Budda
Supreme Member
Κειμενο καποιου αγνωστου
"Οι δύο παππούδες μου πέθαναν λίγο μετά τα 80.
Ο ένας, είχε πάθει έμφραγμα στα 50 του, του είχαν απαγορέυσει το τσιγάρο, αλλά όταν άρχισε να νιώθει το τέλος να πλησιάζει, επέστρεψε στις παλιές του αγάπες:
Το συνήθειο να βάζει 15 ελιές μαζί στο στόμα του και να φτύνει τα κουκούτσια σαν πολυβόλο, και τα αγαπημένα του τσιγαράκια. Μας πήγε - παιδιά ήμασταν τότε- σε μια πιτσαρία στην πλατεία Μεσολογγίου, στο Παγκράτι και με τελετουργικό τρόπο ζήτησε απ' τη γιαγιά μου ένα HB, το οποίο κάπνισε με βλέμμα ονειροπόλο. Το ύφος του ήταν το ύφος ενός ανθρώπου που αποχαιρετά τη ζωή υμνώντας τις μικρότατες απ' τις μικρές απολαύσεις.
Ο δεύτερος, φανατικός αντικαπνιστής κι υγιεινιστής, μετά το δεύτερο έμφραγμα, στο κρεβάτι της εντατικής, ζήτησε απ' την κόρη του ένα τσιγάρο - για να τα 'χει δοκιμάσει όλα, καθώς της είπε. Κάπνισε δυο τζούρες, έκανε γκουχ-γκουχ, το σβησε στην πάπια του (!), και χαμογέλασε λέγοντας, "αυτό ήταν; - σιγά το πράμα".
Το κάπνισμα, όπως και το αλκοόλ, είναι τόσο συνδεδεμένο με την τέχνη, το γαμήσι, το γλέντι κι όλες τις υπόλοιπες στιγμές ανθρωπιάς κι ελευθερίας, ώστε δε θα 'ταν παρά ελάχιστα υπερβολικό να πει κανείς ότι είναι το αλάτι και το πιπέρι αυτού που οι άνθρωποι αποκαλούν ευτυχία, το υλικό απ' το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα (που θα λεγε κι ο Τζον Χιούστον).
Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, όποτε έκοβε το τσιγάρο, αποκλείονταν απ' τις ευρωπαικές διοργανώσεις. Όποτε το ξανάρχιζε στα μουλωχτά, έπαιρνε τρία-τρία τα πρωταθλήματα.
Ο Τζάρμους, έφτιαξε μια ταινία αφιερωμένη στον Καφέ και τα Τσιγάρα. Στο πρώτο απόσπασμα που παρατίθεται εδώ, ο κ. Τομ Γουέιτς κι ο κ. Ίγκυ Ποπ απολαμβάνουν το τσιγάρο τους καυγαδίζοντας για το ποιός είναι πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης. Στο δεύτερο, οι ράπερ GZA και RZA κουτσομπολεύουν με τον μουντρούφη λεβέντη Μπιλ Μάρει.
Στον "Καπνό" του Γουέιν Γουάνγκ, μια απ' τις ωραιότερες δημιουργίες του εναλλακτικού αμερικάνικου σινεμά, μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών περνούν την ώρα τους μπουρμπουρίζοντας σ' ένα καπνοπωλείο.
Ο αντάρτης Λούκυ Λουκ, κάπνιζε το ωραίο του τσιγαράκι, μέχρι που η αντικαπνιστική υστερία υποχρέωσε το σχεδιαστή Μορίς να το αντικαταστήσει με ένα στάχυ! Μάλιστα, ο εν λόγω προδότης, βραβεύτηκε απ' τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, επειδή έδωσε το καλό παράδειγμα στους νέους!
Για να καταλάβετε τι εστί Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και ποιοί είναι οι εμπνευστές της αντικαπνιστικής σταυροφορίας, ενδεικτικά θα υπενθυμίσω ότι μέχρι το 1976, ο Π.Ο.Υ. συμπεριλάμβανε την ...ομοφυλοφιλία στον κατάλογο με τις παγκόσμια αναγνωρισμένες ασθένειες, όπως άλλωστε καταγγέλει κι ο Τομ Ρόμπινσον στην εισαγωγή του θρυλικού τραγουδιού του Glad to be gay.
Η νομενκλατούρα της ελληνικής λογοτεχνίας ξεπέρασε τις παροιμιώδεις ίντριγκες της προκειμένου να συν-γράφσει το βιβλίο "Ιστορίες Καπνού".
Στα τρένα του ΟΣΕ, οι καπνιστές δίνουν μάχες με τους ελεγκτές για το δικαίωμα του καπνίζειν στο μπαρ και τους προθάλαμους των βαγονιών. Καθωσπρέπει μικροαστοί και νοικοκυρούλες υψώνουν το ανάστημά τους κόντρα στους απελπισμένους υπαλλήλους, που παραδέχονται την ήττα τους κι αποχωρούν βρίζοντας.
Όσοι απολίτιστοι κομψευόμενοι εχθρεύονται τους καπνιστές, σίγουρα επισκεπτόμενοι το όμορφο Παρίσι θα θαύμασαν την ωραία ατμόσφαιρα των καφέ-ταμπάκ της Μπελβίλ. Κι αν προτίμησαν να επισκεφθούν την Ισπανία, οπωσδήποτε θα βρήκαν τον εαυτό τους καταβροχθίζοντας τις τάπας και κουτσοπίνοντας βίνιο τίντο στα εργατικά μπαρ της Μπαλένθια ή της Βαρκελώνης, με τους λόφους από τσιγάρα που οι Ισπανοί -ως γνωστόν- σβήνουν στο πάτωμα. Στη Βόρεια Ευρώπη, αντίθετα, τα ξανθά ανθρωπόμορφα κτήνη, οι θιασώτες του ευγονισμού και της σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής συναίνεσης, υπό τη σκέπη του κράτους πρόνοιας που ως άλλος αφέντης-πατέρας ρυθμίζει το ζην και το ευ ζην όλων των παιδιών του, το κάπνισμα είναι υπό διωγμόν. Μαζί τους κι οι Βρετανοί, οι οποίοι παθητικά αποδέχθηκαν μεταξύ άλλων τον Μπλερ, τις 4,2 εκατομμύρια (!) κάμερες που τους παρακολουθούν, τη βασίλισσα με τα πλουμιστά της καπέλα το καθένα εκ των οποίων κοστίζει όσα βγάζει ένας εργάτης του Μάντσεστερ σε 5 χρόνια, το φούμο των εργοστασίων που δηλητηρίασε γενιές ολόκληρες, αλλά δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κάπνα στις παμπ. Ίσως επειδή χαλάει τη γεύση της χλιαρής μπύρας τους...
Μόνη η Ιταλία, από τη λεκάνη της Μεσογείου, απεδέχθη τη βαρβαρότητα του αντικαπνιστικού μπερλουσκονισμού, αλλα κι εκεί, η Αντίσταση καλά κρατεί στη Νότια Ιταλία και στα άντεργκραουντ μέρη της βιομηχανικής ζώνης του Βορρά.
Τα ευρωλαμόγια της Ε.Ε. ετοιμάζουν υποχρεωτική οδηγία για να απαγορευτεί το κάπνισμα σε κάθε δημόσιο χώρο. Είναι χρέος του κάθε αγωνιζόμενου και σκεπτόμενου πολίτη να αντισταθεί στη χυδαιότητα των εξουσιαστών, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας ταίζουν μεταλλαγμένα, διοξινούχα, μολυσμένα από φυτοφάρμακα τρόφιμα, αλλά ξαφνικά θυμούνται την Υγεία όταν πρόκειται για τις μικρές μας απολαύσεις. "
"Οι δύο παππούδες μου πέθαναν λίγο μετά τα 80.
Ο ένας, είχε πάθει έμφραγμα στα 50 του, του είχαν απαγορέυσει το τσιγάρο, αλλά όταν άρχισε να νιώθει το τέλος να πλησιάζει, επέστρεψε στις παλιές του αγάπες:
Το συνήθειο να βάζει 15 ελιές μαζί στο στόμα του και να φτύνει τα κουκούτσια σαν πολυβόλο, και τα αγαπημένα του τσιγαράκια. Μας πήγε - παιδιά ήμασταν τότε- σε μια πιτσαρία στην πλατεία Μεσολογγίου, στο Παγκράτι και με τελετουργικό τρόπο ζήτησε απ' τη γιαγιά μου ένα HB, το οποίο κάπνισε με βλέμμα ονειροπόλο. Το ύφος του ήταν το ύφος ενός ανθρώπου που αποχαιρετά τη ζωή υμνώντας τις μικρότατες απ' τις μικρές απολαύσεις.
Ο δεύτερος, φανατικός αντικαπνιστής κι υγιεινιστής, μετά το δεύτερο έμφραγμα, στο κρεβάτι της εντατικής, ζήτησε απ' την κόρη του ένα τσιγάρο - για να τα 'χει δοκιμάσει όλα, καθώς της είπε. Κάπνισε δυο τζούρες, έκανε γκουχ-γκουχ, το σβησε στην πάπια του (!), και χαμογέλασε λέγοντας, "αυτό ήταν; - σιγά το πράμα".
Το κάπνισμα, όπως και το αλκοόλ, είναι τόσο συνδεδεμένο με την τέχνη, το γαμήσι, το γλέντι κι όλες τις υπόλοιπες στιγμές ανθρωπιάς κι ελευθερίας, ώστε δε θα 'ταν παρά ελάχιστα υπερβολικό να πει κανείς ότι είναι το αλάτι και το πιπέρι αυτού που οι άνθρωποι αποκαλούν ευτυχία, το υλικό απ' το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα (που θα λεγε κι ο Τζον Χιούστον).
Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, όποτε έκοβε το τσιγάρο, αποκλείονταν απ' τις ευρωπαικές διοργανώσεις. Όποτε το ξανάρχιζε στα μουλωχτά, έπαιρνε τρία-τρία τα πρωταθλήματα.
Ο Τζάρμους, έφτιαξε μια ταινία αφιερωμένη στον Καφέ και τα Τσιγάρα. Στο πρώτο απόσπασμα που παρατίθεται εδώ, ο κ. Τομ Γουέιτς κι ο κ. Ίγκυ Ποπ απολαμβάνουν το τσιγάρο τους καυγαδίζοντας για το ποιός είναι πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης. Στο δεύτερο, οι ράπερ GZA και RZA κουτσομπολεύουν με τον μουντρούφη λεβέντη Μπιλ Μάρει.
Στον "Καπνό" του Γουέιν Γουάνγκ, μια απ' τις ωραιότερες δημιουργίες του εναλλακτικού αμερικάνικου σινεμά, μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών περνούν την ώρα τους μπουρμπουρίζοντας σ' ένα καπνοπωλείο.
Ο αντάρτης Λούκυ Λουκ, κάπνιζε το ωραίο του τσιγαράκι, μέχρι που η αντικαπνιστική υστερία υποχρέωσε το σχεδιαστή Μορίς να το αντικαταστήσει με ένα στάχυ! Μάλιστα, ο εν λόγω προδότης, βραβεύτηκε απ' τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, επειδή έδωσε το καλό παράδειγμα στους νέους!
Για να καταλάβετε τι εστί Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και ποιοί είναι οι εμπνευστές της αντικαπνιστικής σταυροφορίας, ενδεικτικά θα υπενθυμίσω ότι μέχρι το 1976, ο Π.Ο.Υ. συμπεριλάμβανε την ...ομοφυλοφιλία στον κατάλογο με τις παγκόσμια αναγνωρισμένες ασθένειες, όπως άλλωστε καταγγέλει κι ο Τομ Ρόμπινσον στην εισαγωγή του θρυλικού τραγουδιού του Glad to be gay.
Η νομενκλατούρα της ελληνικής λογοτεχνίας ξεπέρασε τις παροιμιώδεις ίντριγκες της προκειμένου να συν-γράφσει το βιβλίο "Ιστορίες Καπνού".
Στα τρένα του ΟΣΕ, οι καπνιστές δίνουν μάχες με τους ελεγκτές για το δικαίωμα του καπνίζειν στο μπαρ και τους προθάλαμους των βαγονιών. Καθωσπρέπει μικροαστοί και νοικοκυρούλες υψώνουν το ανάστημά τους κόντρα στους απελπισμένους υπαλλήλους, που παραδέχονται την ήττα τους κι αποχωρούν βρίζοντας.
Όσοι απολίτιστοι κομψευόμενοι εχθρεύονται τους καπνιστές, σίγουρα επισκεπτόμενοι το όμορφο Παρίσι θα θαύμασαν την ωραία ατμόσφαιρα των καφέ-ταμπάκ της Μπελβίλ. Κι αν προτίμησαν να επισκεφθούν την Ισπανία, οπωσδήποτε θα βρήκαν τον εαυτό τους καταβροχθίζοντας τις τάπας και κουτσοπίνοντας βίνιο τίντο στα εργατικά μπαρ της Μπαλένθια ή της Βαρκελώνης, με τους λόφους από τσιγάρα που οι Ισπανοί -ως γνωστόν- σβήνουν στο πάτωμα. Στη Βόρεια Ευρώπη, αντίθετα, τα ξανθά ανθρωπόμορφα κτήνη, οι θιασώτες του ευγονισμού και της σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής συναίνεσης, υπό τη σκέπη του κράτους πρόνοιας που ως άλλος αφέντης-πατέρας ρυθμίζει το ζην και το ευ ζην όλων των παιδιών του, το κάπνισμα είναι υπό διωγμόν. Μαζί τους κι οι Βρετανοί, οι οποίοι παθητικά αποδέχθηκαν μεταξύ άλλων τον Μπλερ, τις 4,2 εκατομμύρια (!) κάμερες που τους παρακολουθούν, τη βασίλισσα με τα πλουμιστά της καπέλα το καθένα εκ των οποίων κοστίζει όσα βγάζει ένας εργάτης του Μάντσεστερ σε 5 χρόνια, το φούμο των εργοστασίων που δηλητηρίασε γενιές ολόκληρες, αλλά δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κάπνα στις παμπ. Ίσως επειδή χαλάει τη γεύση της χλιαρής μπύρας τους...
Μόνη η Ιταλία, από τη λεκάνη της Μεσογείου, απεδέχθη τη βαρβαρότητα του αντικαπνιστικού μπερλουσκονισμού, αλλα κι εκεί, η Αντίσταση καλά κρατεί στη Νότια Ιταλία και στα άντεργκραουντ μέρη της βιομηχανικής ζώνης του Βορρά.
Τα ευρωλαμόγια της Ε.Ε. ετοιμάζουν υποχρεωτική οδηγία για να απαγορευτεί το κάπνισμα σε κάθε δημόσιο χώρο. Είναι χρέος του κάθε αγωνιζόμενου και σκεπτόμενου πολίτη να αντισταθεί στη χυδαιότητα των εξουσιαστών, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας ταίζουν μεταλλαγμένα, διοξινούχα, μολυσμένα από φυτοφάρμακα τρόφιμα, αλλά ξαφνικά θυμούνται την Υγεία όταν πρόκειται για τις μικρές μας απολαύσεις. "
