Ας μην συγχέουμε το live με τις ηχογραφήσεις.
Εννοείται πως αντιλαμβανόμαστε το ύψος από το οποίο προέρχεται ένας ήχος στην καθημερινή μας ζωή.
Είμαστε σε θέση να καταλάβουμε αν αυτός που φωνάξε το όνομά μας βρίσκεται στο ισόγειο ή στον 3-4ο όροφο (έστω και κατά προσέγγιση).
Νομίζω προσπαθούμε να καταλάβουμε αποκλειστικά και μόνο αν η πληροφορία του "ύψους" υπάρχει μέσα στο δισκάκι μας ή αν πρόκεται απλά για ψευδαίσθηση (και στη δεύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση αυτή).
Χωρίς να έχω καταλήξει επί του θέματος, αλλά επειδή τείνω να πιστέψω πως η πληροφορία αυτή δεν υπάρχει (τουλάχιστον όχι με σημαντική ακρίβεια στις περισσότερες ηχογραφήσεις), αλλά, κυρίως, επειδή βλέπω πως η συζήτηση οδηγείται σε αδιέξοδο, ας αφήσουμε για λίγο τον ήχο και να ασχοληθούμε με τη...ζωγραφική!
Όλοι, φαντάζομαι, συμφωνούμε πως ο άνθρωπος είναι σε θέση να αντιληφθεί και τις 3 διαστάσεις του χώρου.
Επίσης όλoi συμφωνούμε πως μία ζωγραφιά είναι ένα σχέδιο σε 2 διαστάσεις. Ό,τι σχέδιο και να κάνουμε στο χαρτί, αυτό θα έχει δύο μόνο διαστάσεις.
Από την άλλη όμως, σε ένα κομμάτι χαρτί - και μόνο με τις δύο αυτές διαστάσεις που έχουμε στη διάθεσή μας - μπορούμε να αναπαραστήσουμε και την 3η διάσταση και να δώσουμε την
αίσθηση του βάθους (με "έξυπνους" τρόπους που τους μαθαίνουμε στο δημοτικό οπότε δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε και πολύ).
Για να το κάνουμε και πιο παραστατικό, κι επειδή μπορεί να μη σας "βρίσκεται" χαρτί, ας χρησιμοποιήσουμε κάτι το οποίο σίγουρα έχουμε όλοι μπροστά μας´ το μόνιτορ.
Η οθόνη μας έχει
μόνο δύο διαστάσεις. Εγώ ας πούμε δουλεύω σε ανάλυση 1440x990 οπότε έχω πλάτος 1440 pixel και ύψος 990 για να αναπαραστήσω ό,τι χρειαστώ. Εσείς θα έχετε 1024x768 ή κάτι αντίστοιχο...
Για δείτε όμως αυτή την εικόνα:
Θα καταλάβατε φαντάζομαι ότι μιλάμε για κύβο, δηλαδή ένα 3-διάστατο γεωμετρικό σχήμα παρόλο που χρησιμοποιούμε μόνο 2 διαστάσεις για να το αναπαραστήσουμε. Αυτό φυσικά, δεν αλλάζει το γεγονός πως το χαρτί (ή το monitor) έχει μόνο δύο διαστάσεις τις οποίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε, αλλά, χρησιμοποιώντας ύψος και πλάτος, είμαστε σε θέση να δώσουμε την ψευδαίσθηση του βάθους.
Για να μεταφέρω τα δύο "στρατόπεδα" στο παράδειγμα αυτό, και χρησιμοποιώντας δύο ονόματα που μου έρχονται άμεσα (χωρίς να θέλω να το προσωποποιήσω), έχουμε:
- Την άποψη του κ. Κόγια που λέει "Το χαρτί και η οθόνη έχουν μόνο δύο διαστάσεις και δεν υπάρχει βάθος. Διαφορετικά θα τρέχαμε ανάλυση 1024x768x512, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα με ένα "ποντίκι" που κινείται πάνω σε ένα τραπέζι (θα έπρεπε και να το ανεβοκατεβάζουμε) ενώ θα μπορούσαμε και να ψιλαφίσουμε το σπιτάκι που ζωγράφισε το ανηψάκι μας στον Παιδικό...."
- Την άποψη του κ. Στεφανίδη που λέει "Εγώ βλέπω κύβο στην οθόνη μου άρα υπάρχει βάθος. Εμπιστεύομαι τα μάτια μου - ειδικά από τη στιγμή που αυτό που βλέπω συμβαδίζει με αυτό που βιώνω καθημερινά. Οι διαστάσεις στον κόσμο μας είναι τρεις και ποτέ δεν έπιασα αντικείμενο στα χέρια μου που να έχει αυστηρά 2 διαστάσεις! Και η πιο λεπτή σελίδα χαρτί εκτός από πλάτος και ύψος έχει και πάχος!"
Όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν βγαίνει πουθενά ενώ τολμώ να πω πως και οι δύο απόψεις παρουσιάζουν ένα μόνο
μέρος της κοινής αλήθειας...
Nαι, το monitor έχει μόνο δύο διαστάσεις και
ναι, το σχήμα που βλέπω στο monitor έχει βάθος.
Ναι, στο δισκάκι υπάρχει μόνο δεξιά/αριστερά και μπρος/πίσω και
ναι, όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε ακούσει κάποιον ήχο να βγαίνει ψηλότερα από κάποιον άλλο στο στερεοφωνικό μας.
Αυτά πρέπει να τα πάρουμε ως
δεδομένα - τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που κάποιος επαγγελματίας του χώρου μας πει πως όντως μπορεί να επιλέξει σε τι ύψος θα τοποθετήσει το τάδε όργανο όπως επιλέγει, λίγο-πολύ, την θέση αριστερά/δεξιά και μπρος/πίσω.
Όμως είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι στη ζωγραφική, που τα πράγματα είναι μάλλον απλούστερα, έχουμε απλά μία
ψευδαίσθηση του βάθους. Δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου
μέσα στον κύβο!
Nομίζω είναι σημαντικό να απαντήσουμε στο εξής:
Γιατί ο εγκέφαλός μας ξεγιελιέται και νομίζει ότι βλέπεις 3 διαστάσεις; Τι μηχανισμοί υπάρχουν που να μας κάνουν να νομίζουμε ότι βλέπουμε έναν κύβο που μοιάζει λίγο με τον 100%/Original/Guaranteed 3διάστατο κύβο του Ρούμπικ που παίζαμε μικροί;
Μήπως και στις ηχογραφήσεις μας, χρησιμοποιώντας μόνο δύο διαστάσεις, αυτές του
πλάτους και του
βάθους της στερεοφωνικής εικόνας (που, απ'όσο ξέρω, υπάρχουν ως παράμετροι), είμαστε σε θέση να δώσουμε την
ψευδαίσθηση του ύψους (δλδ της 3ης διάστασης που μας λείπει "στα χαρτιά");; Πώς γίνεται αυτό από τη στιγμή που (και πάλι με βάση τα όσα γνωρίζω μέχρι τώρα) αυτό δεν είναι κάτι που το ελέγχει ο ηχολήπτης; Μπορεί δηλαδή να επιλέξει αν θα δώσει αυτή την αίσθηση του ύψους και, αν ναι, σε ποιό βαθμό (όπως εμείς επιλέγουμε αντίστοιχα αν θα ζωγραφίσουμε τετράγωνο ή κύβο και τι βάθος θα έχει ο κύβος αυτός);
Μήπως απλά
"τα πάντα εν σοφία εποίησε" και ο εγκέφαλός μας ψάχνει να βρει - κι αν δε βρει ακριβώς αυτό που ψάχνει, το συνθέτει με σχετική ακρίβεια από ό,τι έχει διαθέσιμο - σχήματα (
όχι μόνο γεωμετρικά) που ταιριάζουν με αυτά που συναντάει στη φύση εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια (και τα οποία πάντα έχουν και Χ και Υ και Ζ συντεταγμένες);;
Μήπως απλά έχω πιεί πολύ Αγιωργίτικο;;; :ADFADF1:

