Kύριε Στεφανίδη μέσα από το διάλογο που έχει αναπτυχθεί έχουμε μάθει πράγματα και είναι άκρως ενδιαφέρουσα η κουβέντα.
Μη θεωρήσετε τις ερωτήσεις αφελείς , άσχετα με το περιεχομενό τους.
Θέλω πραγματικά την άποψη σας.
Λέτε πως ο σπουδαίος Grundman χρησιμοποιεί την αρχική ταινία ηχογράφησης και χρησιμοποιεί λαμπάτο μπομπινόφωνο και μάλιστα αναβαθμισμένο και λαμπάτα μηχανήματα κοπής.
Τα μηχανήματα που χρησιμοποιεί δεν έχουν τον δικό τους ηχητικό χαρακτήρα;
H ουδετερότητα πως εξασφαλίζεται;
Έχετε παραστεί ποτε στην παραπάνω διαδικασία;
Γιατί να εμπιστευτώ τον Κύριο Grundman ;
Πως ξέρω ότι η δική του εκδοχή και του team της εταιρείας είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο;
Γιατί η δική του εκδοχή είναι.
Λέτε πως το νέο προίόν είναι καλύτερο από την original πρώτη κόπια της εποχής.
Σίγουρα έχετε δίκιο αλλά λέω πως και με ψηφιακά μέσα το παραπάνω δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Ίσως πλησιάζουμε λιγότερο αλλά μπορούμε να παράγουμε καλύτερο αποτέλεσμα από την αρχική κόπια.
Η άποψη μου είναι πως όλα τα παραπάνω εκτός λίγων εξαιρέσεων συντηρούν μία βιομηχανία παραγωγής που απευθύνεται σε ανθρώπους που τις περισσότερες φορές αδιαφορούν για το έργο και ενδιαφέρονται μόνο για το πως ακούγεται.
Και βέβαια δεν μιλάω για εσάς.
Το καλύτερο που λέτε αποτέλεσμα δεν σημαίνει αυθεντικότερο. Πιστεύω σε αυτό να συμφωνούμε.
Δεν νομίζω να υπάρχει παραγωγική διαδικασία στις μέρες μας που να έχει γίνει με μηχανήματα του 1960 (και όπως ακούγονταν τότε) στο ίδιο στούντιο, με τα ίδια μόνιτορ, με τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα, με τις ίδιες διαθέσεις, με τους δημιουργούς παρόντες και με χιλιάδες άλλες παραμέτρους που παίζουν ρόλο για π.χ στο mixing (γιατί κάπου αναφέρθηκε και αμιξάριστη πολυκάναλη ταινία) ή στο mastering ή με τα ίδια μηχανήματα κοπής ή στην πρώτη ακρόαση από το γκρουπ της αρχικής κόπιας βινυλίου και πιθανότατα τις αντιδράσεις τους.
Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ο genius τάδε ηχολήπτης το '70 ή 80 δεν ''πήρε'' τα πρώτα takes ή δεν μίξαρε ή δεν έκανε mastering με τέτοιο τρόπο, γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα μετά την κοπή, με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιεί την ηχητική άποψη και τον στόχο του γκρουπ της εποχής.
Δηλαδή η πρώτη κοπή να ήταν το απόλυτο για το γκρουπ τη δεδομένη στιγμή.
Υπερβολικό αλλά ποιος ξέρει;
H επιλογή μου λοιπόν είναι οι πρώτες κόπιες βινυλίου (όποτε βρίσκω-εξάλλου αυτά που ακούω πάντα πρώτες κόπιες είναι τις περισσότερες φορές γιατί δεύτερες δεν ξαναβγαίνουν

), όπως κόπηκαν τότε με τα μέσα της εποχής.
Προτιμώ τα λάθη από την άποψη του κ. Grundman. Και ας ακούω χειρότερα.
Μπορώ να φτιάξω και λίστα με πράγματα που ψάχνω όπως κυκλοφόρησαν σε πρώτη έκδοση. Αν κάποιος φίλος τα έχει και συμφωνεί ,θα του αγοράσω έγω τις καλύτερες επανεκδόσεις από αρχικές ταινίες ,λαμπάτα μπομπινόφωνα και τα σχετικά. Θα μου στοιχίσει αλλά δεν είναι μία Hi-End ανταλλαγή;