Το Σύμπαν -ανεξάρτητα από τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε σαν μέρη- δεν είναι μόνο τα πράγματα που υπάρχουν στο σχετικό παρόν μας. Είναι ταυτόχρονα αυτό που ήταν στο παρελθόν και αυτό που -σε σχέση με το δικό μας παρόν- θα είναι στο μέλλον και αποτελεί ενιαίο ευρύτερο σύνολο μέσα στα σταθερά όρια ενός ευρύτερου παρόντος (μέσα σε μία μέγιστη Περίοδο).
Με αυτήν την έννοια, το Σύμπαν, ως σύνολο όλων των πραγμάτων απ’ όλες τις στιγμές, είναι μια ενιαία, κοινή και σταθερή ποιότητα, χωρίς απραγματοποίητες δυνατότητες και στην ουσία αποτελεί τον τελειωμένο και πραγματικό Χρόνο. Ο χρόνος δεν έχει νόημα, παρά μόνο όταν υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν και το Σύμπαν αποτελεί τον Τελειωμένο Χρόνο, γιατί εξ’ ορισμού είναι όλα τα δυνατά πράγματα, τα οποία δεν είναι απεριόριστα. Δεν υπάρχει χρόνος, υπάρχουν ελλιπή πράγματα που αλλάζουν και γίνονται σε μικρότερες στιγμές ενός Συνολικού Χρόνου (σαν κλειστό κύκλωμα). Όπως είπαμε, στο σύνολο του Χρόνου συμπεριλαμβάνονται όλα τα πράγματα μαζί με την "πορεία" και τις διαφοροποιήσεις τους.
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΤΟΥΣ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (ΣΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ). Οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις τους «υλοποιούνται» και γίνονται πράγματα και τα τελευταία «αλληλοενεργούν» και δημιουργούν σχέσεις. Γι’ αυτό, οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις δεν υπάρχουν χωρίς τα πράγματα, ούτε τα πράγματα χωρίς τις σχέσεις και τους διάφορους τρόπους σύνδεσής τους. Σε τελική ανάλυση, όλα αποτελούν εκ των προτέρων ένα σταθεροποιημένο, κοινό (και άμεσο) Σύνολο.
Αυτή η άποψη για τον κυκλικό χρόνο και το Μέγιστο συνολικό χρόνο δεν περιέχει μία αγεφύρωτη αντίθεση; Πώς γίνεται να αλλάζουν γύρω μας τα πράγματα, ενώ στο σύνολό τους αποτελούν μια σταθεροποιημένη ποιότητα; Γιατί το Σύμπαν να μη συνεχίζει να γίνεται ή να εξελίσσεται χωρίς χρονικό όριο; Πώς και πότε θα αρχίσει να γίνεται ξανά το ίδιο, όπως ήταν στο παρελθόν; Θα καταστραφεί συνολικά και θα αρχίσει μετά να γίνεται όπως ήταν;
Θα ήταν πολύ δύσκολο και ίσως αδύνατο να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα και να παρατηρήσουμε στα πράγματα όλα τα στοιχεία εκείνα, από τα οποία θα συμπεραίναμε επιστημονικά και με υπολογισμούς την κυκλικότητα στην εξέλιξη του Σύμπαντος. Θα συναντούσαμε τις δυσκολίες των κοσμολογικών θεωριών, που επιχειρούν να μετρήσουν την ηλικία του Σύμπαντος, τη χρονική στιγμή στην οποία βρίσκεται τώρα, το μέγεθος του χώρου και τον τρόπο με τον οποίο το Σύμπαν θα επέστρεφε στην αρχική του φάση. Δεν θα υπήρχαν ούτε τα σημάδια μίας Μεγάλης Έκρηξης και το αδημιούργητο Σύμπαν θα συνέχιζε να γίνεται χωρίς να ξεχωρίζουν διαφορετικές φάσεις στην ύπαρξή του. Ποιό θα ήταν αρχικά το Σύμπαν και πώς θα “επέστρεφε” ακριβώς στην αρχική του φάση, αυτό μάλλον θα έμενε για πάντα ανεξήγητο. Τα στοιχεία θα έδειχναν ένα συνεχώς ή εκρηκτικώς εξελισσόμενο Σύμπαν και δύσκολα θα βρίσκαμε στοιχεία για την κυκλικότητα της εξέλιξής του, εάν αυτή δεν είχε ολοκληρωθεί ανέκαθεν !
