Λουλούδια στα μαλλιά! [Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο]

[grio]

Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο​

​

Η δισκογραφία/ευρετήριο του αφιερώματός μας, χωρίζεται σε τρία τμήματα. Στο πρώτο υπάρχουν οι έξι κυριότεροι, σημαντικότεροι και απαραίτητοι εκπρόσωποι της σκηνής, για τον ενδιαφερόμενο και τον μελετητή.

Στο δεύτερο τμήμα, καταγράφονται κάποιοι από τους υπόλοιπους και ενίοτε παραγνωρισμένους, που συνέβαλαν στον ήχο και συμπληρώνουν την εικόνα, ενώ στο τρίτο αναφέρονται γκρουπ που ο ήχος τους είχε ψυχεδελικά στοιχεία χωρίς όμως αυτά να κυριαρχούν και να τα χαρακτηρίζουν.

Για τη πρώτη βασική κατηγορία φροντίστηκε, πριν γίνει αυτό το αφιέρωμα, να υπάρχουν αντιπροσωπευτικές παρουσιάσεις για όλες τις μπάντες, ενώ και οι άλλες κατηγορίες εκπροσωπούνται με εξαιρετικά άλμπουμ στο ευρετήριό μας.

​

Big Brother & the Holding Company
- Big Brother & The Holding Company (Mainstream Records, 1967)
- Cheap Thrills (Columbia, 1968)
- Be A Brother (Columbia, 1970)
- How Hard It Is (Columbia, 1971)

Country Joe & The Fish
- Electric Music For The Mind And Body (Vanguard, 1967)
- I-Feel-Like-I'm-Fixin'-To-Die (Vanguard, 1967)
- Together (Vanguard, 1968)
- Here We Are Again (Vanguard, 1969)
- C.J. Fish (Vanguard, 1970)

The Grateful Dead
- The Grateful Dead (Warner Bros. Records, 1967)
- Anthem Of The Sun (Warner Bros.-Seven Arts Records, 1968)
- Aoxomoxoa (Warner Bros.-Seven Arts Records, 1969)
- Live/Dead (Warner Bros.-Seven Arts Records, 1969)
- Workingman's Dead (Warner Bros. Records, 1970)
- American Beauty (Warner Bros. Records, 1970)
- Grateful Dead (Warner Bros. Records, 1971)
- Europe '72 (Warner Bros. Records, 1972)

Jefferson Airplane
- Surrealistic Pillow (RCA Victor, 1967)
- After Bathing At Baxter's (RCA Victor, 1967)
- Crown Of Creation (RCA Victor, 1968)
- Bless Its Pointed Little Head (RCA Victor, 1969)
- Volunteers (RCA Victor, 1969)

Quicksilver Messenger Service
- Quicksilver Messenger Service (Capitol Records, 1968)
- Happy Trails (Capitol Records, 1969)
- Shady Grove (Capitol Records, 1969)
- Just For Love (Capitol Records, 1970)
Dino Valenti - Dino Valente (Epic, 1968)

The Steve Miller Band
- Children Of The Future (Capitol Records, 1968)
- Sailor (Capitol Records, 1968)
- Brave New World (Capitol Records, 1969)
- Your Saving Grace (Capitol Records, 1969)

​

The Beau Brummels
- Introducing The Beau Brummels (Autumn Records, 1965)
- Volume 2 (Autumn Records, 1965)
- 66 (Warner Bros. Records, 1966)
- Triangle (Warner Bros. Records, 1967)
- Bradley's Barn (Warner Bros.-Seven Arts Records, 1968)
Ron Elliott - The Candlestickmaker (Warner Bros. Records, 1969)

Blue Cheer
- Vincebus Eruptum (Philips, 1968)
- Outsideinside (Philips, 1968)
- New! Improved! (Philips, 1969)
- Blue Cheer (Philips, 1970)
- Oh! Pleasant Hope (Philips, 1971)

The Charlatans
- The Charlatans (Philips, 1969)

Chocolate Watch Band
- No Way Out (Tower, 1967)
- The Inner Mystique (Tower, 1968)
- One Step Beyond (Tower, 1969)

Fifty Foot Hose
- Cauldron (Limelight, 1968)

The Great Society with Grace Slick
- Conspicuous Only In Its Absence (Columbia, 1967)

It's A Beautiful Day
- It's A Beautiful Day (Columbia, 1969)
- Marrying Maiden (Columbia, 1969)
- Choice Quality Stuff / Anytime (Columbia, 1971)

Joy Of Cooking
- Joy Of Cooking (Capitol, 1971)
- Closer To The Ground (Capitol, 1971)
- Castles (Capitol, 1972)

Kak
- Kak (Epic, 1969)

Mad River
- Mad River (Capitol Records, 1968)
- Paradise Bar And Grill (Capitol Records, 1969)

Moby Grape
- Moby Grape (Columbia, 1967)
- Wow/Grape Jam (Columbia, 1968)
- Moby Grape '69 (Columbia, 1969)
- Truly Fine Citizen (Columbia, 1969)
Alexander "Skip" Spence - Oar (Columbia, 1969)

Mother Earth
- Living With The Animals (Mercury, 1968)
- Make A Joyful Noise (Mercury, 1969)
- Satisfied (Mercury, 1970)
- Bring Me Home (Reprise Records, 1971

Neighborhood Children
- Neighb'rhood Childr'n (Acta Records, 1968)

Notes From the Underground
- Notes From The Underground (Vanguard, 1968)

The Serpent Power
- The Serpent Power (Vanguard, 1967)

Sly & The Family Stone
- Dance To The Music (Epic, 1968)
- Stand! (Epic, 1969)
- There's A Riot Goin' On (Epic, 1970)

