Απάντηση: Ποια ταινια μόλις ειδατε?
αυτο ειναι το HANA - BI
απο τον Φ Μικελιδη
.
Αναμφισβήτητα, μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αυτά τα εξαίσια, γοητευτικά, γεμάτα ποίηση «Πυροτεχνήματα» του Τακέσι Κιτάνο, δημιουργού της αξέχαστης «Σονατίνας». Βλέποντας την ταινία του Ιάπωνα αυτού δημιουργού καταλαβαίνουμε γιατί ο Κουέντιν Ταραντίνο τον θαυμάζει και έχει επηρεαστεί τόσο απ' αυτόν. Η βία, ο θάνατος, ο κυνισμός ενός συγκεκριμένου χώρου (εδώ της Γιάκουζα) είναι στοιχεία με τη δική τους ξεχωριστή (κινηματογραφικά αναντικατάστατη) γοητεία. Μόνο που σε αντίθεση με τον Ταραντίνο, ο Κιτάνο χρησιμοποιεί τα θέματα αυτά για να ανατρέψει, με ένα μοναδικό τρόπο, τους κανόνες ενός είδους, εκείνου του αστυνομικού θρίλερ, μετατρέποντάς τα σε σχόλιο πικρό πάνω στη ζωή, αλλά και σε αληθινή ποίηση και συναρπαστική ομορφιά. Ενα είδος ελεγείας της μοναξιάς και του θανάτου που χαράσσεται στη μνήμη σου και δεν σε εγκαταλείπει για καιρό αφού έχεις δει (και που θέλεις να ξαναδείς) την ταινία. Μια ταινία με την ίδια «δηλητηριώδη» θα έλεγα ομορφιά που γεύεται κανείς διαβάζοντας τα «Ασματα του Μαλντορόρ» του Λοτρεαμόν.
Η πλοκή είναι σχετικά απλή. Οταν ο αστυνομικός ντετέκτιβ Νίσα (όπως πάντα πρωταγωνιστής ο ίδιος ο Κιτάνο) εγκαταλείπει το φίλο και συνάδελφό του Χόριμπε για να επισκεφτεί την άρρωστη με λευχαιμία γυναίκα του, ο Χόριμπε τραυματίζεται θανάσιμα από έναν γκάνγκστερ. Ενώ αργότερα ένας άλλος συνάδελφός του σκοτώνεται από τον ίδιο γκάνγκστερ, προσπαθώντας να σώσει τον Νίσα. Ο Νίσα, έχοντας τύψεις για τα τραγικά γεγονότα, εγκαταλείπει το αστυνομικό σώμα και για να ξοφλήσει τον τοκογλύφο της Γιάκουζα που του δάνεισε χρήματα και να μπορέσει να πάει την ετοιμοθάνατη γυναίκα του σ' ένα τελευταίο ταξίδι, αποφασίζει να ληστέψει μια τράπεζα.
Ο Κιτάνο χρησιμοποιεί ένα λιτό, απέριττο, κλασικό θα έλεγα στιλ. Με μια κάμερα σχεδόν ακίνητη, όπως ακίνητος, επιβλητικός παραμένει ο ίδιος ο ήρωάς του (φτάνει να θυμηθούμε την έξοχη σκηνή όπου ο Νίσα κάθεται αμίλητος πλάι στο κρεβάτι της άρρωστης γυναίκας του), με σκηνές εκπληκτικής ελλειπτικότητας, όπου η ηρεμία δίνει συχνά τη θέση της σε ξαφνικά ξεσπάσματα βίας, και όπου η μοναξιά των προσώπων (του Νίσα, της γυναίκας του, του ανάπηρου, μετά τον τραυματισμό του, Χορίμπε) παραβάλλεται με την ωμότητα που κυριαρχεί στην κοινωνία, ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα είδος πίνακα που θυμίζει τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές - η ζωγραφική, πρέπει να πω, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ταινίας, με τον ανάπηρο Χόριμπε να στρέφεται σ' αυτήν, ζωγραφίζοντας ζώα και ανθρώπους, τοποθετώντας διάφορα λουλούδια στη θέση των κεφαλιών τους.
Το λουλούδι είναι εξάλλου ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της ταινίας: ο γιαπωνέζικος τίτλος, Hana-Bi, αποτελείται από τη λέξη Hana (=λουλούδι) και Bi (φωτιά), που συνδεδεμένα σημαίνει πυροτεχνήματα. Πυροτεχνήματα στη σκηνή με τον Νίσα να τ' ανάβει για να διασκεδάσει τη γυναίκα του, αλλά και πυροτεχνήματα των όπλων στις συγκρούσεις με τη Mαφία, συμβολίζοντας το θάνατο. Η μοναξιά μπορεί να είναι τρόπος ζωής, αλλά πίσω της δεν υπάρχει μόνο ο θάνατος, υπάρχει και η συμπόνια. Οπως δείχνει η υπέροχη εκείνη σκηνή με το σκληροτράχηλο, ανέκφραστο Νίσα ν' ακουμπά τελικά το κεφάλι του στον ώμο της ετοιμοθάνατης, ευτυχισμένης όμως από το ταξίδι, γυναίκας του. Αν αγαπάτε αληθινά τον κινηματογράφο, μη χάσετε για κανένα λόγο την τρυφερή, μαζί και σκληρή, αυτή ταινία
) ήταν η 
