M. Jackson... αντιγραφη

Re: Απάντηση: M. Jackson... αντιγραφη

Εσύ δικαιολογείσαι ρε

To Off The Wall πάντως υπάρχει στην δισκοθήκη...Όπως υπάρχει και το B.A.D το οποίο το αγόρασα την εποχή που οι πιρουέτες ήταν η δεύτερη μου φύση..:2thumb22sup:
Τώρα μεγαλώσαμε και τα πόδια δεν βοηθάνε..Άσε που χάθηκε κάποτε και η παρτενέρ,κάτω από τα σκοτεινά πλατό του ατίθασου δισκοθετη,ψάχνοντας τα χοντροκομμένα γυαλιά της....(λεπτομέρειες από κοντά)...:ernaehrung004:
 
Για να ολοκληρωσω την αποψη μου... ο Μιχαλης ηταν το βαρυ οπλο του MTV για να κυριαρχησει με την εικονα στη πορεια της μουσικης βιομηχανιας. Παντα η εικονα ειχε το ρολο της αλλα ηταν η πρωτη φορα που λαμβανε ισαξια με τη μουσικη θεση στο τραγουδι. Δεν εχει σημασια ομως ουτε αυτο... το παραβλεπω.
Αν αναλυσω τον Μιχαλακη αυτον καθ αυτον θα δω εναν τραγουδιστη χωρις φωνη. Ναι μονο τα συριχτα ουρλιαχτα και οι κραυγουλες δεν ειναι μουσικη. Γενικα στην funk (και οχι μονο) η κραυγη ειχε τη θεση της αλλα να μην εχεις καθολου φωνη και να πετας διαρκως ουρλιαχτα νομιζω ηταν πρωτοποριακο (εκει δεχομαι την πρωτοπορια). Προσοχη μη συγκρινουμε αυτο το ανυπαρκτο με τον James Brown.
Παμε στα τραγουδια. Μετριοτης μετριοτητων τα παντα μετριοτης. 5-6 τραγουδια του εμειναν να παιζονται (πολυ αραια και που). Και ειμαι σιγουρος οτι σε μερικα χρονια (αφου φυγει και το μικρο κυμα των διασκευων) δεν θα ακουγονται καθολου. Δεν νομιζω οτι στο μελλον θα βαζει καποιος να ακουσει Μιχαλακη με την ιδια λογικη που θα βαζει Beatles, Doors, Led Zeppelin, Santana κλπ. Θα ακουγονται μαζι με τις κατασκευες της Μαντονα σε αναλογες περιστασεις (καμμια καφετερια, κανενα καλοκαιρινο μπαρακι κλπ). Τα μπιλμπορντ δεν ειχαν σημασια ουτε το 60 ουτε το 80 ουτε το 2010. Αρα ποσως ενδιαφερει τι πουλησε, τι γκραμυ πηρε και ολα τα σχετικα.
Παμε στο χορο. Μονιμως ο Μιχαλης παρουσιαζονταν σαν σοουμαν και οι θαυμαστες του δεν τον μιμουνταν στο τραγουδι αλλα στο χορο. Εδω εγκειται η δυναμη της εικονας της τηλεορασης. Εκαναν τον χορο ισαξιο ισως και σημαντικοτερο κομματι του σοουμαν απο τη φωνη. Οταν λοιπον διαπιστωνουμε οτι δεν υπηρχε τιποτε το πρωτοτυπο στον χορο του αλλα ολα σχεδον ηταν κοπια ο βασιλιας μενει γυμνος.
Αγαπαω πολυ την μαυρη μουσικη και την funk. Αλλα θεωρω τον Μιχαλακη την σηψη της funk, της disco και της pop. Θα μου πειτε αν ειναι αυτος σηψη τι ειναι οι σημερινοι? Τιποτε δεν κανω καν τον κοπο να ακουσω τι παιζεται σημερα. Ειμαι σιγουρος οτι θα ειναι σκουπιδια. Μερικοι μπορει με τον θανατο του να νιωθουν τυψεις για την απρριπτικοτητα τους (σε αυτο συνεβαλε και η ανυπαρκτη προσωπικοτητα του με τις abnormal τασεις της) ολα τα προηγουμενα χρονια και να προσπαθουν να παρουν θετικη σταση απεναντι του κανοντας τους αδεκαστους κριτες αλλα για μενα ο Μιχαλακης ηταν παντα ενας ασημαντος καλλιτεχνης που χορευε ωραια... αλλα που δυστυχως τελικα κοπιαρε αλλους στον χορο.
 
