Ένα σήμα εγγενούς πλεκτής σάρωσης, όπως είναι τα PAL/NTSC, θα δώσει την βέλτιστη απόδοση στην κίνηση, αν προβληθεί ως έχει.
Το να το προβάλλεις σε πολλαπλάσια συχνότητα, δεν είναι και τόσο απλή διαδικασία, όσο για τα αμιγώς προοδευτικά σήματα. Πρέπει το κάθε πεδίο να ψηφιοποιηθεί πρώτα, ώστε να μπορεί να επαναληφθεί, γεγονός που ήδη εισάγει αλλοίωση στο σήμα, μια και οι Video ADC και DAC της εποχής των τηλεοράσεων CRT 100Hz και για εκείνα τα κοστολόγια, ήταν επιεικώς μέτριοι. Στη συνέχεια, αναλόγως της αλληλουχίας σάρωσης που θα χρησιμοποιηθεί, ή θα μειωθεί μόνο το flickering επιφάνειας σε σχέση με μία των 50Hz, με το flickering γραμμής να παραμείνει το ίδιο, διατηρώντας όμως και ένα μεγάλο ποσοστό από την αρχική απόδοση της κίνησης συν τα τεχνουργήματα της ψηφιοποίησης, ή θα μειωθούν και τα δύο flickering, εισάγοντας σε αυτή την περίπτωση ένα ελαφρύ στροβοσκοπικό εφφέ στην κίνηση. Οι περισσότερες τηλεοράσεις τύπου "100Hz Digital Scan" ακολουθούσαν τη δεύτερη οδό. Με το Pixel Plus της Philips και το DRC-MF της Sony, μπήκε και το frame interpolation στη ζωή μας, το οποίο επέτρεπε τη σάρωση μειωμένου flickering γραμμής ή και προοδευτική σάρωση 50Hz, με καλή απόδοση της κίνησης, αλλά και με όλα τα "βάσανα" που ταλανίζουν και τα σημερινά συστήματα f.i.
Σε προοδευτικά σήματα, που προβάλλονται σε προοδευτικά displays, δεν έχουμε τέτοια θέματα. Αν η οθόνη μας είναι CRT ή Plasma, σε όσο μεγαλύτερη πολλαπλάσια συχνότητα το προβάλλουμε, τόσο θα μειώνεται το flickering, χωρίς καμμία επίπτωση στην απόδοση της κίνησης. Αν η οθόνη μας είναι LCD, είτε στα 24Hz παίξει, είτε στα 2400Hz, δεν θα αλλάξει κάτι ούτε στο flickering, ούτε στην απόδοση της κίνησης.