The Sons of Champlin
- Loosen Up Naturally (Capitol Records, 1969)
- The Sons (Capitol Records, 1969)
- Follow Your Heart (Capitol Records, 1971)
- Minus Seeds & Stems (Not On Label, 1972)

Sopwith Camel
- The Sopwith Camel (Kama Sutra, 1967)

Stoneground
- Family Album (Warner Bros. Records, 1971)
- Stoneground (Warner Bros. Records, 1971)

The Youngbloods
- The Youngbloods (RCA Victor, 1967)
- Earth Music (RCA Victor, 1967)
- Elephant Mountain (RCA Victor, 1969)

​

Cold Blood
- Cold Blood (San Francisco Records, 1969)
- Sisyphus (San Francisco Records, 1970)

The Electric Flag
- A Long Time Comin' (Columbia, 1968)
- The Trip: Original Motion Picture Soundtrack' (Sidewalk, 1967)

Santana
- Santana, #2 (Columbia, 1969)
- Abraxas (Columbia, 1970)
- Santana 3 (Columbia, 1971)
- Caravanserai (Columbia, 1972)

Seatrain
- Sea Train (A&M Records, 1969)
- Seatrain (Capitol Records, 1970)
- Marblehead Messenger (Capitol Records, 1971)

Tower of Power
- East Bay Grease (San Francisco Records, 1970)
- Bump City (Warner Bros. Records, 1972)
- Tower Of Power (Warner Bros. Records, 1973)
- Back To Oakland (Warner Bros. Records, 1974)
- Urban Renewal (Warner Bros. Records, 1974)

​

 

[grio]

Αν πάτε στο Σαν Φρανσίσκο Σιγουρευτείτε να φοράτε μερικά λουλούδια στα μαλλιά σας Αν πάτε στο Σαν Φρανσίσκο Θα συναντήσετε κάποιους ευγενικούς ανθρώπους εκεί... - John Phillips

- Scott McKenzie · San Francisco -​

- The Animals · San Francisco Nights -​

Το πρόγραμμα που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στην πόλη και τους ανθρώπους του Σαν Φρανσίσκο, οι οποίοι μπορεί να μην το γνωρίζουν αλλά είναι υπέροχοι (προνομιούχοι), το ίδιο και η πόλη τους Αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό τραγούδι, έτσι, αν το κοινό δεν μπορεί να το κατανοήσει, ιδιαίτερα όσοι από εσάς είναι Ευρωπαίοι, κάντε οικονομία και πετάξτε με την Τρανς Λαβ Αίργουεϊς στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ, τότε ίσως καταλάβετε το τραγούδι Αυτό θα αξίζει τον κόπο, αν όχι για το καλό αυτού του τραγουδιού, αλλά για χάρη της δικής σας ψυχικής ηρεμίας... - Eric Burdon and The Animals

 

[grio]

Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο

(από συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών στον αρχισυντάκτη του περιοδικού Guitar Player, Jas Obrecht για τη στήλη του, Classic Interview, το Φεβρουάριο του 1997)

​

Η ψυχεδελική μουσική του Σαν Φρανσίσκο, όπως παρουσιάστηκε από τους Big Brother & The Holding Company, Country Joe & The Fish, Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, Moby Grape και τους Grateful Dead, ήταν μια ακατέργαστη και θορυβώδης αντίδραση στη διαμορφωμένη φολκ και ποπ που υπήρχε πριν. Ήταν εκστατική και φτιαγμένη, παραισθησιογόνα και καθαρτήρια. Η άφιξή της, άνοιξε την πόρτα στα μεγάλα σόλο, τα άγρια εφέ, στα βουητά αυτιών και σε μια άνευ προηγουμένου συγχώνευση από έθνικ επιρροές.

Στον πυρήνα της, η περισσότερη ψυχεδελική μουσική ήταν βασισμένη στα μπλουζ. Τις καλές βραδιές μερικές μπάντες μπορούσαν να τζαμάρουν για μισή ώρα σε ένα μόνο τραγούδι, αυτοσχεδιάζοντας με τον ήχο, χωρίς να αλλάζουν συγχορδίες.

Η ανοιχτόμυαλη ανεκτικότητα της μουσικής ταίριαζε απόλυτα με την πόλη της γέννησής της. «Το Σαν Φρανσίσκο είχε πάντα μια πραγματική φιλελεύθερη κλίση», λέει ο Bob Weir, συνιδρυτής των Dead. «Η ατμόσφαιρα του όλα-επιτρέπονται, πηγαίνει πολύ πίσω στο Barbary Coast και το 1800 και στη συνέχεια με την Μποέμικη σκηνή, που ξεκίνησε παλιά από τη δεκαετία του '30 και κατέληξε να ανθοφορήσει στα τέλη της δεκαετίας του '40 και '50. Οι Σαν Φραγκισκανοί είχαν πάντα μια προθυμία να φιλοξενήσουν την εθνοτική πολυμορφία και ακόμα να την αγκαλιάσουν. Και ήμασταν άμεσοι απόγονοι όλων αυτών».

Ο συνιδρυτής των Big Brother & The Holding Company, Sam Andrew, λέει. «Η ψυχεδελική μουσική, με πολλούς τρόπους ήταν μια αντίδραση στην αμέσως προηγούμενη μπιτ εποχή, που ήταν εποχή του κυνισμού, της απελπισίας και του χιούμορ που προερχόταν από την παραίτηση. Το μπιτ κίνημα ήταν ένα κουλ τζαζ πράγμα, εγγράμματο και λεκτικό. Όλα αυτά διαλύθηκαν με αυτό το "Χίπικο" πράγμα, που ήταν ένας υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιούσαν οι μπιτ για τους νεότερους που περιφερόντουσαν προσπαθώντας να συντρίψουν την μπιτ σκηνή, όπως εγώ. Ήμασταν όλοι νέοι και αισιόδοξοι και δεν είχαμε παραιτηθεί. Αυτή η αίσθηση της δυνατότητας είχε μεγάλη επιρροή στην ψυχεδελική μουσική».

