει περίφημα έως και αυτό το άνοιγμα. Όμως ποιος ξέρει τι μπορεί να συνέβαινε στο μυαλό του? Ο Προύστ πάντως είχε πει ότι άσχετα με την αγάπη του (δούκα) για τη καλή ζωή αυτός ξεχώριζε από τους υπόλοιπους δούκες, και όταν επρόκειτο για δουλειά η προσήλωσή του ήταν μοναδική.
Η φωτογραφική δείχνει ότι μπορεί να αντέξει μεγάλη κακομεταχείριση και διαθέτει εξαιρετική ποιότητα ειδικά από άποψη μηχανουργικής κατεργασίας και συναρμογών. Για τα παραπάνω λοιπόν θα πρέπει να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον κατασκευαστή της, όμως και να του πω ότι στα 70+ της χρόνια αυτή και πολλές -αλλά όχι όλες- οι αδελφές της δείχνουν να πάσχουν σε δύο σημεία.
Αυτοί που κατασκεύαζαν το σασί για τις foces. Έφτιαχναν τα πάντα όλα για αυτοκινητοβιομηχανίες, ρολόγια, αυτοκινητάκια, και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Το εργοστάσιο κατεδαφίστηκε κάπου στο 1969-70.
Το ένα είναι η καλή, αλλά όχι εξαιρετικής ποιότητας επιχρωμίωση που την αδικεί κοσμητικώς (αφού δεν είχε εξελιχθεί ακόμη επαρκώς η επιχρωμίωση αλουμινίου εκείνα τα χρόνια) στερώντας της σε φωτογένεια σε αυτή την ώριμη ηλικία, και το άλλο είναι η μειωμένη αντοχή των εξωτερικών οπτικών επιστρώσεων σε βάθος χρόνου από την οποία πάσχει και το συγκεκριμένο δείγμα που έφθασε στα χέρια μου.
Test. flat jpeg σε m43 όπως βγήκε από τη φωτογραφική.
Αυτόν κάπου τον έχουμε ξαναδεί!
Να προσθέσω επίσης πως θα περίμενα κάτι καλύτερο ως προς το τηλέμετρο από μια εταιρία που είχε το αντικείμενο για πλάκα. Αν είναι να το ρυθμίσεις από το μηδέν είναι μεγάλος μπελάς.
Από την άλλη οφείλω να υπερασπιστώ το δούκα και την ιδέα του ενάντια σε διάφορους αθλητές του copy-paste που ανακυκλώνουν την άποψη ότι μια Foca είναι δύσκολη στην επισκευή της. Εδώ θα ήθελα να απαντήσω πως αν σήκωναν τα δαχτυλάκια τους από το πληκτρολόγιο για λίγο και έπιαναν το κατσαβίδι, αμέσως θα διαπίστωναν ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται για μια εντελώς straight forward -που έλεγε και ο παππούς μου- κατασκευή.
Φτιάξτο μόνος σου!
Και για τους κλειστρο-ηχο-λάγνους, ας πω ότι ο ήχος της είναι λίγο περίεργος, κάπως σα να σχίζεται μια σίτα (!?), και αυτό οφείλεται στο μηχανισμό που κατασκεύασε ο de Gramont για να κρατάει σταθερή τη ταχύτητα της κουρτίνας σε όλη της τη διαδρομή. Εμένα δε μου αρέσει έτσι όπως ακούγεται, αλλά γούστα είναι αυτά και όπως τη βρίσκει κανείς.
Σήμερα πια, ότι απέμεινε από τις προσπάθειες του αριστοκράτη μας εκτός από κάτι τέτοια σουβενίρ είναι οι εγκαταστάσεις στο Chateaudun όπου στεγάζεται η Safran Aerosystems Hydraulics, ενώ έρευνα σε αεροφωτογραφίες υψηλής ανάλυσης -no watermarks or any other shit!- που απλόχερα διαθέτει δωρεάν το γαλλικό κράτος (hello Greece! Is there anybody???) σε όποιον ενδιαφερόμενο, έδειξε πως οι εγκαταστάσεις στο Levellois έδωσαν κάπου μετά το 1985 τη θέση τους σε κατοικίες.
Aν μάλιστα ενδιαφέρεστε για κάποια αγορά διαμερίσματος η μέση τιμή ανά τετραγωνικό βρίσκεται σήμερα στα 10.600ευρά (και πληροφορίες real estate!
)
Last edited:
Ψεύτες!
Από δηλώσεις σκίζουμε! Εμένα γιατί αν έκανα κάτι παρόμοιο θα με πήγαιναν στα δικαστήρια???
