Πιστευω οτι οι γονείς δέν πρέπει νάναι φίλοι μέ τα παιδιά τους,αλλά γονείς...
Φίλους θα κάνουν άλλους (οκ τύπους,προβληματικούς ,ιδιόρυθμους).,θα κάνουν λάθη,θα τούς αλλάξουν ,θά κατασταλάξουν..
Οι γονεις οφείλουν νάναι γονείς ..Και τά παιδιά ,έστω και γιά εκπαίδευση με προοπτική αυτονόμησης πρέπει νά κρατούν και μικρά μυστικά απο τους γονείς τους...
Μέ αυτό δεν εννοώ οτι δεν χρειάζεται ένας λογικός έλεγχος στά παιδιά αλλά νομίζω πώς μπερδεύονται μέ την έννοια τής φιλιας προς τούς γονείς τους,γιατί έτσι αποκτούν λιγοτερη εμπιστοσύνη και στον εαυτό τους...
Και ως γονείς έχουμε υποχρέωση νά λέμε τι πιστεύουμε στά παιδιά,αλλά νά τούς επιτρέπουμε νά κάνουν και λάθη...Αλλοιώς κινδυνεύουν ,απο το λογω αγάπης υπερβολικό ενδιαφέρον μας και προστατευτισμό νά νοιώσουν οτι δεν μπορούν νά φύγουν ποτέ απο το σπίτι.
Τούς πατεράδες μας και τις μανάδες μας δεν τούς θέλουμε ως φίλους,αλλά ως ενηλίκους,πού θέτουν ορια,οταν χρειάζεται,πού τά χαλαρώνουν ,πάλι οταν χρειάζεται ,πού μάς αγαπούν και ενδιαφέρονται γιά εμάς ,αλλά και πού αν χρειαστεί τραβούν λιγάκι και το σκοινάκι...
Προσωπικά Δημήτρη θεωρώ πώς η οριοθέτηση γονιού-παιδιού,ανάλογα και μέ την ηλικια τού παιδιού ειναι το μείζον.