Charlatans / Το πρώτο ψυχεδελικό πόστερ​

Η πρώτη αναλαμπή της ψυχεδέλειας παρατηρήθηκε στους Charlatans γύρω στα '65. Το ακουστικό κουϊντέτο ιδρύθηκε από τον George Hunter, ένα μη-μουσικό που είχε εκατοντάδες φωτογραφίες της μπάντας με Εδουαρδιανά και γουέστερν ρούχα, πριν ακόμη κάνουν μουσική πρόβα. «Ο τρόπος που εμφανίζονταν οι Charlatans, τους έκανε την πρώτη ψυχεδελική μπάντα, αλλά αυτό ήταν μόνο όσον αφορά την εικόνα τους», παρατηρεί ο Andrew. «Ο George Hunter και ο Mike Ferguson σχεδίασαν ένα πόστερ για την συναυλία τους στο Red Dog Saloon στη Βιρτζίνια Σίτι της Νεβάδα και αυτή ήταν η πρώτη ψυχεδελική ροκ εν ρολ αφίσα που έγινε, αλλά η ψυχεδελική άποψη δεν έβγαινε στη μουσική τους. Έκαναν πραγματικά παραδοσιακά τραγούδια όπως το 'Wabash Cannonball' και ο Dan Hicks ήταν τον ταλέντο σ' αυτή την μπάντα».

 

[grio]

Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο

Ο πρώτος εμπορικά διαθέσιμος ψυχεδελικός δίσκος, ήταν πιθανώς το EP των Country Joe & The Fish που περιλάμβανε τα "Bass Strings" και "Section 43", μια κυκλοφορία της ετικέτας Rag Baby το 1966, που ο Joel Selvin αναφέρει στην αποκαλυπτική ιστορία του Καλοκαιριού της Αγάπης/Summer of Love (Dutton Books) σαν «πιθανώς την οριστική ηχογράφηση του άσιντ ροκ». Ένα όργανο, μπάσο και τύμπανα υπογραμμίζουν τους τρεμάμενους ρυθμούς και την "οδοντωτή" ληντ του Barry Melton και τα γλυκά φωνητικά και φυσαρμόνικα του Country Joe. «Ηχογραφήσαμε ζωντανά σε δύο-τρακ την άνοιξη του 1966», λέει ο Melton. «Μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζα με μια κιθάρα Gibson SG μέσω ενός Fender Twin, αλλά αυτή η ηχογράφηση δεν αντανακλά πραγματικά το πως ακουγόμασταν ζωντανά, όταν υπεροδηγούσαμε τους ενισχυτές μας. Ο μηχανικός, μας έβαλε να χαμηλώσουμε τον ήχο, επειδή παραπονέθηκε ότι πονοκεφάλιασε από την ένταση και δεν μπορούσε να πάρει κανένα διαχωρισμό...»

Ο Country Joe πρόσθεσε φανερές αναφορές για ουσίες στο "Bass Strings", όπως «Τόσο φτιαγμένος αυτή τη στιγμή που ξέρετε ότι ποτέ δεν θα ξενερώσω», ορίζοντας το πρότυπο για αμέτρητους στίχους που ακολούθησαν. «Υπήρχαν τόσα πολλά συναρπαστικά, δημιουργικά πράγματα που συνέβησαν εκείνους τους καιρούς», λέει ο McDonald. «Όπου και να γύριζες, κάποιος έκανε κάτι πραγματικά πρωτότυπο και νέο όσον αφορά τη μουσική. Φυσικά, σχεδόν κανείς δεν είχε ακούσει πριν τίποτα να παίζεται μέσα από ενισχυτές και έτσι ό,τι ακούσαμε ήταν απίστευτο...»

Το EP των Country Joe & The Fish / Barry Melton​

Ο Melton, πρώην φόλκι που είναι τώρα δημόσιος συνήγορος υπεράσπισης στην Ukiah της Καλιφόρνια, επιχειρηματολογεί, ότι η μουσική θα είχε συμβεί ανεξάρτητα από τα ναρκωτικά: «Υπήρχαν μουσικολογικοί λόγοι για τους οποίους συνέβη η ψυχεδελική μουσική. Αντί να είναι κάποιο φάρμακο που την προκάλεσε, ήταν πραγματικά ένα μάτσο σοβαρών φόλκι μουσικολόγων που έπαιζαν μπλουζ και μπλούγκρας, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τύπους που έπαιζαν στην άκρη της πόλης, μασούσαν τσίχλα και δεν μπορούσαν να βάλουν δύο προτάσεις μαζί - τους ροκ εν ρολ παίκτες. Το ροκ εν ρολ δεν είχε καμία νομιμοποίηση το 1965, οι άνθρωποι που πήγαιναν στις συναυλίες καυγάδιζαν με μαχαίρια, χτυπούσαν ο ένας τον άλλον και στη συνέχεια έφευγαν. Οι φόλκι που έγιναν οι πρώτοι ψυχεδελικοί κιθαρίστες απλώθηκαν στα φολκ κλαμπ κοντά στα κολέγια, όπου άνθρωποι με πτυχία μάστερ ήρθαν να πιουν καφέ και μηλίτη και να εξετάσουν σοβαρά ό,τι κάναμε».

