-sorry για το διπλό post αυτό είναι το τελικό κατά λάθος πάτησα edit-
'O me!O life! of the questions of these recurring; of the endless trains of the faithless--of cities filled with the foolish;what good amid these,O me,O life?
Answer.That you are here that life exists,and identity;that the powerful play goes on and you may contribute a verse.'
Ξεκινάς λοιπόν τη ζωή σου σαν (σχεδόν για να μην ξεχνάμε την κληρονομικότητα) ένας λευκός καμβάς.....και φτάνεις σε μία ηλικία που μπορείς (μάλλον) να πεις ότι ξέρεις ποις τι σου αρέσει, τι δε σου αρέσει, τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει. Τι σε κάνει να σηκώνεσαι από το κρεβάτι το πρωί (αν είναι το πρωί και όχι το μεσημέρι ...εμείς οι κομπιουτεράδες κοιμόμαστε νωρίς....το πρωί) και τι σε κάνει να συνεχίζεις να παλέυεις.
Είχες και μερικές σχέσεις της προκοπής ή όχι δεν έχει και πολύ σημασία, κουβαλάς τις πληγές σου, τους φόβους σου, την πείρα σου και όλα αυτά τα οποία σε κάνουν αυτό που είσαι.
Το μυαλό σου, την προσωπικότητα και την ψυχή σου. Όλα αυτά στα οποία επένδυσες για τόσα χρόνια, τον πλούτο με τον οποίο πορεύεσαι και θέλεις να τον μοιραστείς με κάποιον.
Είναι όλα αυτά δυνατά να κριθούν με το αν μπορείς να 'εκτιμήσεις´μία δισκοθήκη (όσο μεγάλη και αν είναι - λέμε και το γνωστό ψέμα το μέγεθος δε μετραέι) , με το αν ακούς alternative, με το αν θα ασχοληθεέις με το 'μέγεθος' των ηχείων ή του projector, με τα MHz ή τον τελευταίο AMD?
Είναι οι ιδιαιτερότητες μας και το θάρρος με το οποίο τις αντιμετωπίζουμε, το θάρος με το οποίο πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή, ο σκοπός για τον οποίο αντιμετωπίζουνε αυτό το τόσο μα τόσο δύσκολο και κακά τα ψέμματα μοναχικό ταξίδι το οποίο μας κάνει μοναδικούς - και θα έπρεπε να ψάχνουμε για κάποιον ο οποίος μπορεί να μην ακούει και τόσο alternative - που ακούει και λίγο Βανδή και λίγο Madonna lately not oldie - αλλά που μπορεί να μας καταλάβει στη μάχη αυτή.
Όταν πηγαίνω στο Μέγαρο και σε οποιαδήποτε άλλη όπερα στον κόσμο που είχα την ευτυχία να επισκεφτώ πηγαίνω μόνη μου. Γιατί ξέρω με απόλυτη συναίσθηση ότι αντί να προσπαθήσω να αλλάξω κάποιον θα περάσω πολύ καλύτερα με το μόνο άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζω απόλυτα - εμένα
Αλλά εκτιμώ τον άντρα ο οποίος στέκεται δίπλα μου με τη γενναιότητα να δέχεται τις ιδιαιτερότητες μου - ότι μου αρέσει ο Πουτσίνι αλλά και η Madonna, ότι όταν ακούω Βανδή πολλές φορές χορεύω, ότι μπορώ να διαβάσω πηγαίο Radius κώδικα με την ίδια ευκολία που διαβάζω Dean Koontz, ότι είδωλό μου είναι ο Carl Sagan και ο Asimov, ότι επιλέγω να ταξιδεύω μόνη μου γιατί όνειρό μου είναι να γνωρίσω όλο αυτό τον υπέροχο πλανήτη στον οποίο ζούμε, ότι όταν μεθάω αντί να κάνω μαλ....ιες αρχίζω να φιλοσοφώ για το νόημα της ζωής.
Πόσο θάρρος χρειάζεται να μας δεχτεί και να μας αγαπήσει κάποιος για αυτό το οποίο είμαστε. Για να γνωρίσει αυτό που πραγματικά είμαστε.
“Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...You give them a piece of you. They didn't ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain."
Neil Gaiman
Και μη αυταπατάστε, σε όλους αρέσουν οι γυναίκες που είναι γυναίκες, που βάφουν τα νύχια τους, φτιάχνουν τα μαλλιά τους, ψωνίζουν, είναι θηλυκές, φοβούνται και τους κοιτάνε στα μάτια σαν νέους Πυγμαλίωνες.
Ποιός μπορεί πραγματικά να αντέξει μία ισότιμη γυναίκα? Όλο διαβάζουμε άρθρα στα γυναικεία περιοδικά για το πως η μοντέρνα γυναίκα δεν μπορεί να βρει άντρα γιατί οι άντρες αισθάνονται ευνουχισμένοι από αυτό το νέ πρότυπο. Και η συμβουλή είναι : act like a pussycat.
Ε ρε παιδιά όλα δικά σας τα θέλετε

Και χειραφετημένη και γατούλα, και έξυπνη και χαζή, και alternative και old time classic.
Και φυσικά δεν γίνονται όλα μαζί.
"We all want to fall in love. Why? Because it makes us feel completely alive, where every sense is heightened, every emotion is magnified. Our everyday reality is shattered and we are flying into the heavens. It may only last a moment, an hour, an afternoon, but that doesnt diminish its value because we are left with memories that we treasure for the rest of our lives.
Because...while it DOES LAST...it feels fucking great!"
Μπορείς να κάτσεις μαζί με κάποιον τον οποίο να πιστεύεις ότι αγαπάς, να κοιτάξεις τον έναστρο ουρανό, την απεραντοσύνη αυτού του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούμε και να μη νιώσεις μικρός, ασήμαντος και μόνος? Μπορείς να βρείς κάποιον who in the vastness of space and the infinity of time will make the emptiness bearable?
"We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race. And the human race is filled with passion. And medicine, law, business, engineering, these are noble pursuits and necessary to sustain life. But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for. To quote from Whitman, 'O me! O life!... of the questions of these recurring; of the endless trains of the faithless--of cities filled with the foolish; what good amid these, O me, O life? Answer. That you are here - that life exists, and identity; that the powerful play goes on and you may contribute a verse.' That the powerful play goes on and you may contribute a verse. What will your verse be?"