Πάντως νομίζω ότι στη συγκεκριμένη κουβέντα το θέμα δεν είναι κατά πόσο ένας παιδεραστής (ή αντιστοίχως ένας δολοφόνος, ρατσιστής, φασίστας ή οτιδήποτε άλλο) μπορεί παράλληλα με τη διαστροφή του να παράγει μεγάλη Τέχνη. Αυτό είναι κάτι στο οποίο θεωρώ ότι όλοι συμφωνούμε (βάσει όσων διάβασα αν μη τι άλλο), και η ίδια η ιστορία το αποδεικνύει με πολλά παραδείγματα.
Το θέμα που προκύπτει, για μένα, είναι το κατά πόσο κάποιος πιστοποιημένα επικίνδυνος άνθρωπος (δολοφόνος, παιδεραστής ή ό,τι άλλο) μπορεί να απολαμβάνει ασυλία στην κοινωνία σήμερα λόγω του καλλιτεχνικού του έργου. Ή αλλιώς, το κατά πόσο μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας πιστοποιημένος δολοφόνος, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ως προς τον κίνδυνο για τους γύρω του, επειδή έχει τα φόντα να δημιουργήσει κάτι εξαιρετικό. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα είναι όχι το πως θα αναγνωρίσουμε ή όχι μια ιδιοφυία μετά θάνατον, αλλά το τι θα κάνουμε με ανθρώπους που κυκλοφορούν σήμερα γύρω μας.
Ειλικρινά δεν μπορώ να πάρω θέση σ'αυτό, δεδομένου ότι θεωρώ τη μουσική ως τη μισή μου ζωή, και, αν μιλούσαμε ας πούμε για μια ιδιοφυία όπως αυτή του Mahler, θα προτιμούσα να κυκλοφορεί γύρω μου με κίνδυνο να με σκοτώσει, αν ανήκε σ'αυτή την κατηγορία, παρά να του στερηθεί η ευκαιρία να γράψει όσα έγραψε. Ή, για να το θέσω σε σημερινά δεδομένα, αν κάποιος μου έλεγε ότι ο Abbado είναι ψυχασθενής και επικίνδυνος, θα του απαντούσα πως δεν με απασχολεί. Σε άλλους καλλιτέχνες, ή σε άλλες Τέχνες, μπορεί αν σκεφτόμουν ανάποδα..