«Οι πραγματικές ρίζες της ψυχεδελικής μουσικής ήταν το τέλος της φολκ εποχής. Όλοι οι κιθαρίστες έρχονταν στα μικρά κλαμπ γύρω από την πόλη και παίζαμε όλοι μαζί. Υπήρχαν μπλούγκρας παίκτες που τζάμαραν με τους μπλουζίστες και εκεί κατέληγε να είναι ένα μέρος όπου πήγαιναν όλοι. Το τέλος εποχής της φολκ μουσικής, αν και δεν είχε ενισχυμένο ήχο, καθόρισε το στάδιο για την ροκ εποχή, που είχε ενισχυμένο ήχο, επειδή ήδη όλοι είχαν αναπτύξει κοινό έδαφος για να παίξουν μαζί. Το μόνο που έκανες, ήταν η προσθήκη μπάσου και τυμπάνων. Και αντίθετα με τη φολκ, που έπρεπε να διατηρείται πολύ πιστή στην φόρμα, μπορούσες να κάνεις τα πάντα. Μπορούσες να παίξεις ένα δωδεκάμετρο μπλουζ μοτίβο και στη συνέχεια να ρίξεις μια οκτάμετρη ινδική γέφυρα και ένα δίμετρο ιαπωνικό πέρασμα και στη συνέχεια να επιστρέψεις πάλι στα μπλουζ. Ήταν απολύτως αποδεκτό σ' αυτό το μέσο. Τα ναρκωτικά μπορεί να είχαν σχέση με περιφερειακά θέματα και τις αξίες που εκφράζονταν στους στίχους, αλλά όχι πραγματικά με την ίδια τη μουσική».

 

[grio]

Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο

«Ξεκινήσαμε το δυνάμωμα του ήχου αρκετά γρήγορα» σημειώνει ο Weir. «Από την αρχή, ήταν πιο γρήγορα, πιο χαλαρά, πιο δυνατά και ζόρικα. Επρόκειτο για μια βόλτα. Θέλαμε να δούμε τι μπορούσε να κάνει αυτό το μωρό... Βοήθησε ότι παίζαμε σε μια άκριτη κατάσταση. Αυτό που δεν βοήθησε ήταν το γεγονός ότι ήμασταν εντελώς αποπροσανατολισμένοι, οπότε έπρεπε να φροντίσουμε για τον εαυτό μας και να αυτοσχεδιάσουμε. Τα τζαμαρίσματα μας έκαναν να βασιζόμαστε πολύ ο ένας στον άλλον και να βελτιωνόμαστε όσο περνούσε ο καιρός».

Grateful Dead​

«Με το πρώτο άλμπουμ (Grateful Dead, 1967), πέρασε στο παρελθόν η ψυχεδελική εποχή μας. Είχαμε φτάσει στο σημείο της φθίνουσας απόδοσης μετά τη λήψη άσιντ για καναδυό χρόνια. 'Εντάξει, γλυτώσαμε απ' αυτό, όσο μπορούσαμε. Ας προχωρήσουμε παραπέρα'. Δεν του γυρίσαμε την πλάτη μας, καθώς αρχίσαμε να ψάχνουμε σε άλλες κατευθύνσεις, γιατί μας κόλλησε, όπως το ηλεκτρικό μπλουζ. Μας απελευθέρωσε επίσης από την αστειότητα του ροκ εν ρολ των αρχών της δεκαετίας του '60 που οδηγούσε σ' αυτή την ανόητη και ανούσια ποπ. Και βέβαια συνέβαλε σε μια προθυμία να ακούσουμε και να δανειστούμε ή να κλέψουμε από άλλες μουσικές φόρμες».

Αν και δεν ήταν ο πρώτος που ηχογράφησε, ο James Gurley, συγκυβερνήτης του Sam Andrew στους Big Brother, θεωρείται από τον Sam και άλλους γνώστες σαν η πηγή της ψυχεδελικής κιθάρας. «Ο James είναι ο πρωτεργάτης γιατί ήταν ο πρώτος που έπαιξε στο χώρο», επιμένει ο Barry Melton. «Ποτέ πραγματικά δεν έπαιξε τόσο καλά ορθόδοξα, αλλά αυτό που καθορίζει τη ψυχεδελική κιθάρα -επειδή βέβαια οι συγχορδίες είναι ίδιες με της φολκ ροκ- είναι ότι γίνεται αυτοσχεδιαστική και παίρνει τη θέση του ρυθμού. Η μουσική είναι σχεδόν, εκεί έξω στο διάστημα, και ο James Gurley ήταν ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα! Είναι ο Γιούρι Γκαγκάριν της ψυχεδελικής κιθάρας».

«Ποτέ δεν έπαιξα ροκ εντ ρολ πριν από τους Big Brother», λέει ο James. «Δεν είχα καν ηλεκτρική κιθάρα». Κατά τη διάρκεια της προ-Τζάνις φάσης της μπάντας, ο James και ο Sam συχνά κάθονταν μαζί ακούγοντας δίσκους των John Coltrane, Miles Davis, Ornette Coleman, Sun Ra, Moondog και Nina Simone, καθώς και κλασική του 18ου αιώνα και μουσική της Νότιας Ινδίας με βίνα (πανάρχαιο έγχορδο όργανο) και σιτάρ. «Ένας άλλος μουσικός που ακούγαμε πολύ ήταν ο Cecil Taylor», λέει ο Sam. «Μοχθούσαμε συνειδητά γι' αυτό και πολύ συχνά παίζαμε ένα τραγούδι σ' ένα ολόκληρο σετ, αυτό που θα έκανε ο Cecil Taylor. Οι Big Brother ήταν μια τέτοια ασυνήθιστη μπάντα. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, ότι ήμασταν οι πιο ψυχεδελικοί από τις πρώιμες μπάντες, απλά επειδή πραγματικά δεν είχαμε δουλέψει πολύ χρόνο στα κλαμπ. Κάναμε το 'Summertime' πολύ νωρίς, -σχεδόν ένα χρόνο πριν την Janis-, το 'Hall of the Mountain King' και κάποια πράγματα του John Lee Hooker. Είχαμε ήδη αρχίσει τα μεγάλα σόλο».