Όμως, η φιλοσοφική άποψη για ένα σταθερό και ολοκληρωμένο Σύμπαν μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρόνου διασώζεται και το αίνιγμα της δημιουργίας του Σύμπαντος επιλύνεται (λογικά και μαθηματικά), όταν γίνει παραδεχτή η ταυτόχρονη παρουσία του Σύμπαντος. Διότι μόνο έτσι μπορεί να “συμβιβαστεί” και να εξηγηθεί η παρουσία ενός πλήθους φαινομένων και συνεπειών (στα οποία πρέπει να αναφερθούμε σε ξεχωριστές σελίδες). Ανάμεσα στο πλήθος των συνηθισμένων φαινομένων, το πιο καθοριστικό για την λύση του αινίγματος της δημιουργίας του κόσμου είναι η παρουσία του “κενού” χώρου. Η παραδοχή της ταυτόχρονης παρουσίας όλου του Σύμπαντος θα ήταν μία φιλοσοφική πλάνη, από τα συλλογιστικά παιχνίδια της λογικής, εάν δεν παρατηρούσαμε ορισμένα από τα φαινόμενα, που βρίσκονται στο χώρο των επιστημών. Η άποψη για την ταυτόχρονη παρουσία του Σύμπαντος δεν επιβάλλεται αναγκαία από τους αρχικούς συλλογισμούς που ορίζουν το “Σύμπαν” σαν πλήρες μέσα σε μία μέγιστη χρονική περίοδο. Η άποψη αυτή (για την ταυτόχρονη παρουσία του) προκύπτει από την ανάπτυξη της θεωρίας του τελειωμένου χρόνου και αντί να βρίσκει αδιέξοδα, αντιφάσεις και να συγκρούεται με την εμπειρία, απροσδόκητα οδηγεί στην εξιχνίαση ενός πλήθους φαινομένων, (τα οποία αποτελούν αντικείμενο έρευνας της φυσικής και της αστρονομίας).
Με αυτή τη βάση και με απλές έννοιες της κοινής εμπειρίας αναπτύσσεται μια θεωρία, η οποία συμπεραίνει, περιγράφει και αιτιολογεί ένα μεγάλο αριθμό φαινομένων πολύ πιο εύκολα απ’ όσο πιστεύαμε. Φαινόμενα της κοινής εμπειρίας αλλά και πολλά τα οποία διαπιστώνουν, εξηγούν, προβλέπουν και αναλύουν οι εξειδικευμένοι στον επιστημονικό χώρο τους. Η ανάπτυξη αρχίζει από τη στιγμή που θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στις απορίες που δημιουργεί η υπόθεσή μας και βέβαια με την παρατήρηση των φυσικών φαινομένων.
