Για το La Grande Bellezza ο λογος:
Την ειδα (μια φορα προς το παρων) και μου αρεσε πολυ. Του λειπει σιγουρα μια διασταση του ταξιδιου της ζωης, που περιγραφει με τοσο κυνισμο, για να ηταν αριστουργημα.
Ο Σορεντινο αντιγραφει με υπερηφανεια πιστευω το στυλ (χωρις να το κρυβει καθολου) των μεγαλων ιταλων σκηνοθετων του παρελθοντος, παρα το περιεχομενο που ειναι εντελως δικο του. Αυτοσαρκασμος και ξεγυμνωμα του συγχρονου-αδειου lifestyle (το ΤΙΠΟΤΑ) που εχει επιβληθει. Η κουκλαρα που ασχολειται με τις φωτογραφιες στο facebook τη στιγμη που ο εραστης της φευγει για παντα, τα ψεμματα στα οποια ζει η "πετυχημενη" συγγραφεας, μαμα και συζυγος....
Προσωπικα ορισμενα περιστατικα μου θυμισαν επισης σπονδυλωτες ταινιες των ιταλων στα 70s. Ιστοριες λιγων λεπτων, που θα μπορουσαν να ειναι αυτοτελεις, μαεστρικα τοποθετημενες στο συνολο. Μια αυθεντικη ιταλικη ταινια, δεν θα μπορουσε να ειναι απο πουθενα αλλου.