--------Περι ασφαιρικών παραγωγής----------
"In 1968, Nikon introduced the first camera lens to use an Aspherical lens element"
"Nikon introduced the first photographic lens with aspherical lens elements in 1968: the 10mm F5.6 OP fisheye"
Αυτοί πάλι το έσωσαν αναφέροντας το "SLR"
"Two years later, in 1971, the first large-aperture SLR lens employing an aspherical lens was released—the FD55mm f/1.2AL."
Κυρ Νίκο μου, άντε και παράτα μας
Και δεν ξέρω αν βγει κανείς άλλος και λέει πως έκανε τον πρώτο κινηματογραφικό, αυτός ήταν το 1956 για τα 16 χιλιοστά από την Elgeet
Από δηλώσεις σκίζουμε! Εμένα γιατί αν έκανα κάτι παρόμοιο θα με πήγαιναν στα δικαστήρια???
--------Περι ασφαιρικών παραγωγής----------
"In 1968, Nikon introduced the first camera lens to use an Aspherical lens element"
"Nikon introduced the first photographic lens with aspherical lens elements in 1968: the 10mm F5.6 OP fisheye"
Αυτοί πάλι το έσωσαν αναφέροντας το "SLR"
"Two years later, in 1971, the first large-aperture SLR lens employing an aspherical lens was released—the FD55mm f/1.2AL."
(50th anniversary) Aspherical lens elements: Transcending challenges in ultra-high-precision processing - Canon Camera Museum
How the "dream lenses" came to be released as an interchangeable lens for SLR cameras.
global.canon
Κυρ Νίκο μου, άντε και παράτα μας
Και δεν ξέρω αν βγει κανείς άλλος και λέει πως έκανε τον πρώτο κινηματογραφικό, αυτός ήταν το 1956 για τα 16 χιλιοστά από την Elgeet
Πάμε Dolly!
Εκεί που καθόταν οι Alfred Lippert και Karl Peppel το 1902 στη Δρέσδη είπαν να ασχοληθούν με τα φωτογραφικά, όπως και τόσοι άλλοι δηλαδή σε εκείνο τον τόπο και χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν δειλά, αλλά τα πράγματα πήγαν καλά, οπότε και έστησαν το εργοστάσιο «Peppel & Lippert». Η συνεργασία αυτή όμως δεν ήταν γραφτό να διαρκέσει, με αποτέλεσμα ο Lippert να συνεχίσει μόνος.
Αυτός πάλι, άρχισε σύντομα να χρησιμοποιεί ως σήμα κατατεθέν την προφανώς προερχόμενη από τα ιταλικά λέξη «Certo» μάλλον για να μας πει τι καλοφτιαγμένα πράγματα κατασκεύαζε, ώσπου στο τέλος ονόμασε μια και καλή την εταιρία του με αυτό το όνομα.
Κάπου τότε ήταν -το 1906, που μέσα στα άλλα, ο Lippert είπε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα οπότε και παρουσίασε την παρακάτω φωτογραφική κοιτάζοντας να φανταστώ προς τις κυρίες της αγοράς.
Φωτογραφική που κλειστή ομοίαζε με τσαντάκι κυρίας σε σχήμα λύρας, με κροκόδειλο και στολίδια δεν είχε, αλλά ούτε έχει ξαναυπάρξει, οπότε αν σας γυάλισε ετοιμάστε καμιά 15αρια χιλιάρικα, με την προϋπόθεση πρώτα να τη βρείτε και μετά να σας φτάσουν φυσικά.
Αργότερα όμως δεν ξέρω τι έγινε, και την εταιρία αγόρασε το 1917 ο Paul Zimmermann.
Η Certo σχετικά μικρή, εγκατεστημένη στη άκρη της Δρέσδης και με κατασκευές ούτε φθηνές αλλά ούτε και ακριβές κατά κανόνα, πορεύθηκε τόσο τα προπολεμικά όσο και τα μεταπολεμικά χρόνια ουσιαστικά παράλληλα με τις υπόλοιπες της κατηγορίας της αλλά και της ευρύτερης γειτονιάς (βλέπε Welta, Balda, Beier).
Τη δεκαετία του 1930 και περίοδο φωτογραφικού boom, η Certo θα κινηθεί ανάλογα παρουσιάζοντας και εξελίσσοντας διάφορα μοντέλα. Μια από τις πρώτες σειρές φωτογραφικών στα 35 χιλιοστά μετά την εμφάνιση της Kodak Retina το 1934 που είχε φέρει μαζί της για πρώτη φορά τη κασέτα 135, θα είναι και η Dollina της Certo, ενώ σε μεγαλύτερα φορμά θα συναντήσουμε τις Dolly, Super Dolly κτλ.