Last edited:
Too marvellous for words.
Μου είναι αδύνατον να διαχωρίσω τον μουσικό από τον showman.
Τον θεωρώ μία φιγούρα-σύμβολο, ανάλογου ειδικού βάρους με τον Charlie Chaplin, τον Fred Astaire, τη Marilyn Monroe, τον Marlon Brando ή τους Beatles.
Θεωρώ πως μαζί του τελείωσε μία ολόκληρη εποχή.
Είχε δουλέψει πάρα πολύ για να βγάλει αυτό που έβγαλε πάνω στη σκηνή, μία διασταύρωση Gene Kelly με Rudolf Nureyev, τραβηγμένη στα άκρα, πασπαλισμένη με αστερόσκονη, εκτοξευμένη στο διάστημα.
Μουσικά, το falsetto του ήταν ανυπέρβλητο, η φωνή και το στιλ Μαύρο μέχρι το μεδούλι. Δεν θα σταθώ στο αν ήταν 'funk' ή αν κάποιοι άλλοι ήταν 'πιο funk' από αυτόν: χάζευα με ανοιχτό στόμα τον τρόπο που δεκαετίες επι δεκαετιών Μαύρης Μουσική (ragtime, swing, gospel, jazz, r'n'r, soul) ζυμώθηκαν μέσα σ αυτό το πέρα για πέρα μοναδικό μουσικό χαρμάνι που ήρθε και κάθισε στο σβέρκο του λευκού mainstream και τάϊσε στα ψάρια όλους τους άλλους, τους λιγότερο ταλαντούχους από αυτόν.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα τελευταία 40 χρόνια, μόνο η Madonna μπορεί να συγκριθεί μαζί του - αλλά αυτή είναι μιά άλλη, εξίσου μεγάλη και ...extravagant ιστορία.
 
Last edited:
και ας μη σπεύσει κάποιος να πεί πως 'ό τι ήταν ο MJ οφείλεται στον Quincy'.
Γιατί μετά, θα πρέπει να απαντήσει μεταξύ άλλων σε ερωτήματα όπως τα εξής:
Ο τι ήταν ο Ελβις, οφείλεται στον Sam Philips;
Ο τι ήταν οι Beatles, οφείλεται στον George Martin;
Ο τι είναι η Madonna, οφείλεται στους παραγωγούς που είχε κατά καιρούς;
Και γιατί αυτοί οι παραγωγοί δεν επανέλαβαν και με άλλους καλλιτέχνες έστω και ένα μικρό κλάσμα αυτών που έκαναν με τους παραπάνω;
 
1. και ας μη σπεύσει κάποιος να πεί πως 'ό τι ήταν ο MJ οφείλεται στον Quincy'.
Γιατί μετά, θα πρέπει να απαντήσει μεταξύ άλλων σε ερωτήματα όπως τα εξής:
2. Ο τι ήταν ο Ελβις, οφείλεται στον Sam Philips;
3. Ο τι ήταν οι Beatles, οφείλεται στον George Martin;
4. Ο τι είναι η Madonna, οφείλεται στους παραγωγούς που είχε κατά καιρούς;
Και γιατί αυτοί οι παραγωγοί δεν επανέλαβαν και με άλλους καλλιτέχνες έστω και ένα μικρό κλάσμα αυτών που έκαναν με τους παραπάνω;

1. όχι και ό,τι, αλλά εν πολλοίς ναι, διότι χωρίς τον μαύρο παραγωγό θα είχε γίνει εξ αρχής η μπούρδα των τελευταίων δίσκων dangerous κλπ
2. Τραγουδιστικά και εμφανισιακά όχι. Το άβουλο "τέρας" που κατέληξε τον Αύγουστο του 77 ναι. οφείλεται στον συνταγματάρχη
3. Μέχρι το 1965 σε μεγάλο βαθμό
4. Ναι. Οι καλύτεροι δίσκοι της ήταν εκείνοι με τους άξιους παραγωγούς. Οι άλλοι απλώς έτρεξαν με το μομέντουμ...
 
