´Τα μπουζούκια τότε(1943)στά μικρά και χωρίς αξιώσεις κέντρα τους,δεν είχαν φωτεινές επιγραφές απο Νέον,δεν είχαν ονοματα ηχηρά,δεν παρίσταναν τούς ´Ελληνες ´για τούς τουρίστες,αλλά με σεμνότητα ,με λάμπες πετρελαίου πολλές φορές,λειτουργούσαν απλά και ξεδίπλωναν με φανταστική δύναμη,μεράκια ,βιώματα,πάθη γνησίως Ελληνικά.
Σήμερα είκοσι χρόνια μετά,σαν προσευχή,θέλησα να κάνω αυτόν τον δίσκο και νομίζω πώς πέτυχα να ξαναζωντανέψω όλο εκείνο το μελωδικό υλικό,που χρόνια τωρα διατηρούσα μέσα μου και συγχρόνως να εκφράσω όλη την εφηβική ευαισθησία ενός Νέου Ελληνα με παράδοση,μαζί με ´κείνη την λεπτή κι´ανοιξιάτικη θρησκευτική ατμόσφαιρα τού Επιταφίου.´
Σημείωμα τού Χατζιδάκη απο τίς ´Πασχαλιές μέσα απ´την Νεκρή Γή´,δίσκο αριστουργηματικό,που συνέδεσε την προσωπική του μουσική εξέλιξη με την παράδοση τού ρεμπέτικου(1961).Eξώφυλλο του Τσαρούχη,και ο τιτλος δάνειος απο στίχο τού Τόμας Ελιοτ.
Ενας γνησιος Ελληνας κοσμοπολίτης,γεμάτος ακούσματα Ρώσων και Ευρωπαίων κλασσικών και όχι μόνον συνθετών,σπουδαίος γνώστης τής Ευρωπαϊκής και διεθνούς μουσικής σκηνής.
Δεν είναι και το πιό εύκολο πράγμα ο συνδυασμός τού Προκόφιεφ με τον Επιτάφιο στην Ελλάδα,την άνοιξη και το ρεμπέτικο.
Ο Χατζιδάκις δεν ντρεπόταν για την Ελλάδα,παρ´ότι απεχθανόταν τον Νεοέλληνα.
Κουβάλαγε όμως μέσα του όλο τον συμβολισμό μιάς μεγάλης γενιάς,που απο πίσω είχε την γενιά τού ´30 και χάριν σε αυτούς όλους γνωρίσαμε (όσοι το επιθυμήσαμε)μιάν άλλη Ελλάδα,με ήθος.
Αλλά για όλα τα παραπάνω προϋποτίθεται να μάς αρέσει καί το Πάσχα,ενταύθα.
Για μένα είναι πολύ ψηλά,σαν συνθέτης,παγκοσμίως.Πολύ πιο πανω απο χιλιάδες μεγαλόσχημους .Να μην λέμε ονόματα τώρα.
Πάντως ο Ρότα και ο Πιοβάνι θάχαν πολλά να μάς πουν γι´αυτόν.
Βγήκε και ο σοβαρός , πάλι .