Η ουσία της αισθητικής του John Cage, είναι πως ο συνθέτης δεν δημιουργεί τη μουσική αλλά μάλλον την απελευθερώνει. Η γενικότερη φιλοσοφία του είχε πολύ έντονη την επιρροή του Βουδισμού και του Ζεν και είναι ακριβώς αυτή η επιρροή που τον έκανε να απορρίψει τον παραδοσιακό ρόλο του καλλιτέχνη σύμφωνα με το Δυτικό τρόπο σκέψης: κατά τον Cage, ο καλλιτέχνης σε καμία περίπτωση δεν παρεμβαίνει, δεν αλλάζει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζεί αλλά διαμορφώνει μιά μορφή δημιουργικότητας βάσει της οποίας μάλλον προσαρμόζεται καλύτερα σ αυτό τον κόσμο. Eίναι μιά στάση ζωής περισσότερο γνωστή παλιότερα σαν "ησυχαστικός αναρχισμός", κάπου ανάμεσα τις θεωρίες του Κροπότκιν και σε αυτές του Marcel Duchamp.
Το " 4.33' " θεωρείται σήμερα περίπου μιά γελοιογραφία του μοντερνισμού, ανάλογη με τις μουντζούρες ή τις χυμένες μπογιές του Jackson Pollock. Την εποχή που πρωτοπαρουσιάσθηκε όμως, πενήντα-τόσα χρόνια πριν, πρέπει να ήταν μιά άκρως συνταρακτική, τελείως "πολεμική" εμπειρία.
Ο Cage, για πάρα πολλά χρόνια, ήταν πολύ αμφίθυμος σχετικά με τη ...διατήρηση της μουσικής του σε "μηχανικά αναπαραγόμενες μορφές". Παρ όλα αυτά, περί το τέλος της ζωής του -πέθανε το 1992- επόπτευσε ο ίδιος μία σειρά ηχογραφήσεων πάνω στο έργο του. Οσο παράξενο κι αν ηχεί, υπάρχουν ηχογραφήσεις του "4.33' ". Σύμφωνα με τους μελετητές του, αυτό και τα άλλα "πιανιστικά" του ("Sonatas & Interludes") αντιπροσωπεύουν "το σημείο 0 της Σύγχρονης μουσικής, το σημείο που αυτή (η μουσική) παύει να είναι ένα καταναλώσιμο τεχνούργημα και μεταβάλεται σε μιά συμμετοχική λογική κατά την οποία όλοι μας, θέλοντας και μη, είμαστε συνυπαίτιοι".
Το μεγαλείο του Cage, κατά τους θαυμαστές του, έγκειται ακριβώς σε αυτό: στο ότι καθιστά τη μουσική Κοινωνικό Φαινόμενο ξανά.
Μου είναι πολύ δύσκολο να τον απορρίψω: έχω ακούσει αυτές τις Σονάτες και Ιντερλούδια και κάθε άλλο παρά αλεξίθυμα είναι. Παράγουν συγκινήσεις και με το παραπάνω, απλά το κάνουν με δικούς τους τρόπους που δεν έχουν καμία σχέση με ό τι γνωρίζουμε από την παράδοση.
Από την άλλη, πείτε μου εσείς, γιατί πια να προσπαθήσει κάποιος να γράψει μουσική δωματίου; Τι έχει απομείνει για να ειπωθεί μετά τα Κουαρτέτα του Χάϋδν και του Μπετόβεν ή μετά τη μουσική δωματίου του Μπράμς;
Γιατί να γράψει κάποιος μετά από τον Ντοστογιέφσκυ ή τον Μπάρροουζ; γιατί να ζωγραφίσει μετά από τον Γκόγια και τον Νταλί; γιατί να κάνει ταινίες μετά από τον Αϊζενστάϊν και τον Ταρκόφσκυ;
Εδώ κατά τη γνώμη μου είναι το ερώτημα και η δοκιμασία της Σύγχρονης τέχνης. Που δεν ξέρω αν είναι και τόσο Σύγχρονη τελικά: βλέπετε και ο Μπράμς, ανάλογα προβλήματα είχε. Θεωρούσε πως ήταν ασύγκριτα ευκολότερο να είιναι κανείς συνθέτης στην εποχή του Χάϋδν και του Μότσαρτ και πως 100 χρόνια μετά, στην εποχή που ζούσε αυτός, "όλα είχαν πιά, δυστυχώς, ειπωθεί" (sic).
