Προσωπικά έχω χάσει τη μπάλα. Έχουμε μπλέξει σε μια απλή κουβέντα σχολεία, πανεπιστήμια, αριστερά, δεξιά, διαγωνισμούς αριστείας, μπάλα, μόνο το καράτε ξεχάσαμε...!
Φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται αυτό που είχα πει στις πρώτες μου απαντήσεις εδώ, ότι το βασικό ζήτημα είναι το κατά πόσο θεωρούμε το σχολείο υποχρεωτικό ή όχι. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι το σχολείο σήμερα είναι για να γινόμαστε καλοί στα μαθηματικά ή για να γίνουμε αργότερα φοιτητές. Όχι, διαφωνώ.
Στο σχολείο γινόμαστε άνθρωποι. Ναι, στο ελληνικό σχολείο, αυτό που υπάρχει σήμερα. Με εξαίρεση τις τελευταίες 1-2 τάξεις του λυκείου, όπου ο τρόμος των Πανελληνίων κάνει τα σχολεία εξεταστικά κέντρα και φροντιστηριακά βοηθήματα, το υπόλοιπο σχολείο έιναι όπως θα έπρεπε (φυσικά επιδέχεται πολλές βελτιώσεις, αλλά όχι, δεν είναι σε λάθος κατεύθυνση).
Το σχολείο αφενός δίνει στον μαθητή γνώσεις σημαντικές για τη ζωή του (ναι, και τα αρχαία, και τα μαθηματικά και η ιστορία είναι σημαντικότατα για τη ζωή του, ντάξει τα θρησκευτικά είναι άλλη συζήτηση), αφετέρου σε βάζει σε έναν κοινωνικό κύκλο, με τις απολαύσεις του και τα ζόρια του.
Η απειλή του να μείνεις στην ίδια τάξη (εξαιρώντας όπως προείπα πραγματικά μαθησιακά προβλήματα), είναι απλά η δικλείδα που χρειάζεται ένα παιδί για να αποφασίσει ότι αυτό το αγαθό πρέπει να το καταπιεί, είτε απολαμβάνοντας είτε μισώντας το. Φυσικά και ο έφηβος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, όμως όπως ένας γονέας οφείλει να τον προστατεύσει στην υγεία του (να τον βοηθήσει να τρέφεται σωστά, να τον υποχρεώσει να ακολουθεί κάποια αγωγή για πιθανό πρόβλημα υγείας του, να τον ωθήσει να γυμνάζεται, να του εξηγήσει περί προφυλακτικών, ναρκωτικών και διάφορων άλλων εννοιών για τις οποίες μπορεί να ενημερωθεί "στραβά"), έτσι αντίστοιχα οφείλει να προστατεύσει τον γνωσιακό πλούτο, που θα του φανεί χρήσιμος αργότερα, είτε γίνει επιστήμονας είτε γίνει σκουπιδιάρης.
Από κει και πέρα, το πως είναι διαμορφωμένο το σχολείο είναι μια άλλη συζήτηση. Φυσικά και θα έπρεπε να υπάρχουν εργαστήρια στις θετικές επιστήμες, φυσικά και θα'πρεπε να δίνεται βάση σε κοινωνικές δραστηριότητες περισσότερο, αλλά όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το να μένει το παιδί στην ίδια τάξη. Τα πρώτα είναι καθημερινότητα, το τελευταίο είναι απλή ασφαλιστική δικλείδα.
Φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται αυτό που είχα πει στις πρώτες μου απαντήσεις εδώ, ότι το βασικό ζήτημα είναι το κατά πόσο θεωρούμε το σχολείο υποχρεωτικό ή όχι. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι το σχολείο σήμερα είναι για να γινόμαστε καλοί στα μαθηματικά ή για να γίνουμε αργότερα φοιτητές. Όχι, διαφωνώ.
Στο σχολείο γινόμαστε άνθρωποι. Ναι, στο ελληνικό σχολείο, αυτό που υπάρχει σήμερα. Με εξαίρεση τις τελευταίες 1-2 τάξεις του λυκείου, όπου ο τρόμος των Πανελληνίων κάνει τα σχολεία εξεταστικά κέντρα και φροντιστηριακά βοηθήματα, το υπόλοιπο σχολείο έιναι όπως θα έπρεπε (φυσικά επιδέχεται πολλές βελτιώσεις, αλλά όχι, δεν είναι σε λάθος κατεύθυνση).
Το σχολείο αφενός δίνει στον μαθητή γνώσεις σημαντικές για τη ζωή του (ναι, και τα αρχαία, και τα μαθηματικά και η ιστορία είναι σημαντικότατα για τη ζωή του, ντάξει τα θρησκευτικά είναι άλλη συζήτηση), αφετέρου σε βάζει σε έναν κοινωνικό κύκλο, με τις απολαύσεις του και τα ζόρια του.
Η απειλή του να μείνεις στην ίδια τάξη (εξαιρώντας όπως προείπα πραγματικά μαθησιακά προβλήματα), είναι απλά η δικλείδα που χρειάζεται ένα παιδί για να αποφασίσει ότι αυτό το αγαθό πρέπει να το καταπιεί, είτε απολαμβάνοντας είτε μισώντας το. Φυσικά και ο έφηβος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, όμως όπως ένας γονέας οφείλει να τον προστατεύσει στην υγεία του (να τον βοηθήσει να τρέφεται σωστά, να τον υποχρεώσει να ακολουθεί κάποια αγωγή για πιθανό πρόβλημα υγείας του, να τον ωθήσει να γυμνάζεται, να του εξηγήσει περί προφυλακτικών, ναρκωτικών και διάφορων άλλων εννοιών για τις οποίες μπορεί να ενημερωθεί "στραβά"), έτσι αντίστοιχα οφείλει να προστατεύσει τον γνωσιακό πλούτο, που θα του φανεί χρήσιμος αργότερα, είτε γίνει επιστήμονας είτε γίνει σκουπιδιάρης.
Από κει και πέρα, το πως είναι διαμορφωμένο το σχολείο είναι μια άλλη συζήτηση. Φυσικά και θα έπρεπε να υπάρχουν εργαστήρια στις θετικές επιστήμες, φυσικά και θα'πρεπε να δίνεται βάση σε κοινωνικές δραστηριότητες περισσότερο, αλλά όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το να μένει το παιδί στην ίδια τάξη. Τα πρώτα είναι καθημερινότητα, το τελευταίο είναι απλή ασφαλιστική δικλείδα.
