Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Κωστας Λυμπεροπουλος said:
Η καταπίεση κάθε είδους, γιατρέ, είναι γενεσιουργό αίτιο για Μεγάλη Τέχνη. Πιστεύω πως το έντεχνο είχε ανάγκη τις συνθήκες που αναφέρεις για να υπάρξει. Στα μάτια μου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τέλειωσε με το που αυτές οι συνθήκες εξέλιπαν.
Πέρα από τους 2 ογκόλιθους, τον Λεοντή τον θεωρώ υπερεκτιμημένο -το "Καπνισμένο Τσουκάλι" ακόμα μου φέρνει γέλια - τον Ξαρχάκο δεν τον θεωρώ έντεχνο - μόνο ο δίσκος του Λόρκα, κατ εμέ μέτριος- και με τον Μαρκόπουλο έχω σοβαρό πρόβλημα λόγω της στιχουργικής του Γεωργουσόπουλου -Το ταρατατζούμ.

ΥΓ: Μην τα ισοπεδώνουμε όλα: ο Μαστοράκης όντως έκανε εκπομπές ελεύθερα γιατί σέρβιρε το Ροκ ευνουχισμένο, σαν παρέλαση επιτυχιών -"ακούστε κι αυτό!"- χωρίς να ασχολείται στο ελάχιστο με το κοινωνικό του περιεχόμενο και τα κρυπτικά του μηνύματα. Ητανε φάση "έξω καρδιά". Κάτι σαν τον Τζανετάκο που μάζευε φάπες και χόρευε "σέϊκ" στις ταινίες της εποχής.
Θεωρώ ότι, όπως είπε παραπάνω κι ο Δαμιανός, με το έντεχνο, η Ελλάδα πέρασε τη δική της φάση των sixties, τηρουμένων των αναλογιών.
Ε, σε κάποιους από εμάς, η Ελληνική άποψη δεν μας ήταν επαρκής: πέρα από τα τραύματα, την ήττα και την προγονολατρεία, μας απασχολούσαν τότε και μερικά άλλα πράγματα που τα βρήκαμε αλλού.

ΥΓ 2: δεν βρίσκεις "καμιά κολακεία" είπες; καλά τότε, να σου πώ εγώ μία: "Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Ελληνας" :blink:
Click to expand...

E,καλά πάει και ο Εγγονόπουλος..
Τον ξέσκισες κανονικά
 
Δημήτρης Ν. said:
Μήπως οι αναλύσεις μας είναι εκ των υστέρων βαθειές και περίπλοκες ;
Μήπως στην ηλικία των 15-16 δεν τα σκεφτόμασταν όλα αυτά ;
Μήπως απλώς , ορισμένους μας απωθούσε αυτό το είδος μουσικής ( έντεχνο ), μας προκαλούσε αλλεργία , χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε γιατί ;
Click to expand...

Ντόκ προφανώς είναι εκ τών υστέρων οι αναλύσεις...
Το πώς βλέπει κάποιος τής ηλικίας μας εκείνη τήν εποχή..
Να σού πώ τήν αλήθεια τότε τά ´άλεθα όλα´.
Στην πορεία άρχισε το ξεδιάλεγμα..
Τώρα πιά πάντως ξαναγόρασα δίσκους ελληνικούς τής εποχής εκείνης που για μένα έχουν ακόμα αξία.
Το ίδιο έκανα και μέ ρόκ ή άλλες μουσικές που θεωρώ ότι με σημάδεψαν..
Δέν τά πετάω όλα από τότε.Και συτό δεν συμβαίνει γιά συναισθηματικούς και μόνον λόγους..Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ´παγκοσμιότητα´έχουν μόνον μουσικές πού προέρχονται απο συγκεκριμένες χώρες και κυρίως Μητροπόλεις και όχι απο την Περιφέρεια.
Υ.Γ.
Αντιθέτως το σημερινό ´υποκριτικό´έντεχνο,πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων μου προκαλεί αλλεργία..
Θαλεγα μάλιστα ότι αυτοί οι λίγοι πού με ενδιαφέρουν δεν αυτοπροσδιορίζονται ως ´έντεχνοι´.
Εκεί βέβαια που βγάζω καντήλες είναι γι´ αυτούς πού ονομάζουν ´τραγουδοποιούς´.:eek::eek:
 
Πάντως Κώστα στην Γενιά του 50-60 καμιά προγονολατρεία δεν βρίσκω...
Τώρα εάν ο Σεφέρης ξαναδιάβαζε τον Αισχύλο στίς ´Μέρες 45-51´ για να καταλάβει τον Εμφύλιο,αυτό δεν ειναι προγονολατρεία,αλλά γνώση τής ´αβύσσου´.
Το δικό μας Βιετνάμ ήταν ο Εμφύλιος και μάλιστα τά φέρετρα βρίσκονταν στην ίδια μας την χώρα όχι σέ κάποια μακρινή..
Μήν μπερδεύουμε την αστεία χουντική Προγονολατρεία,μέ την ανάγνωση τών ´Πηγών´από ορισμένους ανθρώπους τουλάχιστον...
 
Last edited:
Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Σπύρος Σούρλας said:
Το δικό μας Βιετνάμ ήταν ο Εμφύλιος και μάλιστα τά φέρετρα βρίσκονταν στην ίδια μας την χώρα όχι σέ κάποια μακρινή..
Μήν μπερδεύουμε την αστεία χουντική Προγονολατρεία,μέ την ανάγνωση τών ´Πηγών´από ορισμένους ανθρώπους τουλάχιστον...
Click to expand...

Σύμφωνοι...αλλά δεν ήταν μόνο το Βιετνάμ. Ηταν και η αντι-κουλτούρα, και οι πολίτες 2 ταχυτήτων, και οι ριζοσπαστικές πολιτικές, και τα ναρκωτικά που ...διεύρυναν -υποτίθεται- το μυαλό, και η Ευρώπη που έβγαινε από τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος και δεν της έφταναν οι παληές εκφραστικές φόρμες καθώς και μιά καινούργια ριζοσπαστική προσέγγιση πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις που "τρόμαζε" τότε τους κάθε λογής ινστρούκτορες, κομισάριους και παπάδες.
Για πολλούς από εμάς που μεγαλώναμε τότε, όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικά. Και είναι πολύ δύσκολο σήμερα να τα εξηγήσεις σε κάποιον που δεν τα έζησε. Και οι μεγαλύτεροι, που τα ζούσαν μαζί μας, έντρομοι μας πέταγαν πέτρες και μας προέτρεπαν να αφήσουμε "αυτά τα κωλόπαιδα" (sic) και να διαβάσουμε τις Πηγές γιατί "δεν τρέχει και τίποτα, τίποτα δεν είναι καινούργιο και εξάλλου οι Ελληνες τα έχουν πεί όλα, φτάνει να ανατρέξεις στη γραμματεία τους" και άλλα τέτοια ωραία.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Κωστας Λυμπεροπουλος said:
και να διαβάσουμε τις Πηγές γιατί "δεν τρέχει και τίποτα, τίποτα δεν είναι καινούργιο και εξάλλου οι Ελληνες τα έχουν πεί όλα, φτάνει να ανατρέξεις στη γραμματεία τους" και άλλα τέτοια ωραία.
Click to expand...

μα τα έχουν πεί :Banane0: Διαβάζοντας Θουκυδίδη , δεν μπορεί παρά να αναφωνείς κάθε λίγο και λιγάκι : "Οχι ρε συ κι αυτό το είπε ; " :drummer:

Πάντως όταν ήμουν μικρός , μέσα στα ελάχιστα πράγματα , μουσικά μιλώντας , που μου είχαν κάνει εντύπωση από την ελληνική μουσική ήταν και η "Τετραλογία" του Δήμου Μούτση . Δεν το αγόρασα ποτέ βέβαια μέχρι τις προάλλες που το βρήκα σε ριμάστερ . Ε λοιπόν ακόμα γελάω με την αφέλεια , την ενορχηστρωτική αδυναμία και το "ατεχνο" του "έντεχνου" .
 
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Δημήτρης Ν. said:
ακόμα γελάω με την αφέλεια , την ενορχηστρωτική αδυναμία και το "ατεχνο" του "έντεχνου" .
Click to expand...

μην παραπονιέσαι: εσύ τουλάχιστον γλύτωσες από τα ..."φρέσκα φασολάκια" (Καπνισμένο Τσουκάλι) :rolleyes:
για...ρώτα κι εμάς :speechless-smiley-0 :tdown:
 
Last edited:
Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να διαφωνούμε για το έντεχνο, ήσυχα κι απλά. ;)

Το καπνισμένο τσουκάλι υπάρχει σε βινύλιο στη δισκοθήκη μου. Δεν το ακούω πλέον τόσο πολύ, αλλά εξακολουθώ να το αγαπάω. Πιο πολύ ακούω τις Παραστάσεις, που τις λατρεύω. :2thumb22sup:
 
Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Δαμιανός Δημητριάδης said:
Πιο πολύ ακούω τις Παραστάσεις, που τις λατρεύω. :2thumb22sup:
Click to expand...

έχει βγεί δίσκος με τις μουσικές του από τα Θεατρικά; Δεν το ήξερα...
Εχει μέσα και το Χριστόφορο Κολόμβο από το Θέατρο Τέχνης; 1974 ή 75 πρέπει να ήταν.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Κωστας Λυμπεροπουλος said:
έχει βγεί δίσκος με τις μουσικές του από τα Θεατρικά; Δεν το ήξερα...
Εχει μέσα και το Χριστόφορο Κολόμβο από το Θέατρο Τέχνης; 1974 ή 75 πρέπει να ήταν.
Click to expand...

yeap... :smile:

Δόξα, δόξα! και Τέτοιος τρανός θαλασσοπόρος

10951_1.JPG


Θα φροντίσω... ;)
 
...πάντως με εξαίρεση τον Θεοδωράκη και τον Ν. Μαμαγκάκη που έχουν μεγάλη ακαδημαϊκή παιδεία και το βλέπεις συχνά-πυκνά στους συνθετικούς τρόπους και στις ενορχηστρώσεις τους, για τους υπόλοιπους, ο όρος "έντεχνο" δεν μου κάθεται με τίποτα. Εκτός κι αν αναφέρεται στο στίχο.
Το μουσικό μέρος μπορούσε κάλλιστα να το γράψει οποιοσδήποτε με απλές σπουδές αρμονίας και λίγη έμπνευση.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Δημήτρης Ν. said:
μα τα έχουν πεί :Banane0: Διαβάζοντας Θουκυδίδη , δεν μπορεί παρά να αναφωνείς κάθε λίγο και λιγάκι : "Οχι ρε συ κι αυτό το είπε ; " :drummer:

Πάντως όταν ήμουν μικρός , μέσα στα ελάχιστα πράγματα , μουσικά μιλώντας , που μου είχαν κάνει εντύπωση από την ελληνική μουσική ήταν και η "Τετραλογία" του Δήμου Μούτση . Δεν το αγόρασα ποτέ βέβαια μέχρι τις προάλλες που το βρήκα σε ριμάστερ . Ε λοιπόν ακόμα γελάω με την αφέλεια , την ενορχηστρωτική αδυναμία και το "ατεχνο" του "έντεχνου" .
Click to expand...

Βρήκες κι εσύ τον πιο "αδύναμο" ίσως δίσκο του Μούτση να σχολιάσεις. Τον αδικείς!

Πόσο το πουλάς το ριμάστερ; Σοβαρά ενδιαφέρομαι:smash:
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Το έντεχνο τραγούδι και η… τέχνη

Fuse said:
Βρήκες κι εσύ τον πιο "αδύναμο" ίσως δίσκο του Μούτση να σχολιάσεις. Τον αδικείς!

Πόσο το πουλάς το ριμάστερ; Σοβαρά ενδιαφέρομαι:smash:
Click to expand...

ελα εσύ ( για να μην τρέχω στο ταχυδρομείο )και στο χαρίζω
 
γιατι ρε Κωστα 7 φορες πανω απο το τζαμπα που το δινε στην αρχη ...λιγα ειναι?
 
Μια και λετε για Δημο Μουτση

Ο Μούτσης ύστερα από χρόνια μίλησε στον Δημήτρη Κοιλαλού του «LIFO»:

«Είχα βαρεθεί την αυστηρότητα του χώρου, που το πιο μοντέρνο πράγμα που άκουγες ήταν Ντεμπισί. Τότε γνώρισα ένα βράδυ στον "Μαγεμένο Αυλό" τον Γκάτσο. Του μίλησα για τον Βαμβακάρη και για το πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει η σκληρότητα της μουσικής του, η απλότητά της και το πόσο περίεργη ήταν στ' αυτιά μου μια μουσική χωρίς πολλά πολλά, χωρίς φιοριτούρες, μόνο ένα παρά-παμ-παμ στεγνό. Εκείνος μου έδωσε να καταλάβω πώς μπορούν δύο συνθέτες να γράφουν μουσική άλλης αξίας, αλλά ίδιας, μεγάλης ποιότητας.

