Εδώ και πάρα πολύ καιρό αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα με την κορδέλα μου, τη μικρή Scheppach.
Πατώντας το “ΟΝ” αντί να ξεκινήσει ακουγόταν ένα βουητό και έπρεπε να σπρώξω με το χέρι την κορδέλα για να πάρει φόρα και να ξεκινήσει, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο.
Επιπλέον, με το που ξεκινούσε, ακουγόταν ένας απαίσιος μεταλλικός θόρυβος σαν να τριβόταν μεταξύ τους λαμαρίνες.
Για το πρώτο σύμπτωμα η διάγνωση ήταν απλή, “κλασσική περίπτωση βλάβης” όπως έλεγε κι ο Τσάκωνας, πυκνωτής.
Το δευπτερο σύμπτωμα θα το έλυνα με ρύθμιση της κορδέλας.
Έτσι νόμιζα δηλαδή.
Μετά από πάρα πολύ μεγάλο παίδεμα, με δοκιμές επι δοκιμών, με αλλαγές πυκνωτών, με συνεχές ρεγουλάρισμα κορδέλας το πρόβλημα δεν λυνόταν με τίποτε.
Μέχρι και ξήλωμα όλου του μηχανισμού οδηγών και ράουλων έκανα.
Το χειρότερο απ’όλα ήταν οτι δεν έβλεπα κάπου να κολλάει η κορδέλα και ήταν υπερβολικά δύσκολο να εντοπίσω το σημείο τριβής.
Κάποια στιγμή είχα απογοητευτεί τόσο πολύ που ήμουν έτοιμος να την πλακώσω στις κλωτσιές.
Τότε μου ήρθε μια φαεινή ιδέα κι έβγαλα εντελώς την κορδέλα για να δω τι θα συμβεί.
Όχι οτι είχα και πολλές ελπίδες βέβαια, ήταν φανερό οτι ο θόρυβος από γρατζούνισμα προέρχεται από κινούμενα μέρη και χωρίς την κορδέλα δεν θα άκουγα τίποτε.
Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν άκουσα ακριβώς τον ίδιο θόρυβο.
Έμεινα παγωτό.
Τι σκατά είναι αυτό τώρα;

Κι εκεί συνειδητοποιώ οτι δεν φταίει η κορδέλα αλλά το μοτέρ που, εσωτερικά, έχει γίνει κατσαρόλα.
Κι εκεί αρχίζει το ξήλωμα…



Η διάγνωση εύκολη… η βλάβη σπάνια.
Ο ρότορας είχε ξεκολλήσει από τον άξονα, μάλλον από κάποιο ζόρι της κορδέλας, και πηγαινοερχόταν με αποτέλεσμα να βρίσκει και να κάνει αυτό τον απαίσιο θόρυβο.
Ευτυχώς δεν έβρισκε στον στάτορα κι έτσι αποφύγαμε τη χοντρή ζημιά.
Αργότερα θα τα μοντάρω το μοτέρ και την κορδέλα αλλά εν τω μεταξύ έκανα και κάποιες βελτιώσεις και ψιλο διορθώσεις που χρειαζόταν όπως σφηνόδρομος και σφήνα μεταξύ άξονα και ρότορα που δεν υπήρχε…
και ένα φινίρισμα στην τρύπα της τροχαλίας.
Ελπίζω, μετά απ´όλα αυτά να δουλέψει κανονικά γιατί αρκετά με ταλαιπώρησε η μικρή…