«Είχαμε κάνει, πολλά πραγματικά άγρια ινστρουμένταλ», συμφωνεί ο James. «Σκέφτηκα ότι αν μπορούσες να παίξεις κιθάρα όπως παίζει σαξόφωνο ο John Coltrane, θα ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Αυτό, φυσικά, προσπαθούσα να κάνω, κανείς δεν το καταλάβαινε, ειδικά εγώ. Ενώ ο Sam ήταν πραγματικά εκπαιδευμένος, εγώ ήμουν πολύ απείθαρχος. Πάντα μάθαινα πράγματα με το αυτί, έτσι είχα μια πιο συναισθηματική προσέγγιση. Δεν είχα καμία τεχνική ή θεωρητική κατάρτιση».

«Κατά τις πρώτες ημέρες, το κοινό και οι μπάντες ήταν στον ίδιο χώρο», εξηγεί ο Andrew, «επειδή οι μπάντες δεν μπορούσαν να παίξουν καλύτερα μακριά από το ακροατήριο. Είναι συγκρατημένο να πω ότι η ατμόσφαιρα στα σόου ήταν ενθουσιώδης -ήταν ραψωδική. Ένιωσα ότι ο καθένας ενωνόταν μ' αυτό το ηλεκτρικό ρεύμα και ήταν όλοι μέρος του».

Janis Joplin με τους Big Brother & The Holding Company (από αριστ.: James Gurley, Sam Andrew)​

Η Janis Joplin έγινε μέλος της μπάντας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του '66 και γρήγορα μεταμόρφωσε την μπλουζυ ερμηνεία της σε κάτι εκπληκτικό και τεράστιο. «Τη στιγμή που η Τζάνις άκουσε την αύξηση της έντασης, το είχε», λέει ο Sam. «Ήταν εκεί. Ήταν σαν να ενεργοποίησε ένα κανάλι που έβγαζε τη δύναμή της. Και η μουσική ήταν πιο δυνατή, μ' ένα κβαντικό άλμα, από πριν. Μετά από κάποιες αρχικές συναυλίες, άκουγες το κουδούνισμα των ριφ στα αυτιά σου για ώρες. Οι μηχανικοί δεν ήξεραν πως να ηχογραφήσουν. Άλλαξαν όλοι οι κανόνες...»

 

[grio]

Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο

Το Cheap Thrills ήταν γεμάτο με σπουδαία σόλο. «Ήταν πραγματικά διαφορετικά από πριν», λέει ο Andrew, «σε αντίθεση με ένα πιάνο, η κιθάρα είχε όλα αυτά τα μικροδιαστήματα και αυτό ταίριαζε αναμφίβολα στη ψυχεδελική μουσική». Ο Gurley χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ηλεκτρική, μια Gibson Les Paul Junior, στο άλμπουμ της Mainstream και πέρασε σε μια Gibson SG στο Cheap Thrills. Ο Andrew έπαιζε σχεδόν πάντα SG. Μόλις η μπάντα υπέγραψε με την Columbia, που ανήκε τότε στην ίδια εταιρεία με την Fender, σε κάθε κιθαρίστα στάλθηκαν δύο ενισχυτές Dual Showman και ένας Twin Reverb.

Πρόμο της Electra του 1996 / Αφίσα συναυλίας με φωτο του James Gurley, στο Avalon Ballroom, 17-18/2/67​

Η άφιξη της Paul Butterfield Blues Band με τον Mike Bloomfield και τον Elvin Bishop στις κιθάρες, αποτέλεσε αμέσως μουσικό στοίχημα για τους Big Brother, Grateful Dead και πολλούς άλλους στην πόλη. «Υπήρξε μια μεγάλη αλλαγή στον εξοπλισμό, όταν ο Paul Butterfield ήρθε στην πόλη», λέει ο Sam. «Όλοι πραγματικά ενέτειναν την προσοχή τους. Το πρώτο του άλμπουμ, 'The Paul Butterfield Blues Band', ήταν βαρύ Σικάγο μπλουζ, που ακουγόταν σαν μια καλολαδωμένη μηχανή. Ήταν φανταστικό και τονικά σωστό και ήξεραν τι έκαναν. Ο Michael Bloomfield ήταν πολυμαθής και μπορούσε να παίξει τα πάντα. Ήξερε όλα όσα είχαν συμβεί πριν, και τα συνόψισε άψογα. Τα πάντα ήταν σωστά σ' αυτό το άλμπουμ. Το επόμενο άλμπουμ τους, 'East-West', ήταν σχεδόν ψυχεδελικό και τα μπλουζ είχαν αραιώσει».

Το 1967, το λεγόμενο καλοκαίρι της αγάπης, οι Jefferson Airplane είχαν γίνει η πιο διάσημη μουσική εξαγωγή του Σαν Φρανσίσκο. Ο Jorma Kaukonen έδωσε στους Jefferson Airplane το όνομά τους και έπαιξε ληντ κιθάρα σε όλα τα άλμπουμ τους, συνδυάζοντας τις σημαντικές φολκ και κάντρι μπλουζ δεξιότητες με το καλειδοσκοπικό όραμα της εποχής. Σαν νεαρός ο Jorma είχε ζήσει στο Πακιστάν, όπου παρακολουθούσε τους τοπικούς παίκτες σιτάρ. «Το γεγονός ότι είχα ακούσει πολλή έθνικ μουσική έπαιξε ρόλο σε ό,τι έκανα με τους Airplane», λέει. «Πραγματικά, δεν ήξερα πως να παίξω την ηλεκτρική κιθάρα, έτσι ήμουν ανοιχτός σε πολλά πράγματα με συνέπεια να βγουν τα μετριοπαθή ψυχεδελικά σόλο του 'White Rabbit' και 'Somebody to Love'. Ο κόσμος ρωτούσε πως τα κατάφερα. Η απάντησή μου είναι, 'δεν ήξερα καλύτερα'. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως να κάνω πολλά από αυτά που είχα ακούσει να κάνουν ανθρώποι σαν τον Bloomfield, έτσι απλά πειραματιζόμουν μέχρι που προέκυψε. Κατά τη γνώμη μου, όμως, το πρώτο μας ψυχεδελικό άλμπουμ ήταν το 'After Bathing at Baxter’s' (τέλη 1967), ακριβώς λόγω των τζαμαρισμάτων. Εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε τα ηλεκτρικά όργανα στο στυλ που έγινε το σημείο αναφοράς μας και αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ που ο Jack Casady (μπασίστας) και εγώ αρχίσαμε να απλωνόμαστε».

