Oι λεκέδες στο ξύλο προέρχονται από μύκητες. Ο όρος στά αγγλικά, είναι spalting. Το φαινόμενο το συναντούμε κυρίως σε νεκρά δέντρα, αλλά και σε ημιθανή, και σπανιότερα σε υγιή. (Το εχω συναντήσει σε όλους σχεδόν τούς κορμούς που ξεβράζει η θάλασσα τον χειμώνα.) Ξυλεία που παρουσιάζει το φαινόμενο αυτό είναι περιζήτητη απαΎ½τους επιπλοποιούς, κυρίως για ταμπλάδες.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Συμφωνώ μέ τον κ. Μπάμπη για το θέμα τής υγρασίας (η παρατήρηση τού Κυριάκου είναι άστοχη). Απαραίτητη προϋπόθεση για το στέγνωμα τού ξύλου είναι να αποθηκευτεί σε σκιερό και καλά αεριζόμενο μέρος. Οι Άγγλοι επί αιώνες αποθήκευαν τις πλάκες τών κομμένων κορμών (ντανιασμένες τη μία πάνω στήν άλλη και μέ σφήνες ώστε να μην ακουμπάνε μεταξύ τους) σε ανοιχτά υπόστεγα. Κι όταν μιλάμε για στέγνωμα τού ξύλου, εννοούμε το να αποβάλλει τους εσωτερικούς του χυμούς ομαλά και με το φυσικό του ρυθμό. Ο οποίος φυσικός ρυθμός είναι περίπου δυό χρόνια για κάθε ίντσα (2,5 cm) πάχους. Οι παλιοί μάστορες έβαζαν τα ξύλα σε στέρνες με νερό (το οποίο άλλαζαν σε τακτά διαστήματα) για να «στεγνώσουν», γιατί, απλά, με την όσμωση οι φυσικοί χυμοί του έρρεαν ομαλότερα προς το εξωτερικό υδάτινο περιβάλλον. Γιγάντιοι (σε διάμετρο) κορμοί απο το περίφημο μαόνι τής Γουϊνέας, βουλιάζονταν σε ποτάμια και κρατιούνταν εκεί για δεκαετίες ολόκληρες. Και οι υλοτόμοι τής κεντρικής Ευρώπης, ρίχνουν τους κορμούς στα ποτάμια, όπου ταξιδεύουν για κάμποσο καιρό μέχρι να περισυλλεγούν --αυτή η ξυλεία θεωρείται άριστη για την επιπλοποιία. Όσον αφορά το «στέγνωμα» τού ξύλου από το νερό (είτε τής βροχής, είτε τής στέρνας) αυτό γίνεται σε πολύ σύντομο χρόνο, αρκεί να αποθηκευτεί σε μέρος που αερίζεται καλά.