Ηταν σαν να ήταν ο πατέρας μου ο Γκάτσος, σαν να έβλεπα την ίδια μου τη μούρη απέναντί μου. Ο Μάνος ο Χατζιδάκις, εντάξει, ήταν χαριτωμένος, αλλά δεν τον ενδιέφεραν και πολλά πράγματα πέρα από τον εαυτό του. Ετσι, σιγά σιγά τους έβαλα ν' ακούσουν τις μελωδίες που είχα γράψει σε ένα παλιό κασετόφωνο Philips, τους άρεσαν, βάλανε στίχους, ο Γκάτσος με γνώρισε στον Λαμπρόπουλο, πήγα στη Lyra, στην Columbia και άρχισαν να γίνονται οι δίσκοι.

Δεν θέλω να με ρωτάνε γιατί έβαλα το τάδε κόμμα στον τάδε στίχο, γιατί έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη "διότι" και όχι τη λέξη "γιατί" ή πώς μου ήρθε κι έκανα το ντο δίεση και όχι ύφεση. Βαριέμαι. Εγραψα "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει" γιατί αυτό μου 'ρθε κι άμα έλεγε "πάμε μια βόλτα το πρωί", δεν θα μου κόλλαγε και δεν θα μ' άρεσε. Δεν ξέρω πώς να σ' το εξηγήσω, αλλά τα λόγια μού έρχονται μαζί με τη μουσική δεμένα.

Κι όλη αυτή η ιστορία με τον "Αγιο Φεβρουάριο" και το τι κρύβεται από πίσω δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα. Κάποιες συμπαθητικές μελωδίες είναι, που τις παίξανε κάποιοι άπειροι μουσικοί διότι έτσι θεωρούσα ότι έπρεπε, τις τραγούδησαν ο Μητροπάνος και η Σαλπέα με τον πιο απλό τρόπο και που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το αποτέλεσμα, μέχρι τότε που στο επεισόδιο με τον Κοεμτζή ο τραγουδιστής είπε αντί για τις "Βεργούλες", που του ζητήσανε, το "Ο Χάρος βγήκε παγανιά". Αυτό ήταν όλο. Χωρίς δεύτερα και τρίτα νοήματα.

Δεν πηγαίνω ποτέ στα μπουζούκια, διότι δεν αντέχω να ακούω τα τραγούδια μου από δημόσιους υπαλλήλους. Δεν πηγαίνω ποτέ να πιω σε μπαρ, διότι αν το ποτό είναι αυτοκτονία προτιμώ να το κάνω σπίτι μου. Επίσης, πάω κάνα σινεμά ή κάθομαι στο σαλόνι και ακούω τα "Νεκρά Παιδιά" του Μάλερ. Το ακούω μανιακά. Κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα. Και όλο κάτι ψάχνω να βρω μέσα μου, ενώ ξέρω ότι απολύτως τίποτα δεν ψάχνω. Είναι αυτό που λέει κι ο Καρυωτάκης στους "Ιδανικούς αυτόχειρες". "Βέβαιοι πως τ' αναβάλλουν κατά βάθος". Και ίσως είναι κλισέ αυτό που θα πω, αλλά σήμερα όλα έχουν χάσει την ταυτότητά τους.

Τέχνη είναι αυτό που καταλαβαίνεις. Τίποτε άλλο. Αμα σε πάνε στον Παρθενώνα και δεν σ' αρέσει, κανένας δεν θα μπορέσει να σε πείσει ότι είναι όμορφος. Διότι όταν θα σου πουν ότι είναι από μάρμαρο, θα σκεφτείς ότι και τα σκαλιά της πολυκατοικίας σου είναι από μάρμαρο ή όταν θα σου πουν ότι είναι μεγάλος θα σκεφτείς ότι το Ολυμπιακό Στάδιο είναι μεγαλύτερο. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα στην τέχνη.

Θα ήθελα να ήμουν λιγότερο αντιδραστικός. Να είχα την αίσθηση του χρόνου που έχω τώρα. Και θα ήθελα να μη λένε τα τραγούδια μου μπροστά μου. Να τα λένε όταν φεύγω...».
 
Top Bottom