British Journal Photographic Almanac 1938 (κυκλοφορία τέλος 1937)
Όλες οι παραπάνω ήταν διαθέσιμες με διάφορους συνδυασμούς φακών-κλείστρων και με επιπλέον λιγότερα ή περισσότερα καλούδια.
...
Εκεί που καθόταν οι Alfred Lippert και Karl Peppel το 1902 στη Δρέσδη είπαν να ασχοληθούν με τα φωτογραφικά, όπως και τόσοι άλλοι δηλαδή σε εκείνο τον τόπο και χρόνο. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν δειλά, αλλά τα πράγματα πήγαν καλά, οπότε και έστησαν το εργοστάσιο «Peppel & Lippert». Η συνεργασία αυτή όμως δεν ήταν γραφτό να διαρκέσει, με αποτέλεσμα ο Lippert να συνεχίσει μόνος.
Αυτός πάλι, άρχισε σύντομα να χρησιμοποιεί ως σήμα κατατεθέν την προφανώς προερχόμενη από τα ιταλικά λέξη «Certo» μάλλον για να μας πει τι καλοφτιαγμένα πράγματα κατασκεύαζε, ώσπου στο τέλος ονόμασε μια και καλή την εταιρία του με αυτό το όνομα.
Κάπου τότε ήταν -το 1906, που μέσα στα άλλα, ο Lippert είπε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα οπότε και παρουσίασε την παρακάτω φωτογραφική κοιτάζοντας να φανταστώ προς τις κυρίες της αγοράς.
Φωτογραφική που κλειστή ομοίαζε με τσαντάκι κυρίας σε σχήμα λύρας, με κροκόδειλο και στολίδια δεν είχε, αλλά ούτε έχει ξαναυπάρξει, οπότε αν σας γυάλισε ετοιμάστε καμιά 15αρια χιλιάρικα, με την προϋπόθεση πρώτα να τη βρείτε και μετά να σας φτάσουν φυσικά.
Αργότερα όμως δεν ξέρω τι έγινε, και την εταιρία αγόρασε το 1917 ο Paul Zimmermann.
Η Certo σχετικά μικρή, εγκατεστημένη στη άκρη της Δρέσδης και με κατασκευές ούτε φθηνές αλλά ούτε και ακριβές κατά κανόνα, πορεύθηκε τόσο τα προπολεμικά όσο και τα μεταπολεμικά χρόνια ουσιαστικά παράλληλα με τις υπόλοιπες της κατηγορίας της αλλά και της ευρύτερης γειτονιάς (βλέπε Welta, Balda, Beier).
Τη δεκαετία του 1930 και περίοδο φωτογραφικού boom, η Certo θα κινηθεί ανάλογα παρουσιάζοντας και εξελίσσοντας διάφορα μοντέλα. Μια από τις πρώτες σειρές φωτογραφικών στα 35 χιλιοστά μετά την εμφάνιση της Kodak Retina το 1934 που είχε φέρει μαζί της για πρώτη φορά τη κασέτα 135, θα είναι και η Dollina της Certo, ενώ σε μεγαλύτερα φορμά θα συναντήσουμε τις Dolly, Super Dolly κτλ.
British Journal Photographic Almanac 1938 (κυκλοφορία τέλος 1937)
Όλες οι παραπάνω ήταν διαθέσιμες με διάφορους συνδυασμούς φακών-κλείστρων και με επιπλέον λιγότερα ή περισσότερα καλούδια.
...
...
Η συγκεκριμένη Super Sport –τηλεμετρική- Dolly που βλέπουμε εδώ υπήρξε η τελευταία εξέλιξη της σειράς της. Δυστυχώς όμως εμφανίστηκε το 1939, οπότε και δεν πρόλαβε πολλά μέχρι το 1941-42 όπου και σταμάτησε η φωτογραφική παραγωγή της Certo.
Αυτές οι Dolly μπορούσαν να αποτυπώσουν σε 6Χ6 αλλά και 4.5Χ6 αλλάζοντας την πίσω μάσκα, σήμερα όμως σπάνια θα βρεθεί το πλήρες σετ, όπως για παράδειγμα και η δική μου που ήρθε μόνο με την 6Χ6 εναλλακτική.
