Ένας απο τους πολούς λόγους που το CD απαξιώθηκε στα αυτιά πολλών χαιφιντελάδων είναι οι άρπα κόλα (αλού λιγότερο αλού περισσότερο) επανεκδόσεις που έβγαζαν οι εταιρίες βιαστικά για να κονομήσουν την εποχή που τα CD έφευγαν σαν ζεστά ψωμάκια. Αθροιστε και την έλειψη εμπειρίας των μηχανικών ήχου τότε και έχετε την συνταγή για την καταστροφή.
Για παράδειγμα οι πρώτες εκδόσεις των cd των Beatles είχαν όλη την αναλογική βρωμιά των μαστερ που ήταν ότι βρέθηκε στα γρήγορα μαζί με μια ψόφια και άψυχη μεταφορά απο ότι νάναι με αποτέλεσμα να τσιρίζουν φριχτά και να ακούγονται μεταλλικά. Το ίδιο συνέβαινε και με τα βινύλια τους δυστυχώς που κυκλοφορούσαν μέχρι πρόσφατα τα οποία ήταν αντίστοιχα χάλια και προερχόντουσαν απο το ίδιο χάλια ψηφιακό master.
Τα βινύλια τα είχα και να πώ την αμαρτία μου δεν τα πολυάκουγα όσο και αν λατρεύω τα τραγούδια τους..
Μετά άκουσα τα Rmaster του 2009 σε cd.
Mου πήρε λίγη ώρα να το χωνέψω το πώς γίνεται τα CD να ακούγονται 100 φορές καλύτερα.
Ήταν φώς φανάρι οτι ήταν προιόν σοβαρής και δαπανηρής μεταφοράς απο τις αυθεντικές μπομπίνες και επεξεργασίας με ωριμότητα, μεράκι και σεβασμό στο πρωτότυπο.
Πούλησα τα βινύλια και αγόρασα τις κασετίνες με τα CD.
Tώρα τους απολαμβάνω όχι απλά χωρίς να υποφέρω αλλα με ήχο αξιώσεων που τιμά και τον εξοπλισμό μου κάτι το ανέλπιστο με αυτές τις παραγωγές που μόνο για hi-fi δεν προορίζονταν..
Το ίδιο συμβαίνει και με τα Νέα Remasters των Pink Floyd του 2011.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σε ψηφιακή μορφή.
Υπάρχουν και κάποια ανάποδα σε αναλογική λιγότερα μέν και ακριβούτσικα αλλα προιόντα σοβαρής αναλογικής μεταφοράς ή με προέλευση απο καλά ψηφιακά remaster.
To πόσο καλά παίζει ένα cd sacd ψηφιακό αρχείο ή βινύλιο δεν έχει μόνο να κάνει με τις δυνατότητες του μέσου αφου λίγο πολύ όλα έχουν το περιθώριο να καλύψουν τα χαιφιντελάδικα "βίτσια" σαν τεχνολογίες.
Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι η προέλευση του περιεχομένου του κάθε Format και το πόσο φροντισμένη δουλειά είναι.
Για παράδειγμα οι πρώτες εκδόσεις των cd των Beatles είχαν όλη την αναλογική βρωμιά των μαστερ που ήταν ότι βρέθηκε στα γρήγορα μαζί με μια ψόφια και άψυχη μεταφορά απο ότι νάναι με αποτέλεσμα να τσιρίζουν φριχτά και να ακούγονται μεταλλικά. Το ίδιο συνέβαινε και με τα βινύλια τους δυστυχώς που κυκλοφορούσαν μέχρι πρόσφατα τα οποία ήταν αντίστοιχα χάλια και προερχόντουσαν απο το ίδιο χάλια ψηφιακό master.
Τα βινύλια τα είχα και να πώ την αμαρτία μου δεν τα πολυάκουγα όσο και αν λατρεύω τα τραγούδια τους..
Μετά άκουσα τα Rmaster του 2009 σε cd.
Mου πήρε λίγη ώρα να το χωνέψω το πώς γίνεται τα CD να ακούγονται 100 φορές καλύτερα.
Ήταν φώς φανάρι οτι ήταν προιόν σοβαρής και δαπανηρής μεταφοράς απο τις αυθεντικές μπομπίνες και επεξεργασίας με ωριμότητα, μεράκι και σεβασμό στο πρωτότυπο.
Πούλησα τα βινύλια και αγόρασα τις κασετίνες με τα CD.
Tώρα τους απολαμβάνω όχι απλά χωρίς να υποφέρω αλλα με ήχο αξιώσεων που τιμά και τον εξοπλισμό μου κάτι το ανέλπιστο με αυτές τις παραγωγές που μόνο για hi-fi δεν προορίζονταν..
Το ίδιο συμβαίνει και με τα Νέα Remasters των Pink Floyd του 2011.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σε ψηφιακή μορφή.
Υπάρχουν και κάποια ανάποδα σε αναλογική λιγότερα μέν και ακριβούτσικα αλλα προιόντα σοβαρής αναλογικής μεταφοράς ή με προέλευση απο καλά ψηφιακά remaster.
To πόσο καλά παίζει ένα cd sacd ψηφιακό αρχείο ή βινύλιο δεν έχει μόνο να κάνει με τις δυνατότητες του μέσου αφου λίγο πολύ όλα έχουν το περιθώριο να καλύψουν τα χαιφιντελάδικα "βίτσια" σαν τεχνολογίες.
Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι η προέλευση του περιεχομένου του κάθε Format και το πόσο φροντισμένη δουλειά είναι.
Last edited:
