Βρήκα ένα γατί 5 εβδομάδων μέσα στην μηχανη του αυτοκινήτου.
Οδήγησα μπορεί και 100χλμ μέχρι να μου πει κάποιος αφού πάρκαρα οτι ακούγονται απελπισμένα νιαουρίσματα μέσα από το καπό. Εγώ το ζώο δεν άκουσα τίποτα από μέσα.
Μετά από δράματα που βαριέμαι να εξηγώ καταφέραμε να τον βγάλουμε με την βοήθεια ενός μηχανικού που έπαιζε ΠΡΟΠΟ στο προποτζίδικο κάτω από το σπίτι μου *ήταν Κυριακή βράδυ και η επόμενη ήταν αργία. Περίμενα ώρες να ρθει η μαμά του να τον πάρει αλλά δεν φάνηκε.
Μετά τον πήγα στο κτηνιατρείο/shelter και με κοίταξαν με ύφος βαρεμένο που το μετέφρασα ως "όχι άλλο ένα" και τελικά από τύψεις το κράτησα.
Μετά από ένα κάρο ψώνια και αφού έχω καθαρίσει σκατά και κάτουρα από παντού, έχω να πω οτι είμαι λίγο πιο ευτυχισμένος. Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ επειδή τον κοιτάω να κάνει χαζομάρες.
Τις πρώτες μέρες με κοιτούσε με βλέμμα "ωχ ρε φίλε, αυτός δεν πρέπει να είναι γάτα, την πάτησα".....τώρα μόλις ανοίξω την πόρτα του δωματίου το πρωί τρέχει πάνω μου για να τον πάρω αγκαλιά ακόμα και αν έχει φαι και νερό στα πιατάκια έτσι κι αλλιώς. Όταν πάω στο μάρκετ και κλείνει η πόρτα κλαίει και έχω άδειο ψυγείο όλη την βδομάδα τώρα. Τις προάλλες πήγα για ένα 2ορο στην ταβέρνα και το μυαλό μου ήταν πίσω.
Νόμιζα για χρόνια ότι τα γατιά σε έχουν χεσμένο και για αυτό δεν πήρα ποτέ. Σκύλο δεν μπορούσα λόγο τεμπέλικου lifestyle.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι το τι θα κάνω όταν φύγω ταξίδι για ένα μήνα τον Αύγουστο...φέτος με βλεπω να το ακυρώνω...του χρόνου όμως? Δεν θέλω να χρειαστεί να τον δώσω.
Αύριο πάω κτηνίατρο να μου πει τι άλλο χρειάζεται από φάρμακα και εμβόλια κτλ. Σήμερα του πήρα ενα πράγμα που μοιάζει με λούνα παρκ για γάτες, αν χωρούσα στα κουτάκια θα θελα και γω να μπω μέσα, είναι πολύ ωραίο...όλη μέρα κάνει ακροβατικά και σκάει κάτω σαν καρπούζι αλλά δεν μασάει και δοκιμάζει ξανά απ την αρχή....μαθήματα ζωής όχι αστεία.
Δεν γράφω άλλα γιατί θα με πάρουν τα ζουμιά βραδιάτικα, δεν ξέρω τι έχω πάθει.