Το τηλέμετρο είναι σε σύζευξη με τον –εναλλάξιμο- φακό, και διαθέτει αυτοχρονομέτρηση, ενώ έχει και ενσωματωμένο «εξαφανιζόμετρο» (extinction meter) για την εκτίμηση της έκθεσης. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να τυλίξει το φιλμ προς τα πίσω, όπως και να δεχτεί φωτογραφικές πλάκες.
Ανάλογα το διαθέσιμο φως επέλεγες το νούμερο που ίσα και μπορούσες να διακρίνεις και συμβουλευόσουν ένα πίνακα που υπήρχε εσωτερικά στο παραπάνω πορτάκι.
Θεωρώ όλο το παραπάνω ως ένα πολύ ενδιαφέρον concept που όμως ήθελε ακόμη λίγη δουλειά σε λεπτομέρειες που ίσως και να τις πρόσεχαν το επόμενο διάστημα αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος. Αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα από κάποιον σχετικά μικρό κατασκευαστή της εποχής.
Τέλος, η Certo γλυτώνοντας από τους βομβαρδισμούς του 1945 (οι εγκαταστάσεις της υπάρχουν έως και σήμερα) θα επανέλθει μετά τον πόλεμο ως η ίσως μακροβιότερη εταιρία ιδιωτικών συμφερόντων στην μεταπολεμική ανατολική κατάσταση.
Πέρα όμως από την επανεμφάνιση της Super Dollina δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το ιδιαίτερο, ώσπου σιγά- σιγά κατέληξε να φτιάχνει φθηνές πλαστικές φωτογραφικές και τέλος να απορροφηθεί και αυτή ολοκληρωτικά στη Pentacon.
1941. Για κάπου ετοίμαζαν αντάπτορα για 35 χιλιοστά αλλά δε νομίζω να κυκλοφόρησε ποτέ.
Η συγκεκριμένη φωτογραφική έφθασε αρκετά ταλαιπωρημένη στη πόρτα μου, αλλά είχε καταφέρει σε γενικές γραμμές να επιζήσει από τον πόλεμο όπως και δεκαετίες αναμονής σε υγρές αποθήκες. Που να ήξερε όμως τι της επιφύλασσε η μοίρα στα στερνά? Πολλά τα ατυχήματα στα άχρηστα χέρια μου και από την άλλη οι αδελφές τις είναι λίγες… Πως δηλαδή θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά???
Η συγκεκριμένη Super Sport –τηλεμετρική- Dolly που βλέπουμε εδώ υπήρξε η τελευταία εξέλιξη της σειράς της. Δυστυχώς όμως εμφανίστηκε το 1939, οπότε και δεν πρόλαβε πολλά μέχρι το 1941-42 όπου και σταμάτησε η φωτογραφική παραγωγή της Certo.
Αυτές οι Dolly μπορούσαν να αποτυπώσουν σε 6Χ6 αλλά και 4.5Χ6 αλλάζοντας την πίσω μάσκα, σήμερα όμως σπάνια θα βρεθεί το πλήρες σετ, όπως για παράδειγμα και η δική μου που ήρθε μόνο με την 6Χ6 εναλλακτική.
Το τηλέμετρο είναι σε σύζευξη με τον –εναλλάξιμο- φακό, και διαθέτει αυτοχρονομέτρηση, ενώ έχει και ενσωματωμένο «εξαφανιζόμετρο» (extinction meter) για την εκτίμηση της έκθεσης. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να τυλίξει το φιλμ προς τα πίσω, όπως και να δεχτεί φωτογραφικές πλάκες.
Ανάλογα το διαθέσιμο φως επέλεγες το νούμερο που ίσα και μπορούσες να διακρίνεις και συμβουλευόσουν ένα πίνακα που υπήρχε εσωτερικά στο παραπάνω πορτάκι.
Θεωρώ όλο το παραπάνω ως ένα πολύ ενδιαφέρον concept που όμως ήθελε ακόμη λίγη δουλειά σε λεπτομέρειες που ίσως και να τις πρόσεχαν το επόμενο διάστημα αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος. Αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα από κάποιον σχετικά μικρό κατασκευαστή της εποχής.
Τέλος, η Certo γλυτώνοντας από τους βομβαρδισμούς του 1945 (οι εγκαταστάσεις της υπάρχουν έως και σήμερα) θα επανέλθει μετά τον πόλεμο ως η ίσως μακροβιότερη εταιρία ιδιωτικών συμφερόντων στην μεταπολεμική ανατολική κατάσταση.
Πέρα όμως από την επανεμφάνιση της Super Dollina δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το ιδιαίτερο, ώσπου σιγά- σιγά κατέληξε να φτιάχνει φθηνές πλαστικές φωτογραφικές και τέλος να απορροφηθεί και αυτή ολοκληρωτικά στη Pentacon.
