Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω την ένσταση μερικών, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να αποφανθεί κάποιος σχετικά με την ποιότητα μιας σειράς, χωρίς να έχει παρακολουθήσει ένα ή και περισσότερα επεισόδιά της. Οι ίδιοι, ας πούμε, δεν μπορούν να αποφανθούν ότι ένα κρασί είναι ξίδι, αν δεν κατεβάσουν πρώτα ολόκληρο το μπουκάλι; ή μήπως για να αντιληφθούν ότι κάποιο φαγητό τους αηδιάζει πρέπει να φάνε ολόκληρο ταψί και δεν τους αρκεί μια κουταλιά;
"Εξ όνυχος τον λέοντα γιγνώσκω" ή μήπως δεν ισχύει; Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν νοιώθουν όλοι την επαγγελματική υποχρέωση ενός κριτικού ταινιών ή ενός κριτικού δίσκων να δουν ή να ακούσουν ένα έργο μέχρι τέλους και μετά να αποφανθούν. Δεν νομίζω ότι κρίνουμε καμμιά διατριβή εδώ.
Δυστυχώς η συγκεκριμένη σειρά απαιτεί ο νους του θεατή να είναι "tabula rasa" (άγραφη πινακίδα, ως προς την μυθολογία μας) ώστε να γίνει αποδεκτή ή απολαυστική. Όποιον όμως θυμάται τις σχολικές του γνώσεις σχετικά με την Μυθολογία, έ, αυτόν τον απωθεί από την αρχή.
Και στην αρχαιότητα είχαμε διακωμώδηση θεοτήτων, π.χ. στους "Βατράχους" του Αριστοφάνη ο Διόνυσος παρουσιάζεται ως δειλός (τρομάζει από τα κοάσμστα των βατράχων). Ο Ηρακλής πάλι, προτιμώμενο μυθολογικό πρόσωπο της κωμωδίας, παρουσιάζεται ως φαγάς. Αυτό όμως που είδα στα πρώτα λεπτά της παρακολούθησης δεν με έθελξε. Ίσως αργότερα το πράγμα να στρώνει, αλλά... "ου φροντίς Ιπποκλείδη"