Jefferson Airplane (1ος αριστ.: Jorma Kaukonen)​

«Με το Baxter’s μετακινήθηκα στην ουα-ουά εποχή. Χρησιμοποιούσα μια Guild Thunderbird στο Surrealistic Pillow, αλλά από το Baxter’s, έπαιζα μια κιθάρα Gibson ES-345 Stereo μέσω τεσσάρων Fender Twins». Ο Jorma, ένας από τους λίγους ψυχεδελικούς κιθαρίστες που χρησιμοποίησαν finger vibrato, αναφέρει το ζωντανό Bless Its Pointed Little Head σαν «την ουσία από αυτά που έκαναν οι Airplane». Από το 1969, ο Jorma και ο παλιός φίλος του Casady έφτιαξαν τους Hot Tuna, που έγιναν η κύρια έκφρασή τους.

 

[grio]

Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο

Η τελευταία χίπικη μπάντα του πρώτου κύματος του Σαν Φρανσίσκο που ηχογράφησε, οι Quicksilver Messenger Service έκαναν το ντεμπούτο τους, το Δεκέμβριο του '65. «Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία, να κάνουμε δίσκους», ανέφερε ο Gary Duncan. «Θέλαμε απλά να διασκεδάσουμε, να παίξουμε κάποια μουσική και να βγάλουμε χρήματα». Το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το '68, υπογραμμίστηκε από την συγκλονιστική αλληλεπίδραση των Duncan και John Cipollina στα μεγάλα τζαμαρίσματα όπως το "Gold and Silver", που επαναδιατύπωσε το "Take Five".

John Cipollina​

Ο ληντ κιθαρίστας Cipollina ήταν ξεχωριστός, με την Gibson SG του ’59 και τα διάφορα εφέ. «Η αγάπη μου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είχαν επιρροή στο παίξιμό μου», εξομολογήθηκε. «Το κόλπο, όμως, είναι να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε πολύ λίγο». Σε αντίθεση με τους φόλκι συνομηλίκους του, έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα από την αρχή: «Άκουσα τον Mickey Baker να παίζει το 'Love Is Strange' και κόλλησα. Έμεινα εντελως κατάπληκτος από την φαντασίωση που περιέβαλλε την ηλεκτρική κιθάρα».

Μια άλλη σημαντική μπάντα του Σαν Φρανσίσκο, οι Moby Grape, άρχισαν να κάνουν δίσκους στις αρχές του 1967. Η άνευ προηγουμένου δημοσιότητα γύρω από το ντεμπούτο LP τους στην Columbia αμέσως τους ξεχώρισε, όπως έκανε και η σύνθεσή τους με τις τρεις κιθάρες. Ο Jerry Miller έπαιζε τζαζ γραμμές σε ένα ροκ πλαίσιο, ενώ οι Skip Spence και ο Bob Mosley στροβιλίζονταν ψυχεδελικά. Ο «Jerry Μίλερ δεν ήταν μεταξύ του πρώτου κύματος», λέει ο Bob Weir, «αλλά ήταν πολύ καλός. Σε μια καλή βραδιά οι Moby Grape μπορούσαν να ξεχειλώσουν ένα τραγούδι με αρκετούς τρόπους και ακούγονταν υπέροχα. Υπήρχε μια πολύ καλή αλληλεπίδραση».

«Δεν μπορούσα να το πιστέψω, όταν τους άκουσα για πρώτη φορά», σχολιάζει ο Sam Andrew. «Ήταν τύποι που έπαιζαν προφανώς σε κλαμπ κάθε βράδυ από τα μέσα της δεκαετίας του '50. Ο Jerry Miller ήξερε κάθε νότα του ‛Honky Tonk’. Είναι καταπληκτικό αυτό που προέκυψε. Οι Bob Mosley και Skip Spence έφεραν τη ψυχεδελική αιχμή στην μπάντα και είχαν πετυχημένη συνέχεια».

Moby Grape / Steve Miller Band​

Μετά τον απόηχο του πρώτου κύματος των ψυχεδελικών γκρουπ ήρθαν οι Creedence Clearwater Revival, που ξεκίνησαν σαν Golliwogs και ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του '68 με το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ο ληντ κιθαρίστας John Fogerty, συμπλήρωνε την τραχιά φωνή του με την μπλουζ κιθάρα του. Άλλοι "αγωνιζόμενοι" ήταν οι Sons of Champlin, με τον Terry Haggerty στην κιθάρα. «Ο Haggerty ήταν σίγουρα ο καλύτερα εκπαιδευμένος κιθαρίστας εκείνης της εποχής», παρατήρησε ο Barry Melton. «Ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας και ο Terry ήταν ένας τζαζ μουσικός. Έπαιζε πολύ καλά. Οι Blue Cheer ήταν επίσης σύγχρονοι, αλλά ήταν περισσότερο μια χέβι μέταλ μπάντα». Ο μπλουζ λάτρης, Steve Miller εξερεύνησε τη ψυχεδελική μουσική τα τέλη της δεκαετίας του '60 στα άλμπουμ του, Children of the Future, Sailor και Brave New World. Οι Santana, κυκλοφόρησαν άλμπουμ μετά από το Woodstock το '69 και βρήκαν την επιτυχία ανακατεύοντας τις ψυχεδελικές τάσεις με τις τζαζ και Λατινικές επιρροές.

