Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ποδήλατο!
ποιο ήταν το σωστό υψος? Για να σε ενοχλούσε, αν ήταν σωστό, τοτε 100% δεν έφταιγε το ύψος αλλα κάτι αλλο! (η σελλα, το μέγεθος του ποδηλάτου, υπόλοιπες ρυθμίσεις η ακόμα και το σώμα σου σε περίπτωση που υπάρχει ανισοσκελια!). Οι γέροι μας πήγαιναν απο το σπιτι στο περίπτερο, ναι εκεί δεν πιθανόν δεν παθαίνεις τίποτα
Αν κάνεις ομως ποδήλατο λιγο πιο προπονητικά-αγωνιστικά (ειδκά σε κούρσα που τα χιλιόμετρα μπορεί να φτάσουν και τα 100 σε μια προπόνηση, μην μιλήσω για brevets που τα 200-400 ειναι συνηθισμένα!), εκεί το ποδήλατο πρέπει να κουμπώσει καλά πανω σου, αλλιώς τον ήπιες! οι πόνοι θα ειναι πολλοί, η απόδοση μικρότερη!
θέλω να καταλήξω στο οτι: αν δεν εχεις το ποδήλατο για να πηγαίνεις να πάρεις τσιγάρα, τότε δεν υπάρχει λογος κάποιος να κάνει με λάθος ποδήλατο / ρυθμίσεις και ας μην ειναι PRO! δεν ειναι προνόμιο των επαγγελματιών το bike fitting. Στην εποχή μας με 2 κλικ εχεις μπροστά σου υπέροχους οδηγούς για bike fitting ,συμβουλές, διατροφή κτλ. Ενα
λάθος ποδήλατο συνήθως θα
αποθαρρύνει κάποιον να κάνει, αφού ούτε θα βολευτεί πάνω του και θα κουράζεται απίστευτα εύκολα!
Σωστός και με σαφώς περισσότερες γνώσεις από εμένα στο θέμα. Έχουμε όμως διαφορετική αφετηρία: Το έχω για να κάνω τις καθημερινές μου δουλειές χωρίς να κινώ αυτοκίνητο, ή να θέλω π.χ 1 ώρα πήγαινε έλα με τα πόδια για μια απόσταση 2-3 χιλιομέτρων.
Το τι με ενοχλούσε είναι -σχετικά- απλό:
Στη συντριπτική πλειοψηφία των σκελετών -εξαιρούνται κάτι τσοπεροειδή που σου σπάζουν τη μέση μετά από το πρώτο 10λεπτο, το σωστό ύψος σέλας σημαίνει ότι στο σταμάτημα ΠΡΕΠΕΙ να γλιστράς λίγο πάνω της για να πατήσεις κάτω και να στηριχτείς με το ένα πόδι. Για κάποιον που κάνει ποδηλασία - χόμπι αυτό είναι αδιάφορο, μιας και βάζει συνήθως 1-2 φορές πόδι κάτω σε κάθε έξοδο.
Για μένα που κυκλοφορώ στην ευρύτερη γειτονιά μου, κάθε 50 μέτρα σταματώ -για να μη με πατήσουν οι "συνάδελφοι" αυτοκινητιστές της συμφοράς.
Κάθε φορά έπρεπε να κάνω την παραπάνω κίνηση. Λόγω τριβής στη σέλα, έστω και κατά 4-5 εκατοστά, άρπαξα ένα σύγκαμα περιωπής - ήταν και Σεπτέμβρης, είχε ζέστη.
Με τη χαμηλωμένη σέλα -πατάω κάτω ΧΩΡΙΣ να μετακινούμαι πάνω της δεξιά αριστερά- όλα εντάξει. Πρόβλημα βέβαια -που σωστά επισήμανες- τα γόνατα.
Λύση: Μέτρια επιβάρυνση. Αν ζορίσεις τον μηριαίο χωρίς να μπορείς να φέρεις το γόνατο σε πλήρη έκταση, όντως θα το πάρεις στο χέρι.
Εν ανάγκη δηλαδή σε ανηφόρα κάντο όπως οι παππούδες: κατέβα και πήγαινέ το στα χέρια.
Δεν έχει καμία σχέση με ποδηλασία ως χόμπι αυτό που κάνω, γι' αυτό και οι συμβουλές των ειδικών -όσο κι αν είναι σωστές στα πλαίσια του χόμπι που λέγαμε- δεν ταιριάζουν σε μένα.
Commuting είναι και η δική μου χρήση βέβαια, αλλά απέχει έτη φωτός από το αντίστοιχο που έκανα περιστασιακά -Μάιο με Σεπτέμβρη- στο Βερολίνο.
Εκεί ήταν πεταλιά και χιλιόμετρο. Η πόλη είναι ταψί, υπήρχαν ποδηλατόδρομοι, μέχρι και φανάρια για τους ποδηλάτες. Ζόρι μηδέν. Οι δε αυτοκινητιστές, εξοικειωμένοι με το φαινόμενο, σε πρόσεχαν.
Γι αυτό και βλέπουμε στις φωτογραφίες να κυκλοφορούν με κάτι απίθανα μονοτάχυτα κάθε ηλικίας πολίτες στο Άμστερνταμ, την Κοπεγχάγη ή τις Βρυξέλλες.
Διαβάζω κάτι σχόλια δικών μας στα φόρα, για το πόσο τους ζηλεύουν που έχουν ποδηλατική κουλτούρα και λοιπές τρίχες κατσαρές. Κάνε την Αθήνα επίπεδη και θα γίνουμε κι εμείς έτσι σε χρόνο μηδέν.
Άλλες ανάγκες, άλλοι κανόνες..