Πώς γίνεται να υπάρχουν πολλά πράγματα σε διαφορετικές στιγμές, ενώ από την άλλη στον ίδιο Χρόνο; Με άλλα λόγια, πώς γίνεται να υπάρχει ο χρόνος σχετικά, να είναι τελειωμένος για το σύνολο και ατελείωτος για το μέρος; Η διατύπωση της παραπάνω απορίας είναι η εύστοχη μεταμόρφωση του μεγάλου φιλοσοφικού ερωτήματος για τη σχέση της ενότητας με την πολλαπλότητα (πως όλα είναι ένα

Η σχέση αυτή της ενότητας με την πολλαπλότητα με όρους της φυσικής θα φανεί σαν ιδιαίτερη σχέση των υλικών σωμάτων με τον κοινό πεπερασμένο χώρο. (Είναι σχέση ανάμεσα στην έμμεση με την άμεση ύπαρξη, όπως θα μπορούσαμε να το πούμε φιλοσοφικά με τις πιο αφηρημένες έννοιες). Δηλαδή, θα δούμε επιστημονικά, πως το σύνολο των ξεχωριστών υλικών πραγμάτων, με όλους τους τρόπους που γίνονται και με όλες τις διαφορές τους συνδέονται πάντοτε με κάτι κοινό και σταθερό, το οποίο οριοθετεί την ενέργειά τους, δεν τα αφήνει να “αποκοπούν” τελείως και με το οποίο διατηρούνται τα δομικά υλικά της ύπαρξής τους. Η ενότητα και ο συγχρονισμός των πραγμάτων θα μπορούσε να προέρχεται γενικά και απροσδιόριστα από την ύπαρξη μίας “φιλοσοφικής” ουσίας ή από την αόρατη ύπαρξη κάποιας νομοτέλειας, με έναν ακατανόητο και πολύπλοκο τρόπο. Όμως η ενότητα, ο συγχρονισμός των πραγμάτων και η σταθερότητα των δομικών στοιχείων προέρχεται, από αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν κενό χώρο και ο χώρος είναι αντικείμενο έρευνας στη φυσική.
Η σχέση των φιλοσοφικών όρων της ενότητας με την πολλαπλότητα θα μας αποκαλυφθεί μέσα στην έννοια του Χρόνου σαν σχέση ανάμεσα στην αμεσότητα και στην εμμεσότητα (δηλαδή στο πράγμα που είναι άμεσα και ταυτόχρονα και στα πράγματα που γίνονται με έμμεσους τρόπους και συνδέονται με πιο αργό και ασταθή τρόπο, διαμέσου κάποιων άλλων).
Για να παρακολουθήσουμε, να καταλάβουμε και για να εξαγάγουμε τις συνέπειες, πρέπει να τολμήσουμε κάτι δυσνόητο και απίστευτο: να σταματήσουμε να φανταζόμαστε το Σύμπαν σαν σύνολο πολλών εξωτερικά συσχετισμένων πραγμάτων, με κενά, αποστάσεις και σχετικά γνωρίσματα (τα οποία δημιουργούνται από τους τρόπους με τους οποίους συνδέονται τα λεγόμενα πράγματα. Η συνεπής ανάπτυξη της αρχικής υπόθεσης θα είναι δύσκολη ή θα οδηγεί σε άτοπα και αντιφάσεις, αν επιχειρηθεί ξεκινώντας από μία τέτοια "λεπτοκομμένη" εμπειρική άποψη. Μόνο αν θεωρήσουμε το Σύμπαν ταυτόχρονο προς όλα τα επιμέρους πράγματα σαν τελειωμένο και σταθεροποιημένο στην ίδια (συνολική) στιγμή, που γίνονται και αλλάζουν τα περιορισμένα (με κενά και ελλείψεις) πράγματα μόνο τότε βρίσκουμε την άκρη του νήματος Το Σύμπαν από το παρελθόν έως το μέλλον (και όχι μόνο αυτό το οποίο είναι προς το παρόν μας) υπάρχει ταυτόχρονα! Όπως θα δούμε, η παραδοξότητα και η αντιφατικότητα με την εμπειρία αυτού του συμπεράσματος δεν είναι πιο εκπληκτική από την αποδοχή της ύπαρξης ενός κοινού και όχι κενού χώρου. Το κυριότερο, δεν οδηγεί σε αδιέξοδο -σε αντίθεση με την ερμηνεία της δημιουργίας ενός σύμπαντος από το μηδέν ή κάποτε στο παρελθόν.
http://www.kosmologia.gr/theory3_cosmology/THTELXRONOY.htm