The Sons Of Champlin / It's A Beautiful Day / Santana​

 

[grio]

Ο Θάνατος του Χίπη

Μια τελετή, παρωδία κηδείας, με τίτλο "Ο Θάνατος του Χίπη" οργανώθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1967, με το εξής μήνυμα:

«Θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτό ήταν το τέλος, να μείνετε εκεί που είστε, μεταφέρετε την επανάσταση στον τόπο κατοικίας σας και μην έρχεστε εδώ, γιατί τελείωσε και ολοκληρώθηκε».​

​

Μέσα σε δύο χρόνια, η "μετάλλαξη" πραγματοποιήθηκε και η ταξιδιάρικη χίπικη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο μαράζωσε και εκφυλίστηκε. «Από τη στιγμή που ο Τύπος βρήκε το Σαν Φρανσίσκο και κήρυξε το Καλοκαίρι της Αγάπης, η σκηνή τελείωσε», λέει ο Bob Weir. «Όσοι από εμάς είχαν ενηλικιωθεί σε αυτό, έφυγαν. Ένας από τους λόγους ήταν η μεθεδρίνη. Πολλοί στραπατσαρίστηκαν, έχασαν τα δόντια και το χιούμορ τους. Η κατάπτωση ήταν άσχημη και πολλοί χρήστες στράφηκαν στην ηρωίνη».

Μια άλλη προαναγγελία θανάτου χτύπησε όταν οι μουσικοί άρχισαν να θεωρούνται προφήτες και πνευματικοί. «Όταν τα μέσα ενημέρωσης έψαχναν να συσκευάζουν το φαινόμενο, οι μουσικοί έτυχαν ιδιαίτερης μεταχείρισης», αναστενάζει ο Melton. «Οι καλλιτέχνες αφισών, οι ζογκλέρ και επαγγελματίες χορευτές και οι τύποι των λάιτ σόου συνεθλίβησαν, ενώ οι μουσικοί πακεταρίστηκαν».

Όταν αυτό άρχισε να συμβαίνει, εξηγεί ο Weir, το κοινό στα Fillmore, Avalon και Carousel σταμάτησε το χορό και άρχισε να κοιτάζει επίμονα τη σκηνή. «Έγιναν συναυλίες, και σε εκείνο το σημείο, άρχισαν να αναδύονται προσωπικότητες. Φυσικά ο μηχανισμός κατασκευής σταρ ήταν περισσότερο από ευτυχής να προσδώσει βαρύτητα εκεί. Για παράδειγμα, ο τύπος ήταν περισσότερο από ευτυχής να μεταμορφώσει το Jerry Garcia σε ημίθεο. Και ο Γκαρσία αρχικά ήταν περισσότερο από ευτυχής να μιλάει. Ήταν φλύαρος, αλλά δεν άργησε να το συνειδητοποιήσει, 'Έι, αυτό βγαίνει εκτός ελέγχου' και έμεινε ο ίδιος εκτός, στο μέτρο που τον αφορούσε».

Bob Weir / Jerry Garcia (στο βάθος)​

Ο Country Joe περιγράφει τις αλλαγές σαν «τέλος της παιδικής ηλικίας»: «Μέχρι το 1968, όλοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή του Κόλπου και ανακάλυψαν τη φρίκη του δρόμου. Αυτό που συνέβη ήταν, δουλειά -δουλειά και δουλειά και δουλειά και δουλειά. Πήρε τη δημιουργικότητα και την κομμάτιασε. Εκεί ήρθαν τα συμβόλαια -ένας δίσκος κάθε έξι μήνες- και στη συνέχεια οι σύντροφοι της μιας βραδιάς και τα αεροπλάνα. Νομίζαμε ότι ο κόσμος ήταν τόσο μεγάλος όσο η Περιοχή του Κόλπου, αλλά ανακαλύψαμε ότι ήταν γιγαντιαίος».

«Από μια άποψη, αυτή ήταν απλά η φύση του κτήνους», προσθέτει ο Jorma Kaukonen. «Όσο όλοι μεγαλώναμε, αυτό που κάναμε και ήταν διασκεδαστικό -που παίζαμε Μουσική- έγινε καριέρα. Τότε δεν είχαμε πια πολύ χρόνο για να τζαμάρουμε με άλλους μουσικούς και άρχισαν να εμπλέκονται τα εγώ. Από το πλεονεκτικό σημείο των 30 χρόνων αργότερα, η εντύπωσή μου είναι, ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί μια κοινότητα καλλιτεχνών μαζί, ειδικά όταν από τη ζωή στο διαμέρισμα του ενός δωματίου είσαι σε θέση να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα που θέλεις. Είναι δύσκολο να εστιάζεις σε αυτό που σου έφερε αυτή την ευκαιρία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επιβίωσε σε ορισμένες από αυτές τις υπερβολές. Πολλά από αυτά είχαν να κάνουν με την ανώριμη στάση και δεν επικεντρώνονται στο πόσο φίνα ήταν η σκηνή πραγματικά...».

​

 

[wynn]

Συγχαρητηρια για το εξαιρετικο αφιερωμα. Απο τα αγαπημενα μου ρευματα του rock.

 

[Δημοκηδής]

Τι έκανες βρε θεέ !!!

:adore::adore::adore:

 

[Stellios papa]

.
γ@μ μου δεν τα εζησα ... οπως επρεπε τοτε, εχασα πολλα

Γρηγορη
:grinning-smiley-043
:flowers:

δεν εχει ξαναγινει τετοιο Χιππικο αφιερωμα
σε κανενα site
εχεις ξεφυγει ...


