Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Απάντηση: Re: Περί Σαββόπουλου...
Αδερφέ, τα έγραψες όλα, όπως ακριβώς ήθελα να τα πώ :a0210:
Ο ένας ήταν νάρκισσος, ο άλλος τζάνκι, ο άλλος παιδεραστής, ο άλλος σοδομιστής, ο άλλος φιλοχρήματος, ο άλλος βίαιος, ο άλλος χαμαιλέοντας, ο άλλος ιδιοτελής, ο, ο, ο, ... όλοι δήλωναν ροκ και αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης της μουσικής. Για κείνο που τους μνημονεύουμε είναι σίγουρα το έργο τους και γι' αυτό που συμβολίζουν ή σηματοδότησαν. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Οι βαθύτερες προθέσεις του καθενός είναι άγνωστες ακόμη κι αν τις "εξομολογείται" και τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από την ευρύτερη στάση του, γίνονται διαφορετικά αντιληπτά από τον καθένα μας.
Ο Σαββόπουλος, πρόσφερε τέσσερα έργα (Φορτηγό, Το περιβόλι του τρελού, Μπάλλος, Βρώμικο ψωμί) για τα οποία εγώ του χρωστάω και οπωσδήποτε δεν λέω πως πρέπει να το κάνετε και σεις. Όχι το νήμα δεν ανοίχτηκε για εκθειασμό και αγιοποίηση, αλλά για να στεγάσει σκέψεις και οπτικές που δεν είχαν θέση στα 'Μουσεία'. Και ακριβώς επειδή το 'αλλά' έχει τέτοια σημασία, για μένα προσωπικά αυτό του Σαββόπουλου είναι ανάξιο σχολιασμού μπροστά στο 'αλλά' μιας ολόκληρης ροκ γενιάς που οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο και έφτασε στο σημείο να βγάζει πλανητάρχες τύπου Τραμπ. Ή το 'αλλά' ολόκληρων κοινωνιών που ζυμώθηκαν κάτω από καθεστώτα υπαρκτού σοσιαλισμού και είναι σήμερα υπέρμαχοι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Όλα φίλε μου, ήταν πάντα θέμα οπτικής και τα δυιστικά υπεραπλουστευμένα τερτίπια αδυνατούσαν να εξηγήσουν.
Αχ, τώρα για το τι είναι ροκ, επίτρεψέ μου να λέω την άποψή μου με τον τρόπο μου σ' αυτές τις κουραστικές παλιοπαρουσιάσεις μου.
Σπυράκο, το φιλικά, μεταξύ φίλων δεν το λέμε γιατί εννοείται...
Φιλιά
ΥΓ. Τα πουλιά της δυστυχίας - 1965
Ξέρω κάτι πουλιά
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά
πουλιά της δυστυχίας
ζουν σε χώρα συμφορά,
όπου αρρώστια κυβερνά
το αίμα και τη στάχτη
κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ,
κι αρχίζει ατέλειωτη η γρια βροχή,
φτάνουν στην πόλη τα πουλιά
στις στέγες στα παράθυρα
κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
τελειώνει όμως η βραδιά
σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά
γυρνούν στην εξορία
και η βροχή καλή γιαγιά
καλλιεργεί ψιχαλιστά
τα ίδια παραμύθια
ό, τι καλό κι αν μου χαρίσετε
εγώ θα φύγω πάλι
γιατί αγαπώ κάτι πουλιά,
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας.
Αυτό και μόνο να είχε γράψει και να πούλησε μετά την ψυχή του στο διάβολο, εμένα θα μου αρκούσε...
Είναι τόσο δυνατό το συναίσθημα και τόσο πια δικό μου που η γήινη, σαρκική, ελαττωματική σύμβαση του δημιουργού του εκλείπει. Δεν ξέρω να το πω καλύτερα...
Αδερφέ, τα έγραψες όλα, όπως ακριβώς ήθελα να τα πώ :a0210: