Παραπάνω από ενδιαφέρον το ερώτημα που θέτεις Διονύση, το διαλέγω ως την 1η μου συμμετοχή στην παρέα σας. Και την 1η από εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου, παρατηρώ

Λοιπόν, είμαστε μαζί με τον άντρα μου απ' το '93. Έχουμε μακρά ιστορία. Δυστυχώς τα μουσικά μας γούστα είναι παντελώς διαφορετικά, έχουμε όμως πολλά κοινά ως χαρακτήρες. Εγώ κατάγομαι απ' τη Ζάκυνθο (καντάδες, μαντολινάτες κλπ) με μπαμπά λάτρη της κλασικής μουσικής - εντελώς ξεκάρφωτα και μαμά από μουσική οικογένεια (παππούς εξαιρετικός τρομπετίστας, θείος ταλαντούχος βιολονίστας με σοβαρές σπουδές έξω κλπ). Ο άντρας μου κατάγεται από την ορεινή Αχαία κι όταν τον γνώρισα άκουγε μόνο δημοτικά. Εγώ θα πω την αμαρτία μου, κλαρίνο δεν είχα ξανακούσει. Έπαθα σοκ. Κι εκείνος επίσης. Αλλά σφόδρα ερωτευμένος (και παραμένει) μαζί μου, φοβούμενος δε μη με χάσει, μ' ακολουθούσε τυφλά σε κάθε μουσικό event που έτρεχα.
Θα τολμήσω να σας διηγηθώ τι συνέβη στο ρεσιτάλ του Πολίνι προ αμνημονεύτων ετών στο Μέγαρο, για το οποίο είχα στηθεί ώρες ολόκληρες στην ουρά τη 1η μέρα προπώλησης... Όχι απλά κοιμόταν ο δικός μου, αλλά ροχάλιζε τόσο δυνατά που οι λοιποί παρευρισκόμενοι γύριζαν και μας κοίταζαν με δολοφονικές διαθέσεις. Τον σκούνταγα, σταμάταγε και ξανάρχιζε. Εφιάλτης... Αλλά κι εγώ έχω κοιμηθεί 1ο τραπέζι σε υπαίθριο πανηγύρι που τραγουδούσε ο Χριστοδουλόπουλος, μάλιστα τα είχε πάρει τόσο στο κρανίο που ερχόταν και ούρλιαζε, συγνώμη, τραγουδούσε ήθελα να πω, πάνω απ' το κεφάλι μου... Θυσίες ένθεν κι ένθεν.
Το μεγάλο δράμα είναι όταν πάμε ταξίδι. Εκεί μάλλον έχω επικρατήσει, ήταν υπεράνω των δυνάμεών μου και το κατάλαβε. Τώρα πατάει και μόνος του τη μνήμη του ραδιοφώνου με το 3ο, μου λέει πως το πρωί το βάζει και μόνος του, τον χαλαρώνει (αλλά -μεταξύ μας -δεν το πολυπιστεύω)
Άλλο μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε με την έλευση του 1ου μας παιδιού και όπως είναι λογικό, ως νέα μαμά και μουσικός θεωρούσα φοβερά σημαντικά τα ακούσματα της τρυφερής ηλικίας του παιδιού μας. Εγώ λοιπόν την "έτρεφα" με Μπαχ, Γρηγοριανό μέλος, Μότσαρτ και 3ο γενικώς κι όποτε το μωρό μου πήγαινε βόλτα με το μπαμπά η γειτονιά σηκωνόταν στο πόδι απ' τα κλαρίνα στη διαπασών... Το ξεπεράσαμε κι αυτό, με τη δύναμη της αγάπης, της υπομονής και του αλληλοσεβασμού.
Σας ζάλισα αλλά δεν είναι κι εύκολο να βρεις άνθρωπο που να σε καταλαβαίνει να του πεις το πόνο σου
