Η 4η σεζόν λοιπόν, μέχρι το σημείο τουλάχιστον που είδα (6ο),κινείται σε 2 παράλληλα κύρια story arcs.
Το 1ο, είναι η ιστορία του Λόντο, του τζικαρ και του τρελου αυτοκρατορα. Μία πλοκή οδηγούμενη από τους χαρακτήρες,
με εκπληκτικό συναισθηματικό βάθος. Η ανάγνωση της πορείας των ηρώων, ειδικά του Λόντο, σε κάποια σημεία είναι ντοστογιεφσκικου
η τσεχοφικου επιπεδου. Κλασική δραματουργία όπου η εσωτερική σύγκρουση και ο πόνος του χαρακτήρα δίνονται με μετρημένες αντιδράσεις,
πολύ "παθητικό" παίξιμο και μέσα από τις επιλογές του χαρακτήρα. Υπό μία έννοια έχουμε μία παράλληλη πορεία προς την Σωτηρία : από την μία ο
Λόντο, που τελικά υψώνει ανάστημα και για πρώτη φορά κάνει επιλογές με βάση τις ηθικές του αξίες αντίθετες με το προσωπικό του όφελος, δεμένος
όμως για πάντα με την αναπόφευκτη μοίρα του όταν συνειδητοποιεί πως ότι κι αν κάνει, οι πρώτες του επιλογές τον έχουν σημαδέψει. Ακόμα και τότε
ζητάει από τον Βιρ να τον σκοτώσει, σε μια πράξη υπέρτατης θυσίας. Όμως ούτε και τότε του επιτρέπεται να σπάσει την αλυσίδα...
Ο Τζικαρ ακολουθεί τον δικό του δρόμο προς την Σωτηρία και την φώτιση. Με αυτοθυσία, ξεκινάει να βρει τον φίλο του και καταλήγει να "αναστηθεί"
ως ένας εντελώς νέος Ναρν. Υπομένει στωικά, σε απόλυτη αντίθεση με τον ως τότε χαρακτήρα του. Θυσιάζει ακόμη και την υπερηφάνεια του, και μέσα
από την ταπείνωση καταλήγει στο απόλυτο μεγαλείο της ψυχής. Το ειρωνικό του γέλιο με το οποίο αντιδράει στην φράση του συντοπίτη του, "κι εσύ τί έχεις υπομείνει;"
αντί να τον σπάσει στο ξύλο, είναι η αποκορύφωση της μεταμόρφωσής του.
Οι ερμηνείες και των δύο, είναι πρότυπο για μελλοντικούς ηθοποιούς. Μαγνητίζουν το βλέμμα κάθε δευτερόλεπτο που είναι στην οθόνη. Φαντάζομαι πως ακόμη και στα
γυρίσματα όλοι θα έμεναν αποσβολωμένοι. Ο δε Καρτάτζια, αν και μικρότερου βεληνεκούς, έδωσε στιγμές πραγματικής ανατριχίλας.
Το 2ο αρκ, είναι η ιστορία του Σερινταν και ο πόλεμος με τις Σκιές και... τους Βόρλον.
Μετά από την υπέρτατη αυτοθυσία του Τζων, ο Στραζίνσκι δεν τον αφήνει να πεθάνει ήρωας. Τον ανασταίνει ένας Αρχαίος αινιγματικός τύπος, που ενώ τα ξέρει όλα
θέλει πρώτα να δοκιμάσει τον Τζων, με ακατανόητο και ανούσιο όμως τρόπο και χωρίς λόγο. Στην συνέχεια, αποκαλύπτεται η κρυφή ατζέντα των Βορλον, οι οποίοι ξαφνικά αρχίζουν να
καταστρέφουν πλανήτες. Όχι όμως για να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τις Σκιες, αλλά για να επιβάλλουν την κοσμοθεωρία τους και να αποδείξουν - παιδιάστικα -
στους αντιπάλους τους ότι ο δρόμος της Τάξης είναι ο σωστός, και όχι ο δρόμος του Χάους.
