Κι όμως, γνωρίζω προσωπικά πολλούς σοβαρούς ανθρώπους που έχουν τσιμπήσει σε αυτό το παραμύθι: Πιστεύουν πραγματικά ότι ένα αναλογικό σύστημα είναι καλύτερο από ένα ψηφιακό! Προσέξτε: δεν είναι ότι τους αρέσει περισσότερο το αναλογικό (κάτι που σε κάθε περίπτωση είναι και υποκειμενικό και δικαίωμά τους) ή ότι είναι αναγκασμένοι να επενδύσουν σε ένα καλό πλατό επειδή έχουν, ας πούμε, πέντε χιλιάδες δίσκους (οπότε, σαφώς υπάρχει μια σοβαρή αιτία), πιστεύουν πραγματικά ότι η αναλογική τεχνολόγία είναι εγγενώς καλύτερη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κάνω την σκέψη, ότι ένας λόγος είναι το ότι η αναλογική τεχνολογία φαίνεται πιο κατανοητή. Γιατί, στό κάτω-κάτω τί είναι ένα βινύλιο; Ενα αυλάκι που το ακολουθεί μια βελόνα. Σωστά;
Λάθος! Οταν μιλάμε για “βινύλιο” αναφερόμαστε σε ένα σύστημα με σημαντικά άλυτα μηχανικά προβλήματα, γεωμετρία εγγενώς προσεγγιστική, ακόμη και στην περίπτωση των παράλληλων βραχιόνων, μεταβαλόμενη συμπεριφορά σε συνάρτηση με την ακτίνα, τον αριθμό αντιτύπου και την χρήση, κομβικά χαρακτηριστικά που αλλάζουν με την θερμοκρασία και την εποχή του χρόνου (όπως είναι η ανάρτηση της κεφαλής), απόκριση που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από εξωγενείς παράγοντες (όπως είναι ο προενισχυτής phono) και βαρύτατη ισοστάθμιση δεκάδων dB! Εμένα, μου φαίνεται υποκριτικό, ύστερα από όλα αυτά να μιλάμε για jitter…
