Το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα» αποτέλεσε, ιστορικά, την πιο αποφασιστική ιδέα της αντικαπνισματικής πολιτικής. Αφού γίνεται αποδεκτό ότι το κάπνισμα βλάπτει και το διπλανό μη καπνιστή, νομιμοποιείται η πολιτεία να προστατεύσει το «θύμα», διώκοντας τον «θύτη». Αλλά τι είναι και πώς μετριέται το «παθητικό κάπνισμα»; Πώς ποσοτικοποιείται; Δεν υπάρχει τρόπος.
Γιʼ αυτό και η ιατρική κατέφυγε στο γνωστό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη στατιστική. Βρέθηκε π.χ. από επιδημιολογικές μελέτες, ότι οι μη καπνιστές, σύντροφοι καπνιστών, διατρέχουν 30% αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα. Ο αδαής πανικοβάλλεται, θεωρώντας ότι 30 στους 100 συντρόφους καπνιστών θα πάθουν καρκίνο. Φυσικά δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για αύξηση της πιθανότητας. Και πόση είναι αυτή η πιθανότητα; Μόνον 6 στους 100.000 μη καπνιστές παθαίνουν καρκίνο στον πνεύμονα. Επομένως, η αύξηση κατά 30% αντιστοιχεί σε 1,8 ακόμα περιπτώσεις στις 100.000 ή 0,9 στις 50.000. Με άλλα λόγια, σε κάθε 55.000 μη καπνιστές, συντρόφους καπνιστών, μόνο 1 θα πάθει καρκίνο στον πνεύμονα εξαιτίας ( ; ) του καπνιστή συντρόφου. Η πιθανότητα να πεθάνει, ο ίδιος άνθρωπος, σε τροχαίο είναι, στην Ελλάδα, 10 φορές μεγαλύτερη, αλλά δεν απαγορεύουμε γιʼ αυτό την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Με την ίδια λογική, άλλωστε, δεν θα έπρεπε να πωλούνται γλυκά σε παχύσαρκους ή διαβητικούς.
άπό άρθρο του Μιχάλη Πιτσιλίδη στην Καθημερινή ( διευθυντής του περιοδικού Popular Medicine ).
Ολο το άρθρο εδώ.
Ο μόνος τρόπος για να περάσει τέτοιο νομοσχέδιο ´και τέτοιου είδους απαγορεύσεις , ήταν να "ανακαλυφθεί" η θεωρία ότι το τσιγάρο βλάπτει και αυτούς που δεν καπνίζουν. Ωστε να στριμωχθούν οι καπνιστές στον τοίχο , δημιουργώντας τους αισθήματα ενοχής ( αντίστοιχα αισθήματα έχουν δημιουργηθεί στους Ελληνες πχ ότι άυτοί φταίνε για το δημόσιο χρέος , με αποτέλεσμα να μην διαμαρτύρονται για τα νομοσχέδια τερατουργήματα που ψηφίζονται σωρηδόν ) δήθεν ότι κάνουν κακό στους άλλους .