1941. Για κάπου ετοίμαζαν αντάπτορα για 35 χιλιοστά αλλά δε νομίζω να κυκλοφόρησε ποτέ.
Η συγκεκριμένη φωτογραφική έφθασε αρκετά ταλαιπωρημένη στη πόρτα μου, αλλά είχε καταφέρει σε γενικές γραμμές να επιζήσει από τον πόλεμο όπως και δεκαετίες αναμονής σε υγρές αποθήκες. Που να ήξερε όμως τι της επιφύλασσε η μοίρα στα στερνά? Πολλά τα ατυχήματα στα άχρηστα χέρια μου και από την άλλη οι αδελφές τις είναι λίγες… Πως δηλαδή θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά???
Chris, έχω απολαύσει επαναληπτικά πολλές από τις παρουσιάσεις σου. Η ιστορική, αισθητική ή τεχνολογική κατά περίπτωση αξία των μηχανών που έχεις κατά καιρούς παρουσιάσει αναδεικνύονται εύστοχα με την διαφαινόμενη εξαιρετική κατάρτισή και πληροφόρησή σου, τις ταιριαστές φωτογραφικές απεικονίσεις με θερμούς τόνους, οπωσδήποτε δε και με τη φρεσκάδα του εξαιρετικού τρόπου γραφής.Με κατατρέχουν οι Ρέτινες…
Έχω πει πως δεν με ενδιαφέρουν οι μεταγενέστερες του 1954 όταν και η οικογένεια άλλαξε σασί, αλλά βλέπετε προσπαθώντας να συμπληρώσω τη συλλογή των «αυθεντικών» μοντέλων κάποια στιγμή σε ένα πακέτο περιλαμβανόταν και αυτή.
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ ούτε να τη κρατήσω, όμως δεν μου πήγαινε η καρδιά να την αποχωριστώ όταν διαπίστωσα την τέλεια κατάσταση του φακού της, που δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από έναν εντελώς καινούργιο. (θαρρείς και θα τον κάνω τίποτα δλδ…)
View attachment 178982
Έτσι μου έμεινε και αυτή, οπότε γιατί να μην εγχειριστεί?
Μετά το 1954 όλες οι Ρέτινες χτιζόταν γύρω από αυτή την ιδέα, και η συγκεκριμένη που δεν διέθετε τηλέμετρο ή δυνατότητα εναλλαγής φακών όπως άλλες τις οικογένειας εκείνο τον καιρό, κυκλοφόρησε για ένα-δύο χρόνια κάπου μεταξύ 1957 και 1958.
Και το φωτόμετρό της είναι πολύ ζωντανό, όχι όμως πως θα μπορούσε και να εμπιστευτεί κανείς το οποιοδήποτε φωτόμετρο σεληνίου ύστερα τόσες δεκαετίες.
View attachment 178983
Δίπλα στη παλιότερη γενιά. Νομίζω είναι εμφανές πως έπαθε «50s»…
Το κλείστρο και αυτό της νέας εποχής, έχει σε σχέση με τα παλαιότερα επιπλέον αυτοχρονομέτρηση, όμως και μερικά μικρά και ελεύθερα ελατήρια που σίγουρα δεν ενθουσιάζουν κανένα μαστροχαλαστή. Επίσης το διάφραγμα πια σχηματίζεται από 5 λεπίδες, το μισό δλδ αριθμό λεπίδων σε σχέση με το παρελθόν.
Αν και έφθασε στα χέρια μου γενικά σε πολύ καλή κατάσταση (έχει φάει όμως ένα πέσιμο στη ζωή της), και σε αυτή εντοπίστηκαν σε απίθανα σημεία κόκκοι άμμου που είναι και ο χειρότερος εχθρός τους ως προς τη σωστή λειτουργία (δεν πεθαίνουν κιόλας). Αλλά τι να κάνει και ο άνθρωπος που την αγόρασε κάποτε? Να γυρίσει από τα μπάνια του λαού χωρίς φωτογραφικά ενθύμια? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
View attachment 178984
Πέρα από τις σαγηνευτικές και πληθωρικές αναφορές σου σε καταξιωμένες μηχανές, π.χ. σε Leicες, σε «αγαπημένες» Retinες κ.ά., μας ξεναγείς χορταστικά σε πολλές άλλες, κατά περίπτωση ιδιάζουσες, γοητευτικές ή/και φορτωμένες με ιστορία, κομψότητα κ.ά., χωρίς να περιορίζεσαι μόνο σε γερμανούς κατασκευαστές της Δρέσδης αλλά αποδίδοντας διακριτικά τιμή και σε άλλες χώρες, ομολογουμένως δευτερεύουσες (με εξαίρεση βέβαια τη μεταπολεμική Ιαπωνία, τουλάχιστον ως προς την τεχνολογία και τη μικροτεχνουργία).
Έχω επίσης θαυμάσει το ότι ως «πάρεργο» έχεις προβεί πολλές φορές σε παρουσίαση κάποιων μηχανών, π.χ. της Agfa Optima αυτόματης έκθεσης του 1959, μετά από εξονυχιστική αποσυναρμολόγηση και συντήρησή τους. Προσωπικά, έλκομαι επίσης από της πρώιμες μηχανές αυτόματης έκθεσης, π.χ. την ιδιάζουσα DURST Automatica του 1960, με αερο-πνευματική προτεραιότητα διαφράγματος. Επίσης τη FUJICA Automagic (κατά κάποιες εκδοχές του 1958, δηλ. ίσως η πρώτη επιτυχής φωτογραφική μηχανή προτεραιότητας ταχύτητας ?!), τη μόνη μηχανή μηχανική αυτόματης έκθεσης προτεραιότητας ταχύτητας μη απαιτούσα είσοδο μηχανικής ισχύος από το δάχτυλο του φωτογράφου για το κλείσιμο των λεπίδων του διαφράγματος - να άλλο ένα ξεχασμένο τεχνολογικό επίτευγμα.
Συνέχισε να θεραπεύεις και να απολαμβάνεις το χόμπυ σου,
Δημήτρης, Θεσσαλονίκη
Δέρμα είναι επένδυση και φυσούνα. Δε σπάει δε χαλάει -όχι σα το δικό μας δλδ
Δημήτρη lenadimi να είσαι καλά. Περιμένω αν θες καμιά παρουσίαση των δικών σου αγαπημένων.
Chris, διαθέτω όντως κάποιο υλικό, μάλλον πολυσέλιδα κείμενα με λίγες φωτογραφίες, δεν έχω όμως την απαιτούμενη ψηφιακή δεξιότητα να το φορμάρω με τρόπο που να φιλοξενηθεί στο AVclub.Δέρμα είναι επένδυση και φυσούνα. Δε σπάει δε χαλάει -όχι σα το δικό μας δλδ
Δημήτρη lenadimi να είσαι καλά. Περιμένω αν θες καμιά παρουσίαση των δικών σου αγαπημένων.
Αν θελεις παραπάνω πληροφορίες, μιλάμε με π.μ.
Δημήτρης
Stereo Realist: “Ας είμαστε ρεαλισταί”
Δεν πιστεύω ότι αι συντελεσταί του παραπάνω λαϊκού άσματος είχαν ποτέ στο νου τους τη περίπτωση της 3ης περιόδου στερεοφωτογραφικής τρέλας -αυτή της δεκαετίας του 1950, αν και κάποιοι στίχοι του θα της ταίριαζαν γάντι.
Τέλος πάντων, είχε γίνει παλιότερα αναφορά στις απαρχές, αλλά κυρίως στη δεύτερη περίοδο στερεομανίας (τέλος 19ου - αρχές 20ου αιώνα) με αφορμή μια κατασκευή του κυρίου Richard.
Και αν ο κύριος αυτός συντέλεσε τα μέγιστα στο 3D boom της belle époque, σήμερα θα δούμε πως ένας και μόνο(ς) άνθρωπος ξεκινώντας από το οικιακό εργαστήριο πήρε επάνω του το μεταπολεμικό κεφάλαιο του τρισδιάστατου αυτού …φωτορομάντζου.
Ο Seton Rochwite (1904-2000) λοιπόν, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός και από τα τέλη της δεκαετίας του 20 έπαιζε με το χόμπι του -αυτό της τρισδιάστατης φωτογραφίας, κατασκευάζοντας ο ίδιος τις φωτογραφικές του.
Όταν λίγα χρόνια αργότερα (1936) παρουσιάστηκε το Kodachrome στα 35 χιλιοστά, στο κεφάλι του κυρίου Seton άναψε αμέσως ένα λαμπάκι: Ο έγχρωμος ρεαλισμός του slide σε αυτό το μικρό, οικονομικό και εύχρηστο φορμά, αποτελούσε σίγουρα το ιδανικό ταίρι του βάθους που προσέφερε η τρισδιάστατη φωτογραφία!
Dollars!
