Εγω επιμενω παντως στο οτι αν μια ταινια ηταν σταθμος πριν 60 χρονια δε μπορει να εξακολουθει να ναι σταθμος. Νομοτελειακα να το παρεις θα χει ξεπεραστει. Προχωρανε τα πραγματα και αν μεναμε προσκολλημενοι ζητω που καηκαμε. Ακομα θα καιγαμε ξυλα για να ζεσταθουμε....Εννοειται παντα θα υπαρχουν εξαιρεσεις ( ας πω τον Κιουμπρικ και τον Κουροσαβα σαν δυο παραδειγματα στο κεφαλι μου με το Ran και το Κουρδιστο Πορτοκαλι).
Ο Χιτσκοκ μεγας και τρανος αδιαμφισβητητα. Αλλα ψαχτε να βρειτε καποιον εν ετη 2020 που να "τρομαζει" η να σοκαρεται εστω απο το ψυχω η τα πουλια....δε θα βρειτε. Αυτο δεν αναιρει την αξια τους σαν ταινιες ομως.
Το καταλαβαινω αν μερικοι θιγεστε αλλα δε θα επρεπε. Κουβεντα κανουμε και εκφραζουμε προσωπικες αποψεις. Οσο το δυνατον τεκμηριωμενα φυσικα...
Και δεν ειναι μονο ο Χιτσκοκ στο θεμα θριλερ η τρομου η οοως θελετε πειτε το. Οτι παλια ταινια του ειδους εχω δε μου το περναει ρε παιδι μου...μονον ο εξορκιστης. Τωρα πως εξηγειται αυτο...δεν εξηγειται...αβυσσος η ψυχη και τα χουγια των ανθρωπων.
Καλο βραδυ.
Πρωτον δε θιγομαστε (καποιοι θιγονται), δευτερον δεν εχεις να απολογηθεις για κατι αν δε σου λεει, και τριτον εχουμε ο καθενας διαφορεικες αποψεις αλλα και προσδοκιες απο το σινεμα. Οπως εχω ξαναπει οταν καποιος παει σε μια ταινια η ανοιγει το φιλμ του στην τηλεοραση περιμενει καποια πραγματα...καποια στανταρ πραγματα θα ελεγα. Ποια; Αυτο εξαρταται απο τον καθενα και ειναι διαφορετικα συμφωνα με τις ευαισθησιες του, τις αναφορες του, την επμειρια του, ακομα και το φυλο του.
Αλλα ως προς την εξελιξη του σινεμα, δηλαδη την τεχνικη, συμφωνω, μεχρι ενος ορισμενου σημειου δηλαδη εως εκει που δεν γινεται "ψηφιακιλα" που λεει καπου και ενας συμφορουμιτης.
Αλλα δεν ειναι το παν. Καποιοι θελουμε ενα πρωτοτυπο μυθο, μια ιστορια που να κανει αισθηση, μια αφηγηση με πραγματικη ιντριγκα, ενα καποιο βαθος ψυχολογικο η μεταφυσικο, κατι να σου μεινει σαν σκεψη η προβληματισμος και αυτο... σημερα....δεν τρεχει στους δρομους. Υπαρχουν φυσικα. Αλλα οπως υπηρχαν και στα 60ς 70ς 90ς...
Εκει που το παλιο σινεμα μοιαζει καπως παρωχημενο σημερα ειναι στην αποδωση της βιας. Βλεπεις τους ιπποτες της στρογγυλης τραπεζης με τον Ρομπερτ Τευλορ και την Αβα Γκαρντνερ και γελας... οι μαχες ειναι σαν να ξιφομαχουν παιδακια στο διαλειμα και να εχουν αποφασισει ποιος θα πεσει...
βεβαια ολα αυτα αλαξαν με καποιους σκηνοθετες που εφεραν τον ρεαλισμο της βιας και του πολεμου... Τζον Μπουρμαν, Μελ Γκιμπσον που μου ρχονται στο μυαλο και τα αλλαξαν ολα.
Αναφερω το φιλμ γιατι το ξαναειδα προσφατα (πριν δυο μερες).
Πραγματικα πλεον μειδιας οταν το βλεπεις.
Αμα εχεις δει Excalibur και Braveheart δεν μπορεις να δεις τους "ιπποτες" και να μη σου φανουν τελειως ξεπερασμενοι και αστοχοι.
Παραλληλα μπορει να δεις τους μετεπειτα Βασιλιαδες Αρθουρους του 90 η και το προσφατο με ολα τα εφφε και να σουν φανουν τελειως αδεια και χωρις ενδιαφερον σε σχεση με τα προηγουμενα.
Αρα για μενα δεν ειναι θεμα μεσων και προοδου τεχνικης μονο αν και αυτα βοηθανε. Αλλα μπορει να γινουν και ο ταφος ενος φιλμ τοσο να φανουν ψευτικα απο την αλλη οψη. Την δηθεν ρεαλιστικη ενω ειναι ολα μια ψηφιακη και αισθητα ψευδης αναπαρασταση.
Φυσικα το σινεμα ειναι μια τεχνη (δεν ξερω καν αν ειναι τεχνη τελικα) που εχει μια τεχνικη εξελιξη. Αλλα η τεχνικη δεν συνεπαγεται παντα επιτυχια η ενδιαφερον.
Οσο για τον εξορκιστη...φυσικο ειναι να σε εχει σημαδεψει ακομα. Δεν ειναι ενα απλο φιλμ.
