http://el.wikisource.org/wiki/Απολογία_ενός_ανθέλληνα
Κατηγορήθηκα κάποτε - με σαφή (και ηθελημένη) παρερμηνεία των κειμένων μου - ότι υβρίζω τον στρατό και την εκκλησία. Δεν συνηθίζω να βρίζω, αλλά να σκέπτομαι. Στην περίπτωση αυτή απλά προσπάθησα να καταλάβω πώς γίνεται οι Έλληνες να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτούς τους δύο θεσμούς από ότι στην επιστήμη, την τέχνη, την παιδεία, την δικαιοσύνη, την πολιτική - θεσμούς σίγουρα πιο δημιουργικούς και δημοκρατικούς.
Κατάλαβα - και από την αντίδραση στα κείμενά μου - πως η βασική αιτία είναι η καταραμένη ανασφάλεια των Ελλήνων. Αυτή η ίδια που τους ωθεί να είναι επιθετικοί και εριστικοί, υπερβολικοί και κυκλοθυμικοί. Η ανασφάλεια τους ωθεί να εμπιστεύονται μορφές οργάνωσης που είναι στατικές, εσωστρεφείς, ιεραρχημένες και πειθαρχημένες. Και να φοβούνται το ανοιχτό, το καινούργιο, το δημιουργικό και το διαφορετικό.
Φυσικά δεν κρύβω το γεγονός ότι δεν ανήκω στους θιασώτες αυτών των δύο θεσμών. Για τον στρατό πιστεύω - και το έγραψα - πως είναι απλά ένα αναγκαίο κακό, μέχρι ο άνθρωπος να καταλάβει την ηλιθιότητα και τον παραλογισμό του πολέμου. Τότε δεν θα χρειάζεται επαγγελματίες της μαζικής δολοφονίας. Η εκκλησία, από την άλλη πλευρά, με ενοχλεί ακριβώς επειδή σέβομαι απόλυτα την θρησκευτική εμπειρία. Διότι δεν είναι τίποτα άλλο από την εκκοσμίκευση και γραφειοκρατικοποίηση αυτής της εμπειρίας. Συγκρίνετε απλά τα διδάγματα του Χριστού, με την παρουσία και την δραστηριότητα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας…
Ειδικά στην Ελλάδα πιστεύω πως η ανάμιξη της εκκλησίας στην ζωή μας αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα και για την κοινωνία και για την ίδια την εκκλησία. Όταν μάλιστα η επίσημη ιεραρχία παίρνει την σκυτάλη από τους παλαιοημερολογίτες και τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και τοποθετείται εναντίον των νέων ταυτοτήτων και του «666» - η μεσαιωνική μούχλα αρχίζει να δημιουργεί συμπτώματα ασφυξίας.
Θεωρώ ότι ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για κάθε σοβαρή κοινωνική εξέλιξη. Είμαστε το μόνο ευρωπαϊκό κράτος που εξακολουθεί να μην αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και στο σημείο αυτό εξομοιωνόμαστε με θεοκρατικά τριτοκοσμικά καθεστώτα. Και αν αντιτείνει κανείς πως έτσι θα χαθεί η πολύτιμη ορθόδοξη παράδοση - θα ισχυριστώ ακριβώς το αντίθετο. Η πραγματικά αξιόλογη αυτή κληρονομιά κινδυνεύει περισσότερο από την εμπλοκή της εκκλησίας στην εξουσία.