δεν το διαβαζω το θελω σε χαρτι !!!

 

[Stellios papa]

.

εκεινο το τραγουδι του eric burdon γιατι το εβαλες
με :violent-smiley-030:
ειχα παθει την πλακα μου τοτε οταν προσπαθουσα
με τα πενιχρα μεσα να μαθω τι λενε οι στιχοι
πΩΠΩ οταν τελικα .....

και αρχισε το Ταξιδι !!!

 

[Cicadelic Ranger]

Ολα τα αγαπημένα !
Μια λέξη μου ρχεται στο νου: Monumental ! :beatnik2: :music-smiley-006:

 

[Cicadelic Ranger]

Grio
Σκέψου κάτι τέτοια αφιερώματα poy έχεις κάνει να τα κρατήσεις στην ίδια φόρμα και εκτός forum.
Σε χαρτί η κάτι άλλο...δεν ξέρεις. Εύχομαι βέβαια το καλύτερο για το forum και τη μέγιστη δυνατή μακροζωία αλλά στο δίκτυο τα πράγματα ειναι αρκετά ρευστά.
Κάτι τέτοια πρέπει να μένουν.

 

[grio]

Προστέθηκε υποτιτλισμός φωτογραφιών, όπως ζητήθηκε από φίλο...

 

[superfly]

Γρηγορη απλα προσκυνω και απολαμβανω...
Φοβερη δουλεια,ανοιγω τα θεματα σου και νομιζω οτι διαβαζω το Mojo (και ακομα καλυτερα).
Σ'ευχαριστω..

 

[Magellan]

Φεύγω για Μάταλα....Τέλος!

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Μπράβο πολύ καλό. Με ταξείδεψες δεκαετίες πίσω. Τραγουδούσα κάποτε το τραγούδι του Μακένζι που του το έγραψε ο Φίλιπς. Μάλιστα η φωνή μου ΤΟΤΕ ανέβαινε πολύ ψηλά και οι φίλοι ήθελαν να τους το τραγουδήσω. Και το τραγούδι του E.Burton καταπληκτικό.Λ.Σ.

 

[kiriak]

@grio

καταπληκτική παρουσίαση ως συνήθως :worshippy: :award:

ευχαριστούμε για το χρόνο σου να μοιραστείς τις γνώσεις και το συναίσθημα γύρω από τη μουσική αυτή

 

[Haagenti]

Re: Ο Θάνατος του Χίπη

Μια τελετή, παρωδία κηδείας, με τίτλο "Ο Θάνατος του Χίπη" οργανώθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1967, με το εξής μήνυμα:

"Θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτό ήταν το τέλος, να μείνετε εκεί που είστε, μεταφέρετε την επανάσταση στον τόπο κατοικίας σας και μην έρχεστε εδώ, γιατί τελείωσε και ολοκληρώθηκε".​

View attachment 113521​

Μέσα σε δύο χρόνια, η "μετάλλαξη" πραγματοποιήθηκε και η ταξιδιάρικη χίπικη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο μαράζωσε και εκφυλίστηκε. "Από τη στιγμή που ο Τύπος βρήκε το Σαν Φρανσίσκο και κήρυξε το Καλοκαίρι της Αγάπης, η σκηνή τελείωσε", λέει ο Bob Weir. "Όσοι από εμάς είχαν ενηλικιωθεί σε αυτό, έφυγαν. Ένας από τους λόγους ήταν η μεθεδρίνη. Πολλοί στραπατσαρίστηκαν, έχασαν τα δόντια και το χιούμορ τους. Η κατάπτωση ήταν άσχημη και πολλοί χρήστες στράφηκαν στην ηρωίνη".

Γνωρίζεις φαντάζομαι ότι τα πρώτα πειράματα σε lsd έγιναν στα πλάσματα που τόσο αγαπάμε....(τουλάχιστον εμείς οι δυο).
Τις γάτες...
Τα σκληρά ναρκωτικά ήταν ο Δούρειος Ίππος για την ''καταστολή'' ενός κινήματος,το οποίο παρέκκλινε με αλλόκοτο τρόπο από τα χαλινάρια του ''παν μέτρον άριστον''..
Η νοοτροπία των Χίπις ήταν κίνδυνος θάνατος για τις μικροαστικές αντιλήψεις (διαχρονικά) και έπρεπε πάση θυσία να εκφυλιστεί με κάθε τρόπο..
Δες τι συνέβει στην αντίπερα όχθη και το gangsta rap στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Ολόκληρο FBI αφιέρωσε ατελείωτες εργατοώρες,κατασχέτοντας άπειρους δίσκους,επειδή-σύμφωνα με τα πιστεύω τους-προκαλούσαν τα όρια της δημόσιας αιδούς...
Τρίχες (σορρυ κιόλας)...Τους Χίπις τους τελείωσαν ενισχύοντας την δόση της δικιάς τους κουλτούρας.
Όλα περιστρέφονται γύρω από τον έλεγχο των μαζών..
Λίγο άτοπο το παράδειγμα ως αναφορά την προσέγγιση της θεματολογίας των δυο μουσικών υβριδίων,αλλά νομίζω ότι πατάει στην βάση του υποτιθέμενου προβλήματος το οποίο έγκειται στην καταστολή της ελευθερίας του λόγου.
Θέλει κότσια να υπερβεί κάποιος τα αθέμιτα εμπόδια που βρίσκει (πολλές φορές χωρίς λόγο),μπροστά του και αυτό είναι κάτι που θαυμάζω σε σένα Γρηγόρη..
Συνέχισε με την ίδια θέρμη να αναδεικνύεις τον ρομαντισμό που δεν γνωρίσαμε όλοι εμείς.
Τα σέβη μου..