Κάπου εδώ ο Στραζίνσκι χάνει την μπάλα. Οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα αστραπής, χωρίς να μπορεί ο θεατής να αφομοιώσει το πως και το γιατί. Το οργανωμένο
οικοδόμημα που είχε χτίσει επί 3 χρόνια, καταρέει για να προκαλέσει ένα άχρηστο twist που γεμίζει το σενάριο με τρύπες σα να το πυροβόλησε κυνηγητική καραμπίνα.
Οι Βόρλον εξισώνονται με τις Σκιές, οι Σκιες είναι απλά ακόμη μια φυλή με διαφορετική... κοσμοθεωρία, και οι Αρχαίοι εμφανίζονται - αφού τους βρίσκει όλους μαζί σε ένα 24ωρο
η Ιβανοβα - σε ρόλο κομπάρσου, ώστε να ρίξουν κι αυτοι μερικές μπαλωθιές στο γενικότερο πάρτυ που αψυχολόγητα προκάλεσε ο Σερινταν.
Ο στόλος που δεν μαζευοταν με τίποτα, σε 1-2 επεισόδια έφτασε να αριθμεί χιλιάδες πλοία. Οι θεικοί Βόρλον βρέθηκαν να... αερομαχούν στα ίσια με Ντραζι και Μινμπάρι.
Το αποκορύφωμα ήταν το μεγαλειώδες πλάνο του Τζων : Να μαζευτούμε όλοι, να σκοτωθούν και μερικές χιλιάδες κόσμος, ώστε να τους τα πω έξω απο τα δόντια τους
παλιοαρχαίους. Να φύγετε, να πάτε αλλού. Πέρασε η εποχή σας, είμαστε τα παιδιά του μέλλοντος και ο γαλαξίας μας ανήκει. Οι επιλογές πλέον θα είναι δικές μας, και δεν θα
ακολουθούμε ούτε σκιες ουτε βορλον, ούτε Θεό ούτε Διάβολο. Το πιασαμε, απελευθερώθηκε ο άνθρωπος και θα τραβήξει τον δικό του δρόμο.
Φυσικά οι Αρχαίοι, που προφανώς η Σοφία τους έφτανε μέχρι την παιδική κόντρα τους, αμέσως είδαν το φως το αληθινό και... άλλαξαν Γαλαξία.
Sorry, no sell jms.
Έβαλες την κορύφωση της ιστορίας, αντίθετα με όλους τους κανόνες της δραματουργίας, (..."δι' ελέου και φόβου περαίνουσα..") στην μέση.
Ακόμα κι αν ακολουθήσει ΝΕΑ κορύφωση, ήδη έχεις κάνει το φάουλ των πολλαπλών peaks. Τελείωσες τον shadow war με τον πιο anticlimactic
τρόπο, αφού πρώτα έτρεξες τις εξελίξεις με ρυθμό σπρίντερ. Φοβήθηκες μην σου κόψουν το σήριαλ, και αντί να αλλάξεις την ιστορία κράτησες την ίδια
πλοκή και προσπάθησες να κάνεις τις 2 σεζόν 1. Και το χειρότερο, επέλεξες να ακολουθήσεις την προσωπική σου φιλοδοξία και να δείξεις τί γίνεται
μετά από τον πόλεμο, αντί να σεβαστείς τους βασικούς κανόνες και να τελειώσεις στην κορύφωση της σεναριακής εξέλιξης. Αυτό που ίσως να
δουλέψει σε ένα βιβλίο όμως (βλέπε Τολκιν στον Άρχοντα, με το scourging of the Shire πχ), δύσκολα θα αποδώσει σε μία ταινία ή μία σειρά.
Ξέρω ότι τα παραπάνω φαίνονται πιο σκληρά απ' ότι αξίζει στο Babylon. Αλλά η κύρια πλοκή στην 4η σεζόν δεν είναι πια Babylon. Είναι κάτι που
θέλει να μοιάσει με Babylon. Το μυστήριο όμως, η πνευματικότητα έχει χαθεί. Έχει μείνει κάτι δήθεν, και η προσωπική ατζέντα του jms, ένα μανιφέστο
με αόριστη κατεύθυνση, φλου και φλύαρο.
Ελπίζω σε καλύτερη συνέχεια, αλλά αυτή τη στιγμή θα συνεχίσω να το βλέπω για την ιστορία του Λόντο και μόνο.
)