Τα παραπάνω φαινόταν πολύ φυσικά στη σκέψη του ενθουσιώδη χομπίστα, και για αυτό το λόγο περίμενε πως οι μεγάλοι κατασκευαστές δεν θα έχαναν χρόνο να αδράξουν την ευκαιρία που παρουσιαζόταν μπροστά τους. Και περίμενε, και περίμενε, αλλά μάταια… Τίποτα δεν φαινόταν στον ορίζοντα, κανένας γάμος τεχνολογιών δεν ανακοινωνόταν στις κοσμικές στήλες.
Για αυτό το λόγο ο κύριος Seton είπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και κάπως έτσι άρχισε να κατασκευάζει πρωτότυπα φωτογραφικών στα 35 χιλιοστά αυτή τη φορά, όπως και συσκευών θέασης των προκυπτουσών διαφανειών. Τελικά κάποια στιγμή πήρε τα κατασκευάσματα και τις ιδέες του και τα παρουσίασε στη David White Company τουMilwaukee (brand που υπάρχει και στις μέρες μας), έναν κατασκευαστή τοπογραφικών οργάνων κατά κύριο λόγο.
Εκεί στη David White η ιδέα του κυρίου Rochwite πρέπει να φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Θα τον προσλάβουν μέσα στον πόλεμο εποχή που προφανώς θα είχαν άλλες προτεραιότητες, ωστόσο δεν έχασαν χρόνο να αναπτύξουν παράλληλα και τη Stereo Realist, της οποίας ακόμη και το logo σχεδίασε ο κύριος Seton.
Οι παραπάνω εμπλεκόμενοι φάνηκαν εξαιρετικά προετοιμασμένοι όταν ήρθε η ώρα να προωθήσουν το προϊόν τους αμέσως μετά τον πόλεμο, παρουσιάζοντας ένα σύνολο περιφερειακών και υπηρεσιών , υποστηριζόμενα από ισχυρή διαφήμιση. Αποτέλεσμα ήταν με κάποια καθυστέρηση η Stereo Realist να εμφανιστεί στα ράφια των καταστημάτων το καλοκαίρι του 1946*
*το διαδικτυακό copy-paste επαναλαμβάνει σε λούπα πως η Realist έκανε την παρθενική της εμφάνιση το καλοκαίρι του 1947. Ανατρέχοντας όμως στον τύπο και τις διαφημίσεις της μεταπολεμικής εποχής, σχετικά εύκολα θα καταλήξουμε στην ορθή χρονολογία.
Με την είσοδο της δεκαετίας του 50 ο στερεοφωτογραφικός ιός είχε πια μεταδοθεί παντού, και δεν υπήρχε ηθοποιός, σκηνοθέτης, ή άλλος κινηματογραφικός παράγοντας που δεν θα φωτογραφιζόταν περιχαρής με μια Realist στο χέρι. Και όχι μόνο αυτό…
Μέχρι και ο Ike όταν ήρθε να βάλει στο ΝΑΤΟ εμάς και τους γείτονες ανατολικά, φωτογραφήθηκε μπροστά στην Αγιά Σοφία μέσα στη καλή χαρά με μια Realist, αν και δεν πιστεύω πως και αυτόν τον πλήρωσαν …ή μήπως πάλι ?, ή μήπως το Life τον χρησιμοποίησε για μια πολύ βολική πλάγια διαφήμιση? . Γιατί για ποιόν άλλο λόγο φιλοξένησε 3 μικρές και μια ολοσέλιδη φωτογραφία του περιχαρή Ike με την Realist στο ίδιο τεύχος? Realist-ής, συνομοσιολόγος? (Life 17 μαρτιου 1952)
...
Δεν πιστεύω ότι αι συντελεσταί του παραπάνω λαϊκού άσματος είχαν ποτέ στο νου τους τη περίπτωση της 3ης περιόδου στερεοφωτογραφικής τρέλας -αυτή της δεκαετίας του 1950, αν και κάποιοι στίχοι του θα της ταίριαζαν γάντι.
Τέλος πάντων, είχε γίνει παλιότερα αναφορά στις απαρχές, αλλά κυρίως στη δεύτερη περίοδο στερεομανίας (τέλος 19ου - αρχές 20ου αιώνα) με αφορμή μια κατασκευή του κυρίου Richard.
Και αν ο κύριος αυτός συντέλεσε τα μέγιστα στο 3D boom της belle époque, σήμερα θα δούμε πως ένας και μόνο(ς) άνθρωπος ξεκινώντας από το οικιακό εργαστήριο πήρε επάνω του το μεταπολεμικό κεφάλαιο του τρισδιάστατου αυτού …φωτορομάντζου.
