Coffee Table 2
ή, πως ξεκινάς από ένα λιτό γεωμετρικό σχήμα, και καταλήγεις σε ένα έντονο τραπεζάκι, στα όρια του κίτς

Μετά το προηγούμενο
ναυάγιο με το υγρό γυαλί, είπα να κάνω κάτι πιο λιτό, χαλαρό και πιο οικονομικό. Πράγματι, αν εξαιρέσουμε τα 2kg υγρού γυαλιού, όλα τα υπόλοιπα κόστισαν κάτω από 10€
Πήρα λοιπόν ένα καδρόνι πεύκο 5x5 περίπου και το έκοψα σε ταβλάκια στο παγκοπρίονο και τα έτριψα να γίνουν ωραία
Τα έβαψα σε 4 διαφορετικά χρώματα με τα χρώματα νερού της
Clou, τα έκοψα στις 45 μοιρες (και μετά από κάθε κοπή, γύρναγα το ταβλάκι τούμπα, και έκοβα πάλι για να προκύψουν τρίγωνα).
Έτριψα λίγο τα σημεία των κοπών και τα ψιλό έβαψα πάλι για να διορθωθούν κάποιες ατέλειες
Έφτιαξα και ένα καλούπι από μελαμίνη, 40x40 περίπου η εσωτερική διάσταση.
Ζήτησα από τη ... "βοηθό" να μου σχεδιάσει αυτό που είχα σκεφτεί στο Autocad και μου τύπωσε και ένα σχεδιάγραμμα σε φυσικό μέγεθος. Ένωσα αυτά τα Α4 που τυπώθηκαν και τα κόλλησα μεταξύ τους για να έχω ένα πατρόν.
Το πατρόν το κόλλησα στο τραπέζι και από πάνω, κόλλησα ένα πολύ λεπτό φύλλο PVC των 2mm στο οποίο θα κόλλαγα τα κομματάκια ξύλου. (φαίνεται οριακά το PVC στη δεξιά φωτο)
Έφτιαξα και έναν οδηγό από plexi (έναν σταυρό) , για να παίξει τον ρόλο του αποστάτη, καθώς θα έστηνα τα τρίγωνα πάνω στο PVC, για να κρατάει τις αποστάσεις των 5mm που ήθελα να απέχει το ένα τρίγωνο από το άλλο και με τη βοήθεια της
Loctite τα κόλλαγα πάνω στο PVC και μετά από λίγο η σύνθεση ήταν έτοιμη
Έριξα λίγο υγρό γυαλί (Mercola Crystal) στον πάτο του καλουπιού και μετέφερα προσεκτικά μέσα εκεί το φύλλο PVC με τα κολλημένα τρίγωνα ξύλου, και το άφησα να στεγνώσει. Όλα καλά ως εδώ.
2 μέρες μετά, συνεχίζω για να γεμίσω το καλούπι με υγρό γυαλί, και ... το δράμα αρχίζει.
Είπα να δοκιμάσω την γερμανική ρητίνη τη Dipon Κ100.
Μεγάλο λάθος να δοκιμάζεις καινούργια υλικά κατευθείαν σε μια μεγάλη κατασκευή αφού δεν ξέρεις πως θα συμπεριφερθούν!
Έριξα γύρω στο ένα εκατοστό (που είναι το μάξιμουμ για την Dipon 100) και μάλλον το ξεπέρασα και λίγο.
Άρχισε λοιπόν να βγάζει τόσες φυσαλίδες που δεν προλάβαινα να τις καίω με το φλόγιστρο. Σαν ψήστης την Τσικνοπέμπτη ήμουν
Είχε περάσει μια ώρα που πάλευα με τις φουσκάλες (μάλλον έφταιξε και το πεύκο που δεν το είχα "μονώσει" με κάποιο βερνίκι) και η θερμοκρασία του υγρού γυαλιού ανέβαινε συνεχώς (γύρω στους 75 βαθμούς μέτρησα) και οι φουσκάλες άρχισαν να στερεοποιούνται (σε μια πέτσα αρχικά και μετά συνολικά). Στη δεξιά φωτό έχει πλέον στερεοποιηθεί
Απογοητευμένος ... το παράτησα και πήγα για ύπνο.
2 μέρες μετά, άρχισα να τρίβω με το τριβείο, πιστεύοντας πως οι φουσκάλες είναι επιφανειακές, έτσι ώστε να τις εξαφανίσω και να το γυαλίσω.
Αμ δε! Οι φουσκάλες έφταναν μέχρι κάτω σε πολλά σημεία.
Πήρα λοιπόν και το dremelοειδές και "έσκαψα" όλες τις φουσκάλες. Έτριβα, έσκαβα και γυάλιζα. Έπαιζα δηλαδή με κάτι που πίστευα πως θα πεταχτεί στα σκουπίδια.
Οπότε λέω, δε βαριέσαι, στα σκουπίδια θα πάει, ας παίξω λίγο ακόμα.
Μήπως σαν ... πονηρή σουπιά να θολώσω λίγο τα νερά;
Έφτιαξα λοιπόν λίγο ακόμα υγρό γυαλί (της Eco resin) και έριξα μέσα λίγη καφέ μεταλλική χρωστική σε σκόνη και 2 μεταλλικά φύλλα, ένα χαλκού και ένα χρυσού, ανακάτεψα καλά και τα έριξα από πάνω και ... εντυπωσιάστηκα!
ΟΚ, καμία σχέση με το αρχικό σχέδιο, αλλά έγινε κάτι πολύ εντυπωσιακό, ό,τι πρέπει να το χαρίσω σε καμιά κόρη που θα το ... εκτιμήσει

Του έφτιαξα και ποδαράκια από ρουταρισμενα και βαμμένα καδρονάκια πεύκου
Χρήσιμα συμπεράσματα που εβγαλα για το υγρό γυαλί: Δεν μπορείς να βάζεις όποιο υλικό όπου σου κατέβει.
- Αυτά που είναι για έως 1 εκατοστό είναι τέλεια για επιστρώσεις αλλά όχι για χυτεύσεις.
- Αυτά που είναι για έως 2 εκατοστά είναι ό,τι πρέπει για μικρές χυτεύσεις και στεγνώνουν σχετικά γρήγορα
- Και αυτά που είναι για έως 5 εκατοστά, ΔΕΝ κάνουν για επιστρώσεις αλλά είναι ό,τι πρέπει για μεγάλες χυτεύσεις. Δεν ανεβάζουν μεγάλες θερμοκρασίες, αλλά κάνουν 3 μέρες να στεγνώσουν.
Εντωμεταξύ, όσο το βλέπω το τραπεζάκι, μετά το αρχικό σοκ που έπαθα, αρχίζει και μου αρέσει.
Θα το κρατήσω λίγο καιρο μου φαίνεται.
Ταιριάζει και με το ποτάκι μου πάνω του