Eντάξει και ο Εlvis κλεφταράς ήταν ,μη το κάνουμε θέμα τώρα, θεωρώ πάντως πιο original τον Μαυρόασπρο.
Και οι δύο ,με την ταλεντάρα τους ,πάτησαν πάνω στις ρίζες και έγιναν αυτό που έγιναν.
Και βέβαια μη ξεχνάμε τη βιομηχανία από πίσω τους.
Σεβασμός εννοείται αλλά προσωπικά θεωρώ μεγαλύτερους θρύλους τους Sonics, τον Sly (Mήτσο μαζί σου), τον Νονό, τον Chuck Berry,τον Bo Diddley, τον Little Richards, τον Fats Domino κ.τ.λ.

Το εκπληκτικό για μένα είναι ότι ο Elvis ''πήρε'' την απαγορευμένη μαύρη μουσική των καταγωγίων και την έφερε σε mainstream λευκά ακροατήρια και ο Jackson εκτός από την επιθυμία του να γίνει άσπρη Diana Ross, ''άσπρισε'' και την μουσική των προγόνων του φτιάχνοντας ένα crossover δημιούργημα.

Και οι δύο τα κατάφεραν χρησιμοποιώντας πολύ και το σώμα τους (κοινό χαρακτηριστικό).

Υ.Γ. Και για τις δύο περιπτώσεις ,είμαι με τους Αφροαμερικάνους.
 
1. όχι και ό,τι, αλλά εν πολλοίς ναι, διότι χωρίς τον μαύρο παραγωγό θα είχε γίνει εξ αρχής η μπούρδα των τελευταίων δίσκων dangerous κλπ
2. Τραγουδιστικά και εμφανισιακά όχι. Το άβουλο "τέρας" που κατέληξε τον Αύγουστο του 77 ναι. οφείλεται στον συνταγματάρχη
3. Μέχρι το 1965 σε μεγάλο βαθμό
4. Ναι. Οι καλύτεροι δίσκοι της ήταν εκείνοι με τους άξιους παραγωγούς. Οι άλλοι απλώς έτρεξαν με το μομέντουμ...

Κάθε pop-φαινόμενο έχει ακμή και παρακμή και τα πολύ μεγάλα από αυτά διαρκούν λίγο γιατί μοιάζουν με κεριά που καίγονται και από τα δύο άκρα ταυτόχρονα. Η παράνοια είναι καθημερινή κατάσταση, κατά κανόνα μιλάμε για 20χρονα παιδιά -άντε: 20χρονα και κάτι- τα οποία ξαφνικά βρίσκονται με όλο τον κόσμο απλωμένο στα πόδια τους. Δεν το κρατάς εύκολα το μυαλό σου στη θέση του όταν όλοι γύρω σου σου λένε ότι είσαι Θεός, οι καταθέσεις σου εκτινάσσονται sky-high και σε ποθεί περίπου ολόκληρο το έτερο φύλο σαν τρελό.
Συμπληρωματικά τώρα:
2. Οφείλεται εν μέρει σε όλα τα παραπάνω συν την ολοκληρωτική απώλεια από μέρους του, κάθε είδους ελέγχου πάνω στη ζωή του, στις αποφάσεις του, στον καλλιτεχνικό του προσανατολισμό.
3. Λάθος κατά την ταπεινή μου γνώμη: το Strawberry Fields Forever, χωρίς τον George Martin, δεν θα ήταν ποτέ αυτό που είναι. Μπορώ να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα.
4. Η Madonna έχει τουλάχιστον 6 κορυφαία pop-albums μεταξύ των οποίων και τον πιο σπουδαίο ποπ-δίσκο που βγήκε στη δεκαετία του '90, το Erotica (γνώμη μου πάντα). Είναι workaholic του κερατά. Εχω ακούσει του κόσμου τις κουταμάρες από φίλους κατά καιρούς. Οπως ότι 'δεν θα το έκανε χωρίς αυτούς τους συγκεκριμένους παραγωγούς', 'το φαινόμενο οφείλεται στο "καταραμένο" MTV' κλπ κλπ
Το ερώτημά μου παραμένει: γιατί αυτοί οι παραγωγοί δεν πλησίασαν καν το επίπεδο της δουλειάς τους μαζί της σε οτιδήποτε άλλο έκαναν, πριν ή μετά;
Το MTV ήταν ανοιχτό μόνο γι αυτήν; Γιατί όχι και για κάποιους άλλους;

Επιμένω πως δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο στην επιτυχία του MJ και της Madonna.
Και στις 2 περιπτώσεις, αυτή έχει έρθει μετά από πάρα πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς σε συνδυασμό με ταλέντο πολύ πέραν του συνηθισμένου.
 