Ο Seton Rochwite (1904-2000) λοιπόν, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός και από τα τέλη της δεκαετίας του 20 έπαιζε με το χόμπι του -αυτό της τρισδιάστατης φωτογραφίας, κατασκευάζοντας ο ίδιος τις φωτογραφικές του.
Όταν λίγα χρόνια αργότερα (1936) παρουσιάστηκε το Kodachrome στα 35 χιλιοστά, στο κεφάλι του κυρίου Seton άναψε αμέσως ένα λαμπάκι: Ο έγχρωμος ρεαλισμός του slide σε αυτό το μικρό, οικονομικό και εύχρηστο φορμά, αποτελούσε σίγουρα το ιδανικό ταίρι του βάθους που προσέφερε η τρισδιάστατη φωτογραφία!
Dollars!
Τα παραπάνω φαινόταν πολύ φυσικά στη σκέψη του ενθουσιώδη χομπίστα, και για αυτό το λόγο περίμενε πως οι μεγάλοι κατασκευαστές δεν θα έχαναν χρόνο να αδράξουν την ευκαιρία που παρουσιαζόταν μπροστά τους. Και περίμενε, και περίμενε, αλλά μάταια… Τίποτα δεν φαινόταν στον ορίζοντα, κανένας γάμος τεχνολογιών δεν ανακοινωνόταν στις κοσμικές στήλες.
Για αυτό το λόγο ο κύριος Seton είπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και κάπως έτσι άρχισε να κατασκευάζει πρωτότυπα φωτογραφικών στα 35 χιλιοστά αυτή τη φορά, όπως και συσκευών θέασης των προκυπτουσών διαφανειών. Τελικά κάποια στιγμή πήρε τα κατασκευάσματα και τις ιδέες του και τα παρουσίασε στη David White Company τουMilwaukee (brand που υπάρχει και στις μέρες μας), έναν κατασκευαστή τοπογραφικών οργάνων κατά κύριο λόγο.
Εκεί στη David White η ιδέα του κυρίου Rochwite πρέπει να φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Θα τον προσλάβουν μέσα στον πόλεμο εποχή που προφανώς θα είχαν άλλες προτεραιότητες, ωστόσο δεν έχασαν χρόνο να αναπτύξουν παράλληλα και τη Stereo Realist, της οποίας ακόμη και το logo σχεδίασε ο κύριος Seton.
Οι παραπάνω εμπλεκόμενοι φάνηκαν εξαιρετικά προετοιμασμένοι όταν ήρθε η ώρα να προωθήσουν το προϊόν τους αμέσως μετά τον πόλεμο, παρουσιάζοντας ένα σύνολο περιφερειακών και υπηρεσιών , υποστηριζόμενα από ισχυρή διαφήμιση. Αποτέλεσμα ήταν με κάποια καθυστέρηση η Stereo Realist να εμφανιστεί στα ράφια των καταστημάτων το καλοκαίρι του 1946*
*το διαδικτυακό copy-paste επαναλαμβάνει σε λούπα πως η Realist έκανε την παρθενική της εμφάνιση το καλοκαίρι του 1947. Ανατρέχοντας όμως στον τύπο και τις διαφημίσεις της μεταπολεμικής εποχής, σχετικά εύκολα θα καταλήξουμε στην ορθή χρονολογία.
Με την είσοδο της δεκαετίας του 50 ο στερεοφωτογραφικός ιός είχε πια μεταδοθεί παντού, και δεν υπήρχε ηθοποιός, σκηνοθέτης, ή άλλος κινηματογραφικός παράγοντας που δεν θα φωτογραφιζόταν περιχαρής με μια Realist στο χέρι. Και όχι μόνο αυτό…
Μέχρι και ο Ike όταν ήρθε να βάλει στο ΝΑΤΟ εμάς και τους γείτονες ανατολικά, φωτογραφήθηκε μπροστά στην Αγιά Σοφία μέσα στη καλή χαρά με μια Realist, αν και δεν πιστεύω πως και αυτόν τον πλήρωσαν …ή μήπως πάλι ?, ή μήπως το Life τον χρησιμοποίησε για μια πολύ βολική πλάγια διαφήμιση? . Γιατί για ποιόν άλλο λόγο φιλοξένησε 3 μικρές και μια ολοσέλιδη φωτογραφία του περιχαρή Ike με την Realist στο ίδιο τεύχος? Realist-ής, συνομοσιολόγος?
(Life 17 μαρτιου 1952)...