Αυτό είναι κάτι άλλο, δε μιλάμε για αυτοκίνητα υδρογόνου
Οι διαδρομές που μπορείς να ακολουθήσεις είναι πάρα πολλές. Επίσης η απόφαση δεν επηρρεάζεται μόνο από τεχνικά και οικονομικά κριτήρια.
Πρώτα να καταλάβουμε ότι στην Ευρωπαϊκή Νομοθεσία υπάρχει σαν ομπρέλα πάνω πάνω ο ορισμός των ανανεώσιμων καυσίμων και κάτω από αυτόν έχουμε 2 βασικές κατηγορίες:
- Βιοκαύσιμα, που είναι τα ανανεώσιμα καύσιμα που παράγονται από βιομάζα. Εδώ να τονίσω ότι η ΕΕ έχει το αυστηρότερο πλαίσιο για τη βιώσιμη βιομάζα, οπότε είναι όντως πλήρως ανανεώσιμο το βιοκαύσιμο και δεν δρα ενάντια στην τροφή, ζωοτροφές, οικοσύστημα, αλλάγές χρήσης γης κλπ κλπ.
- Ανανεώσιμα καύσιμα μη βιολογικής προέλευσης. Εδώ είναι ότι παράγεται από πράσινο υδρογόνο που μπορεί να παραχθεί με πολλούς τρόπους. Για να έχουμε παράγωγα που είναι οργανικές ουσίες πρέπει και ο άνθρακας που χρησιμοποιείται να εξετάζεται. Δεν λέμε δηλαδή πράσινο υδρογόνο + άνθρακας από το φουγάρο λιγνιτικής μονάδας ότι είναι ανανεώσιμο καύσιμο. Υπάρχει στη νομοθεσία εκτενής μεθοδολογία υπολογισμού με μαθηματικούς τύπους που βασίζονται στην ανάλυση πλήρους κύκλου ζωής για να το κάνουμε.
Ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό γιατί αν πας να παράξεις βιουδρογόνο μέσω αεριοποίησης βιόσιμης βιομάζας παίρνεις syngas με χοντικά 1:1 H2:CO. Η Fischer-Tropsch θέλει 2:1 και τελικά η πρακτική είναι να αφήνουμε το υπόλοιπο μονοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα που δεν επηρρεάζει γιατί είναι μικρού κύκλου ζωής σύμφωνα με το IPCC. Όμως μπορείς να το μαζεύεις και να το αποθηκεύεις και έτσι να γίνεται αρνητικού αποτυπώματος το καύσιμο (άρα παίρνεις λεφτά για αυτό και μειώνεις το κόστος του καυσίμου) ή μπορείς να προσφέρεις και πράσινο υδρογόνο και να πετύχεις το 2:1 μειώνοντας πάλι το κόστος του τελικού καυσίμου. Το τελικό καύσιμο μπορεί να μην είναι ούτε ξεκάθαρα βιοκαύσιμο ούτε ανανεώσιμο καύσιμο μη βιολογικής προέλευσης, αλλά μέσω της μεθοδολογίας πλήρους κύκλου ζωής είναι και νομικά ανανεώσιμο που είναι και αυτό που ενδιαφέρει.
Ενώ λοιπόν πρακτικά η διαδρομή για συνθετικά καύσιμα μέσω αεριοποίησης και fischer-tropsch έχουν φτάσει πολύ κοντά στο μίνιμουμ εφικτό κόστος, τα παραπάνω ανοίγουν νεες διαδρομές για τη μείωσή του. Το βιουδρογόνο είναι σήμερα φθηνότερο, αλλά το πράσινο υδρογόνο έχει την τεχνολογική δυναμική να μειωθεί το κόστος παραγωγής σημαντικά.
Προφανώς 3 είναι ο άξονες για τη χρήση ανανεώσιμου υδρογόνου και παραγώγων:
1. Βαριά βιομηχανία (χαλυβουργία, τσιμέντα, μεταλλουργία).
2. Θαλάσσιες μεταφορές με πρώτο βήμα την ανανεώσιμη μεθανόλη.
3. Πλήρως συνθετικά καύσιμα για αεροπλάνα που είναι 100% drop-in εναλλακτική. Να σημειώσω ότι από τα σημερινά SAF στο "καλύτερο" γίνεται αποδεκτή η μίξη 50:50 με συμβατικό A1 Jet fuel.
Τα 3 παραπάνω θα οδηγήσουν μπροστά το υδρογόνο. Κάθε άλλη χρήση θα είνα είτε στοχευμένη σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες ή θα προκύψει λόγω μείωσης του κόστους σε σχέση με την υπάρχουσα εναλλακτική. Οπότε ναι κανείς δεν μιλάει σήμερα για αυτοκίνητα υδρογόνου, αλλά μπορεί σε 10 χρόνια να γίνουν τελικά η εναλλακτική για μεγάλες αποστάσεις με μικρές στάσεις που ακόμη τα σκήπτρα κρατάνε τα μεγάλα diesel. Αν δεν έχεις κίνηση σε αστικό κέντρο και μιλάμε για ατελείωτα χιλιόμετρα σε εθνική τηρώντας τα όρια το τελευταίο prius καταναλώνει περισσότερο από ένα σημερινό με 2.5-3 λίτρα οικονομικό diesel κινητήτα. Ίσως σε 10 χρόνια να είναι η εναλλακτική για τα PHEV που έτσι και αλλιώς κοστίζουν περισσότερο και από τα αντίστοιχα ηλεκτρικά και τα αντίστοιχα full hybrid και ίσως υπάρξει εμπορικός χώρος.
Το συμπέρασμα είναι ότι απλά κανείς δεν ξέρει σήμερα για τα πάντα. Όμως ξέρουμε για τα 3 συγκεκριμένα που ανέφερα παραπάνω και είναι στην ουσία αυτά που οδηγούν την χρήση ανανεώσιμου υδρογόνου.