Εγώ βλέποντας τον Michael Jackson να χορεύει πάντως κόμπλαρα. Δεν πίστευα ότι μπορεί άνθρωπος να χορεύει έτσι. Και κόπια να είναι - που πιστεύω ότι δεν είναι με τίποτα - ο άνθρωπος έχει δουλέψει πάρα πολύ.

Σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα είναι λογικά και αναμενόμενα. Οι επιτυχίες είναι προϊόντα πρώτα δουλειάς, μετά ταλέντου και μετά θράσους, τρόπου έκφρασης,κλπ.
 
Για να ολοκληρωσω την αποψη μου... ο Μιχαλης ηταν το βαρυ οπλο του MTV για να κυριαρχησει με την εικονα στη πορεια της μουσικης βιομηχανιας. Παντα η εικονα ειχε το ρολο της αλλα ηταν η πρωτη φορα που λαμβανε ισαξια με τη μουσικη θεση στο τραγουδι. Δεν εχει σημασια ομως ουτε αυτο... το παραβλεπω.
Αν αναλυσω τον Μιχαλακη αυτον καθ αυτον θα δω εναν τραγουδιστη χωρις φωνη. Ναι μονο τα συριχτα ουρλιαχτα και οι κραυγουλες δεν ειναι μουσικη. Γενικα στην funk (και οχι μονο) η κραυγη ειχε τη θεση της αλλα να μην εχεις καθολου φωνη και να πετας διαρκως ουρλιαχτα νομιζω ηταν πρωτοποριακο (εκει δεχομαι την πρωτοπορια). Προσοχη μη συγκρινουμε αυτο το ανυπαρκτο με τον James Brown.
Παμε στα τραγουδια. Μετριοτης μετριοτητων τα παντα μετριοτης. 5-6 τραγουδια του εμειναν να παιζονται (πολυ αραια και που). Και ειμαι σιγουρος οτι σε μερικα χρονια (αφου φυγει και το μικρο κυμα των διασκευων) δεν θα ακουγονται καθολου. Δεν νομιζω οτι στο μελλον θα βαζει καποιος να ακουσει Μιχαλακη με την ιδια λογικη που θα βαζει Beatles, Doors, Led Zeppelin, Santana κλπ. Θα ακουγονται μαζι με τις κατασκευες της Μαντονα σε αναλογες περιστασεις (καμμια καφετερια, κανενα καλοκαιρινο μπαρακι κλπ). Τα μπιλμπορντ δεν ειχαν σημασια ουτε το 60 ουτε το 80 ουτε το 2010. Αρα ποσως ενδιαφερει τι πουλησε, τι γκραμυ πηρε και ολα τα σχετικα.
Παμε στο χορο. Μονιμως ο Μιχαλης παρουσιαζονταν σαν σοουμαν και οι θαυμαστες του δεν τον μιμουνταν στο τραγουδι αλλα στο χορο. Εδω εγκειται η δυναμη της εικονας της τηλεορασης. Εκαναν τον χορο ισαξιο ισως και σημαντικοτερο κομματι του σοουμαν απο τη φωνη. Οταν λοιπον διαπιστωνουμε οτι δεν υπηρχε τιποτε το πρωτοτυπο στον χορο του αλλα ολα σχεδον ηταν κοπια ο βασιλιας μενει γυμνος.
Αγαπαω πολυ την μαυρη μουσικη και την funk. Αλλα θεωρω τον Μιχαλακη την σηψη της funk, της disco και της pop. Θα μου πειτε αν ειναι αυτος σηψη τι ειναι οι σημερινοι? Τιποτε δεν κανω καν τον κοπο να ακουσω τι παιζεται σημερα. Ειμαι σιγουρος οτι θα ειναι σκουπιδια. Μερικοι μπορει με τον θανατο του να νιωθουν τυψεις για την απρριπτικοτητα τους (σε αυτο συνεβαλε και η ανυπαρκτη προσωπικοτητα του με τις abnormal τασεις της) ολα τα προηγουμενα χρονια και να προσπαθουν να παρουν θετικη σταση απεναντι του κανοντας τους αδεκαστους κριτες αλλα για μενα ο Μιχαλακης ηταν παντα ενας ασημαντος καλλιτεχνης που χορευε ωραια... αλλα που δυστυχως τελικα κοπιαρε αλλους στον χορο.

Πιθανόν να αισθάνεσαι ότι ο MJ άδικα είναι εκεί που είναι στα μάτια του κόσμου. Το χω πάθει κι εγώ με άλλες μπάντες (Beatles...το πιο εύκολο παράδειγμα που μπορώ να σου δώσω). Άλλο να μην χωνεύεις κάποιον και άλλο να του τρως το δίκιο του. Δηλαδή οποιοσδήποτε που κάνει εξάσκηση μπορεί να χορεύει έτσι κατα τη γνώμη σου? Γιατί αν ήταν έτσι δε θα περπατάγαμε. Μόνο θα χορεύαμε.

Και όσο για τον ήχο θα συμφωνήσω με κάτι που διάβασα πιο πάνω:η pop σαν είδος είναι short lived. Αλλάζει με τους ρυθμούς που αλλάζει και η μόδα. Η θεματολογία της είναι fixed και το νόημα της είναι σταθερά επιφανειακό. Και να θυμίσω ότι πάρα πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που ο θάνατος τους ή των μελών τους βοήθησε στο να ακούγονται ακόμα και σήμερα - janis joplin, doors κ.α πολλοί. Οπότε μπορεί το αποτέλεσμα σε δέκα χρόνια από τώρα να είναι το αντίθετο απ αυτό που προσδοκείς και να ακούγεται ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος θα δείξει...
 
Μην κομπλάρετε μπροστά σε τίποτα...Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τις δισκογραφικές,όλο και κάτι θα σκαρφισθουν για να πουλήσουν...Την έρμη Gaga μόνο στο διάστημα δεν την έχουν στείλει ακόμα....Ο Μιχαλαρας κυκλοφορούσε με τις ομπρέλες μαύρος άνθρωπος καλοκαιριάτικα και πετούσε μωρά απ τα μπαλκόνια....

Χωρίς τα εφέ σε θέλω...Καλοί οι χοροί και τα πανηγύρια αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα και σκορπίσει ο κόσμος,αυτό που κυρίως μένει πίσω είναι αυτό που λέμε ''Pig Stye''.....
 
Πιθανόν να αισθάνεσαι ότι ο MJ άδικα είναι εκεί που είναι στα μάτια του κόσμου. Το χω πάθει κι εγώ με άλλες μπάντες (Beatles...το πιο εύκολο παράδειγμα που μπορώ να σου δώσω). Άλλο να μην χωνεύεις κάποιον και άλλο να του τρως το δίκιο του. Δηλαδή οποιοσδήποτε που κάνει εξάσκηση μπορεί να χορεύει έτσι κατα τη γνώμη σου? Γιατί αν ήταν έτσι δε θα περπατάγαμε. Μόνο θα χορεύαμε.

Και όσο για τον ήχο θα συμφωνήσω με κάτι που διάβασα πιο πάνω:η pop σαν είδος είναι short lived. Αλλάζει με τους ρυθμούς που αλλάζει και η μόδα. Η θεματολογία της είναι fixed και το νόημα της είναι σταθερά επιφανειακό. Και να θυμίσω ότι πάρα πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που ο θάνατος τους ή των μελών τους βοήθησε στο να ακούγονται ακόμα και σήμερα - janis joplin, doors κ.α πολλοί. Οπότε μπορεί το αποτέλεσμα σε δέκα χρόνια από τώρα να είναι το αντίθετο απ αυτό που προσδοκείς και να ακούγεται ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος θα δείξει...

το να θεωρείς ότι η διαχρονικότητα ορισμένων καλλιτεχνών και των έργων τους οφείλεται στον πρόωρο θάνατο τους ή του ηγετικού τους μέλους και όχι στην αξία της μουσικής τους καθαυτής είναι συμπέρασμα μάλλον κάποιου εκτός του μουσικού χώρου παρά κάποιου εντός. Αλλωστε ο χρόνος έδειξε γι αυτούς ήδη .
 
Πρέπει ως κλαμπ να ανανεωθούμε ...

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, της θερινής ραστώνης ενοχοποιουμένης ή όχι, ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια .... βινύλια βέρσους σι-ντις, αποκαθήλωση βασιλιάδων, κλπ. κλπ. Δεν αφήνω βέβαια την αφεντιά μου απ' έξω, όταν ανακυκλώνω της μαλεροϊστορίες μου ή τις άλλες εμμονές μου ...

Ουδένα ονόμασε η ιστορία βασιλιά, μέγα, πρίγκηπα, κλπ. στα καλά καθούμενα ... για όσους το έκανε, άξιζαν πραγματικά τον κόπο ....
 
Κάθε pop-φαινόμενο έχει ακμή και παρακμή και τα πολύ μεγάλα από αυτά διαρκούν λίγο γιατί μοιάζουν με κεριά που καίγονται και από τα δύο άκρα ταυτόχρονα. Η παράνοια είναι καθημερινή κατάσταση, κατά κανόνα μιλάμε για 20χρονα παιδιά -άντε: 20χρονα και κάτι- τα οποία ξαφνικά βρίσκονται με όλο τον κόσμο απλωμένο στα πόδια τους. Δεν το κρατάς εύκολα το μυαλό σου στη θέση του όταν όλοι γύρω σου σου λένε ότι είσαι Θεός, οι καταθέσεις σου εκτινάσσονται sky-high και σε ποθεί περίπου ολόκληρο το έτερο φύλο σαν τρελό.
Συμπληρωματικά τώρα:
2. Οφείλεται εν μέρει σε όλα τα παραπάνω συν την ολοκληρωτική απώλεια από μέρους του, κάθε είδους ελέγχου πάνω στη ζωή του, στις αποφάσεις του, στον καλλιτεχνικό του προσανατολισμό.

χμμμ...και ποιός του έφερνε τις ..μωρές παρθένες στα πόδια του? ποιός ήταν εκείνος που έλεγε δεν ξέρω τι κάνει ο κύριος πρόεδρος αλλά ο κύριος Ελβις δεν τραγουδάει για κανέναν δωρεάν?


3. Λάθος κατά την ταπεινή μου γνώμη: το Strawberry Fields Forever, χωρίς τον George Martin, δεν θα ήταν ποτέ αυτό που είναι. Μπορώ να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα.

σαφέστατα και επίσης το ίδιο και για τα άλλα παραδείγματα. Απλά το σταμάτησα στο 65 για να μην σε ...προκαλέσω πολύ...

4. Η Madonna έχει τουλάχιστον 6 κορυφαία pop-albums μεταξύ των οποίων και τον πιο σπουδαίο ποπ-δίσκο που βγήκε στη δεκαετία του '90, το Erotica (γνώμη μου πάντα). Είναι workaholic του κερατά. Εχω ακούσει του κόσμου τις κουταμάρες από φίλους κατά καιρούς. Οπως ότι 'δεν θα το έκανε χωρίς αυτούς τους συγκεκριμένους παραγωγούς', 'το φαινόμενο οφείλεται στο "καταραμένο" MTV' κλπ κλπ
Το ερώτημά μου παραμένει: γιατί αυτοί οι παραγωγοί δεν πλησίασαν καν το επίπεδο της δουλειάς τους μαζί της σε οτιδήποτε άλλο έκαναν, πριν ή μετά;
Το MTV ήταν ανοιχτό μόνο γι αυτήν; Γιατί όχι και για κάποιους άλλους;

ούτε το ερότικα ούτε το κονφέσιονς ήταν σοβαρά άλμπουμ...
οι παραγωγοί έλαμψαν (και αντίστοιχα έκαναν το αστέρι τους να λάμψει κι άλλο) στο Like a virgin και στο Ray of light. Εκί μόνο μπορούσε κανείς να καταλάβει τί μπορεί να κάνει η Μαντόνα...

