Τα περισσότερα dac-chip (αν όχι όλα) χρησιμοποιούν δύο ειδών διασυνδέσεις τη Left/Right Justified και την i2s.
H χρήση διασύνδεσης i2s στην ουσία παρακάμπτει ένα ολόκληρο στάδιο μετατροπής σε σχέση με την spdif.
Η spdif μεταφέρει το σήμα ενιαίο δηλαδή και τα δεδομένα και το χρονισμό, θα πρέπει λοιπόν από την πλευρά του player να υπάρχει ένας πομπός spdif και από την πλευρά του dac ένας δέκτης spdif ο οποίος με τη σειρά του θα στείλει το σήμα στο dac-chip - στην πλειονότητα - με i2s φορμά.
Η i2s διασύνδεση είναι πιο πιουρίστικη - αν και έχει περιορισμούς - και στην ουσία το σήμα μεταφέρεται διαχωρισμένο και όχι αυτούσιο προς το dac. Γλιτώνουμε στην ουσία ένα ολόκληρο στάδιο μετατροπής με ότι μπορεί να σημαίνει ακουστικά. Συνήθως η πιο πετυχημένη πρακτική στο audio είναι η χρήση όσο των δυνατών πιο απλούστερων κυκλωμάτων και μετατροπών (λιγότερη παρέμβαση στο σήμα).
Η spdif ως διασύνδεση κάνει δύο φορές τη μετατροπή του i2s δηλ. παραλαμβάνει δεδομένα σε μορφή i2s, τα ενοποιεί σε σήμα, τα στέλνει στο dac όπου και πάλι μετατρέπονται σε i2s (στην πλειονότητα) για να οδηγηθούν στο dac-chip.
Φυσικά η i2s δεν είναι plug & play λύση, δεν υπάρχει ουσιαστική συμφωνία του πρωτοκόλλου, όπως είπε ο Βασίλης ο τερματισμός των αντιστάσεων ποικίλλει και χρειάζεται σωστή προσαρμογή και από τις δύο πλευρές. Αυτά όμως είναι τα καλά του diy, ο πειραματισμός και η προσαρμογή και νομίζω σωστά αρμενίζουμε...
Πιθανόν επίσης να διάγουμε μια παιδική ηλικία των μετατροπέων usb->i2s, τα οποία ωριμάζουν με το χρόνο και τη δοκιμή. Ο χρόνος θα δείξει εάν τελικά η διασύνδεση i2s θα επικρατήσει στα diy ή όχι.