Σας ευχαριστώ θερμά όλους για τα ενθαρρυντικά σχόλια. Τα εύσημα πρέπει να πάνε στον Μιχάλη ,που τον ψήνω να γίνει μέλος, κυρίως για να παρουσιάσει κάποια από τα πιο σπάνια vintage μηχανάκια που παίζουν εκεί έξω.
Ο πλίνθος είναι από κόντρα πλακέ θαλάσσης και το εξωτερικό ξύλο Όρεγκον. Δεν υπάρχει κάτι εξωτικό πάνω του γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος γι αυτό. Από την αρχή αποφασίστηκε το κόστος να μείνει σε χαμηλά επίπεδα.
Για τη ηχητική συμπεριφορά διάφορων υλικών , διαβάζω κάποιους μήνες. Ακόμη και για τη συνέργεια μεταξύ τους. Περισσότερο για το επόμενο πρότζεκτ βέβαια.
Το αρχικό πατρόν για το σάντουιτς ,στηρίχθηκε στο αρχικό σχέδιο των Γερμανών.
Η ιδέα να πάμε σε τεράστιο πλίνθο απορρίφθηκε άμεσα. Έπρεπε λοιπόν να βαρύνει το συγκεκριμένο.
Μέσα στο ξύλο και περιμετρικά υπάρχει μολύβι ,το οποίο χύθηκε πρώτα σε καλούπι.
Επίπονη διαδικασία για τον Αργύρη αλλά επέμενα γι αυτό. Πρέπει το πικαπάκι να είναι γύρω στα 27 κιλά.
Το armboard είναι από ελιά. Βουτηγμένη σε πολυεστερική ρητίνη. Για τις ρητίνες είναι πανεύκολο να βρεθούν πληροφορίες και για τις ηχητικές της ιδιότητες. Εξάλλου πολλοί κατασκευαστές είναι τίγκα στη ρητίνη (σε διάφορες παραλλαγές).
Να σας πω ότι μετά από τις πρώτες ακροάσεις ,θα υπάρξει πειραματισμός σε κάποια σημεία που μπορώ να παρέμβω. Γιατί ο πλίνθος αυτός θα είναι και τέλος.
Όμως το να ντυθεί εσωτερικά το σασί με κάποιο αποσβεστικό υλικό ,είναι μία πιθανότητα.
Αν παρατηρήσετε γύρω από το σασί ,υπάρχει φλάντζα από παρμπρίζ αυτοκινήτου. Το σασί είναι βιδωμένο σε δύο σημεία πάνω στο ξύλο. Μπορεί να να βιδωθούν και άλλες βίδες ή να βγει η φλάντζα και να ακουμπήσει το σασί πάνω στο ξύλο απευθείας αν παρατηρηθούν τίποτα "εγκλωβισμένοι" συντονισμοί (του Νίκου άποψη).
Η αίσθηση που δίνει τώρα είναι πως έχουμε στα χέρια μας μία πολύ στιβαρή κατασκευή. Δυστυχώς δεν γινόταν να φτιάχνεται ο πλίνθος και ταυτόχρονα να γίνονται και δοκιμές.
Το μοτέρ όσο και να σας φανεί παράξενο δεν ακούγεται καθόλου Μιλάμε για νέκρα. Δεν του έγινε σέρβις. Αν χρειαστεί αργότερα θα γίνει. Ούτε καν πειράχτηκαν τα λάστιχα της έδρασης του. Άριστα.
Καλά, λαδάκια ,σπρέυ και τα σχετικά μπήκαν, μόνο ένα ρουλεμάν πέρασε από καθάρισμα με υπέρηχους.
Το idler είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση αλλά σίγουρα θα πάμε σε σιλικόνες.
Έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις για το πρότζεκτ αλλά πάντα καταλήγαμε στο ότι δεν έχει και τρελό νόημα για το συγκεκριμένο πικάπ ενδελεχής έρευνα και τόση κουβέντα.
Πιθανόν να έχουμε κάνει λάθος. Δεν μπήκαμε στη λογική lencoheaven, εξάλλου δεν βρήκα κάποιον παγκόσμια που να έχει ασχοληθεί με το Perpetuum σε αυτό το εύρος. Μακάρι κάποιοι να είχαν πειραματιστεί.
Θα έχει πλάκα να είναι το πρώτο, αν και το αποκλείω. Ηχητικά, θέλαμε να ξεπεράσουμε την απόδοση του ήδη υπάρχοντος μηχανήματος.
Πάντως τα εχέγγυα τα είχαμε. Ροπάτο μοτέρ, βαρύ πλατό ζυγισμένο, idler drive και αγάπη για το πικαπάκι.
Τη Δευτέρα θα γράψω ακουστικές εντυπώσεις, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ.
Το πρότζεκτ ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το επόμενο (Lenco). Για το οποίο έχουμε φέρει PTP, σχιστόλιθους από την Καβάλα, πλακέτες από τον Χρήστο, Hardwood μωβ βρήκαμε, γραφίτη από τον Σακκά να πάρουμε, πηγάδι μήπως και φτιάξουμε, ζιρκόνια, πλέξιγκλας, να τρίβω πέτρες σε μαρμαράδικο νεκροταφείου κ.τ.λ
Γράφω βιβλίο κανονικά.
Έχω την αίσθηση πάντως ,πως η Γερμανική νεκροφιλία, θα μπει στην καρδιά μου και ας μην παίξει και με hi End κριτήρια. Μου είναι αδιάφορο γι αυτό το πρότζεκτ. Μόνο αξιοπρέπεια.
Αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής.