...Που να τις δει και ο πατριάρχης... στον μοσχαρόκαρδο 2/10... Θα πάθει εγκεφαλικό ο φουκαράς...
Μπα...δε βαριέσαι...συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Isaac Hayes, Procol Harum, Jethro Tull, Chicago Transit Authority, Grand Funk, Moody Blues...είχα δίσκους τους κατά καιρούς. Τους ξεφορτώθηκα σύντομα γιατί κάθε τόσο κάνω απολογισμούς και ...ξεκαθάρισμα. Σε κάποιον απ αυτούς τους απολογισμούς, νωρίς σχετικά -'74; '75;- αποφάσισα πως μ ενδιαφέρουν κύρια αυτοί που μιλάνε "επί προσωπικού" που λένε και οι λαϊκοί. Πέρα από τους προσωπικούς, υπάρχουν και αυτοί δίχως έμπνευση. "...Γιατί τέχνη δίχως έμπνευση είναι και παραείναι δυνατή. Μάλιστα είναι αυτή που πρόσφερε στον πολιτισμό μας πλείστα από τα μεγάλα κλασσικά του αριστουργήματα, σε εποχές που είχαν το "μύθο" τους, δηλαδή τότε που η ομαδική, επίσημη και δημόσια ενοχή, ήταν διάχυτη και περιρρέουσα και τροφοδοτούσε τη δημιουργικότητα των "γιγάντων" της τέχνης - της ολοκληρωτικής τέχνης. Οι μεγάλοι ποιητές μετέχουν και διακονούν στη δημόσια ενοχή και στην επίσημη δημόσια εξομολόγηση - διάκονοι, τζουτζέδες,
salvatores mundi. "Ευτυχισμένες μεγάλες στιγμές της ποίησης...". Aλλά πόσο άραγε μετράνε τόσα και τόσα δεινοσαυρικά ποιητικά αριστουργήματα, πόσο μετράνε για την ανθρώπινη ουσία; Πόσο πρέπει να ψάχνουμε αυτούς τους κρύους καθεδρικούς ναούς της τέχνης, μήπως και ανακαλύψουμε σε κάποια γωνιά τη στραβή ψηφίδα, τη βέβηλη παράβαση του κανόνα, μήπως και ψηλαφίσουμε το αληθινό πρόσωπο του ποιητή εκεί ακριβώς που κατόρθωσε να μη συντονίσει το προσωπικό του δράμα με την ομαδική υστερία του μύθου;
Η προσωπική ποίηση είναι ποίηση όχι γιατί θέλει να είναι, αλλά ακριβώς επειδή δεν θέλει να είναι ποίηση. Είναι η αγωνία της.
Η ολοκληρωτική ποίηση δεν αποτελεί δεν αποτελεί απάντηση σ αυτή την αγωνία. Δεν ξέρω αν το μέλλον κυοφορεί μιά νέα ολοκληρωτική ποίηση. Αν συμβαίνει αυτό, θα ατενίσω με περιφρόνηση το μέλλον."(Βύρων Λεοντάρης: Δοκίμια για την Ποίηση).
Τους ξεφορτώθηκα, σιγά σιγά, όλους τους παραπάνω και εκατό, διακόσιες φορές άλλους τόσους. Το 1985 ήταν για μένα κομβική χρονιά: ο μακαρίτης Alex Chilton, κάτω απ την επωνυμία Big Star, κυκλοφόρησε το "3rd", πιο γνωστό σαν "3rd/Sister Lovers". Σε πρώτη ανάγνωση έδειχνε σαν ένα άλμπουμ έωλο, "χύμα στο κύμα". Mε θυμάμαι να το ακούω σε λούπα, κυριολεκτικά υπνωτισμένος, σε trance, και να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι επιτυχημένοι δεινόσαυροι και εκατό, διακόσιες φορές άλλοι τόσοι, δεν άξιζαν ούτε όσο μία τρίχα από τα ...
μέζεά του...