Επιμένω πως δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο στην επιτυχία του MJ και της Madonna.
Και στις 2 περιπτώσεις, αυτή έχει έρθει μετά από πάρα πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς σε συνδυασμό με ταλέντο πολύ πέραν του συνηθισμένου.


τώρα σχετικά με το ερώτημα γιατί όχι σε άλλους...
η απάντηση είναι σχετικά απλή:
it takes two to tango...
με τη μόνη διαφορά ότι ο τραγουδιστής πάντα κλέβει τη δόξα κι από τον κιθαρίστα (πχ πειρατής) και από τον παραγωγό φυσικά...
 
Πρέπει ως κλαμπ να ανανεωθούμε ...

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, της θερινής ραστώνης ενοχοποιουμένης ή όχι, ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια .... βινύλια βέρσους σι-ντις, αποκαθήλωση βασιλιάδων, κλπ. κλπ. Δεν αφήνω βέβαια την αφεντιά μου απ' έξω, όταν ανακυκλώνω της μαλεροϊστορίες μου ή τις άλλες εμμονές μου ...

Ουδένα ονόμασε η ιστορία βασιλιά, μέγα, πρίγκηπα, κλπ. στα καλά καθούμενα ... για όσους το έκανε, άξιζαν πραγματικά τον κόπο ....

:worshippy:
 
το να θεωρείς ότι η διαχρονικότητα ορισμένων καλλιτεχνών και των έργων τους οφείλεται στον πρόωρο θάνατο τους ή του ηγετικού τους μέλους και όχι στην αξία της μουσικής τους καθαυτής είναι συμπέρασμα μάλλον κάποιου εκτός του μουσικού χώρου παρά κάποιου εντός. Αλλωστε ο χρόνος έδειξε γι αυτούς ήδη .


Είσαι λάθος κατ εμέ. Κι αυτό γιατί αναφέρομαι περισσότερο στην ''ηρωποίηση'' των καλλιτεχνών που γεμίζουν με τις αφίσες τους παιδικά δωμάτια. Ας πούμε η Janis Joplin, ο Kurt Cobain, ή ο Sid Vicious έχουν τόσο μεγάλη μουσική αξία όσο τους δίνεται? Αμφιβάλλω...

Χώρια που την ευφυία του μέσου ατόμου δε τη θεωρώ ικανή να κατανοήσει τη μουσική αξία - και ειδικά τους Έλληνες. Τα κοριτσάκια στην Ελλάδα άρχισαν να ακούν Doors μετά το 71 και αυτό γιατί ο Morrison ήταν ωραίο παιδί. Όσο για τα αγόρια, έτρεχαν πίσω απ τις γκόμενες κι άκουγαν Doors αλλά πριν ήταν σκληροί που ακούγαν μόνο Steppenwolf και Deep Purple και αποκαλούσαν τους Doors 'φλώρους'. Αρα δε ξέρουν οι περισσότεροι τι ακριβώς ακούν. Το μόνο που ξέρουν είναιότιτους αρκεί να ακούγεται ότι είναι μεγάλος και να υπάρχει ένα δράμα από πίσω.

Ότι και να κάνει ο καλλιτέχνης αυτός που τον κρίνει είναι το κοινό. Αν το κοινό δεν ξέρει, η μουσική βιομηχανία επιλέγει πότε θα του δώσει ν ακούσει τι. Ένας Θεός ξέρει πόσα έχου πουλήσει αυτοί οι χαρτογιακάδες εξ αιτίας του θανάτου του Jim. Μέχρι το 71 γινόταν χαμός και τα μουσκάρια χρειάστηκε να λήξει η παράσταση για να αρχίσουν ν ακούνε Doors. Ποια αναγνώριση της μουσικής αξίας εννοείς?
 
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα τελευταία 40 χρόνια, μόνο η Madonna μπορεί να συγκριθεί μαζί του - αλλά αυτή είναι μιά άλλη, εξίσου μεγάλη και ...extravagant ιστορία.

Κάνουμε και λίγη πλακίτσα να περάσει η ώρα να γκρινιάζει κι ο Δημοκηδής :popcorn:
 
Κάνουμε και λίγη πλακίτσα να περάσει η ώρα να γκρινιάζει κι ο Δημοκηδής :popcorn:

γιατί βρε?
δεν ισχύει?
ή υπάρχει άλλος έστω πιό κοντά?