Καλησπέρα μάστορες και καλό φθινόπωρο για όσους τελείωσαν τις διακοπές τους.
Μια μικρή επισκευούλα βάζω να υπάρχει.
Πρίν χρόνια λοιπόν, μετά από μια μαγική κίνηση ενός μέλους της οικογενείας το καπάκι του καζανακίου έπεσε μέσα στο καζανάκι!
Όπως ήταν λογικό έσπασε. Tο επίσης λογικό και μεγαλύτερο κακό ήταν οτι έσπασε και ο πάτος.
Δεδομένου οτι η τουαλέτα είναι καλής μάρκας ήταν σίγουρο οτι η αντικατάσταση θα κόστιζε αρκετά - αν και εφόσον μπορούσε να βρεθεί το ίδιο κομμάτι γιατί είναι και κάποιων δεκαετιών..., μία σύντομη έρευνα αγοράς το επιβεβαίωσε.
Λαμβάνοντας υπ' όψην οτι η τουαλέτα είναι στο χωριό και χρησιμοποιείται ελάχιστες φορές το χρόνο η απάντηση στην ερώτηση «πως θα ρίχνουμε νερό;» ήταν προφανής, «με τον κουβά» - και το θέμα έμεινε εκεί.
Μέχρι που πέρυσι μου καρφώθηκε η ιδέα να το επισκευάσω.
Το καλό της υπόθεσης ήταν οτι ο πάτος έσπασε σε ένα κομμάτι το οποίο, περιέργως, το κράτησα. Αν εξαιρέσουμε κάποια τρίμματα στις άκρες που έλειπαν εφαρμόζοντάς το στον πάτο δεν υπήρχε μεγάλο κενό.
Θα μπορούσα λοιπόν να το κολλήσω.
Προέκυπταν όμως δύο προβλήματα:
* Το ένα αφορούσε τη στεγανοποίηση.
* Το άλλο την αντοχή, μιας και το βάρος του νερού που μαζεύεται μέσα στο καζανάκι δεν είναι αμελητέο για το δοχείο.
Αφού σκέφτηκα διάφορες λύσεις κατέληξα στο οτι θα μπορούσα να δοκιμάσω με εποξειδική πλαστελίνη οπότε και αγόρασα αυτή:
Όπως γνωρίζουμε όλοι, αυτό το πράγμα όταν πήξει γίνεται μπετόν αρμέ οπότε εκτός απροόπτου θα έλυνε το δεύτερο πρόβλημα, για το πρώτο... θα δείξει.
Αφού έβαλα όσο πιο καλά μπορούσα το κομμάτι δημιούργησα μια στρώση στην εσωτερική μεριά:
και μια αντίστοιχη στην εξωτερική.
Το άφησα να στεγνώσει για μια μέρα, ίσως και παραπάνω και το δοκίμασα.
Αποτυχία. Η κατασκευή έχανε. Σε σημαντικό βαθμό.
Απογοητευμένος τα παράτησα.
Φέτος μου ήρθε να δοκιμάσω και πάλι με μια νέα ιδέα που μου κατέβηκε.
Σκέφτηκα πως αν βρω κάποιου είδους μεμβράνη (κάτι σαν το αυτοκόλλητο με το οποίο ντύνουμε τα σχολικά βιβλία) και την κολλήσω καλά και προσεκτικά - χωρίς να αφήσω κενά στα τοιχώματα και στην υποδοχή για τον μηχανισμό - ίσως να είχα ελπίδες.
Μιας και δεν είχα μαζί μου την εποξειδική πλαστελίνη πήγα να αγοράσω μια νέα και να βρώ κάτι που να μπορεί παίξει τον ρόλλο της μεμβράνης.
Αφού λοιπόν αγόρασα μια κόλλα παρόμοια με την Bison:
έψαξα για την «μεμβράνη».
Μιλώντας για το πρόβλημα με υπάλληλο σε μαγαζί θεώρησα οτι τελικά η καλύτερη λύση θα ήταν αυτή:
Αυτό το υλικό χρησιμοποιείται σε βάρκες και πλαστικά μοτοσυκλετών με την προσθήκη υαλονήματος. Που σημαίνει οτι είναι αδιάβροχο. Θεωρητικά ένα στρώμα από αυτό θα μπορούσε να στεγανοποιήσει την ήδη υπάρχουσα κατασκευή.
Πίσω στο σπίτι λοιπόν, να δούμε τι θα βγεί.
Πέρασα μια νέα στρώση εποξειδικής πλαστελίνης - την προηγούμενη φορά το είχα κάνει με το καζανάκι στη θέση του, φοβούμενος πως ίσως να μην καταφέρω να λύσω τις βίδες στήριξης οι οποίες ήταν σκουριασμένες. Αυτή τη φορά είπα «τι είχα, τι έχασα», το έβγαλα εντελώς - χωρίς πρόβλημα - κάλυψα όλη την επιφάνεια και από τις δύο μεριές και το άφησα πάλι μια μέρα να πετρώσει.
Την επομένη πήρα τον πολυεστέρα ανά χείρας και βουρ στον πατσά.
Η αλήθεια είναι οτι δεν έβαλα μόνο μια στρώση αλλά το ψιλοέσκισα. Στην αρχή μια μικρή δόση και μια ακόμα μικρότερη από το διαλυτικό του:
Ολιγόλεπτο ανακάτεμα γιατί το μείγμα πήζει γρήγορα σκληραίνοντας απίστευτα και εφαρμογή με μικρό πινέλο.
Αμέσως φάνηκε να κάνει δουλειά. Όντας σε υγρή κατάσταση δημιουργούσε ένα είδος κρούστας, όχι όμως «μονοκόμματα» αλλά ακολουθώντας το «ανάγλυφο» της επιφάνειας. Όπου είχε βαθουλώματα τα ακολουθούσε και τα κάλυπτε.
Φοβερό. Αλλά και ότι πιο τοξικό έχω συναντήσει! Απαραιτήτως μάσκα και υφασμάτινα γάντια για προφύλαξη και προσοχή κατά την χρήση.
Στα πλεονεκτήματα του το οτι το μίγμα φτιάχνεται πολύ γρήγορα και πανεύκολα. Πάρε στρώσεις να 'χεις λοιπόν...
Μετά το απαραίτητο στέγνωμα για 3-4 ώρες θέλησα να το δοκιμάσω.
Άνοιγμα σωλήνα νερού, πλήρωση του δοχείου και...
ΟΛΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!
Δεν έχανε ούτε υποψία σταγόνας!
Αγορά λοιπόν νέου μηχανισμού, εγκατάσταση του δοχείου στη βάση του, εγκατάσταση μηχανισμού και σχεδόν έτοιμο.
Επόμενο βήμα να κατασκευάσω ένα καπάκι.
Κόπηκε ένα χάρτινο πατρόν:
το οποίο μεταφέρθηκε σε κόντρα πλακέ πάχους 18 χιλιοστών, κόπηκε και μεταμορφώθηκε στο κατάλληλο σχήμα με τη χρήση πριονιού και λίμας:
Έπειτα κόπηκε στο ίδιο σχήμα ένα κομμάτι κ/π αλλά δύο εκατοστά μικρότερο στην κάθε πλευρά. Αυτό θα είναι το μέρος του καπακιού που θα μπαίνει μέσα στο καζανάκι:
Με τη χρήση λίμας τα δύο κομμάτια ήρθαν ακριβώς στις διαστάσεις που έπρεπε ώστε να ταιριάζουν στο δοχείο:
Έπειτα τα δύο κομμάτια κολλήθηκαν με ξυλόκολλα μεταξύ τους με τον πατροπαράδοτο τρόπο - ελλείψη σφιγκτήρων:
Ακολούθως ανοίχτηκε τρύπα για την τοποθέτηση του κουμπιού και ήρθε κι αυτή στις ακριβείς διαστάσεις με λιμάρισμα:
Δυστυχώς, κατά το στάδιο της κόλλησης τα δύο κομμάτια απέκτησαν μια μικρή απόκλιση από από τη σωστή θέση με συνέπεια να μην εφαρμόζει το καπάκι τέλεια στο καζανάκι αλλά δεν το αντιλήφθηκα εγκαίρως ώστε να το διωρθώσω.
Τα δύο μέρη είχαν κολλήσει ήδη αρκετά και αν προσπαθούσα να τα ξεκολλήσω θα γινόταν ζημιά. Για να τα ξαναφτιάξω από την αρχή, προς το παρόν ούτε λόγος οπότε τα άφησα ως είχαν και θα δω στο μελλον τι θα κάνω.
Τελευταίο στάδιο η επάλειψη του με υγρό πολυεστέρα ώστε να μην διαβρωθεί το κ/π από το νερό που θα πληρώνει το δοχείο και... έτοιμο.
Ίσως κάποια στιγμή αργότερα να το βάψω και να το «φάω» λίγο από αριστερά για να να έρθει στα ίσια του. Οψόμεθα.
//=====//
Κόστος.
Αν και δεν σημείωσα τιμές ο πολυεστέρας και ο μηχανισμός κόστιζαν γύρω στα 10 ευρώ έκαστος, οι εποξειδικές κόλλες γύρω στα 4 ευρώ η μια, το κ/π το είχα.
Άρα, περίπου 30 ευρώ το όλον.
Υλικά.
- Εποξειδική πλαστελίνη Bison:
- Εποξειδική πλαστελίνη Durostick:
- Πολυεστέρας:
- Μηχανισμός:
Ρεζουμέ.
Με μικρό κόστος και αμελητέα προσπάθεια το καζανάκι επισκευάσθηκε, λογικά θα κρατήσει αρκετά χρόνια, γλίτωσα ένα σεβαστό ποσό από ενδεχόμενη αντικατάσταση και φυσικά υπάρχει και η χαρά της επισκευής, κόντεψα να χαλάσω το κουμπί του μηχανισμού από το πολύ πάτημα
