Καλημέρα κι από μένα.
Εμείς δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τι είναι παράνομο και τι όχι. Υπάρχουν νόμοι και συμβάσεις και ειδικοί για να το κάνουν αυτό. Μπορούμε βέβαια να μιλάμε για το τι είναι ηθικό και τι όχι.
Το θέμα της γενικότερης πειρατείας αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα. Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι αντιμετώπισής του και ο πιο αποδοτικός έχει να κάνει με την τιμολογιακή πολιτική. Αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι πλήττονται από αυτήν και μερικοί προσπαθούν να ισοσκελίσουν τις απώλειες με αυτόν τον τρόπο. Βέβαια αυτή είναι μια συζήτηση πολύ μεγάλη και δεν αφορά το παρών θέμα.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, είναι απαράδεκτο κι αγγίζει τα όρια της ηλιθιότητας, το γεγονός του να δημιουργείς πρόβλημα σε καθ' όλα νόμιμους κατόχους της υπηρεσίας στη καραμέλα της πάταξης της πειρατείας. Πολλές παγκόσμιες και μεγάλες εταιρίες από όλους τους χώρους, πήραν κατά καιρούς διάφορα μέτρα, χωρίς όμως να επηρεάζονται οι νόμιμοι χρήστες. Το τελευταίο έχει να κάνει και με αυτό που λέμε "υπόληψη".
Μια έννοια που στη χώρα μας έχει εξαφανιστεί από τον επιχειρηματικό κόσμο και παίρνει τη θέση της ο όρος "εξαπάτηση". Αδύναμες οργανώσεις καταναλωτών και υποθέσεις που εκδικάζονται μετά από 5ετίες δημιουργήσαν ένα κλίμα με ανεξέλεγκτους παρόχους και απογοητευμένους πελάτες. Σε αυτά βέβαια προσθέτουμε και την έννοια "ανταγωνισμός", η οποία πλέον λειτουργεί ως καρτέλ.
Στην εποχή την οποία διανύουμε, βομβαρδισμένοι από καταναλωτικά αγαθά (αγαθά

και μια ελεύθερη αγορά, ένα από τα πολλά που αλλάξαν την παγκόσμια οικονομία ήταν η "ελεύθερη βούληση" το δικαίωμα της επιλογής μέσω των ανταγωνιστικών προϊόντων. Άσχετα αν το τελευταίο έχει αλλάξει πολύ και είναι πλέον κατευθυνόμενο, παρατηρούμε στη χώρα μας ένα φαινόμενο ολικής οπισθοδρόμησης "χαϊλαντερισμού", το ότι στο τέλος θα μείνει μόνον ένας.
Μπορεί σε κάποιους τα 60 να είναι λίγα, αλλά σε κάποιους άλλους πολλά. Σε ένα μέσο σπίτι, υπάρχουν διάφορες τηλεοράσεις, παιδί, ίσως καμιά γιαγιά και πάντα εμείς που ζητάμε το κάτι παραπάνω. Όπως και με τις dsl και γενικότερα ευρυζωνικές συνδέσεις το τοπίο στην έναρξή τους ήταν θολό και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα έτσι θα περίμενε κανείς να γίνει και στο θέμα της συνδρομητικής τηλεόρασης.
Θα ήταν αδιανόητο για κάποιον να είχε internet μόνο σε έναν υπολογιστή μέσα στο σπίτι. Το ίδιο ισχύει και για τη τηλεόραση. Θα ήταν επίσης αδιανόητο να μην μπορεί κανείς να αγοράσει εξοπλισμό της επιλογής του. Το ίδιο ισχύει και για την τηλεόραση. Είναι σαν να μου λέτε να πάρει απόφαση ο εκάστοτε πάροχος και να κλειδώνει τη σύνδεσή σας για παραπάνω αιτήματα από 4 MAC! Προσθέστε το γεγονός του εξοπλισμού ξανά.
Όπως λοιπόν οι περισσότεροι ούτε για πλάκα σκέφτονται ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ακριβώς με την ίδια λογική σκέφτονται και όλοι αυτοί που κάνουν το λεγόμενο "home sharing". Παράνομο; Δεν γνωρίζω. Ανήθικο; Όχι!
Όπως έλεγα λοιπόν, στο μέσο σπίτι, ο πιτσιρικάς θέλει να βλέπει παιδικά, η γιαγιά ζωάκια και ο πατέρας τους αγώνες την Κυριακή. Ο πιο ψαγμένος ανοίγει και 2ο, ίσως και 3ο και 4ο δορυφόρο για να βλέπει τα πάντα. Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αγοράσει (όχι κλέψει) δέκτες της αρεσκείας του καθ'όλα νόμιμους και να χρησιμοποιήσει λογισμικά (ανοιχτά) καθ'όλα νόμιμα. Όμως η πολιτική της εταιρίας είναι αντίθετη. Ο πελάτης δεν πρέπει να έχει δικαιώματα, ότι του δώσουμε, όσο του το δώσουμε.
Για το οικονομικό κομμάτι δε θα μιλήσω, γιατί είναι και οι καιροί μας τέτοιοι που θα βγούμε εκτός του παρόντως νήματος.
Τέλος, ένα δημόσιο αγαθό δεν αποτελεί επιλογή με οικονομικά κριτήρια.
Υ.Γ. Θα ανέφερα και πολλά παραδείγματα, αλλά θα γινόμουν πάρα πολύ κουραστικός.