Τώρα για τα λοιπά που γράφεις, και το εάν έχεις λόγους να είσαι προσωπικά υπερήφανος για γεγονός 69 πλέον ετών, αναρωτώμενος μάλιστα εάν υπάρχει άμεση σύνδεση του γεγονότος αυτού με εσένα, αυτό είναι θέμα προσωπικής θεώρησης του καθενός.
Εγώ νιώθω ότι υπάρχει άμεση σύνδεση με εμένα, γιατί ο παππούς μου πολέμησε στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου. Όλα αυτά τα "προπαγανδιστικά" του "μεγαλείου" της φυλής μας, μου τα διηγήθηκε ο ίδιος, πριν μου τα δείξει η τηλεόραση σε αφιερώματα. Μου είπε για τον ενθουσιασμό τους όταν συγκεντρώνονταν για να φύγουν για το μέτωπο. Μου είπε για την αγωνία του να αποχαιρετήσει τη μητέρα του, που τον έκανε να το σκάσει νύχτα από το στρατόπεδο (νομίζω κάπου στο Καρατάσου είχαν συγκεντρωθεί, στη σημερινή περιοχή της Σταρούπολης) και να πάει με τα πόδια στην Τούμπα (10-12 χιλιόμετρα μακρυά). Δεν ήταν άφρονες, ήξεραν πού πήγαιναν. Μου είπε για τον παγωμένο χειμώνα του '40-41. Μου έδειχνε τα πόδια του, με τα μισά δάχτυλα οριστικώς αναίσθητα από τα κρυοπαγήματα. μου έλεγε για τον φίλο του, που αιχμαλώτισε μια ομάδα Ιταλών όταν τον βρήκαν εκεί που ουρούσε, απειλώντας τους με τον αναπτήρα-απομίμιση χειροβομβίδας που είχε. Μου είπε για τον άλλο φίλο του, που τον έστειλε ο λογαγός στη θέση του βραδυπορούντος (από τα κρυοπαγήματα) παππού μου, πώς τον έφαγε οβίδα με το που βγήκε από το χαράκωμα.
Πώς να μην νιώσω τον αγώνα αυτό οικείο, μετά τη διήγηση του παππού Τάσου προς τον εγγονό Τάσο; Δεν δικαιούμαι να μην αισθάνομαι περήφανος για αυτόν τον αγώνα και αυτές τις θυσίες. Και εάν η σύγχρονη πραγματικότητα που αντικρίζω με κάνει περίπου να ντρέπομαι (εάν καταλαβαίνω το επιχείρημά σου), αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να τιμώ και να αισθάνομαι υπερήφανος για τον αγώνα των Ελλήνων του '40, τον αγώνα του παππού μου.
